Dat is lastig! Typisch ook wel ja, dat ze de grenzen niet goed aanvoelt. Hopelijk kalmeren die hormonen snel en wordt ze weer wat liever. Mijn zoon is 7 , ik hoop dat de pubertijd nog heeeeel lang weg blijft
Ja ik vind wel meer lastig binnen ons gezin. Als ik zo met andere gezinnen op stap ga of de kinderen van mijn zus meeneem, dan besef ik dat wat er binnen ons gezin speelt gewoon enorm pittig is en dat het allemaal 10 keer meer vraagt dan wanneer er niets speelt. Ook het egoistische deeltje (puur naar zichzelf kijken) is bij onze oudste 2 aanwezig maar ook mijn man heeft daar wel wat van. En ik weet dat dit erbij hoort en hun manier van denken is maar ik vind dit zeer pittig. Als ik een baal dag heb, is de jongste de enige die dit ziet. De oudste en mijn man zijn daar blind voor. En ik vind dat soms zeer moeilijk. Zo had ik binnen een maand tijd meerdere afspraken in het ziekenhuis, 3 mri, 1 echo, 2 bloedafnames, 1 EEG en dat word volledig genegeerd. Mama waar was ja ? Ziekenhuis jongens. Reactie: wat gaan we eten?
Ik snap je helemaal! Dikke knuffel Het egocentrische hoort er inderdaad bij, en relativeren helpt tot zekere hoogte echt wel. Maar het is ook gewoon heel zwaar, en het doet soms ook gewoon pijn omdat het heel veel geven is, en een heel ander soort ontvangen is. En dat altijd. Met alles. Niet om ze te bekritiseren, ze doen wat ze kunnen, en uiteindelijk hebben we allemaal wel wat. Maar het stukje automatisch inleven en daardoor (natuurlijk) kunnen aanpassen en geven is iets wat ze nooit zullen begrijpen en dat is loodzwaar soms. Ik zie vaak ook pas hoe zwaar het eigenlijk is als ik andere gezinnen om mij heen heb gehad voor langer dan een paar uur. Ik denk dat ik het soms ook niet wil zien. Ik hou me heel erg vast aan de ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’ en ‘je weet nooit waar een ander doorheen gaat’ en zo. Maar soms hou ik me daar teveel aan vast en kijk niet meer realistisch naar mijn eigen situatie. Het gevolg daarvan is dat ik de lat voor mijzelf ongemerkt steeds hoger ga leggen totdat hij gelijk ligt aan anderen gezinnen en ik steeds meer overbelast raak. Ik moet mijzelf echt in de gaten blijven houden op dat gebied. Het niet kunnen 'levelen' aan anderen vind ik lastig, ik kan mijzelf (en mijn partner) enkel toetsen aan onszelf want er is geen gelijke situatie rondom ons. ik word er steeds beter in, maar ik blijft het ook heel moeilijk, en zwaar vinden.
Jammer toch e. Zo gingen wij vandaag rond 12u vertrekken naar de Gentse feesten. Meermaals herhaald maar amper reactie of actie (als ik dit zou doen als ze zelf iets willen olalala drama) en mijn man die ipv mij te steunen het wel prima vind en het feit dat ik dit echt wel wil doen ook gewoon negeerd. En dan plots om 14u30 is de eerste daar. Ik verveel mij, gaan wij eigenlijk nog iets doen. Jij had gezegd dat we ..... Iets later mijn man : allé we zijn dan weg zeker. Nu zijn ze dus met 3 zichzelf aan het beklagen en is er ook geen van de 3 die ook maar ergens snapt dat ik niet ga springen als ze dan plots toch zin hebben en dat het echt respectloos is hoe ze doen tegenover mij.
Da's ook wat. Maar voor mij fijn te weten dat er ook een andere kant is. Hoe heb je het gered tijdens je ziekte zwaar hoor.
Op die manier krijg je de ruimte niet inderdaad. Is dus niet helemaal een eerlijke vergelijking met je eigen kind(eren). En gelukkig maar, zou ik zeggen!!!
Oh wat een fijn topic. Heb een paar pagina’s doorgelezen en wat een herkenning, eindelijk. Eindelijk mensen die ook deze situaties meemaken die weten wat het is hoeveel energie en geduld het kost. Oh dames wat fijn dat ik dit topic heb gevonden. Ik ga het in de vakantie op mijn gemak nu doorlezen. Heb een (puber) dochter van 13 waar wel al vanaf de psz zagen dat er iets anders was en na veel trainingen, rots water, sociale training, weerbaarheid etc sinds groep 7 een diagnose. Klassiek autisme.
tTja gewoon doordoen altijd maal. Tijdens de periode van kanker was er vrij veel duidelijkheid en dan kon ik de kinderen ook zeggen wat er speelt/ Maar nu is er zoveel onzekerheid rond wat er juist speelt (woensdag krijg ik hopelijk het resultaat). Het is wel zo dat ondanks de zeer beperkte interesse ik hen wel blijf informeren. Ze weten nu bijvoorbeeld dat er iets in mijn hersenen is. Hebben ze vragen, kunnen ze die stellen, hebben ze geen vragen dan is dat ook goed. Maar ik wil niet dat ze gesprekken opvangen en uit de lucht vallen.
Dat lijkt me erg lastig, zeker met zo’n rot ziekte. Voor jou is de onzekerheid al vreselijk en dan wil je je toch gesteund voelen. Het altijd maar doorgaan herken ik heel erg , je zult ook wel moeten natuurlijk. Ik hoop dat de uitslagen zo positief mogelijk zijn
@Neuzeke: Op mijn telefoon zag ik jouw posts m.b.t. ziekte/ziekenhuis en Gentse feesten niet. Het is zo herkenbaar wat je schrijft. En het blijft ingewikkeld, vind ik. Ik kan prima beredeneren waardoor dergelijke dingen zijn zoals ze zijn, maar gevoelsmatig zou ik het soms wel anders willen...en zeker op momenten dat je ik me al rot voel of er spelen andere dingen, vind ik het dan soms toch best lastig... En ik vind het regelmatig ook lastig om me op dingen te verheugen of ervan te genieten omdat je nooit weet hoe het zal gaan (zowel vooraf als tijdens als achteraf). En dan heb ik er ook nog één rondlopen die juist 'alles' ziet, voelt, enz. Soms is dat fijn, maar ook wel eens ingewikkeld. Een hele grote knuffel voor jou (en ook de anderen in dit topic) in ieder geval!
Dit zeker en vast. Ja bij ons zei onze jongste (wss adhd maar geen ass) : mijn broers zijn soms raar. En ookal kunnen ze er niets aan doen en valt het niet persé onder raar, het klopt gewoon wat hij zegt, wat ze doen komt gewoon soms raar over.
Oh my, wat ontzettend heftig!! Heel veel sterkte voor morgen! Ik hoop dat er niets gevonden is wat daar niet hoort!
Oh maar ik weet al dat er meerdere letsels gevonden zijn op meerdere plaatsen in mijn hersenen. Dus hopen op dat ze niets vinden is er al niet meer. Het is eigenlijk vooral wachten op een diagnose. Had ik nog geen extra info dan had ik de kinderen nog niets gezegd hoor. Het is doordat ik al.weet dat er sowieso iets speelt dat ik wat zei.
Ach jeetje! Denken ze / denk jij kanker gerelateerd? Of iets van MS ? Sterkte! Hopelijk valt het allemaal mee! Heb je veel last van klachten?
Het is geen kanker, dat weet ik zeker. Radiloog heeft het over MS idd maar er bestaan nog wel meer ziektes natuurlijk. Ze zijn wel vaker eens fout geweest in het verleden dus hoor liever war de neuroloog zegt. Ik heb idd wel klachten die perfect kunnen horen bij MS maar wacht morgen af.
Verstandig om af te wachten inderdaad. Wat een tegenslag keer op keer Ik duim voor de meeste positieve uitslag voor je! <3
Jullie posts zijn zo herkenbaar Het is hier pas de 1e dinsdag van de vakantie maar ik zit er al volledig doorheen..