Zoals de titel al zegt houden wij weinig tot geen geld over voor extra’s zoals een dagje weg, uiteten, luxere aankopen of een vakantie. Vooropgesteld dat we kunnen rondkomen en we daardoor niet mogen klagen, voelt het soms toch alsof we voor niks werken. Groeien in salaris zit er voorlopig helaas niet in, en we bezuinigen al waar we kunnen. Ik hoef daarin ook geen tips, maar ik vroeg me af of er meer mensen in deze situatie zitten. Om ons heen lijkt het wel of iedereen meerdere vakanties per jaar doet, de ene na de andere dure aankoop of elke week uiteten gaat. Het voelt soms een beetje als falen dat wij dat niet kunnen. Ik weet dat we niet naar anderen moeten kijken, maar dat doe je soms toch. Meer mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie ermee om?
Dan woon je in de verkeerde buurt… Ik herken het wel hoor, zie het om me heen dat iedereen hier in dit dorp een megagrote nieuwbouwwoning heeft en een dure luxe grote auto. Hier op ZP lijkt het inderdaad ook alsof het soms niet op kan als ik de bedragen rond zie vliegen. Mijn man is arbeidsongeschikt en ik werk 30 uur in een winkel. We hebben wel een koopwoning. En zijn op dit moment megatrots dat we deze week onze “nieuwe” auto uit 2013 krijgen. We hebben nog nooit zo’n nieuwe auto gehad en ook nog nooit zoveel geld aan uitgegeven (9000 euro)Wel zelf gespaard( krijgen toch geen lening ergens voor) Terwijl het misschien voor anderen een lachertje is. Maar daarbij denk ik ook dat je niet altijd naar de buitenkant moet kijken en ook je eigen zegeningen tellen.
Dat gevoel dat je iets fout doet herken ik wel (al hebben wij wel wat meer ruimte). Wij verdienen allebei goed, maar onze kosten zijn heel hoog. Dat komt door de kinderopvang, waar we weinig voor terug krijgen (want goed salaris) in combinatie met onze studieschuld (want allebei geen rijke ouders, veel moeten lenen en ik val onder de pech generatie). We hebben een hypotheek van 1600 euro, wat tegenwoordig vrij gemiddeld is. Maar we betalen netto ruim 2000 euro aan opvang en bijna 700 euro aan studieschuld. Laatst kochten de buren een nieuwe auto en een bakfiets. Toen gewoon maar eens gevraagd hoe ze dat doen. We hebben de huizen tegelijkertijd gekocht, gezinnen zien er vergelijkbaar uit, zij werken ook alle twee. Dus had verwacht dat we ongeveer dezelfde kosten zouden hebben. Vroeg me dus ook echt af wat wij fout deden. Maar zij hebben allebei een jubelton van hun ouders gekregen, oma past 3 dagen op, studie is volledig bekostigd. Blijkbaar is het inkomen zelfs iets lager dan bij ons, maar de kosten zijn dus ook echt veel lager. Het scheelt ruim 3500 euro per maand. Daar kan je op jaarbasis inderdaad heel veel leuke dingen van doen. Wij weten wel dat als de opvang (nog 4 jaar) en de studieschuld (nog 11 jaar) straks weg vallen we het een stuk makkelijker gaan hebben. Daar hou ik maar een beetje aan vast.
Herkenbaar hoor. Ik vraag me ook wel eens af "hoe anderen dat doen" en dat steekt soms. Maar mensen zetten vooral dat allemaal op social media. Niet dat ze er misschien wel heel zuinig boodschappen voor moeten doen. En je zal ook niet gauw een bericht voorbij zien komen, waar iemand vol trots vertelt dat ook dit jaar de vakantie er niet in zit. Dus het lijkt alsof iedereen geld als water heeft maar das echt niet zo. En die dikke auto verder in de straat, kan ook heel goed van de zaak zijn. Wij komen rond en kunnen wel uitjes doen. Niet te gek, maar het kan. Alleen, sparen zit er dan niet in. Dus altijd afwegen..
Wij kochten vorig jaar een huis terwijl mijn man uitzicht had op vast contract. Toen werd hij acuut ernstig ziek en werd zijn jaarcontract tóch niet verlengd en zit hij nu nog steeds in de ziektewet tegen 70% van zijn loon destijds, mét het nieuwe huis met financiering obv zijn oude salaris. Scheelt ons 600e per maand. We redden het nog (was geen max hypotheek), maar het zijn heel wat leuke dingen minder... soms valt t leven even tegen, maar ik ben allang blij dat ik geen uitkering van de overlijdensrisicoverzekering heb gekregen en dat we het maar mooi samen gered hebben de afgelopen tijd...
Het is echt ook een beetje geluk hebben. Mijn man en ik werken evenveel, hebben beide een HBO opleiding, maar ik krijg netto een aanzienlijk hoger salaris. Als ik minder werk zou gaan doen, zou het plaatje er ook wel heel anders uit zien. Ook hebben we jong een huis gekocht en 12 jaar later verkocht met heel veel overwaarde. We wonen nu in een heel mooi ruim huis, maar zouden de hypotheek voor de huidige waarde nooit krijgen. Onze netto hypotheeklasten zijn lager dan menig huurhuis. Wel zoek ik alles heel goed uit, koop ik genoeg 2e hands op marktplaats en voel ik mij bezwaard als we dan toch een nieuwe aankoop doen die wat duurder is. Overigens hier geen jubeltonnen oid, maar waarschijnlijk wel iets ouder (en dus meer salarisgroei en gebruik kunnen maken van overwaarde etc) En @Theezeefje hier zijn zulke investeringen ook geen lachertje hoor, super knap dat jullie dat in jullie situatie hebben bereikt! Mag je heel trots op zijn!
Jahoor hier precies zo Hebben het echt niet slecht, mooi koophuis (gewoon rijtjeswoning hoor maar lekker ruimte) kunnen 1x per jaar echt wel op vakantie, 2 (tweedehands) auto's, maar een vliegvakantie, maandelijks echt flink sparen, weekendjes weg of regelmatig uit eten etc zit er niet in hoor. Ik zou inmiddels best meer uur kunnen werken dan mijn 24 dus daar zou ik meer inkomsten kunnen krijgen, maar man werkt veeel, ik draag het hele huishouden incl huis/tuinonderhoud, alles rondom kind en regeldingen dus ergens vind ik het zo wel in evenwicht... Man gaat nog wel groeien qua salaris dus er is nog wel zicht op... Ik heb een mbo+ baan, man is bijna gepromoveerd en heeft een wo baan, dus ook niet laagopgeleid oid Maar ook ik denk dus vaak: hóe doen ze het.. mn ouders en broertje allebei net nieuwe auto, terwijl die van mij al paar jaar op is, veel ouder dan die van hen maar ik heb geen geld voor goede 2e hands hoor.. dus ik praat er heel lief tegen dat ik echt niet met de bus wil en hij blijft t godzijdank nog doen Ik weet dat heel veel mensen het veel slechter hebben dus ik prijs me absoluut gelukkig he begrijp me niet verkeerd, maar iets meer kunnen sparen zou wel fijn zijn.. Oja 1 kind helpt wel.. maar dat is geen vrijwillige keuze. Toen de kinderopvang wegviel scheelde dat wél echt. Hier maar 1 studieschuld trouwens maar we hadden wel 3 dagen kinderopvang nodig, dat tikt toch aan.
Hoi, Heel vervelend, fijn dat jullie rond kunnen komen maar altijd op moeten letten en rekenen is gewoon niet fijn. Het zijn helaas zware tijden voor heel veel huishoudens. Je kunt zoveel pech of geluk hebben door de tijd waarin je een hypotheek afsluit of studeert... 1/3 van de huishoudens (dus niet 1/3 van de volwassenen), schijnt eens per jaar een rekening niet of niet binnen de gestelde termijn te kunnen betalen. Dat is best wel veel. Of dat dan om hele grote, onverwachte dingen gaat stond er niet bij. Het zijn zware tijden. Mijn grootouders hadden het vaak over de crisisjaren waarin zij opgroeiden, dat het echt voor de hele buurt een verschrikking was, maar dat ze daarna alle extra's zoveel meer konden waarderen. Ik ben opgegroeid in een flink gezin, heel veel kon Bruin niet trekken, op vakantie was er soms jaren niet bij... Maar heb enorm geleerd te genieten van kleine dingen. Schrale troost, geld maakt niet gelukkig, maar tis verrekte fijn als je er wat meer van mocht hebben...
Je zegt dat je maar net rond kunnen komen, maar hebt wel 9000 euro bij elkaar kunnen sparen. Ik ga er dus vanuit dat jullie wel geld opzij kunnen zetten. Het is soms ook maar net waar mensen hun geld aan uit willen geven. De buren die elke week uiteten gaan sparen misschien wel een stuk minder.
Wat een heftige verhalen lees ik hier… hoewel ik tegenwoordig echt niet mag klagen ben ik de tijd niet vergeten dat ook wij het met veel minder moesten doen. ik lees over een auto van 9000 euro die bij elkaar is gespaard, iets waar je in mijn ogen echt apetrots op mag zijn! over afgekeurde en een heel zieke man, waardoor veel op de vrouw terecht komt. dames, wees vooral heel trots op jezelf dat jullie het elke maand weer rooien. Ik vind het echt heel knap, zeker in deze tijd!
Herkenbaar, ik heb me eerder ook vaak afgevraard hoe anderen het allemaal doen en waarom het bij de ander allemaal net makkelijker lijkt te gaan. Niet alleen op financieel vlak, ook qua vangnet van ouders/familie en het hebben van meer 'geluk' op gezondheidsgebied. Mezelf vergelijken met anderen leverde me totaal niks op. Ik werd er ontevreden van. Soms bekroop me zelfs een jaloers gevoel, terwijl het niet in mijn aard zit en ik iedereen de hele wereld gun. Ik kijk nu vooral naar wat mijn man en ik samen opgebouwd en bereikt hebben en de leerzame weg wij hebben afgelegd. Wij hebben geen vangnet en zijn echt op onszelfs aangewezen. Daardoor zijn we heel bewust bezig met het maken van financiële keuzes. We zouden inmiddels groter en luxer kunnen wonen, maar wij kiezen er bewust voor om in onze knusse 92m2 rijtjeswoning (koophuis) te blijven zitten, ookal is het met een gezin van 5 personen soms wat behelpen qua ruimte. Daarnaast rijden we bewust een zuinige wat oudere tweedehandse auto. Anderen hebben daar regelmatig een oordeel of mening over. Die snappen echt niet dat we geen nieuwere auto kopen (of leasen) en niet verhuizen naar een groter huis. Maar op deze manier kunnen we leuke dingen blijven doen, extraatjes kopen en blijven sparen. Als het leven even niet meezit (helaas 2 keer te maken gehad met inkomensverlies), zitten we financieel niet meteen klem. Dat geeft ons echt een heel rijk en veilig gevoel.
Inderdaad heel herkenbaar jullie verhalen. Wij hadden 2 volle inkomens en hebben toen een groter huis gekocht. Een jaar later ben ik ziek geworden en 100% afgekeurd. Sindsdien is het wel anders praten. Toen hebben wij het heel zuur gehad, moeilijke keuzes moeten maken. Veel onbegrip van de omgeving gehad. Uiteindelijk is mijn man ook nog een dag in de week minder moeten gaan werken om mij te ondersteunen en mee te helpen in ons gezin en het huishouden en alle ziekenhuis afspraken. Nou toen is het vaak spannend geweest hoor, eind van de maand of als er een onverwachte rekening binnen viel. Nu is mijn man weer ietsjes meer gaan werken, dus we kunnen nu sparen voor leuke dingen en een weekendje weg. Maar we moeten nog steeds niet gek doen. Gelukkig heb ik in die heftige periode veel tips gehad hier oa. En ook hulp van hier en mijn ouders. Ben leren tweedehands spullen te gaan gebruiken en ook meer te gaan genieten van de gratis dingen. Wandelen met de hond, op de koffie bij mijn oma. Dat soort dingen.
Hier is het ook geen vetpot, en baal er ook vaak van hoor. Anderen kunnen "alles". We kunnen nu wel iets sparen gelukkig, maar moeten wel opletten wat we uitgeven. Kunnen wel op vakantie van de extra's (13e maand, vakantiegeld, teruggave belasting) maar sparen voor een auto is dan weer lastig bijvoorbeeld. Komt altijd wel weer wat tussendoor. We wonen klein, willen wel verhuizen maar een grotere hypotheek is dan weer lastig. Kunnen wel meer lenen dan dat we hadden voor dit huis, en wat overwaarde maar niet genoeg om een huis te kopen wat groot genoeg is. Baal daar vaak van, vaak een schuldgevoel dat ik ze niet alles kan geven wat ze willen/ik wil. Eigen kamer, vakanties naar het buitenland, zomaar dagjes weg e.d. Het kan gewoon niet. Ik kan niet meer gaan werken door de zorg van de kids, man heeft geen behoefte aan ander werk of functie en vind het allemaal wel best zo.
Wij hebben het nu financieel meer dan goed maar hebben het niet altijd zo goed gehad. Ik weet nog hoe we ons daar soms bij voelde, soms jaloers maar ik begreep het ook gewoon niet. We werkte allebei maar hielden amper tot niks over voor extra’s. Dat was echt niet leuk maar wel heel leerzaam en neem ik nu nog vaak mee in de keuzes die we maken. De situatie die @Oilell laat zien geeft goed weer hoe het vaak zit. Bij ons is het puur geluk geweest in de doorgroeimogelijkheden van mijn man zijn werk. Geen hulp van ouders en altijd alles alleen moeten doen. Het voordeel is dat we geen studieschulden hebben. Mijn man werkt net zo hard als ieder ander maar heeft veel verantwoordelijkheid en reist veel. Het extra geld is leuk en fijn en geven we dus bewust uit zodat we er nu fijn van kunnen leven om het werk ook vol te kunnen houden. Dus ja, het is fijn om alles te kunnen maar ook voor ons is 9000 euro veel om aan een auto uit te geven en doen we echt niet zomaar.
Een vakantie naar het buitenland hoeft niet duurder te zijn. Ik weet natuurlijk niet wat voor accommodatie jullie boeken, maar kleinschalige leuke campings in Frankrijk kunnen heel betaalbaar zijn en doordat er meer garantie is op mooi weer, vermaken de kinderen zich vaak prima buiten. Toen mijn man 7 jaar geleden nog studeerde en we aanzienlijk minder geld beschikbaar hadden, gingen we naar een camping waar een huisje te huur was. Het was heel basic, maar het was een heerlijke vakantie.
Hier ook, mijn vriend is chronisch ziek en heeft daar door af en aan gewerkt. Wij hebben het "geluk" gehad, dat we in een minder inkomensjaar onze sociale huurwoning hebben gekregen. Mijn vriend is nu 52% arbeidsongeschikt maar geen uitzicht op werk omdat hij precies overal buiten valt en ze geen raad met hem weten. Zijn inkomen van toen 2000 netto, daarna 2 jaar Wia 70%, en nu vervolguitkering gaat straks naar 500/700 netto. Het is passen en meten. Het is bijna erg om te zeggen, maar ik ben dankbaar dat wij vorig jaar een aanrijding hebben gehad waar ik nog steeds last van heb en heel veel pijn van heb gehad, maar dat we door letselschade een kleine buffer hebben kunnen opbouwen. De auto was total loss, hebben een ander kunnen kopen (2de hands 2013) en onze meubels waren echt op en hebben nieuwe kunnen kopen (geen duur goed maar gewoon soort Ikea achtig). Buren kunnen bij ons prima gedacht hebben, waar doen ze het van. Maar hebben half geen idee hoe wij hebben gestruggled en nog doen. Ik ben dankbaar dat we dat nu hebben kunnen doen ondanks alle pijn en ellende, want de aankomende jaren gaan zwaar worden. En ook voor onze ouders, er gaan geen tonnen naar ons toe maar als we echt niet uit komen of er moet iets groots gekocht worden mogen we bij ze aan kloppen, betaal het dan wel terug als het lukt. Door dit alles werk ik fulltime, goed salaris gelukkig maar geen mogelijkheden om iets anders te doen of iets wat ik echt leuk vind. Dit klinkt allemaal heel erg en het is ook echt niet leuk. Maar we proberen er het beste van te maken. We hebben een fijn vangnet en je word vanzelf creatief met geld.
Hier ook herkenbaar helaas. Ik had een goede spaarrekening maar die is helaas door onze oplichtende aannemer helemaal geplunderd. Vooral omdat we extra vakmensen hebben moeten inhuren om zijn gepruts in orde te krijgen. Familie heeft moeten helpen om financieel alles te kunnen rond krijgen een tijd. Gelukkig lukt het ons nu weer zelf. Ikzelf ben ook werkonbekwaam en heb enkel een uitkering die ongeveer de helft is van wat mijn inkomen was en man werkt gelukkig wel full-time, maar in de zorg dus echt geen hele dik loon. Veel sparen kunnen we niet, al proberen we wel. Denk iets van 100 euro per maand ofzo. We hebben nu nog geen kinderen dus kunnen hier en daar nog wel eens een extraatje doen zoals eens gaan uiteten maar vanaf dat die er zullen zijn zal het ook wel echt tellen worden. En nu kijken we echt al wel uit met wat we doen en kunnen. Wel hebben we geluk gehad met ons huis, we hebben van mijn familie gekocht en onze lening is lager dan wat man betaalde aan zijn vorig appartement of dan wat je aan huur zou betalen. Als ik dan kijk naar mijn broers, die hebben het echt veel gemakkelijker. De auto die een van mijn broers huurt voor zijn vakantie is 3 keer zo duur als onze hele vakantie bij elkaar gekost heeft bijvoorbeeld. Ik gun het hen zeker hoor, maar soms pikt het toch. En uitspraken als ze werken zo hard dus ze verdienen het gaan mijn haren van recht staan. Mijn man werkt ook super hard, maar dan in een sector waar helaas niet veel geld te verdienen valt. En ik wou dat ik hard kon werken maar dat is ook niet het geval door pech met mijn gezondheid. En dan nog werkte ik ook in een sector waar hard werken niet naar behoren verloond word. Ik besef dat we het echt niet zo slecht hebben en dat het echt veel erger kan.
Wij hebben het zeker niet slecht. We komen redelijk rond van beide salarissen, hebben dankzij mijn moeder geen kosten aan opvang en kunnen daardoor ons vakantiegeld, de dertiende maand enzovoort op de spaarrekening zetten. Daardoor kunnen we zeker wel eens wat leuks doen, dagjes uit en vakantie. Maar echt duizenden euro's hebben wij ook niet 'over'. Als ik dan kijk naar onze vrienden die met hun kinderen 1 op 1 weekendjes weggaan, ook nog als gezin op vakantie gaan en met kerst in Amerika zitten en ook nog even hun huis verbouwen, dan vraag ik me ook wel eens af wat wij verkeerd doen. Zo hebben wij nu in huis genoeg wat er moet gebeuren, maar zolang alles wel nog functioneert kiezen wij dan toch om herinneringen te maken met de kinderen.