Natuurlijk is dat de intentie als je trouwt. Maar soms loopt het leven anders. En soms is het juist ook beter om uit elkaar te gaan.
Er zijn zat mensen die trouwen omdat het gewoon handig is. Alles is in een keer geregeld. Of het klinkt zo romantisch.
Maar daar kun je nu toch ook mee beginnen? Ook ik krijg echt het gevoel dat je door je verliefdheid redenen aan het verzinnen bent om het voor jezelf goed te praten
Ik ben het hier wel mee eens, maar er is een verschil tussen uit elkaar gaan omdat het niet meer wil of uit elkaar gaan omdat je eigenlijk de buurvlam leuker vind
Zoals ik al zei, dat klopt. Heb dat aan de lijve ondervonden, omdat ik daar als kind mee te maken had. En na 40 jaar nog steeds littekens van. Maar daar is hier geen sprake van. Hier worden straks kinderen (en een man) met een beetje pech de dupe terwijl er geen sprake was van echte narigheid. Hooguit wat ongemak omdat de interesses niet samen op gaan. Maar buurvlam zal over .... jaar ook andere interesses blijken te hebben, 100% geluk en gelijk is er nl in geen enkele relatie. En dat is waar ik echt moeite mee heb. Dat eigen (totaal onzeker en nu gegrond op hoop en hormonen) geluk zwaarder lijkt te tellen dan dat van kinderen. (Sorry als ik nu hard overkom, nogmaals, maar ik kan het niet anders zien)
Ik vind het sowieso bijzonder, en heb met je man te doen. In je eerdere post zeg je heel gelukkig te zijn en echt van je man te houden en nu is het opeens dat je het 6 maanden probeert te repareren zonder dat je man er vanaf weet? Ik zou eerst is met je man om tafel gaan en alles eerlijk op tafel gooien en daarna weer verder kijken. Kan er gewoon niet bij dat je je gezin op wil geven voor een “oude” vlam, die je niet eens goed kan!
Ik bedoelde het ook meer in het algemeen, niet perse over deze specifieke situatie. Mijn ouders zijn bijvoorbeeld uit elkaar gegaan toen ik 9 was, en ik heb mijn moeder altijd groot gelijk gegeven dat ze de scheiding heeft aangevraagd.
Ik zou dood ongelukkig worden als ik mij telkens moet inhouden of dat er telkens discussies zijn. Dat vind ik eerlijk gezegd niet onder een gezonde relatie vallen.
Ik schreef 'vaak' jij maakt er ' telkens' van. Over en weer hebben we heus wel eens (vaak was inderdaad nogal overdreven zwart - wit) wat aan te merken op elkaar. Maar ik niet alleen op mijn man maar gelukkig: Ik ben ook verre van perfect. En toch zijn we al ruim 25 jaar samen en nog steeds zie ik hem zó graag. Betrouwbaar, rustig, nuchter, verstandig. Maar soms... (-;
Als je wel nog voor de relatie met je man wil gaan, dan zou zsm aangeven dat er echt serieus wat moet veranderen. En daar denk ik ook hulp bij zoeken. Dit gaat niet vanzelf, of alleen met iets van jouw kant veranderen. Als je er niet voor wil gaan, dan zou ik los van de vlam de relatie beëindigen, dus niet vanwege de verliefdheid voor de andere, maar vanwege ontbreken van de liefde voor je man. En ook niet meteen een nieuwe relatie induiken. Eerst maar eens een hele periode ‘alleen’ zijn, tot rust komen, bedenken wat je wil. En van daaruit verder kijken. Ik zou me wel heel goed en eerlijk afvragen of het gras aan de overkant niet groener is dan het lijkt. In alle relaties zijn ‘mindere dingen’, zelfs als het niet zo lijkt te zijn.
Dit is iets waar je voor jezelf mee aan de slag kan. Neem je rust, doe wat goed voelt voor jou (daarmee bedoel ik niet dat je je buurvlam moet doen!!!) maar ga gewoon even leven voor jezelf binnen je relatie. Stop met proberen, maar ga lekker voor jezelf zorgen. Gewoon, zijn. Daarvoor hoef je geen beslissing te maken nog. Gun jezelf even de rust
Mijn moeder werd ook ooit verliefd op een ander. Mijn vader heeft haar toen uit liefde laten gaan. Voor hem heeft het goed uitgepakt. Mijn broer en ik zijn getekend voor het leven.... wat hebben wij een misere meegemaakt met haar. En nu nog steeds pluk ik daar de vruchten van. Ik was 12 toen mijn ouders uit elkaar gingen en ben nu 48....en dan is ze al 10 jaar dood en nog steeds heb ik er veel moeite mee wat ze ons heeft aangedaan Echt het gras is niet altijd groener aan de overkant. Pas heel goed op wat je je kinderen aandoet, die zijn getekend voor de rest voor hun leven
Zoals ik het lees heb jij gewoon behoefte aan me-time, Zonder dat je partner dan chagerijnig wordt. Wil hij niet mee? Prima, dan ook niet mokken. Daar kun je prima afspraken over maken. Zoek leuke hobby’s voor jezelf
Vaak is voor mij telkens. Maar ik begrijp je met deze uitleg beter! 25 jaar, wij nu ruim 10 jaar de tijd vliegt.
Maar die doen daarbij wel dezelfde belofte. Tot de dood ons scheid. En ik snap dat het soms anders loopt. Maar ik vind wel dat (sommige) mensen wel iets serieuzer met die belofte mogen omgaan.
Nee hoor, dat is alleen bij een kerkelijk huwelijk zo. Als je voor de wet trouwt, dan “neem je aan tot je wettige echtgenoot en verklaar je getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat heeft verbonden.” En in de plichten wordt absoluut niet gesproken over “tot de dood ons scheidt”. Ik vind opmerkingen dat mensen tegenwoordig te makkelijk gaan scheiden, niet hard genoeg vechten voor hun huwelijk, te makkelijk uit elkaar gaan altijd zeer ongepast. Je hebt geen idee waarom mensen uit elkaar gaan. Je hebt geen idee wat er zich precies achter de voordeur afspeelt. Wat er echt gebeurt, willen mensen namelijk vaak helemaal niet delen met anderen. Ook niet met mensen die dichtbij ze staan. We hebben namelijk allemaal de neiging om de vuile was niet buiten te hangen. Je bent er niet bij, dus eigenlijk heb je geen idee waar je het over hebt.
Als ik het zo lees, is to actiever en ondernemender dan haar man. Kan het misschien zo zijn dat er de buurvlam een welkome onderbreking is van de dagelijkse sleur? Het gevoel weer door iemand gezien te worden? Het idee dat er weer iets interessants staat te gebeuren of beleven valt? Of misschien de wens weer eens echt verliefd te zijn en passie mee te maken? M.i. kan een huwelijk op zich goed en prima zijn, maar ook het gevoel van 'is dit het nu?' komt toch bij veel stellen of bij een van de twee van het stel op den duur wel om de hoek kijken. Zeker als de een een actiever leven nodig heeft dan de ander. Betekent nog niet dat je geen goed huwelijk hebt. Er is alleen wel werk aan de winkel. Heeft je man het afgelopen halfjaar een verandering bij je gemerkt? Je gaat naar de POH en je hebt hem het een en ander verteld, vraagt hij ook hoe het er nu voor staat? Hoe het met je gaat? Wat hij voor je kan doen?
Ik reageer nu even op jou, maar er zijn meerdere reacties in deze strekking dus ik bedoel het niet tegen jou. Ik wek blijkbaar de indruk dat ik excuses zoek om met buurvlam in de bosjes te duiken. Dat is dus echt niet het geval. Ik ben op zoek naar of ik weer gelukkig kan worden met mijn man. Het kijken naar wat er mis is in onze relatie, of wat ik mis, zie ik helemaal niet als manier om genoeg redenen te verzamelen om weg te gaan bij mijn man, maar juist als mogelijkheid om in kaart te brengen wat er mis is, zodat we daarna kunnen kijken of er een manier is om het te repareren en om dan samen heel gelukkig oud te worden. En inderdaad, ik ben mezelf al heel lang aan het wegcijferen. En daar word ik niet gelukkig van. Maar eerlijk gezegd had ik dat niet door. Dat dat zo was. Nu wel, en misschien komt dat wel door buurvlam, maar dan ben ik hem dankbaar. Want nu kan ik kijken of daar iets aan te doen is. En dat ga ik doen samen met mijn man. Ik word er een beetje geïrriteerd van dat jullie allemaal doen alsof ik excuses aan het zoeken ben om mijn man te verlaten. Ik ben op zoek naar een manier om weer gelukkig te worden, en dat doe ik het liefst met mijn man. Als het voor mij allemaal niet zo belangrijk was, had ik maanden terug al met buurvlam geknikkerd. Ik vind het oprecht niet okay dat jullie mij zo neerzetten. Bizar hoe jullie kunnen oordelen, heel hard.
Dit vind ik echt een lieve reactie, en je slaat de spijker op zijn kop. Bijna. Het is niet zo zeer “Is dit het nu?”, maar meer “Moet ik dit nou nog 40 jaar volhouden?”. En hoewel een relatie altijd werk nodig heeft is het natuurlijk niet best dat ik het zie als volhouden. En daar moet en wil ik dus heel graag iets mee. Niet door met de buurvlam in bed te duiken. Maar ik wil heel graag kijken of ik met mijn man op de een of andere manier weer op een natuurlijke weg (dus zonder dat een van ons zich wegcijfert) gelukkig kan worden. Eerlijk gezegd ben ik de laatste dagen heel erg bezig geweest met mijn relatie, en het waarom. En helemaal minder met buurvlam. Ik wek niet die indruk blijkbaar, gezien de oordelen van velen hier. Maar ik ben echt een soort van opgelucht, ik heb ingezien dat het niet zo hoeft te zijn, niet zo hoort te zijn. En ik ga er alles aan doen om dat te veranderen. Met mijn man het liefst.