Ik lees ook nu wel een paar dingen. Je man wil meer vrije tijd, maar dan door in te vullen. We huren een interieur en tuin verzorgstrr. Jij geeft aan minder te willen denk aan 4 uur (halve dagen ergens) Maar iemand (wie is mij onduidelijk) vraag dan wat doe je in je uren. Wat ik lees is dat je even lekker door je huis wil eventueel,en nog wat andere dingen voor je gezin. Dus ergens geef jij al een hele mooie oplossing. Jij kan 120 % geven waar je man maar 70% kan. En kun je leven met minder uur en meer in het huis? En hoe is werk privé verdeeld? Jij lijkt geen moeite te hoeven doen en je man wel.
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je ontevredenheid al lang geleden is ontstaan doordat je man verminderd belastbaar is en je hem niet meer als gelijke kunt zien. Heel eerlijk ik zou me ook irriteren aan iemand die veel thuis is, maar niks klaar krijgt, terwijl je zelf heel veel moet doen naast je werk en eigen tijd mag hebben. Maar als hij inderdaad ADD of autisme of misschien een soort depressie heeft, dan wil hij wellicht wel meer kunnen, maar dan lukt het hem niet, omdat hij niet zelf de structuur kan aanbrengen of de energie niet heeft. Het is dan niet eerlijk naar je man, om jezelf met hem te vergelijken. Je kinderen sporten, dus ik ga er vanuit dat ze ook op school zitten. Dan heeft hij (tenzij hij 5 ochtenden werkt) minstens twee ochtenden ruimte om te poetsen of iets voor zichzelf te doen. Ik zou ook vraagtekens zetten bij iemand die 2 dagen werkt, 5 dagen vrij heeft en niet genoeg tijd voor het huishouden en zichzelf kan vinden. Wellicht kan hij dat ook niet zelf bedacht krijgen, dus misschien is het een oplossing om samen te gaan zitten voor een weekplanning voor hem, waarin naast een poetsschema ook ruimte voor vrijetijd is vastgelegd. Je nodigt vaak mensen uit, maar misschien moet je minder vaak mensen uitnodigen en iets vaker samen eruit gaan en een oppas vragen. Bioscoop, uit eten, gewoon wandelen of lekker niets hoeven doen. Veel mensen over de vloer kost hem waarschijnlijk ook veel energie. Er zijn best oplossingen, maar dan moet je echter wel weten waar zijn verminderde belastbaarheid door veroorzaakt wordt. Dat is naast de gesprekken denk ik ook belangrijk om aan te pakken. Tot die tijd is een tuinman of poetsvrouw een prima optie. Mijn vraag is echter wel, wat gaat hij doen als de poetsvrouw er is. Op de bank zitten kijken of wil hij dat ze ook aanwijzingen geeft wat hij kan doen op dat moment. Heeft hij daar over nagedacht?
Maar dat gevoel over ‘dat het zover heeft kunnen komen’ heb je pas zeer recent, ik zou er ook echt voor waken het nu niet groter te maken dan het is, iets kan niet het ene moment prima zijn en een week later ineens een gigantisch (bijna) onoverkomelijk probleem waarvoor alles op de schop moet. Kleine stapjes samen.
Ik denk dat @Merlino vooral heel eerlijk schrijft over haar huidige gemoedstoestand. En ik vind het heel dapper, want er komen veel reacties vanuit verschillende invalshoeken, want iedereen heeft een ander referentiekader. Ik kan me ook de ene dag heel gelukkig voelen met mijn man en een volgende dan gebeurt er iets kleins dat betrekking heeft op een groter onderliggend probleem en kan de bom barsten. @Merlino, ik denk dat het wel kan helpen als je man een diagnose zou hebben. En daar dan passende hulp bij krijgt, ook om zijn belastbaarheid inzichtelijk te krijgen. Het huishouden moet nou eenmaal gedaan worden. Dat kost tijd (zelf doen) of geld (laten doen). Misschien zijn er klussen die hij juist wel goed kan. En uiteindelijk kan nog steeds blijken dat alles bij elkaar, in een gezin, waar veel geregeld moet worden en dan nog werk erbij en een sociaal leven, jullie als partners niet meer zo bij elkaar passen als in een leven zonder kinderen. Ik heb een vriendin met jonge kinderen wiens man long covid heeft. Haar man is ook minder belastbaar en ondanks dat hij er niets aan kan doen, is het soms toch rete frustrerend en moeilijk. Er nu voor gaan en het uitzoeken, zonder meteen te grote beslissingen te maken, is alles wat je nu kunt doen. En daar horen ook wel heftige en soms tegenstrijdige gedachten en gevoelens bij. Daar kan een therapeut vast ook meer inzicht in geven voor jou en je man.
Tja er word vanuit gegaan dat er mss wat is bij de man van de topicstarter maar ik vind de wisselende reacties en een soort van alles of niets schrijven van de topicstarter ook wel iets waar eens mag naar gekeken worden dan. Dit topic draait zoals de wind. Als dit in her dagelijkse leven ook zo is, is het gewoon vreselijk vermoeiend voor iedereen.
Maar is dat ook wat jij wilt? Minder werken. Wij kunnen ook minder werken, ook kunnen we accepteren dat ons huis minder schoon is, maar we gunnen onszelf de luxe van een schoonmaker. Het leven hoeft niet altijd praktisch en financieel efficiënt te zijn, als je de middelen hebt. Op mijn vrije dag (ik werk 32 uur) wil ik altijd 80.000 dingen doen, en 3 daarvan lukken. Heilig voor mij is hardlopen. Mijn man zijn vrije dag (werkt ook 32 uur) is vaak ook volgepland met praktische regelzaken. Het huis is meestal op deze dagen aan het einde van de dag ontploft. Ik ben zo blij als de schoonmaak is geweest, zo’n cadeau iedere keer weer. Ik vind het soms wel lastig dat mijn man veel van de mentale belasting niet kan overnemen. Daar ben ik toch iets beter in, of ik trek het naar mij toe. Hierdoor hebben we soms ook wel discussies. Ik zou vooral met elkaar in gesprek gaan hoe je het voor allebei goed kunt regelen. Als jij je huidig aantal uren wilt blijven werken, hoe kunnen dan de zaken rondom het huis toch gedaan worden. Waarom lukt het je man niet om hier meer in te betekenen en wat wil hij de schoonmaker/ tuinman laten doen? Huis moet alsnog opgeruimd zijn als ze gaan schoonmaken)
Ja de fout bij een ander leggen en jezelf ophemelen (ik kan alles aan met de vingers in de neus) is ook niet gezond. Het negeren van het eigen gedrag is ook iets wat zeer vermoeiend kan zijn voor de omgeving.
Ik kan me ook voorstellen dat als man inderdaad autistische/add trekjes heeft, en het thuis al moeilijk vindt om dingen op gang te houden, een wervelwind van een partner het óók moeilijk maakt om samen te leven. Zijn hoofd zit misschien al helemaal verstopt met "ik moet dit regelen, ik moet schoonmaken, oh over een uur moet ik Jantje ophalen van voetbal, maar de wasmachine moest nog aan voor het tenue van Pietje-" En aan het eind van de dag zijn er misschien maar twee dingen van deze lijst gelukt, omdat er geen overzicht en structuur in zijn hoofd was, en er verwarring ontstond over wat nu prioriteit heeft. En dan lijkt het alsof hij weinig heeft gedaan, terwijl hij mentaal wel moe is. En dan komt TS thuis, die zin heeft om 's avonds af te spreken met vrienden. Die vertelt over hoe haar dag is gegaan. Die misschien commentaar levert dat Jantjes tenue wel samen met die van Pietje had gewassen kunnen worden, oh, en waarom is de vaatwasser niet uitgeruimd. Vervolgens vlug alle regelzaken er doorheen knalt, want he, ze heeft een lange werkdag gehad en wil graag leuke dingen doen (wat begrijpelijk is!). Maar beide kanten zijn begrijpelijk. Maar misschien leggen jullie elkaar wel lam. Mijn partner heeft ook ADD, en ik heb heel snel de neiging om dingen van hem over te nemen, omdat ik mijlenver al aan zie komen wat er moet gebeuren. En dan denk ik: ach, ik doe het wel even, dan is het sneller gebeurd. Maar dat is niet fair, ik geef hem dan geen kans om te laten zien dat hij het wel kan. Hij wordt daar onzeker en gefrustreerd van. Tegelijkertijd ben ik dan geïrriteerd, omdat ik veel meer doe en oppak (maar dat doe ik dus zelf! Dat ligt bij mij!) Wij botsen daarin, ik moet hem een kans geven en hij moet het op zijn manier kunnen doen. Maar het blijft ingewikkeld en soms ontzettend frustrerend. We blijven eenmaal mensen met tekortkomingen... Sorry, lange random post, haha. Mijn vraag: wat vind je leuk aan je man? Wat zijn de dingen die hij goed kan? Waarin genieten jullie samen?
Ik ben benieuwd hoe deze rolverdeling is ontstaan. En ik vraag me af of deze nog wel past bij jullie. Vind jouw man het wel fijn om ‘huisman’ te zijn? Ik lees hier dingen waarvan ik denk dat dat niet bij zijn persoonlijkheid past. En ik lees dingen waaruit ik concludeer dat jij hem in die rol ook minder aantrekkelijk vind. Niet echt ideaal dan. Kan hij niet meer dan 16 uur werken?
Ik ben jaren lang structureel overbelast geweest. Mijn energie level heeft daar een serieuze klap van gekregen. Dus zijn man en ik samen zaken gaan veranderen. Mijn man heeft een boven gemiddelde energie. Die draait met gemak 60 a 80 uur per week en vindt het dan nog fijn om 's avonds nog wat naslag werk oid te doen. Dat noemt hij dan ontspanning. Nogal een verschil tussen ons dus. Ik ben van 32 uur naar 8 tot 16 uur gegaan (eigen zaak met man) en daarbij hebben we nu een schoonmaakster en een tuinman. De tuinman komt overigens 1x per maand, dat is echt ruim voldoende. Dat alles bij elkaar heeft mij zoveel lucht gegeven dat mijn eigen energie ook weer langzaam terug komt. En nee, ik heb geen behoefte om dan maar weer zelf te poetsen. Die energie steek ik veel liever in andere zaken. Ons gezin draait nu veel soepeler. Wat weer meer ruimte opleverd en dus extra energie. Als de financiele ruimte er is zou ik dus zeker investeren in de schoonmaakster/tuinman. Ik ben in iedergeval heel blij dat mijn man me serieus nam. Dat vond hij heel lastig want net jij heeft hij een "dat doe je toch gewoon even" mentaliteit. Maar ook hij is blij dat hij mijn roep om hulp serieus genomen heeft. Hij krijgt namelijk weer een vrouw terug die weer de energie vindt om nieuwe projecten op te starten.
Ik heb nog niet alles gelezen maar wilde hier vast even op reageren. Los van alles ben ik persoonlijk van mening dat wat to ook besluit te doen echt compleet los moet staan van wat de buurvlam misschien wel of niet zou willen. Het moet echt haar keuze zijn. Als deze ook maar deels is gebaseerd op wat die kerel z’n keuze / wens zou zijn dan gaat er in mijn ogen al wat mis. Dan is dus echt de intentie om met elkaar over de wrakstukken van 2 gezinnen iets op te bouwen en dat lijkt mij voor alle betrokken partijen geen goede basis.
Off topic, ik heb in mijn leven via menig ‘ongeschoolde’ mensen beter advies gekregen dan van een poh ggz
Dit 1000% was bij ons ook, hij thuis ik gewerkt. Voordat we zijn problemen duidelijk hadden kon ik echt uit mijn slof schieten waarom hij de afwas niet had gedaan bijv. Niet wetende dat hij enorm vermoeid was, wel de was had gedaan en de bovenverdieping had opgeruimd (wat ik dus niet meteen zag toen ik thuis kwam). Evenals het afgeven waarom dit of dat niet gedaan dat maakte hem ook prikelbaar en onzeker en het uit handen nemen. Wij hebben onze weg erin gevonden en nu iedereen een blij ei. Maar kan dat zelf niet zo goed verwoorden als dat jij hebt gedaan
Ik vind de reacties op TS best zwaar, ik lees dat ze voornamelijk heel erg haar best doet. Soms kom je er in therapie achter dat dingen toch minder normaal zijn dan dat je aanvankelijk had gedacht. Ik zou ook echt niet gelukkig worden van een ongelijkwaardige relatie, ik snap je frustraties helemaal.
Maar wat is een ongelijkwaardige relatie? Als ik het zo lees heeft ts energie voor 4, haar man een stuk minder. Ik snap dat dat heel lastig kan zijn. Maar is het energielevel bepalend voor de gelijkwaardigheid van een relatie? Je bent samen en moet samen alles op rolletjes laten lopen. Dan zal er een taakverdeling moeten komen die bij hen past. En die is er nu niet. Ik denk dat je met therapie eerst diep moet gaan voor je kunt gaan opkrabbelen. Eerst alle pijnpunten bloot gaan leggen en dan een voor een die punten gaan aanpakken. Ik kan me goed voorstellen dat het na twee gesprekken als iets onmogelijks voelt, maar wil je er voor gaan zul je toch door moeten bikkelen. Heel veel sterkte @Merlino
Niet perse het energielevel maar ik zou, om heel eerlijk te zijn, echt diep ongelukkig worden van een man die 16 uur werkt en vervolgens nog veel tijd voor zichzelf nodig heeft. Dat zou niet bij mij passen en dus niet gelijkwaardig voelen voor mij. Ik kan mij dus voorstellen dat TS dat ook zo ervaart. Ik weet niet hoelang TS en haar man al bij elkaar zijn, maar als je er na jaren achter komt dat het zo gegroeid is, en eigenlijk niet is wat je wil dan kan ik me voorstellen dat je achter gevoelens komt die je voorheen niet had.
Ik lees ook boeken trouwens maar huishouden gaat gewoon door. Een vast ritme help mij daarin weer en ik ga het beste als iedereen weg is. Dus ik doe het als ze sport dan is man en dochter een dik uur weg en kan ik even de plee doen en stof(zuigen)en. En zoals nu pakt man ook wel eens iets (ramen dweilen ofzo) Als je alles naar je toe trekt is het moeilijk los laten. Maar ik zou het moeilijk vinden als ik alles zou moeten down dus wij hebben een mooie verdeling.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het wel zo werkt. Als iemand laag in energie zit krijgt diegene toch het idee dat hij afhankelijk is van jou, omdat hij de zaken niet zelf geregeld krijgt. Als hij zich daardoor minderwaardig voelt en zich er misschienook wel naar gedraagt, dan ontstaat er ook vanuit zijn kant een ongelijkwaardige situatie. Vanuit to kan heel goed het gevoel ontstaan dat ze alles moet doen, omdat hij het niet kan, waardoor je een soort mantelzorgsituatie krijgt, wat dus ook weer bevestigend is voor haar man. Als dit aan de hand is, zal die cirkel doorbroken moeten worden. Kijk naar wat wèl kan en accepteer beide, dat dat het is. Dat het goed is als er alleen een wasje gedraaid is of het huis gestofzuigd.