Dit is al heel lang zo. Maar het is pas sinds kort dat ik er ongelukkig van word. Voorheen maakte ik er een grapje over en ging gewoon mijn ding doen, tot hij weer bijgetrokken was. Ik wil me gewoon niet meer aanpassen en me rot voelen. Ik wil gewoon gelukkig zijn zonder dat het zo vreselijk moeilijk is. Wat ik me overigens net heb beseft is dat het een beetje stom van me is dat ik dus een half jaar geprobeerd heb om het heel erg leuk te hebben met mijn man, en er echt mijn best voor heb gedaan om de boel te repareren, zonder hem dat te vertellen. Dan staat hij natuurlijk ook al met 1-0 achter, want hij heeft geen idee. Ik had hem beter kunnen zeggen van joh, we moeten er echt even aan gaan trekken want dit gaat niet goed zo. Dan had hij ook zijn beste beentje voor kunnen zetten.
Ik vind het wel opvallend dat je nu ‘achteraf’ dus wel ergernissen had? Ik zou uitkijken met nu je visie gaan geloven, want naast dat je een te positief beeld kan hebben van die buurvlam, kan je ook een te negatief beeld gaan vormen van je huidige relatie…
Hier noem je het ‘gefocust op je man’ niet ‘geprobeerd het nog te repareren’, sinds wanneer ben je het anders gaan benoemen en klopt dat ook met de intenties van toen?
Ja, dat is ook wel zo. Maar hij is altijd al zo geweest. En zij altijd anders. Wat maakte dat dat toen niet uitmaakte? Kan ze dat nog terug vinden, datgene wat hem toch maakte tot iemand met wie ze wilde trouwen en kinderen krijgen.
En het klinkt bij mij alsof ze nu iets negatiefs zocht en besloten heeft dat dit het al die tijd al was, terwijl ze het niet lang geleden nog helemaal niet zo benoemde… Dus dit past mooi in het puzzeltje waarom ze verliefd is geworden en waarom die buurman inderdaad leuker is, een bevestiging waarom ze inderdaad voor hem moet gaan. Maar klópt het ook?
Mensen laten we uitkijken om te gaan invullen voor to. Zij weet het meeste over haar partner en relatie. En iedereen heeft een andere invulling van wat een goede relatie is. Als jij gelukkig bent van een gemiddelde relatie, een broer zus huwelijk of juist een heftige relatie vol passie is dat prima. Maar to mag haar eigen invulling geven. Ik denk dat het heel goed is om je eigen relatie goed te gaan onderzoeken. Maar wel samen! Laat je man weten wat er speelt en ga in therapie. Hij moet weten dat jij niet langer gelukkig bent en kijken hoe jullie dat kunnen aanpakken. Als hij dat niet wil heb je weer een andere discussie. Maar in een goede relatie neem je elkaars problemen serieus. Zeker als ze kunnen zorgen voor een breuk..
Maar dit was haar eigen invulling, vorige week nog Een week later is alles ineens al heel lang slecht en is ze 6 maanden bezig geweest het te repareren, terwijl ze het toen benoemde als ‘gefocust op mijn man’ ter afleiding van die verliefdheid. Als ze het een half jaar geleden al saai en een sleur had genoemd, was het anders, maar dat vond ze dus helemaal niet zo.
Omdat mensen over tijd veranderen. En het volwassen gezinsleven natuurlijk ook anders is dan toen je 20 was. Ik denk dat het goed is te investeren in de relatie met gesprekken en therapie. Want zoals her afgelopen half jaar heeft laten zien zal man niet veranderen als hij van niets weet.
Ik denk met de enorm aangepaste info die ze nu deelt,dit juist niet van toepassing is en mss wel eens het grootste probleem is.
Maar je gaat geen huwelijk aan totdat 1 van beide teveel veranderd is, maar Totdat 1 van beiden overlijdt! Daar zit het verschil! Trouw tot de dood ons scheidt!
Nou, ik kan we een aantal situaties noemen waarbij ik heel goed snap dat mensen gaan scheiden. Maar in dit geval denk ik wel dat de buurvlam heel erg wordt geïdealiseerd en haar man wordt gedegradeerd. Het is heel lastig om realistisch te blijven, maar wel noodzakelijk. De gevolgen zijn zo groot als er kinderen bij betrokken zijn.
Mogen mensen dat misschien zelf bepalen? Dit was vroeger misschien de norm. En voor sommigen nu nog steeds. Maar jouw mening is niet de norm voor iedereen. Daarnaast zeg ik nergens dat to moet gaan scheiden of een affaire beginnen met buurvlam. Maar dat ze in gesprek moet gaan met haar man en bijvoorbeeld therapie om te kijken of dit te herstellen is.
Goh, jij verbaast me soms echt. Maar je omschrijft precies hoe ik me voel. Het is gewoon doodvermoeiend. De gedachte dat ik nog 40 jaar (hoop ik) nog zo door moet modderen is doodvermoeiend. En echt, als ik mijn beste beentje voor zet, zijn er genoeg leuke momenten. Maar in mijn eentje zou het zoveel makkelijker zijn om het leuk te hebben. Dat je niet continu hoeft na te denken of het wel kan, of je man ook gelukkig is. Of de kinderen het niet merken dat er irritaties zijn. Want die irritaties zijn er zeker. Nog even een noot naar alle andere reacties, ik begrijp de meeste reacties, jullie moeten het ook maar doen met de informatie die ik geef. Maar ik ben de laatste week tot de conclusie gekomen dat wat ik als heel erg gelukkig samen heb beschouwd, niet zo gelukkig is. Ik was me daar oprecht niet van bewust. Ik heb behoefte aan rust, niet continu de stress van of ik het wel goed doe. Gewoon, zijn. En dit heeft echt, echt, echt niks te maken met mijn buurvlam. Ik ben gewoon op. Op van het proberen.
Dan zou ik echt een heel goed gesprek aan gaan, zonder mogelijke stoorzenders (bij voorkeur ook de kinderen ergens onder brengen) en hem de kans geven om de situatie voor jou wel prettig te maken.
Maar is het ook niet een verwachtingg geweest to? Waneer een vrouw verteld dat je iets had met je buurman. En je voeld je klote en je doet allerlei dingen om je beter te voelen. Dan moet je man toch ook wel wat merken of voelen? En dan ook wel iets van actie ondernemen. Wat meer intersse tonen en zelf wat leuks verzinnen. Jij wilde weken aan je relatie en zoals jij je man nu beschrijft zou ik ook wel mijn bedenkingen hebben. En zei niet veel hier, er moet iets zijn in je eigen huwelijk waardoor je rui t hebt om deze gevoelens te hebben. Nou ja nu haar dooreen prof gevraagd is denk eens na, en dan doet ze dit en denkt toch hmm. Je beseft vaak pas iets waneer je er op gewezen word en open staat voor dit. Maar wat ik mij wel afvraag. Heb je of niet verteld dat jij je zo voeld en vraagt hij wel eens waarom. Of neemt hij het zo als het is en gaat hij door.
Als zij het eerst niet als een probleem zag, ook tegen haar man zei dat hun huwelijk prima is en dat ze worstelde met die gevoelens voor de buurman, dan begrijp ik ook wel dat haar man denkt dat hun huwelijk prima is - want dat zei ze zelf. Nu ze tot de conclusie is gekomen dat het niet prima is, dat ze continu stress heeft omdat ze het gevoel heeft zich aan te moeten passen aan iedereen om iedereen maar gelukkig te houden, is het tijd om dat gesprek met hem aan te gaan en hier samen aan te gaan werken. Want dat is natuurlijk nog helemaal niet gebeurd, want geen van beiden hadden door dat het niet goed ging.
Kan het zo zijn dat wat jij noemt "je beste beentje voor zetten" heel hard leuke uitjes proberen te vinden betekent terwijl je man daar zo te lezen niets aan vindt? En als ja.. stel je voor dat je dat omzet in een goed gesprek hebben samen
@Merlino is het misschien een idee om samen met je man in therapie te gaan? Daar kun je álles op tafel leggen en 100% eerlijk zijn met begeleiding erbij.