Tv is de oude van mijn opa en oma. Of nou ja, oud was ie niet toen wij hem van hun kregen, toen net een jaar oud maar opa kon op deze de teletekst niet lezen oid en hebben toen een nieuwe gekocht. Die heeft onze beeldbuis vervangen een jaar of 6 geleden. iPhones nemen we altijd over van familie. Heb ik ook nog nooit nieuw gekocht. Een keer liet zoon de zijne kapot vallen op school en net die middag belde m’n vader of we wat konden met een iPhone want hij kreeg een nieuwe van het werk. Dat was geluk hebben!
Ik heb ook de oude van m'n oma. Afgezien van dat er een tekst in het scherm gebrand staat doet ie het nog prima Volgens mij is genoeg geld hebben voor het overgrote deel geluk hebben. Als je ouders geld hadden, sta je met 3-0 voor. Als er geen medische zorgen zijn, weer 3 punten extra. Als je in de tijd van studiefinanciering studeert, als je op een handig moment een huis kon krijgen, als je geheel toevallig de capaciteiten meegekregen hebt voor een goedbetaalde baan... Enzovoorts.
Er zijn helaas best veel gezinnen die het krap of echt moeilijk hebben. Dat zie je vaak helemaal niet meteen. En mijn ervaring is ook dat mensen "met" geld het meer uitspreken dan mensen met een minimaal budget.
Ja precies! De een heeft meer geluk dan een ander, maar sommige hebben nog meer pech. Mensen die ziek zijn, of een ziek kind hebben bijvoorbeeld of uit een heel arm gezin komen etc.
Eens! Sommigen hebben ook gewoon net wat meer geluk. Qua kansen op werkgebied bijv. Of ouders die financieel kunnen bijdragen of juist veel op kunnen passen enz. Anderen hebben juist meer pech in hun leven: kunnen niet goed leren, waardoor de kans op laagbetaalde banen groter zijn. Dan is het moeilijk om je omhoog te werken. en dat alles heeft dan ook zijn weerslag op kinderen
Hier is t ook sparen voor de "grotere dingen". De keuken is nu zo'n 40jr oud en is aan vervanging toe. Enige nadeel is dat er elke keer wat tussenkomt met hogere urgentie. Maar eind 2025 ben ik VRIJ van studieschuld...whuhuuuuuuu heeft wat sparen en ontberingen gekost. Hopelijk houdt de keuken dat nog even vol.
Ja dat is het ook vaak: er komen altijd dingen tussen. Ben je net lekker aan het sparen gaat de wasmachine stuk ofzo
Wat ik wel heel vervelend vind is dat zo veel mensen denken dat het leven “maakbaar” is. Gedeeltelijk is dat zo maar zeker ook een deel niet. Je gezondheid Bijv. Maar ook; onze dochter heeft echt hele zware dyslectie en dyscalculie. Ze scoort gewoon havo op IQ testen maar het komt er gewoon niet uit. En we oefenen ons suf dus die basis krijgt ze thuis wel mee, maar dan nog lukt het niet. Ze is enorm creatief en kan prachtig tekenen maar ja, gaat het haar lukken om daar later werk in te vinden, met haar beperkingen in lezen en schrijven? Wat ik wel geleerd heb: in ons, veel grotere, koophuis waren we niet gelukkiger dan in ons kleine huurhuis. De locatie en de nieuwe, fijnere scholen spelen daar een grotere rol bij. Maar andere mensen gaan er wel van uit dat we ongelukkig zijn in ons kleinere huis en dat we iets groters moeten zoeken. Ook al zeggen wij zelf dat we hier het prima hebben. En van die opmerkingen word ik wel moe hoor. Alsof ik me moet verantwoorden de hele tijd. Terwijl het ondanks alles, de beste keuze was die wij gemaakt hebben
Dat ben ik niet helemaal met je eens. Het is voor een groot deel echt mentaliteit. Natuurlijk kan je pech hebben, maar pech is wel een uitzondering over het algemeen. De voorbeelden zijn. Er uiteraard genoeg, maar er zijn nog veel meer voorbeelden van mensen die hun prioriteiten verkeerd stellen. Toen zoon net was geboren ook een tijdje een uitkering gehad. Was tijdens mn zwangerschap mijn baat kwijtgeraakt en erna trok ik het allemaal even niet. In die tijd was er weinig geld, maar ik heb me nooit arm of beperkt gevoeld. Ik kom overigens niet uit een rijk gezin en nu hebben we het financieel gewoon goed. Maar dat is wel een kwestie van hard werken. Goed voor jezelf zorgen en voor mn kind natuurlijk.
Mijn man heeft hard gewerkt. Minimaal 40 uur per week, maar ook 5-6 maanden per jaar 50-60 uur per week. Minimumloon, geen onregelmatigheidstoeslag. Wisseldiensten, een avondje weg kon niet geboekt worden, want beschikbaar was maandag 5 uur tot zaterdag 23 uur. Hij is er niet rijker van geworden. Hij heeft een beperking waardoor hij niet zo makkelijk aan een baan komt en makkelijk uitgebuit wordt. Waar bij zijn vorige baan collega's er 10% bij kregen, kreeg hij niks erbij. Niet omdat hij niet goed werk deed, maar omdat hij met een andere regeling in dienst was. En nee wij voelen ons niet arm, leven zuinig. Hebben door kromme regelgeving wel een tijd onder de armoede grens geleefd. Ik ben al jaren kostwinner. Man verdiende met 36 uur per week minder dan ik met 26 uur per week. Zouden we nu nog een huis moeten kopen of particulier moeten huren dan had het er een stuk slechter voor gestaan.
Natuurlijk gaat haar dat lukken, je moet de mindset hebben dat het glas half vol is ipv half leeg. En dat begint nu al. Dus de hele gedachten of het haar zal lukken zou ik sowieso al achterwegen laten. Iemand zonder dyslectie kan het net zo goed niet redden omdat het niet de contacten heeft op precies het goede moment of het moeilijk vind om er tussen te komen en zichzelf te laten zien. In deze wereld draait het om lef hebben, talent en contacten. Mijn stiefzusje zit in deze wereld en ze doet het verbazingwekkend goed terwijl ze bijvoorbeeld in het dagelijks leven heel verlegen is en zelfs een angststoornis heeft gehad. Maar wij hebben ons geen moment afgevraagd of ze er wel tussen kon komen.
Ze heeft daarnaast ook nog autisme. We zijn heel hard bezig met haar psychische gezondheid. Het is niet zo gek om je als ouders zorgen te maken over de toekomst van je kinderen hè. Zeker niet als ze niet helemaal gezond zijn.
Het is geen aanval hè. Als bij jou zelf het glas al half leeg is wat verwacht je dan bij haar? Vanaf mijn 10e kreeg ik zware epileptische aanvallen, grote littekens in mijn hersenen ik heb veel moeten overwinnen maar ondanks dat je misschien niet in het gemiddelde hokje past betekend het niet dat je niks kan bereiken. Waarschijnlijk moet ze er 10 keer harder voor werken, maar vergeet niet dat deze kinderen al weten wat het is om met teleurstellingen om te gaan en wat het is om door te zetten. Kinderen waarbij veel komt aanwaaien weten vaak niet wat ze in lastigere situaties moeten doen. Het is ook je mindset. Het zijn zoveel meer componenten die mensen nodig hebben tot succes.
Hier hetzelfde iedereen lijkt zoveel te kunnen. Nadat ex en ik uit elkaar gingen begon ik helemaal opnieuw, van mijn spaargeld een auto gekocht die ik echt nodig heb voor mijn werk (28km) en om 5u is zeker geen openbaar vervoer dus echt nodig. Toen met zoon een jaar bij mijn ouders gewoond waardoor ik weer kon sparen en na een jaar een appartement gevonden. We hebben wel alles wat we willen in huis inclusief 3 katten. Maar soms zeg ik tegen mensen dat ik niet kan afspreken want dat is gewoonweg duur en dan kies ik liever voor een uitstapje met zoon ipv met vrienden. Zoon mag niks te kort komen. Wel gaan we dit jaar op vliegvakantie door een goede bonus op het werk en dat is 12 jaar geleden voor me. Wel echt heel blij mee. Eigenlijk heb ik niet te klagen maar het zou fijn zijn als we meer konden sparen en ik niet altijd alles hoef uit te rekenen als alleenstaande moeder.
Ik zou zo graag de mindset van mijn zoon willen hebben. Hij heeft zo veel meegemaakt en ziet alles zo positief. Hier enkele weken geleden epilepsie ontdekt bij zoon. Komt door het littekenweefsel van zijn hersenbloeding bij de geboorte wat eigenlijk goed nieuws is want het is niet door een nieuw iets. Maar hij bekijkt het zo positief he. Zit ik me zorgen te maken zegt meneertje tegen me : waarom al die zorgen? Ik ben zoals een game, ik had een bug en moest opnieuw opgestart worden. En met alles is hij zo positief, wat mij ook wel heel goed helpt ❤️ En ondanks al zijn probleempjes, ik heb er veel vertrouwen in dat hij het gaat redden later. Hij is zo energiek en positief en een echte zakenman In het ziekenhuis was hij in de kinderafdeling aan het uitleggen hoe ze geld kunnen verdienen zodat ze een PlayStation kunnen kopen om ook in de speelzaal te plaatsen.
Wij hebben zeker geen klagen, maar soms baal ik er wel is van dat we niet wat meer overhouden voor de leuke dingen. Wel is het zo dat ik niet werk en mijn man pas overgestapt is naar een andere baan wat helaas een stuk minder verdient. Als ik dan zo’n moment van balen heb bedenk ik me ook dat wij van de zomer “gewoon” op vakantie kunnen. Dat de kids er verzorgd bij lopen en we voldoende eten/boodschappen kunnen halen elke week weer. Dus super slecht hebben wij het absoluut niet, maar alles word ook gewoon duurder. Wij hebben elke week een budget voor de boodschappen, die hebben we al flink moeten verhogen terwijl ik niet anders boodschappen doe! Daardoor hou je wel steeds minder over voor de leuke dingen. We hebben wel allemaal aparte potjes voor de kids, auto, zorgkosten enz. Zolang we dat kunnen missen blijven we dat apart zetten!
Ik begrijp het helemaal hoor. Tuurlijk moet je kijken naar wat wel kan, maar er zijn toch echt gewoon beperkingen, en omstandigheden. En maak je je meer zorgen om de toekomst. De cijfers voor volwassenen met autisme liegen er niet om. Geloof dat 20 procent van de volwassenen met autisme een betaalde baan heeft. En ja, dan ga je er van uit dat je kind daar bij hoort, maar jemig he, het is nogal een ander pad dat je dan bewandeld. Zelf word ik een beetje moe van de ooh het is je mindset, als je maar wil. Eh nee, mijn lijf wil niet, mijn geest wel, maar als je zo ziek bent, dan houd t wel op hoor. Wij hebben ook geen makkelijke omstandigheden, ik ben chronisch ziek, maar niet ziek genoeg om afgekeurd te worden. Toch werk ik niet, mijn gezondheid trekt dat niet, en een kind met ASS wat veel thuis zat. Dus op 1 salaris, wel een koopwoning weten te kopen 8 jaar geleden. Maar we leven nog steeds van salaris naar salaris, en echt veel sparen zit er niet in. Ik heb geen ouders meer, mijn man zijn ouders geen contact mee. Geen vangnet, geen financiële zekerheid. En ik ben supertrots op mijn man en mijzelf dat we dit jaar voor het eerst echt op vakantie kunnen met ons gezin. Dat hebben we dus wel mooi voor elkaar gespaard.
Maar dat is wel een kwestie van hard werken. Goed voor jezelf zorgen en voor mn kind natuurlijk.[/QUOTE] Ik reageer alleen even hierop want wat is hard werken? Mijn man werkt 70 uur en ik 15 lichamelijk kan ik niet meer helaas en samen brengen we net 2500 binnen elke maand. Werken we dan niet hard genoeg. We komen krap aan rond er zijn maanden bij dat ik echt aan tellen en rekenen ben voor alle extra’s die we moeten betalen.
Ik reageer alleen even hierop want wat is hard werken? Mijn man werkt 70 uur en ik 15 lichamelijk kan ik niet meer helaas en samen brengen we net 2500 binnen elke maand. Werken we dan niet hard genoeg. We komen krap aan rond er zijn maanden bij dat ik echt aan tellen en rekenen ben voor alle extra’s die we moeten betalen.[/QUOTE] Sommige mensen hebben geen idee hoe het is om van een minimum loon rond te komen. Maakt verder ook niet uit want ik denk dat iedereen 'hard werken' weer anders invult. Wij verdienen boven minimum, maar zeker niet modaal. We hebben wel 'geluk' gehad met in de juiste tijd een woning kopen. En zaken als een nieuwe keuken, badkamer of mooiere auto is niet onze prioriteit. Het overhouden aan het einde van de maand heeft met zo veel dingen te maken, lastig oordelen van de zijlijn of iemand wel hard genoeg z'n best doet.