Gecondoleerd. Mijn man had al ruim 8 jaar geen contact meer met zijn vader toen deze kanker kreeg. We zijn bij hem langs geweest om afscheid te nemen en naar de crematie geweest. Zaten wel achterin en niet vooraan bij de familie. Maar voor mijn man is het goed geweest het zo toch nog af te kunnen sluiten. Ik denk dat er geen goed of fout is in deze. Volg je hart hierin.
Ik heb al jaren geen contact met 1 van mijn ouders. Als die komt te overlijden ga ik niet naar de uitvaart. Bij leven geen contact, dan ook niet bij de dood. Maar dat is een persoonlijke keuze, dus niemand kan jou vertellen wat je moet doen.
Niet aangeboren hersenletsel kan tot ontzettend heftig gedrag leiden. Deze man is mijn vader niet meer, dus ik heb al afscheid moeten nemen. Vroeger was het een hele lieve man. Nu stelt hij zich agressief op, zowel verbaal als fysiek. Er is sprake van ontzettend veel manipulatie. Hij heeft na de hersenbeschadiging mijn moeder verlaten voor een veel jongere vrouw, heeft geld gestolen van ons, mensen in zijn omgeving bedreigd. Hij heeft niet de keus voor hersenletsel gemaakt, maar zijn gedrag is sinds dien onvoorspelbaar en gevaarlijk. De voorgeschreven medicatie en behandelingen vindt hij onzin, dus verbetering zit er (voorlopig) niet in. Kortom, voor mijn fysieke en mentale welzijn is het beter als we elkaar niet zien. Een meningsverschil of ruzie zou ik me makkelijker overheen gezet hebben.
Nou wij wisten het pas, toen de andere ouder gekort werd op het pensioen en toen bleken we niet eens genoemd te zijn op de kaart en was hij al 2 mnd geleden overleden...
Ik vind dat je jezelf niet hoeft te verdedigen hoor. Veel mensen beseffen niet dat de keuze maken om geen contact meer te hebben met een ouder, niet over èèn nacht ijs gaat. Mijn moeder heeft ASS en complex trauma, kan ze ook helemaal niks aan doen en vind ik oprecht zielig voor haar. Echter heeft zij mij ook ontzettend veel aangedaan waardoor ik op het punt heb gestaan het contact volledig te verbreken. Omdat iemand ergens niks aan kan doen, betekent niet dat je zelf dan maar moeten lijden onder de gevolgen. En helaas krijgen kinderen-van nog heel veel te maken met dit soort oordelen.
Vind dit best veroordelend overkomen eerlijk gezegd. Of haar vader ervoor heeft gekozen staat er toch los van. Zij heeft haar afscheid 3 jaar geleden al genomen, daar gaat het om. NAH is moeilijk en zoals zij het omschrijft begrijp ik dat heel goed. Zij herkent haar vader niet meer in wie er is overgebleven na het nah en het zal waarschijnlijk alleen maar verdriet geven om het zo te zien.
Heel herkenbaar. Mijn vader heeft geen nah maar is jong dementerend. Ook ik heb 3 jaar geleden al afscheid moeten nemen. Zoals hij nu is had hij absoluut niet willen eindigen. Hij heeft het met zijn eigen moeder ervaren en wist hoe de toekomst er voor hem uitzag. Hij zei altijd geef mij maar een spuitje maar heeft dit helaas nooit doorgevoerd waardoor hij nu al 3 jaar in een verpleeghuis zit, de laatste 2 jaar enorm passief, niet meer mobiel, incontinent en totaal niet meer bewust van zijn eigen bestaan en dat van de mensen om hem heen. Ik had er alleen maar verdriet van om hem zo te zien en mijn bezoek had voor hem geen meerwaarde meer. Heb daarom voor mezelf de moeilijke keuze moeten maken om niet meer te gaan. Heb door het ‘wegvallen’ van mijn vader een hele andere moeder gekregen, eentje die ik ook niet herken en waarvan ik ook niet goed weet of ik daar mee in contact wil blijven in de toekomst. Spreek haar al 2 jaar niet meer en ze heeft al aangegeven mij niet op het sterfbed van mijn vader te willen. Ben er nog niet uit of ik naar de uitvaart ga als het zover is, ergens denk ik dat het zo wel goed is en dat ik vooral zou gaan voor mijn oudste dochter en broer.
Dit vind ik ook heel lastig om te lezen. Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn ouders niet meer zou bezoeken als ze dementie krijgen. Ik ken de ziekte, ik weet hoe het is om niet meer herkend te worden en je dierbare zo weg te zien glijden... Maar helemaal niet meer gaan lijkt me echt een onmogelijk iets. Het blijft je vader/moeder en deze heeft hier absoluut niet zelf voor gekozen...
Ik begrijp echt niet waarom je het hebt over ‘niet zelf voor gekozen’. Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken? Als ik ook maar het idee had dat mijn vader iets zou meekrijgen van mijn aanwezigheid dan zou ik er dagelijks zitten. Ik heb in de jaren dat hij nog thuis woonde maar ook het eerste jaar in het verpleeghuis mijn eigen leven opzij gezet om er te zijn voor mijn ouders. Als ik niet bij mijn vader was dan belde of facetimede ik met hem. Maar op het moment dat hij niets meer had aan mijn bezoek en ik er steeds weer meer tijd voor nodig had om van bij te komen, ten koste van mijn eigen leven/gezin, toen was dat voor mij het moment om te stoppen. Ik werk zelf in de zorg en heb geleerd om niemand te veroordelen want iedereen heeft zijn eigen verhaal. Dat jij dit niet zou doen is prima maar laat anderen ook in hun waarde want geloof me, die keuze maken is al niet makkelijk mede door de oordelen van anderen.
Ik heb ervaring met gedragsverandering in deze mate, dus ik weet wel een beetje waar ik het over heb. Het is niet veroordelend bedoeld, wel vragend. En dat mag toch?
Sinds mijn oma dementerend is gaan wij juist vaker langs. Ze heeft de vorm Lewy Body, dus ze heeft veel psychoses. Ik kan mij er ook geen voorstelling van maken dat je dan helemaal niet meer langs gaat.
Volgens mij veroordeeld ze helemaal niet? Ik vind het ook heftig om te lezen. Waarom heeft ‘niet zelf voor gekozen’ er volgens jou niets mee te maken? Ik vind het eerlijk gezegd nog wel een groot verschil of iemand geen contact meer heeft vanwege ruzie of vanwege een ziekte die iemand is overkomen. Als iedereen zo denkt wordt er toch door niemand meer omgekeken naar zulke mensen? Er kan veel meer spelen, maar daar weten wij niets van natuurlijk.
Mensen zijn ook niet altijd goed geïnformeerd of vinden het te confronterend. Ik heb een hele tijd stage gelopen op een gesloten afdeling en ik hoorde wel eens bezoekers zeggen: ah ze weten het niet meer, ah wat zitten we hier te doen. 1 dame had duidelijk behoefte aan iemand die haar eens zei dat haar aanwezigheid wel degelijk het verschil maakt. Ik heb dan ook gezegd dat haar liefde en het vertrouwde wel degelijk gevoeld word.
Wat heftig... Ik kreeg ruzie met mijn vader omdat mijn middelste zus al ons hele leven zijn lievelingetje was en hij een narcist was. Uiteindelijk kòn ik gewoon niet meer. Hoe jij het hebt ervaren lijkt me misschien nog wel moeilijker, omdat je weet hoe je vader vroeger was...
Vragen mag maar het komt meer over als een oordeel. En niemand zit te wachten om veroordeeld te worden door mensen die niet betrokken zijn bij de situatie en dus totaal geen idee hebben wat de situatie is. Je leest een deel van het verhaal maar er komt zoveel meer bij kijken. Ook hier is geen goed of fout maar ik zou persoonlijk dus nooit zeggen ‘ik zou dat nooit doen’ want je weet dat gewoon niet tot je er zelf middenin zit.
Ja maar niet iedereen denkt zo. Waar het mij om gaat is dat je niet moet oordelen wanneer iemand die keuze dus wel maakt om afstand te nemen, voor zijn/haar eigen welzijn. Moet je dan ten koste van jezelf iemand blijven bezoeken die daar geen besef meer van heeft terwijl je daar zelf aan onderdoor gaat? Nee, je mag die keuze maken voor jezelf en zou niet voor veroordeeld moeten worden. Hij krijgt nog bezoek maar niet van mij. Niet omdat hij iets fout heeft gedaan maar omdat ik dat emotioneel niet meer aan kan met de wetenschap dat hij dit zelf verschrikkelijk had gevonden om er nu zo bij te zitten. Ik heb op een pg afdeling gewerkt en daar waren genoeg mensen waarvan de familie niet meer kwam. Om dezelfde reden. Ik heb genoeg collega’s gehad die daar best een felle mening in hadden en ik vind dat gewoon niet ok. Laat iedereen in z’n waarde, je kent nooit het hele verhaal.
Het houd mij ook wel bezig. Wat als. Ik ben nu zo ver zoek het uit met zijn allen. Ze hebben c niet meer gezien na haar 6e maand. Nooit een kaartje nooit een belletje of wat dan ook. Dus ga afstand doen van alles op dat moment. Broer en de rest mag het allemaal gaan doem. En ja ik mis ouders maar niet mijn ouders