En wat als hij zijn vrouw niet wil verlaten? Ik volg je topic al een tijdje en heb gemengde gevoelens over het verhaal. Enerzijds was je heel positief over je man en werd dat naar mijn mening steeds minder positief. Als je mensen onredelijk onder de loep neemt gebeurt dat. Ik kan zoveel dingen van mijn man bedenken die ik kan uitvergroten waardoor hij een stuk minder uit de verf komt. Andersom kan ook. Ik ben heel makkelijk verliefd en dat is echt vreselijk. Een keer een tijdelijke gastcollega waar ik echt halsoverkop verliefd op was. Nog steeds denk ik wel eens aan hem.. maar gelukkig is er afstand inmiddels. Ik ben ervan overtuigd dat het in mijn geval puur fysieke aantrekking is, waar ik meer kapot mee zou maken dan me lief is. Mijn huidige man is echt heel lief/betrouwbaar/graopig/intelligent. Hij ziet er goed uit, maar absoluut niet stoer ofzo. Wellicht dat ik af en toe een grote sterke en stoere man mis . Maar ik weet dat ik nooit meer zo'n betrouwbare partner ga vinden, dus het ontdekken is het mij niet waard. Aan de andere kant heb ik dus de gedachte; als jullie nou allebij wel een mooie toekomst samen kunnen hebben...? Die liefde dan maar laten lopen omdat je te laat bent? Ik weet het niet..
Het kwam op mij over dat bedoeld werd dat mensen met een verslaving er zelf voor kiezen, dat is waar ik even op aan sloeg.
Volgens mij zei ik ook ongenuanceerd voorbeeld. Ze kiezen uiteraard niet voor verslaafd te worden, maar zijn wel zelf beginnen met drinken. Ts kiest er toch ook niet voor om verliefd te worden? Gaat mij erom dat de zorg is voor iedereen die vast loopt, op welke wijze dan ook. En liever optijd ingrijpen (zorg is dan vaak korter) dan maar doorlopen en afknakken. Mijn reactie was bedoeld voor degene die het ts weg zetten als onrechtmatige zorg gebruiker, vandaar ongenuanceerd voorbeeld. Daarmee zeg ik niet dan een verslaafde geen zorg moet krijgen uiteraard
Hele topic gelezen. Wat ben je open en eerlijk. Kan je stijl waarderen Toch duizelt me het een beetje. Een half jaar geleden was je nog dolgelukkig met je man. Nu ben je aan het nadenken wat je mist in je relatie. Wordt dat niet wat gekleurd door de verliefdheid? Ik bedoel, tuurlijk ga je zaken tegenkomen die je mist bij je partner. Iemand kan toch ook niet alles bieden? Was dat je verwachting van het huwelijk? Ik vind het persoonlijk heel normaal om 80% van mijn partner leuk te vinden maar ik mis ook zaken. Zeker 20%. Maar ja, daar heb ik me bij neergelegd. Want als ik voor die hete buurvlam ga dan vult hij waarschijnlijk die 20% meer dan prima op. Maar ook hij heeft mij in totaliteit maar 80% te bieden. Andere zaken dan mijn man, maar ook hij heeft nukken. Net als ik, net als ieder ander. En in slechtere fases heeft mijn man mij maar 60% te bieden. Of minder. Dan is er werk aan de winkel en moeten we de boel weer wat opkrikken. Daarom blijft mijn huwelijk een voortdurend proces van soms hard werken en soms gaat het bijna als vanzelf. Kortom, wat bood jouw man jou voordat de buurvlam weer in beeld kwam? Was dat niet meer dan voldoende?
Dan zijn we het over het laatste helemaal eens ☺️. Ik zeg overigens nergens dat ts ervoor kiest om verliefd te worden hoor, dat overkomt je idd. En ze doet enorm haar best om er op een goede manier mee om te gaan, wat ik echt heel knap vind. Of het helemaal bij de POH thuis hoort, dat vraag ik me oprecht af, maar het heeft haar geholpen dus dat is super fijn. Uiteindelijk is dat het belangrijkst.
Dat hoort echt expliciet bij de poh-ggz thuis, een van de taakomschrijvingen is hulp bieden bij psychosociale problemen - dat omvat alle psychische klachten die je kan krijgen door sociale contacten. Dus of het nu gaat om verliefd zijn op je buurman, of ruzie hebben met de postbode - als jij er bv van wakker ligt ‘s nachts en zelf niet meer weet wat je kan doen, je vastloopt, dan ga je om te beginnen eens naar de poh-ggz.
Hier ben ik het mee eens. Er wordt nu gekeken naar wat haar man mist, maar is het niet beter om te kijken wat haar man wél allemaal heeft. Want je geeft heeeel veel op als je voor de buurvlam gaat, maar je weet niet wat je terug krijgt. Het leven is eenmaal geen film waarbij je het script mag schrijven. In je hoofd kan het verloop heel positief zijn, maar in werkelijkheid worden er 2 gezinnen ontwricht als dit wordt doorgezet. Ik blijf mij wel afvragen of het echt zo toevallig is dat hij in het huis naast ts is komen wonen. Van alle huizen is dat toch wel heel toevallig.
Dit bedoelde ik .......je was gelukkig. Nu ga je op zoek naar wat je mist. Daar ga je veel van tegenkomen. Even heel direct: het lijkt heel netjes en eerlijk. Maar als je heel eerlijk naar jezelf bent, is het niet alsnog het aangrijpen van een externe reden om voor je buurvlam te gaan? Als je dat doet, wat je mag natuurlijk, hoort daar ook bij om te verdragen: mijn eigen geluk ging boven ieder ander geluk, allebei de stabiele gezinnen moesten wijken omdat mijn lustgevoelens beantwoordt moesten worden. Nogmaals, dat mag allemaal, dat recht heb je. Verdraag daar ook dan bovenstaande bij. Nu achteraf gaan zoeken naar zaken die je mist in je huwelijk, komt op mij niet helemaal eerlijk over. Ik bedoel dit echt helemaal niet lullig. Je komt oprecht over als een hele leuke vrouw. Vind je schrijfstijl heel fijn. Ik bedoel dit wel direct en eerlijk
Dat vind ik wel een heel mooie manier om er naar te kijken. Niet kijken naar wat je mist, maar naar wat je hebt. Of als je gaat kijken naar wat je mist, ga dan ook kijken naar wat je gaat missen als jullie uit elkaar gaan. Het is inderdaad heel ongelijk om bij je man te kijken wat je mist en bij de buurman naar wat je leuk vindt (vanuit je herinnering). Echt er zijn zoveel dingen aan mijn man die ik niet leuk vind maar toen we op het punt stonden uit elkaar te gaan bedacht ik pas wat ik allemaal leuk vind. En dat was veel meer. Iedereen heeft dingen wat je niet leuk vindt. Zoals @frummelke al zegt, dat gaat ook zo zijn bij de ander. Kijk of je kunt leven met die 20%. Als dat niet het geval is is het voorbij. Maar de buurman heeft ook wel 20%, geloof me.
Dit is dus wat ik bedoelde te zeggen. Binnen je eigen relatie schiet je er meestal weinig mee op. Elke man ( en vrouw natuurlijk) heeft zijn tekortkomingen. je krijgt er eerder ellende mee ivm de kinderen ( alles regelen, ze moeten missen als ze bij hun vader zijn, ook tijdens feestdagen, het minder zien van familie doordat ze er niet zijn) geloof mij dat je echt een goede reden moet hebben om dit te willen , anders is het imo dit niet waard!
Het voelt een beetje raar om hier mijn hele leven op papier te zetten. Maar ik doe het toch maar. Het is niet zo dat er dingen aan mijn man echt niet leuk zijn. Of natuurlijk wel maar ik verwacht dat dat bij iedereen wel zo is, ook bij de buurvlam. Ik heb echt niet de illusie dat hij perfect is. Het is meer dat ik het idee heb dat ik me continu de hele dag aan moet passen. Ik ben heel erg van leuke dingen doen, mensen zien, gezelligheid. Mijn man is het liefst altijd thuis. Als ik iets leuks wil doen met de kinderen bijvoorbeeld, moet dat van mij uitkomen. Altijd. En vaak vindt mijn man het niet leuk om weg te gaan. Of om iets te doen. Hij is gewoon helemaal gelukkig met de dagelijkse sleur. De afgelopen maanden heb ik echt geprobeerd om leuke momenten samen te creëren, in de tuin, of buiten de deur, filmavond, noem het maar op. Maar alles komt van mij uit. Dit gaat al ons hele huwelijk zo en we hebben het er al meerdere malen over gehad. Soms gaat het even beter en initieert hij dingen. Maar dat is altijd maar van korte duur. Hij zit het liefst met zijn boek op de bank. En ik ben het liefst iets aan het ondernemen. Het voelt gewoon alsof we zo vreselijk anders zijn dat het niet meer te overbruggen is. Want of hij moet zich enorm aanpassen, of ik.
Maakt dat uit? Mensen veranderen en ontwikkelen zich gedurende hun leven. Dan kan het besef ontstaan dat je partner niet meer met je mee is gegroeid. Dat je ooit die keuze hebt gemaakt wil niet zeggen dat je daarna geen stem meer hebt. En stil moet blijven staan in je ontwikkeling. Of dat je aan je partner moet gaan duwen en trekken om te veranderen.
Op de een of andere manier was het vroeger makkelijker voor ons beiden om ons aan te passen. Hij ging makkelijker mee, ik had er geen problemen mee dat ik alles moest initiëren. Hij is nog meer huismuis geworden, ik heb er steeds meer moeite mee dat alles van mij af komt. We zijn gewoon beiden veranderd, en allebei de andere kant op gegroeid. Uit elkaar gegroeid dus. En natuurlijk kan hij wel proberen om meer te initiëren. Maar dan moet hij zich continu aanpassen. Of ik moet meer thuis zijn en minder weg en dan moet ik me aanpassen. Maar dat betekent dat een van ons dus niet zichzelf is. Of erger nog, allebei.
@Merlino ik heb ooit vele jaren geleden ook partner gehad die was zoals jij. Continu dingen willen doen die eigenlijk niet bij mij pasten. Vreselijk vermoeiend voor beide partijen! Uiteindelijk zijn we beiden gelukkiger geworden met partners die meer zijn zoals wij. Je moet iemand niet willen veranderen (wat vaak toch niet lukt) maar accepteren zoals hij of zij is. Aanpassingen zijn mogelijk maar iemand moet kunnen zijn wie hij of zij is. Het is volkomen begrijpelijk als je dat niet of niet meer wilt. Dan is het beter elkaar los te laten. Dit proces zou los moeten staan van buurvlam. Maar gaat echt over jullie relatie. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn.
Wat is er erg aan om je regelmatig aan je echtgenoot te moeten aanpassen en hij aan jou? Dat is de essentie van een huwelijk toch? 2 verschillende mensen met verschillende eigenschappen en behoeftes die elkaar TROUW BELOOFD hebben voor de rest van hun leven... Ik moet me ook wel eens aanpassen, ook vaak slikken, ook vaak discussiëren, ook vaak mezelf inhouden. Mijn man ook. En toch zijn we gek op elkaar en weten we dat het gras bij de buren net zo snel dood gaat als het onze. Ik krijg nu echt een beetje het gevoel dat je zoekt naar redenen om "legitiem" hem (én je kinderen ook deels) aan de kant te zetten. Sorry als ik nu hard overkom.
Ik krijg hetzelfde gevoel, zeker icm het bericht van een half jaar geleden waarin je aangeeft “zeer gelukkig getrouwd” te zijn
Er is helemaal niks mis met je aanpassen. Dat is ook niet meer dan logisch in een relatie. Het probleem zit hem erin dat ik me constant aan moet passen. Als ik in het weekend twee dagen iets leuks doe en weg ben, heb ik als ik mijn man meeneem een stilzwijgende man naast me, of als hij niet meegaat een sikkeneurige man als ik thuiskom omdat ik er niet was.
Maar is dat dan in een half jaar ontstaan? Nee toch? Maar nu maak je er wat ergs, onoverkomelijks van, terwijl je toen nog helemaal gelukkig met hem was.