Verliefd

Mijn kids kregen ineens te maken met hun vader die door een gekrenkt ego “alles in mijn leven kapot wilde maken”. Dat is voor kids niet zo leuk, want het enige plekje waar ex mij kan raken is via de kids, voortdurend tegenwerken en allerlei valse beschuldigingen als gevolg ook via instanties. Hoe huidige partner zijn best ook doet, dat kan hij niet compenseren voor de kids.

 

Ik begrijp nog niet zo goed of je nu echt een relatie hebt gehad (vroeger) met je buurman of dat jullie elkaar vroeger leuk vonden en nooit iets met elkaar gehad hebben? Ik vind het namelijk nogal een verschil maken hoe goed je elkaar kent.

Als je elkaar door en door kent kun je wel een inschatting maken of je met hem gelukkiger zou zijn enz. Maar het lijkt uit je berichten alsof je nooit echt een relatie met hem hebt gehad. Dan vraag ik mij af hoe goed je hem kent en waarom zou je dan voor pute aantrekkingskracht alles op het spel zetten? Want als je hem verder niet goed kent dan kan het alleen maar aantrekkingskracht zijn. Ik was vroeger ook wel eens tot over mijn oren verliefd maar zodra ik wat met diegene had vond ik er al snel niks meer aan.....

 

@bababoe ik zeg niet dat to alles op de kop moet gooien. Maar wel dat ze moet onderzoeken (en met hulp) wat haar nog aantrekt in haar huidige man. In een relatie waarin je volkomen gelukkig bent is geen plaats voor een ander. Verliefd worden kan altijd. Maar ernaar handelen of dat willen doen is wat anders. To heeft al 6 maanden geprobeerd te investeren in haar huwelijk maar dat maakt haar niet gelukkig. Dan zou ik gaan uitzoeken hoe dat dan komt (bijvoorbeeld met relatietherapie). Is het alleen buurvlam of is haar eigen huwelijk niet meer zo goed. En kan en wil ze dat veranderen?

En ik zou ook het gesprek aangaan met buurvlam. Om te weten hoe het nu werkelijk zit. Wellicht zijn haar gedachten totaal onrealistisch.

Gevoel laat zich niet dwingen. Net als een ballon die je onder water stopt. Het komt altijd keihard terug. Dus je moet er doorheen werken. En de uitkomst kan hier twee kanten op.

En aan de kant van haar partner (en die van hem). Wil je werkelijk samen zijn met iemand die jou eigenlijk niet meer wil? Die continu met een ander bezig is en die je in je eigen omgeving continu tegenkomt. Ik niet...

 

Niet alleen je man maar ook je kinderen ga je kwetsen en hun leven overhoop gooien

ik bedoel het niet slecht maar ga praten met je buurman en uit beide je gevoel dat alleen al zorgt voor opluchting
De spanning en dit gevoel gaat ook ooit voorbij

en jij kan wel allemaal gevoelens hebben en je kinderen dan ?
Het gevoel wat ik mijn kinderen zou geven zou voor mij veel meer wegen dan m’n eigen verliefde gevoelens

 

Ik denk dat je idd een afspraak nodig hebt.
Want hoe lang kan uw lijstje aan voors zijn?
Eigenlijk ken je deze man niet eens.
Dus op welke basis heb je uw lijstje opgemaakt ?

 

Begin met hulp. Als het zo zwart wit is dat je of moet verhuizen, of met hem door wil, dan zit je echt aan de obsessieve kant. Ken je de term ‘limerence’? Misschien dat je je daarin kan herkennen?

 

Toch zou ik met hem in gesprek gaan. Hoe moeilijk dat ook is. Dat haalt misschien al wat spanning eraf? Weet jij gelijk hoe hij erin staat, en kan je knopen door gaan hakken. Ik vind het heel wat om voor een man te moeten verhuizen, maar als dat het enige is wat helpend is om je gezin te redden..
Hoe staat jouw eigen man hierin? Lijkt me voor hem ook best moeilijk.

 

Ik wil een hoop zeggen en veel van wat ik wilde zeggen is al gezegd. Maar ik kan mezelf hier gewoon niks bij voorstellen. Sowieso omdat het bij mij tegen al mijn principes in gaat en ik heb geen gezin waar ik aan hoef te denken. Maar zonder een gezin zou ik mijn vriend nooit zoveel pijn kunnen doen. Maar hij zit dan ook in mijn ziel. Kom ik mannen tegen waar ik gevoelens voor kan hebben of heb gehad, zeker. Maar ik relativeer dat en ga weer verder met mijn leven.
Want de pijn die ik mijn vriend aan doe weegt zwaarder dan mijn gevoel voor een ander.

Dat je hulp zoekt vind ik erg positief.

Ik heb alleen wel een sterke mening dat jouw verliefdheid gebasseerd is op een fantasie, iets wat niet is geweest. Hoe kun je dat serieus nemen? Dat je hart een sprongetje maakt wanneer je hem ziet is in sommige gevallen misschien gezond. Ik zou met een lach weg lopen en weer verder gaan met de dingen van alle dag.

Maar zoals ik al zei. Ik kan mezelf hier niks bij voorstellen. Vind het rot voor je dat je gevoel zo sterk is en hoop dat je snel dingen op een rijtje kunt krijgen.

 

Ik snap dat de situatie hoe hij nu is onhoudbaar is. De gevoelens die je nu ervaart zijn niet te negeren of weg te drukken.
Maar tegelijk, als je er rationeel naar kijkt, wil je je man en kinderen niet kwijt.
Dan is imo de optie 'met hem verder' geen optie. Dus moet je zorgen dat die gevoelens er niet meer zijn.

Dus het belangrijkste 'voor'punt is: ik wil.uit deze situatie, hoe dan ook? De kortste klap is dan idd iets beginnen met je buurman.
Maar de gevolgen zijn enorm groot. Voor iedereen. Met als grote risico: hij blijkt toch wel erg veel verandert te zijn. Of hij is totaal anders dan je gedacht had. Want er zit een groot verschil tussen 'iemand uit je vriendengroep echt enorm leuk vinden' en 'met die iemand een relatie hebben'

 

Dit zocht ik net! Ik wist dat het bestond.

 

Misschien moeten jullie juist wel met elkaar omgaan. En dan wel veilig als buren met partners erbij, gewoon bbq-en oid. Ik heb tijdens mijn huwelijk ook wel eens gevoelens gehad voor een ander. Maar toen ik die persoon echt leerde kennen bleek hij helemaal niet het droombeeld te zijn. Kan het nog steeds uitstekend met die persoon vinden hoor. Maar mijn eigen man is echt veel en veel leuker.
Dat lijkt me zo op het oog de enige manier om die bubbel te doorprikken. Op dit moment voed je een droombeeld die in je hoofd kennelijk steeds groter wordt. Enige andere optie die ik verder zie is verhuizen.

 

Eens.
De impact op een kind is zo enorm groot. Dat mag je niet onderschatten. Natuurlijk zijn er situaties waarbij scheiden echt de enige optie is. En ook beter voor het kind. Maar ook heel veel waar de partners echt wel even wat beter hun best mogen doen. Of zich tevreden stellen met net niet 100% gelukkig met elkaar.

 

Ik ben bang dat je nog heel erg vasthoudt aan hoe je hem kent van vroeger. Je zag hem toen vaak in de vriendengroep, maar dat kan heel anders zijn dan hoe iemand in een relatie is. Een persoon kan in zoveel tijd enorm veranderd zijn. Ik ben echt niet meer dezelfde persoon als vroeger. Ik denk dat je verliefd bent op jouw beeld van hem van vroeger. En toen hij naast je kwam wonen zijn de herinneringen naar boven gekomen en heb je nu die gevoelens.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de praktijkondersteuner. Ik hoop dat die je meer inzichten kan geven en je handvaten kan geven hoe je hiermee om moet gaan.

 

Nu ik wat ouder wordt (nu ja wat is oud) besef ik me steeds meer dat er altijd iets of iemand te vinden is die leuker lijkt. Die knapper is die gezelliger lijkt die het beter voor elkaar lijkt te hebben, die net op andere vlakken interesses deelt. Het gras is elders altijd groener.

Het hebben van een relatie is een keuze. Het hebben van een gezin is een keuze. En zeker wanneer een huwelijk gewoon goed is en er kinderen in het spel zijn moet je er alles aan doen om dit de kop in te drukken. Voor je kinderen, voor jezelf en ook voor je man.

Ik zou in jouw situatie het helemaal open gooien bij je man. Uit je voorgaande berichten lijk ik op de te maken dat het een redelijke vent is die jou vertrouwt maar zelf ook stabiel in zn schoenen staat. Dat betekent misschien ook dat je er gewoon met hem over moet praten. Immers een half jaar geleden hoopte je nog dat het met de buurvlam uit zou doven. Het zijn gevoelens die je niet wil hebben. Laat je man je helpen.
Aan de gevoelens kan je niks doen maar door ze te delen met je man wordt de last misschien wat minder zwaar.

 

Als je je gezin echt niet wil kwetsen is er maar 1 mogelijkheid en dat is het "contact" met je buurman verbreken. Dus elkaar niet meer zien, nooit meer spreken. Dat is het enige wat op den duur zal helpen.

Ik heb jaren geleden een periode gehad dat ik een andere vrouw heel interessant vond. Ik dacht eerst dat het alleen werd gevoed doordat ik gezien werd door haar en dat me een fijn/geborgen gevoel gaf maar eigenlijk was ik wel echt verliefd. Ik heb me in die periode verschrikkelijk gevoeld want ik was (en ben nog steeds) gelukkig getrouwd met mn vrouw en die andere vrouw had ook gewoon een vriend.

Ik ben toen eerlijk geweest naar beiden en hoewel ik het afschuwelijk vond om m'n vrouw dit te vertellen pakte ze het gelukkig heel goed op. Die andere vrouw zei meteen dat we geen contact meer konden hebben (wat dus gewoon alleen vriendschappelijk was) en we hebben elkaar daarna nooit meer gesproken. Het gevoel is daardoor helemaal weg gegaan en ik ben inmiddels 12 jaar samen met mn vrouw.

Iedereen kan gevoelens krijgen voor iemand anders maar blijf echt rationeel nadenken als dat nog enigzins kan, anders ga je dingen doen waar je spijt van krijgt.

 

Naast dat ze misschien verliefd is op het beeld dat ze van hem heeft van vroeger, schept het feit dat het in het verleden ligt ook een soort afstand waardoor het juist weer aantrekkelijker lijkt. Een soort van verliefd op die gehele situatie van toen, waarin je zelf ook jonger was, bv minder zorgen had, het idee dat alle opties voor de toekomst nog open lagen - terwijl dat nu misschien anders is (meer verantwoordelijkheden, meer ‘vast’, minder ruimte voor spontaniteit). Dan projecteer je die vrijheid van je jongere zelf misschien ook op hem als persoon, en is hij ineens alles wat je wil in je leven…

 

Heel mooi verwoord.

 

Als ik kijk naar de mannen waar ik de sterkste gevoelens voor heb gehad, bleken dat niet de beste partners nadat ik er een relatie mee kreeg. Laat dat dus niet direct leidend zijn.

Wat doet het met je als je aan je kinderen denkt? Als je bij jezelf denkt, ik wil bij buurman zijn, desnoods mijn relatie verbreken. Hoe zie jij de situatie met je kinderen als je dat plaatje voor je ziet? Wat voor gevoelens maakt dat bij jou los?