@ts, misschien een harde reactie van mij, maar het is absoluut niet gemeen bedoeld. Wellicht klopt het ook niet want wij zien natuurlijk alleen wat je hier post, maar wat me opvalt is dat je je snel aan een ander lijkt aan te passen en daardoor enorm beïnvloed wordt. Zodanig dat wat die ander tegen je zegt of doet ook ineens jouw waarheid lijkt te worden. Zoals je in latere pagina’s je huwelijk omschrijft bijvoorbeeld met je man, maar ook met de verliefdheid op buurvlam waarbij er zonder enige realiteit gesproken wordt over verhuizen of met de buurvlam verder, en ook in het gesprek met de POH. Ineens is er vanalles mis met je man nu je daar op moest gaan letten. Ik vraag me af, als alle mensen in je omgeving er even niet toe doen, wat voel jij dan zelf? Dus zonder buurvlam, echtgenoot, poh of wie dan ook. Als je alleen van jezelf uit gaat, wie ben je dan en wat wil jij in het leven? (Dat hoef je hier niet te antwoorden hoor, wilde gewoon mijn gedachten hierover delen). Natuurlijk is de praktijk weerbarstiger en houd je rekening met anderen, maar terug naar de basis lijkt me wel een goede uitgangspositie.
Toch is het in praktijk wel het geval. Als je getrouwd bent dan heb je bepaalde plichten richting een ex-partner wanneer je uit elkaar gaat. Ik zou bijvoorbeeld niet snel met mijn vriend gaan samenwonen zonder een goede overeenkomst. Ik heb veel te veel te verliezen als die relatie dan op de klippen loopt. Het is zijn huis, ik heb te weinig inkomen om in mn eentje te kopen. Als het dan over zou zijn dan sta ik met een kind op straat in een markt die waarschijnlijk alleen maar moeilijker wordt. Des al niet te min vind ik het huwelijk wel iets romantisch. Iets moois wat je samen aangaat met iemand waar je de volle 100% voor gaat.
Het is ook al een tijdje een trend om voor het huwelijk al samen te gaan wonen en kinderen te krijgen. En dan toch ook uit elkaar gaan. Maar goed die waren niet getrouwd.
Klopt. Maar eerlijk gezegd vind ik kinderen krijgen nog meer commitment geven dan trouwen. Bij trouwen spreek je het hardop uit dat je voor elkaar kiest. Maar zodra er kinderen in het spel zijn ben je het hun verplicht je uiterste best te doen het gezin bij elkaar (en gelukkig) te houden.
Ts je geeft aan wat er allemaal mist in je relatie en waar jij je aan stoort. Maar wie zegt dat de buurvlam dit wél allemaal kan. Ik geloof daar niet zo in want ook bij hem zullen er dingen "mis" zijn.
Je maakt van hele gangbare woorden een beetje vieze woorden. Vind je deze keuzes niet oké of interpreteer ik het verkeerd?
Oh nee helemaal niet. Het was meer als reactie dat scheiden een trend zou zijn. We leven niet meer in de jaren 50. Dus als scheiden een trend zou zijn dan is voor het huwelijk samen wonen en kinderen krijgen dat ook.
Scheiden is geen trend maar een keuze waarvan ik blij ben dat partners die tegenwoordig kunnen maken. Vroeger had men simpelweg geen keuze! Als (huis)vrouw met weinig opleiding en zonder baan waren er geen mogelijkheden. Kinderopvang was er niet of nauwelijks dus waar moesten die kinderen heen als jij ging werken? Nog los van de religieuze, culturele en maatschappelijke normen die toen golden. Als man was het niet veel beter. Je mocht bergen alimentatie betalen en zag de kinderen 2x per maand in het weekend. Ouderschapsverlof bestond nog niet. Dus goed of niet je zat het beiden maar uit (als je geluk had). Als je pech had vocht je elkaar de tent uit, leefde je volledig langs elkaar heen of maakte je het gezellig met de secretaresse op het werk. Of iemand (partners en kinderen) daar heel gelukkig van werden deed niet ter zake. Laat iedereen voor zichzelf beslissen hoe hij of zij het leven wil lijden. Het is aan niemand om daar over te oordelen. Dat kan ook niet want we kennen simpelweg het volledige verhaal niet.
De ouders van een goede vriendin zaten ook in zo'n situatie. Die waren totaal uit elkaar gegroeid. Maar ja scheiden hoorde niet. Dus was haar vader dag en nacht aan het werk en hield haar moeder thuis de schijn op. De kinderen wisten van niets en hadden ogenschijnlijk een fijne jeugd. Toen alle kinderen eenmaal uit huis en afgestudeerd waren ging de beerput open. Alle kinderen kijken nu met zeer gemengde gevoelens terug op die fijne kindertijd. Want wat klopte er nu precies van? Ze zijn het daar met elkaar over oneens en hebben het gevoel voor de gek gehouden te zijn. Hun beeld van die fijne jeugd bleek achteraf totaal anders te liggen. Dat zorgt in hun volwassen leven nog regelmatig voor onrust en het vertrouwen in hun ouders heeft een behoorlijke tik opgelopen.
100% Mijn dochter kwam ooit met de vraag of papa en ik ook gaan scheiden Dus ik vroeg hoe kom je daarbij Nou omdat op een handje vol kinderen uit haar klas na alle ouders niet meer bij elkaar zijn Ik vind dat echt enorm veel en ik heb ook wel eens het idee dat uit elkaar gaan of scheiden veel te snel gebeurt Een goed huwelijk is soms hard werken maar als de basis goed is dan komt het wel goed als je maar je best wilt doen ( uitzonderingen daargelaten maar dat lijkt me logisch )
Klinkt niet alsof die ouders veel gedaan hebben om elkaar weer te vinden. Waren ze gescheiden dan was de beerput ook geopend, en dan met jonge kinderen ertussen. Hadden ze hun best gedaan tot elkaar te komen. Wie weet hoe het dan was geweest. Nb: uiteraard WETEN wij niet in hoeverre zij aan hun relatie hebben gewerkt.
Daarmee zeg je eigenlijk dat mensen die gaan scheiden beter hun best hadden moeten doen...Of dat ze hun basis niet op orde hadden. Want als je maar wilt lukt het wel. Hoe simpel. Het leven is niet maakbaar en dit soort veroordelingen over mensen waar jij niet de details van weet zijn gewoon niet ok.
Dan lees je het niet goed. Ze zegt 'ik heb het idee dat..' en 'als de basis goed is, dan..' en 'uitzonderingen daargelaten'
Er wordt meer gescheiden dan vroeger, enerzijds denk ik inderdaad dat mensen misschien té snel opgeven, maar anderzijds is er nu ook meer ruimte om iets dat je ongelukkig maakt niet uit te móeten zitten - dat was vroeger gewoon niet aan de orde, je moest het uitzitten. Als er kinderen zijn, hoop ik wel dat ouders hun best doen het harmonieus te houden voor de kinderen en ook proberen of het nog te repareren is met bv relatietherapie. Maar dat vind ik vooral dus een verantwoordelijkheid naar de kinderen toe, als er nog een kans is dat ouders gelukkig samen kunnen blijven, is dat altijd beter voor de kinderen. Maar ongelukkig samen blijven, lijkt me niet goed.
Maar wat is precies ongelukkig? Daar zitten verschillend gradaties in en ik denk dat deze ook anders ligt dan 'vroeger'. De verwachtingen waren misschien anders, en misschien ook de focus (de prioriteiten) van de personen in de relatie; wat ze gelukkig maakt in de basis. Waar deze eerder meer lag op het gezin, liggen deze nu meer op het individu. De persoonlijke ontwikkeling, de individuele wensen. De prioriteit nummer 1 en 2 zijn omgedraaid. Ik weet niet of dat beter is, of slechter, of neutraal. Maar wel dat het wellicht leidt tot meer scheidingen want het individuele geluk heeft meer gewicht gekregen. (dan bedoel ik niet geluk in zin van veiligheid, geborgenheid, stabiliteit en andere basis-behoeften, maar geluk als 'ik ben extrovert en mijn partner is introvert. Ik voel me onrustig en ik wil vaker op pad, maar hij heeft die behoefte niet. Dat voelt soms als een mismatch of eenzaam.') En misschien ook; als er steeds meer kinderen opgroeien in gebroken gezinnen dan hebben zij misschien ook niet geleerd (door te kijken en te ervaren) hoe een gezond gezin functioneert, hoe je focust op elkaar, en wat je doet voor elkaar, hoe de verschillende karakters samenwerken, en hoe je problemen oplost als deze erg zijn. Ze hebben eerder geleerd wat niet te doen (wat niet hetzelfde is als leren wat wèl te doen), en zullen misschien voor zichzelf sneller de grens trekken bij gevoelens van ongelukkigheid (bij willekeurige geluk-gradatie). Je ziet het bijvoorbeeld bij tienermoeders (single vrouwen onder de 18 met ongeplande zwangerschap). De kans dat de dochter van een tienermoeder zelf tiener moeder wordt is groter. Waarom is dat? Ligt altijd gecompliceerder natuurlijk dan Jantje kijkt - Jantje doet, maar ik denk dat het voorbeeld wat is voorgeleefd, en wat normaal voor je is, zeker ook meespeelt in je eigen (onbewuste) keuzes, prioriteiten, focus, waarden, enz. Scheidingen zijn vrijwel altijd gecompliceerd, maar is denk zelf niet dat de enige oorzaak is dat het komt omdat vrouwen meer mogelijkheden hebben nu vs vroeger.
Van scheiden hebben kinderen in hun volwassen leven soms ook nog last, en soms is het voor iedereen de beste oplossing. Je weet als ouder van te voren niet waar je goed aan doet, maar het klinkt alsof deze ouders hebben geprobeerd de best mogelijke situatie te creëren.
Is dat van hoe je hem vroeger kende of hoe je beeld nu over hem is? Ik ben zelf bijvoorbeeld in de loop der jaren (helaas) niet meer de persoon die ik vroeger was. Het kan heel goed zijn dat hij ook zo zijn levenservaringen heeft moeten doorstaan.