Natuurlijk zou ik dat overleggen. Ik ga toch ook niet naar de kapper om al mn haar eraf te halen en met een kale kop thuis te komen omdat ik dat nou eenmaal zo leuk vind? En als hij het echt zo erg zou vinden, zou ik het dus laten. Geven en nemen.
Je weet wat je wil. En weet ook dat man het asociaal vind. Dus zou een mening vragen voor een plek en dan zien wat hij zegt. Het moet geen scheiding worden maar je wild het wel graag. Misschien komt hij met een leuk plekje. Ik heb mijn zoon op de arm had ook duidelijk verteld waarom en waar ik het wil. En dan was prima (nu dochter ooit nog).
De relatie van vrienden is stuk gelopen door tatoeages. Hij had op een moment zoveel tatoeages en zij vond het echt hee lelijk. De aantrekkingskracht was erdoor verdwenen. En natuurlijk overleg je zoiets vantevoren. Heel raar als je opeens thuiskomt en tadaa kijk eens mijn nieuwe tattoo. Tegenwoordig hebben zoveel mensen tatoeages dat ik heel blij ben er geen gezet te hebben. Mijn man had er daardoor liever ook geen gehad.
Overleggen zeker! Maar niet in de zin van toestemming vragen, maar om te polsen of er voor hem zwaarwegende argumenten zijn om je eigen mening te herzien. Je bent partners en ik vind dat dus een must. Zeker bij zoiets blijvends als een tattoo De uiteindelijke beslissing ligt bij jezelf.
Ik zou echt niet blij worden als mijn man ineens met een niet besproken ‘grote leeuw tattoo op rug’ thuis komt. Gelukkig bespreken we dit soort dingen altijd met elkaar want het zou voor mij niet goed voelen als we dat niet doen.
Ik vraag ook geen toestemming over of ik wil afvallen of niet, ik vraag ook geen toestemming voor oorbellen/piercings etc, of ik naar de kapper ga en mijn haar helemaal kort knip of het laat verven, etc. Mijn lijf, mijn keuze, mijn beslissing. Maar bespreken kan natuurlijk altijd. Ik heb pas na mijn 45ste een tattoo laten zetten. De eerste heb ik wel verteld wat ik van plan was. Toestemming vragen was ook geen sprake van want mijn man zou dat ook altijd mijn keuze laten zijn. Dus dat was bij ons überhaupt niet aan de orde. Maar ik zou er zelf wel echt een probleem mee hebben als mijn man wel zou denken dat hij zeggenschap had over mijn lijf. De tweede tattoo heb ik niet eens gemeld. Dat was duidelijk een hele impuslsieve tattoo . Die heb ik samen met mijn oudste dochter laten zetten toen zij in Amerika woonde en ik daar op bezoek was.
Ik zou het zeker even bespreken en ook waarde hechten aan/rekening houden met zijn mening. Ik zou het andersom ook waarderen als zoiets even vooraf besproken zou worden. Uiteindelijk beslis je natuurlijk zelf, maar dit zijn wel dingen die je niet zomaar even onaangekondigd doet, vind ik.
Nu hebben wij beide tattoos, dus bij ons ligt het wellicht anders. Maar ik deel gewone mede als ik een nieuwe wil, en dat ik een afspraak ga maken. Andersom net zo.
Ik zou dit zeker overleggen en dan niet in de zin van mag ik dit wel/ niet doen maar wel met de vraag van hoe vindt je dat wanneer ik dit laat doen? Ik zou er ook niet blij van worden als mijn man ineens met een tattoo thuis zou komen zonder dit te hebben overlegd van tevoren. Het is nu ook niet iets wat je weer makkelijk kan verwijderen maar je moet er wel tegenaan kijken wanneer je het foeilelijk vindt.
Ik zou er zeker over praten. Natuurlijk is het mijn lijf en beslis ik het uiteindelijk zelf, maar ik wil de mening van mijn man ook weten en eventueel mijn plannen aanpassen.
Ik heb het zeker overlegd en hoewel hij er niet achter stond (vindt tattoos niks), is hij wel meegegaan bij het zetten. Het is mijn lichaam en mijn keuze en zit op een plek die ik makkelijk kan bedekken.
Ik ga geen toestemming vragen als ik mijn haar kort knip (en dat zou ik wellicht niet eens overleggen als ik het spontaan in de kapperstoel bedenk) of als ik een tattoo of piercing zou laten zetten. Ik vraag ook geen toestemming om spullen te kopen of van baan te wisselen. Maar ik zou het absoluut wel bespreken en er samen over in gesprek gaan. Ik zou het echt raar vinden als mijn man zonder iets te zeggen ineens met een tattoo thuis kwam
Ik denk dat ik het van te voren zou melden. Maar wat hij er van vindt, doet er dan wat mij betreft niet zoveel toe. Mijn lijf. Als hij ineens met een tattoo thuis komt, zou dat wat mijn betreft ook geen probleem zijn. Zijn lijf.
Toestemming vragen doe je aan je moeder. Maar iets wat belangrijk voor je is bespreek je toch met je partner?
Ik zou dat zeker wel vooraf bespreken. Toestemming vragen is wel een heel groot woord, maar als mijn man er erg op tegen zou zijn, denk ik niet dat ik het zou doen. Nu zijn wij allebei nogal anti-tattoo, maar mijn man zou bv ook niet blij zijn als ik oorbellen of een piercing zou nemen. Dat zou ik dus ook nooit doen zonder zijn 'goedkeuring'.. Laatst had ik m'n haar in een impulsieve bui een paar centimeter korter laten knippen dan normaal en dat was al niet zo'n succes, haha. Laat staan iets dat zo permanent is als een tatoeage of piercing.
Mijn man en ik zijn beiden anti-tatoo dus dat zal nooit een punt van discussie worden. Maar ik vind met zo'n blijvend iets overleg toch wel het minste wat je doet. Mijn man houdt van lang haar, ikzelf minder. Ik heb het liever wat korter. Ik mag het van hem echt wel kort knippen als ik dat wil, maar dat doe ik niet. Juist omdat ik weet dat hij dat niet fijn vindt. Dus zelfs met mijn haar houdt ik rekening met zijn wensen. Dat vind ik niet meer dan normaal. Dus ja, zeker overleggen!
Uiteraard overleg je zoiets met je partner. Maar overleggen is wat anders dan toestemming vragen, je bent tenslotte de baas over je eigen lichaam. Zelf zou ik echt niet blij worden als mijn man ineens uit het niets thuis zou komen met een tatoeage. Zou hij het van te voren overleggen, dan zou ik hem echt niet tegenhouden maar wel aangegeven dat ik het lelijk zou vinden, en mijzelf vervolgens geestelijk voorbereiden. Maar gelukkig vindt mijn man tatoeages even lelijk als dat ik ze vind, dus zou dat hele overleg hier nooit voorkomen.