Ik denk dat sommigen er gewoon compleet anders in staan. Alles wat ik doe voor mijn uiterlijk is voor mijzelf en nooit voor een ander, dus ook niet mijn man. Ik wil me zelf goed voelen met hoe ik eruit zie (van kapsel tot sloffen ) Ik denk dat we er hier ook vanuit gaan dat we op elkaar als persoon zijn gevallen, waarbij ieder persoon aantrekkelijke en minder aantrekkelijke kanten heeft. Dus als in die uiterlijkheden iets verandert kunnen we daar prima samen mee leven. Zo is mijn man niet meer zo slank als vroeger en heb ik inmiddels twee (kleine) tattoos en een paar piercings erbij, etc. Het hele ‘overleggen’ zou niet eens in me opkomen. Niet omdat ik mijn man niet respecteer, maar juist omdat hij mij en mijn eigenheid respecteert. Dus overleggen hoeft ook gewoon niet. En ik zou ik niet gelukkig worden in een relatie waar dat wel zou moeten. Bespreken, als in ‘ik ben dit van plan’, gebeurt natuurlijk wel. En ik heb daarna medegedeeld dat ik een afspraak had ingepland voor mijn eerste tattoo.
Ja zo gaat dat hier ook. We bespreken het, maar ik vraag geen toestemming voor iets wat op mijn lichaam komt, net zoals hij dat andersom niet zou doen. En wat ik ook nooit van hem zou verwachten. Mijn man vindt tatoeages helemaal niet mooi, maar ik wil er misschien toch een. Hij zegt dan alleen dat als ik dat graag wil, ik dat moet doen. Zou me nooit tegen proberen te houden. Het is ook alleen maar uiterlijk hé? Als je daarvoor bij elkaar bent, houdt toch niemand het langer dan 10 jaar vol? Iedereen verandert in de loop der jaren.
Ik heb het er over gehad. Hij blijft erbij dat hij het weggegooid geld vind en niet mooi. Hij geeft ook aan dat hij niet blij zal zijn als ik het toch doe. Hij vind dat als 1 van 2 het niet wil dat je het dan gewoon laat, voor de ander. Alleen heb ik wel gemerkt dat dat maar 1 kant op werkt. Hij doet zovaak iets waarvan ik denk; moet dat nou.. Maar dan is dat altijd anders. Hij is verbaal erg sterk en weet je goed van zijn gelijk te overtuigen. Als ik mijn krijg dan geef gaat ie me negeren. Beetje kinderachtig
Deze houding is natuurlijk meer dan kinderachtig… Wat wil jij graag zelf? Durf je überhaupt nog wel een tattoo te laten zetten of ben je bang voor eventuele consequenties? Hij lijkt veel invloed te hebben in wat je mag en niet mag. Hoe voel je je nu nadat hij dit aan je vertelde en wat wil je met dat gevoel doen?
Ik vind het vooral manipulatief… En daar zou ik heel snel korte metten mee maken. Kan je ook gewoon als zodanig iedere keer weer benoemen. Maar misschien is de eerste stap: realiseer je dat hij op bepaalde momenten je manipuleert. Zodra je dat gaat zien, kan je het ook benoemen als zodanig.
Mijn man zou het geweldig vinden als ik er eentje nam, hahaha. Eerlijk gezegd vind ik wél dat je partner veel te zeggen heeft (of vinden heeft) over je uiterlijk. Niet dat je dingen aan moet trekken of moet doen waar je echt je eigenheid mee verliest, of onzeker van wordt, maar wij sporten bijvoorbeeld toch ook echt ook om er voor de ander goed uit te blijven zien. Uiterlijk hoort niet voorop te staan, oké, dat is dan zeker ook zo in theorie. Maar als je niet meer aantrekkelijk bent voor de ander omdat je de motivatie niet hebt om eraan te werken, kan het toch wel een stuk lastiger worden in een relatie. Dat is gewoon zoals ik zie dat het in de praktijk vaak gebeurt. Aan de andere kant: Als iets je zelfvertrouwen opkrikt of je er goed door in je vel voelt dan is dat ook veel waard. Ik zou het gewoonweg niet durven als ie het echt vreselijk vindt, enorm conflictvermijdend, hahaha. In geval van een tattoo: Een compromis sluiten? Hij kiest waar, jij wat er komt? Of je doet het wel, maar in overleg iets kleiner? Eerst een tijdelijke nemen waar hij aan kan wennen?
Dat gaat dan natuurlijk niet over die tattoo, maar over geen respect hebben voor je partner. Het is volgens mij een kleine moeite om zoiets ter sprake te brengen en er op een volwassen manier over praten. Als hij dat fatsoen niet eens zou hebben.... Maar ik weet zeker dat dat hier nooit gaat gebeuren, dus misschien ben ik daarom zo stellig.
Is hier gelukkig niet aan de orde hoor. Ik weet zeker dat mijn man dat absoluut niet doet zonder het eerst met mij te bespreken
Respect hebben voor elkaar doe/toon je op vele manieren (als het goed is). Als het nemen van een tatoeage tegen de wil van de ander in, het enige "respectloze" in de relatie is, vind ik dat echt geen reden voor een scheiding.
Daar zit 'm de crux natuurlijk... Als je vindt dat het jouw lijf is en dat je daarmee mag doen wat je wil, of als je juist vindt dat je partner daar ook bepalend in is, dan kan dat in een relatie prima werken, zolang je er beide op die manier in staat en zolang het wel 2 kanten op werkt. Anders is het gewoon niet gelijkwaardig.
Dat kun je inderdaad ook niet vergelijken maar ik zou ook niet staan te juichen als die zijn haar ineens paars wil verven, ik zou dan eerder aan zijn verstandelijk vermogen gaan twijfelen haha
Maar ik denk ook dat er bij jullie andere problemen spelen want dit is natuurlijk wel heel erg flauw dat die het zo speelt.
Oei. Hier zie ik wel een paar rode vlaggen. Klinkt als emotionele manipulatie. Komt dit vaak voor? Wat doet dit met jouw eigenwaarde? Afhankelijk van de antwoorden die je hierop kan geven zou ik je aanraden hiervoor hulp te zoeken (via huisarts/poh). En die tattoo zeker laten zetten. Laat hem maar zien dat jij ook een eigen wil hebt. Zeg duidelijk: "ik weet wat jij vind. Maar dit is echt belangrijk voor mij". En als hij je negeert.. prima. Lekker terug negeren (eventueel tijdelijk bij iemand logeren om 'm te ontwijken. )
Zeker. Die komt er bij hem niet in. Maarja, makkelijk praten denk, want zo denkt hij er zelf ook over.
Beetje flauw. Degene waar ik nu van lees die er net zo als mij over denken, hebben denk ik ook een partner die er net zo in staat en dus nooit een tatoeage zou nemen. Lastig om dan een antwoord te geven vind ik. Het zou hier dus nooit gebeuren, dus het is gewoon makkelijk praten. Ik had ook geen man getrouwd met tattoos en/of oorbellen. Waarom zou ik het nu dan opeens wel goed moeten vinden/willen? Ik val er niet op, vind het lelijk, en ja ook afschuwelijk Als mijn man opeens zou zeggen dat hij een vrouw wil zijn of op mannen valt, dan ben ik ook weg bij hem.