Ik heb het hier al meer gelezen, maar ga hulp zoeken. Verliefdheid is iets tijdelijke, iets spannends. Als je twee jaar met hem samen woont blijkt die ook gewoon een man te zijn, ipv de seksgod/don guan. Zorg dat die roze bril afvalt.
Áls je al serieus met de buurman een relatie wil aan gaan, kan dat pas na het afsluiten van je huidige relatie - plus er zijn kinderen aan beide kanten waar je ook rekening mee moet houden. Daarom zou ik eerst inzetten op professionele hulp, voor jezelf en eventueel ook relatietherapie. Zet voor jezelf op een rijtje wat je bereid bent op te geven en wat je daarvoor terug krijgt - niet dénkt te krijgen, baseer het op de werkelijkheid. Soms zie je door zo’n heftige verliefdheid ook de werkelijkheid niet meer, ga je bv dingen in je huidige relatie veel negatiever zien dan ervoor, en hem juist iedere dag positiever. Hij lijkt ineens de oplossing voor alles. Vraag jezelf ook af of je je geobsedeerd voelt door hem. Zo ja, is dat dan liefde? Of is het juist ongezond?
Wat een vreselijke situatie. Maar besef je dat je gevoelens nu vooral hormoongedreven zijn. Je kent hem van vroeger, maar je kent hem nu niet echt want iedereen maakt een ontwikkeling door in het leven. En iets om te beseffen mocht je toch besluiten ervoor te gaan. Wat blijft er dan over van je gezin? Co-ouderschap? De helft van de tijd de kinderen bij je hebben? Is het je dat waard? Als je nu, voordat de buurman naast je kwam wonen, nou diep ongelukkig was met je man, dan zou ik het nog kunnen begrijpen dat dit het zetje zou zijn je huidige relatie te beëindigen. Als je gewoon een goed huwelijk had en je man is al vanaf het begin op de hoogte dan zou ik het gesprek met je man aangaan en zeggen dat jullie echt moeten verhuizen om deze situatie te doorbreken en voor jezelf hulp zoeken om alles weer op de rit te krijgen. Maar vind het oprecht rot voor je. Lijkt mij vreselijk om met zulke gevoelens rond te moeten lopen. En wat je zegt, je hebt niets verkeerds gedaan, het gevoel zit er gewoon.
Dus dan ga je bij je man weg waarbij je gelukkig zegt te zijn en die geweldig is voor zijn kinderen, want daarmee maak je je kinderen tenminste echt gelukkig...
Geluk heeft verschillende dieptes denk ik. Persoonlijk vind ik dat we als maatschappij / cultuur soms een beetje doorgeslagen zijn in het 'gelukkige moeder = gelukkige kinderen' , en doen onder dat mom dingen als affaires aangaan zonder genoeg rekening te houden met het effect van onze keuzes op dat van de kinderen. Want als 'ik' gelukkig ben dan valt het trauma voor mijn kinderen (en anderen) wel mee of zo. Ik vind het zelfs in sommige gevallen je kinderen gebruiken (misbruiken) om je eigen shit goed te praten. Kinderen worden niet gelukkiger omdat moeders voor de derde keer bij een nieuwe man intrekt omdat zij zo gelukkig is. (voorbeeld) Je kan je ook afvragen waarom het geluk van 'de moeder' zo afhankelijk is van anderen / andere situaties ? Geluk zit in jezelf tenslotte, niet in een ander of iets anders. Echt geluk bedoel ik dan. Niet het oppervlakkige geluk; de dingen die we leuk vinden, dat ons plezier geeft. En logischerwijs gaan die dingen dan ook niet voor op het geluk (diepe geluk) van onze kinderen en partner. De niveau's / de dieptes van geluk zijn anders. Een affaire is oppervlakkig geluk in vergelijking met het niveau van geluk dat de stabiliteit van een gezin brengt voor kinderen. Daarmee zeg ik niet dat vrouwen nooit mogen scheiden, of niet voor hun eigen geluk mogen kiezen. Zeker niet. Ik vind het in sommige situaties van groot belang, ook voor de kinderen, om te kiezen voor je eigen geluk. Ongezonde relaties, ongezonde baan-vrije tijd verhouding, werk / omstandigheden die zorgen voor somberheid / depressie / burn out / teveel stress. Maar ook dan; je houdt wel de verantwoordelijkheid om er goed (respectvol) mee om te gaan. Ik denk dat het voor kinderen ook heel belangrijk is om te zien wanneer iets echt geluk is, en wanneer iets gewoon 'ikwilhet' is. En om dan dus te laten zien dan het diepe geluk boven het oppervlakkige geluk gaat.
Vooral dit: ik ben eerder getrouwd geweest en op zich was mijn huwelijk niet slecht over het algemeen. Ook niet top, maar gewoon…. Gemiddeld denk ik. Ik was daar niet tevreden mee, dus heb een scheiding aangevraagd. Hartstikke fijn met kind op mezelf, maar na een paar jaar weer verliefd en getrouwd, samen nog twee kinderen gekregen en eigenlijk….? is het soms net of ik met mijn ex getrouwd ben. Op andere vlakken, dat wel, maar uiteindelijk heb je precies dezelfde dingen waar je tegenaan loopt. soms denk ik weleens: pff, ik had net zo goed met man nr 1 getrouwd kunnen blijven. . overigens ben ik zeker niet ongelukkig, maar: mocht ik ooit weer alleen zijn blijf ik echt alleen. Dat gezeur altijd van die kerels, ik begin er niet weer aan. ik zou dus echt hulp gaan zoeken met iemand die er nuchter tegenaan kijkt ts. Ipv denken dat je het straks leuker hebt Want geloof mij: die verdrietige koppies van je kinderen en alles eromheen regelen, kinderen dagen niet zien, want bij papa enz enz is absoluut niet zaligmakend. Het is het niet waard wanneer je verder een goed huwelijk hebt.
To wat in ieder geval niet helpend is om jezelf te veroordelen. En ook niet als anderen dat doen. Jij vraagt niet om zo'n situatie en het is heel makkelijk van een afstand te oordelen wat to wel of niet zou moeten doen. Natuurlijk zijn er mensen die ondanks alles bij hun partner blijven of mensen die in een broer zus huwelijk leven. Of een uitgebluste relatie uitzitten voor de kinderen/het geld/het huis/de eenzaamheid. Maar het is jouw leven niet dat van een ander. Situaties kunnen veranderen en beloftes daarmee ook. Een relatie is niet iets wat je moet uitzitten. Maar een verbondenheid waar je iedere dag weer voor kiest. En tijden zijn nu eenmaal veranderd. Wat ik zou aanraden: - kijk eens goed naar je eigen huwelijk. Was je daar eerder tevreden over? En hoe denk je los van buurvlam over echtgenoot als partner? Nog steeds verliefd of meer een gezellige goede vriend en huisgenoot? - zou relatietherapie een optie zijn voor jullie samen. Dan heb je alles geprobeerd om jullie te redden. - kan je in gesprek met buurvlam (voor de veiligheid in een publieke plaats zoals een lunchroom). Hoe denkt hij over zijn huwelijk? Wil hij wel alles opgeven? Hoe denkt hij over jou en de toekomst? Misschien worden bepaalde fantasieën wel ontkracht door een diepgaand gesprek. Wil hij niet scheiden etc. - misschien volledig out the box maar in therapie kan je het openen van een huwelijk ook bespreken. Ik zeg niet dat je dat moet doen! Maar gooi alle opties op de tafel. Hoe kijken jullie hiernaar? Tegenwoordig iets wat vaker voorkomt. Bedenk dat een verliefdheid wel 2 jaar kan duren. Zoek dus hulp. Jouw man kan jou hierbij niet helpen (veel te pijnlijk). Een professional wel.
Dan zet je je eigen geluk boven die van de kinderen? Als ik het zo lees heeft ts helemaal geen slecht huwelijk. Ik denk dat er regelmatig echt te makkelijk over scheiden word gedacht. Voor een kind is dat helemaal niet leuk. Ik heb het zelf meegemaakt toen ik 12 was, en hoe ik me toen voelde dat weet ik nu nog. Als er echt ruzies zijn en het gaat niet meer vind ik het een ander verhaald dan nu van ts.
Er was wel iets meer aan de hand dan het perfecte huwelijk hoor, mijn ex kon ook wel erg agressief zijn, mijn huidige man kan wel heel boos zijn maar is niet fysiek agressief. maar wat ik ermee bedoel te zeggen is dat het allemaal niet zo zaligmakend is als dat het lijkt. TS: echt, over twee jaar heb je oprecht spijt. Je hebt een goede man en fijn huwelijk, als je samen kinderen hebt is dat pittig en aanpakken en zo raak je snel in een sleur.
Hier ben ik het zo niet mee eens, of misschien toch wel. Tijden zijn veranderd in dat er gemakkelijker gedacht wordt over scheiden blijkbaar, dat beloftes minder waard zijn geworden. Kijk, als ts in een verschrikkelijk huwelijk zou zitten dan zou ik alle begrip hebben, geloof me ik ben niet per se tegen scheiden. Er zijn situaties waarin dat beter is. Maar hier was in het huwelijk niets aan de hand geeft ze aan, sterker nog, ze benoemt gelukkig getrouwd te zijn op de 1e pagina. Het gaat niet over ‘uitzitten’ in dit geval. En dan wordt er wel heel makkelijk gedaan over alle anderen die hierdoor ook geraakt gaan worden, en voor wat? Een verliefdheid op wat vroeger was? Een aantrekkingskracht? Het is niet eens duidelijk wat er is, hoe die man nu is, want er is nauwelijks contact geweest. Voordat je kan weten of je er iets mee wil, lijkt het minste me dat je bekijkt of wat in je hoofd zit ook de realiteit is. Scheiden is altijd nog een optie uiteindelijk, terug gaan naar wat je nu hebt niet. Ik zou oprecht heel voorzichtig zijn.
Helemaal eens! Denk goed na (dat doe je al een half jaar!) Of je hem echt kent of dat het voornamelijk lust is! Is dat het waard het leven van je gezin zo op z'n kop te gooien. Ik denk het niet hoor! Sterkte
Soms weet je niet wat maakt dat je iets anders nodig hebt. Soms zijn er dingen waar je niet de vinger op kan leggen, maar die toch niet helemaal goed voelen. Misschien helpt het nog om te kijken wat je denkt dat die ander kan bieden. Daarin zou je ook kunnen vinden waar je nu tekort aan hebt. Dan afwegen wat het waard is en in hoeverre je dit binnen jouw relatie nog zou kunnen krijgen.
Heel herkenbaar, als je alle plussen en minnen met elkaar verrekend, is mijn leven met de man op wie ik verliefd werd tijdens mijn huwelijk niet perse beter dat hiervoor. En dat komt met name door de gevolgen die het heeft gehad voor de kinderen.
Dat laatste is hier niet herkenbaar, mijn ex keek echt totaal niet om naar onze zoon. Hij is er met mijn huidige man wat dat betreft enorm op vooruit gegaan. wil niet zeggen dat hij niet verdrietig was over de scheiding . Plus veel gehannes eromheen.
Vraag mij toch af, want je ziet en spreekt hem amper. Ben je niet gewoon verliefd op het mysterieuze spannende iets wat je niet kan krijgen dat je het veel groter maakt dan het is? (althans je zou het kunnen krijgen maar je snapt vast wat ik bedoel omdat je je man hebt)
Ik vind het heel goed dat je je man hierover verteld hebt. Maar je bent nu een aantal maanden verder sinds je het verteld hebt. Weet je man ook dat je nu nog steeds deze gevoelens hebt? Of wordt er niet meer over gesproken en denkt je nan dat het over is? Als ik het hele verhaal goed begrijp heb je lang geleden een relatie met de buurman gehad. Dat is uitgegaan en jullie hebben elkaar niet meer gezien. Beiden een nieuwe relatie. Jij zegt dat je een goed huwelijk hebt met een fijne man. Ik.snapte je schrik toen je zag wie je nieuwe buurman was. Nu lees ik dat je nauwelijks co tact hebt met de buurman. Jen je hem dan wel? Ik spreek mijn buurman ook nauwelijks en ken hem dus absoluut niet. Dus je bent nu verliefd op die manier van vroeger. Geen reëel beeld lijkt me. Ik ben bang dat als jij nu de stekker uit je fijne! huwelijk trekt dat je bedrogen uitkomt. Want je kent de man die je buurman NU is helemaal niet. Ga het gesprek aan met je man en met een professional. Desnoods verhuis je idd, zodat je hem niet meer zult zien.
Toen je dit topic opende, vertelde je dat jij en buurman niet wilde scheiden. Hoe is dat nu voor jouw buurman, behalve dat hij stamelt niet tegen je te kunnen praten? En stel, je maakt de kwuze; je woont nog steeds naast elkaar. In hoeverre heb je met je buurman gesprekken gehad over al deze zaken? Of leidt het verhaal een leven in jouw hoofd en deel je dat niet? Het is belangrijk om helder te krijgen of jouw gevoel over hoe hij erin staat wel klopt. Zijn niet kunnen praten bijvoorbeeld. Heeft hij je letterlijk gezegd dat dit komt omdat hij gevoelens voor je heeft? Met jou verder wil? Dat hij niet kan eten, slapen etc. Dat zijn leven stil staat? OF is dit jouw invulling, omdat je er vanuit gaat dat dit hetzelfde is? Ga inderdaad naar een psycholoog en ga praten. Ook met je man. Probeer dat en verwacht ook iets van de buurman hierin. Echt hoor. Dit kan niet alleen maar jouw zoektocht zijn. Voor jezelf wel. Maar als buurman rustig gaat zitten wachten in zijn eigen bubbel, kan dit wel eens anders aflooen dan je zou bedenken. Sterkte!