Ik heb net de oproep gekregen voormij eerste diagnostiek gesprek. 27 augustus.... ben heel benieuwd wat er uit gaat komen
Onze zoon heeft ADHD. Dochter daarin tegen is een totaal ander kind en op dit moment zien we geen redenen om haar te laten testen. Ook voor ons als ouders zien we dat niet. We hebben nergens "last" van om het maar zo te zeggen.
Als het gaat om ADHD en ASS heb ik juist totaal verschillende kinderen waarbij ik een beetje dezelfde diagnose zou verwachten. Of diagnose nodig is zit hem dan denk ik niet in het verschil. Maar in hoe goed de omgeving aansluit op het kind. @Amaranthas Ik denk niet dat je het zo bedoelt. Maar primair gaat het toch om of de kinderen tegen dingen aanlopen. Voor de omgeving kan het ook een reden zijn. Maar als een kind voor de omgeving goed aangepast is en ondertussen loopt op het tandvlees is dat ook een goede reden om de molen op te starten. Als er bij mijn oudste wat uitkomt gaat mijn 2e ook door de molen. De erfelijkheid is heel hoog. En als je ziet hoeveel tijd alleen al nodig is voor een diagnose... Dan is extra hulp krijgen met een diagnose in de pocket toch een stuk sneller. Al snel - een jaar. (ik denk niet dat er iemand is die hem niet op zijn minst hyperactief vindt). Dochter is roekeloos en kan niet stil zitten. Niet het eerste om op te reageren. Maar met de rest en achtergrond zal zij ook nog wel volgen.
Bij zoon zijn we er eigenlijk per ongeluk ingerold en achter gekomen. Hij was altijd een super relaxed en braaf kind. Kon eerder klimmen dan lopen. Nooit boos of moeilijk doen, wel altijd heel druk en speels. Niemand die wij kennen vond dat er "iets" aan hem was. Hij was gewoon een super makkelijk en energiek kind. Ook op de peuterschool ging het altijd goed. Er kwamen pas barstjes in het verhaal toen hij in groep 1 en 2 moeite had om op zijn stoeltje te blijven zitten. De hele poppenkast werd tevoorschijn gehaald om hem te laten zitten. Stickers, spelletjes etc. Hij deed het wel goed maar was altijd op pad in de school, een rondje wandelen, klusjes doen waarmee hij even door de school kon etc. Dit ging zo door tot halverwege groep 3. Vlak na een lockdown en de kinderen weer op school mochten komen. Hij weigerde opeens zijn werk te doen. Wilde niets meer. Hij was niet agressief of iets maar wel veel boos op school, wilde er niet over praten en wilde simpelweg zijn werkjes niet doen. Niets hielp. Zoveel gesprekken gehad met hem en als ik dan zag hoe hij weer een preek van de juf kreeg en ik gewoon aan hem zag dat 3 kwart van het verhaal totaal aan hem voorbij ging brak mijn hart. En thuis was hij een heel ander kind. Het CB gebeld voor advies en die zeiden dat we iets moesten vinden "om hem te kunnen pakken." Daar was ik natuurlijk boos over want ik wilde hem helemaal niet pakken ergens mee, ik wilde dat hij zijn werk deed en niet zo boos was op school. Uiteindelijk heb ik zelf een kinderpsycholoog gebeld, alles uitgelegd en gezegd dat ik het niet meer wist maar misschien konden zij er iets uitkrijgen. Na 1 gesprek met ons allemaal samen en 1 met hem alleen was ze er al uit. En toen ging het vlug wat betreft hulp. Het hele proces heeft al met al max 5 maanden geduurd voor we al veranderingen invoerde zowel thuis als op school wat hem bijna direct hielp. Nu krijgt hij inmiddels medicatie en blijft het goed gaan. (op wat strubbelingen van onze kant als ouders na want wij vinden het soms moeilijk om met die stuiterbal om te gaan) Maar hij is totaal het tegenover gestelde van dochter. Waar hij nog geen 3 min aan tafel kon zitten met een tekening zit zij uren aan tafel te kleuren. Ze leerkrachten zien ook een enorm verschil. Zij draait gewoon totaal ander mee, zonder dilemma en problemen. En mochten er wel soortgelijke problemen komen bel ik simpelweg dezelfde praktijk met psycholoog als bij zoon. Hoewel ik je begrijp zien wij het toch anders en zie ik zelf geen reden om dochter ook door een molen te halen net als bij zoon.
Bij ons is het andersom gegaan. Ik liep al jaren tegen dingen aan en op school en op m'n werk liep ik regelmatig vast. 2x burnout gekregen en aan de hand daarvan ben ik toen getest. Bij kwam er ASS en ADHD uit. Ik eigenlijk ADD. ADHD zonder hyperactiviteit dus. Maar tegenwoordig wordt ADD ook ADHD genoemd/valt het onder ADHD. M'n dochter liep ook vast op school en ik herkende dingen. Ik heb haar laten testen en bij haar kwam er ook ASS uit. M'n jongste is niet getest maar ik vermoed dat die ADHD heeft. Maar als eerst m'n kind getest was dan had ik mezelf alleen laten testen als er voor mij een meerwaarde zou zijn. Dus stel dat ik wel goed op m'n werk zou functioneren /geen last zou hebben dan had ik mezelf niet laten testen.
Ik reageerde voornamelijk op het punt dat ze zo verschillen dat onderzoek niet nodig is. Mijn oudste jongens zijn erg verschillend maar kunnen wel wat hulp gebruiken. Dat was het perspectief waarmee ik gereageerd heb. Als het goed gaat zie ik ook geen reden om de molen op te starten. Het grijze stuk van twijfel is bij mij wel lang en ik kan mij voorstellen dat dat bij sommige andere mensen ook zo is. Fijn dat het bij jullie zo goed geregeld is Herkenbaar wat ik lees over het functioneren in de kleuterklas. Bij ons starten rond die leeftijd bijkomend de buien thuis. Zo'n ommekeer.
Oudste heeft ADHD en een emotie regulatie stoornis. Ik herken veel van haar ADHD in mezelf. Ik ga me niet laten testen. Zo lang ik er geen last van ervaar vind ik dat niet nodig.
Hier een neurodivers samengesteld gezin. Op iedereen kan minimaal 1 label .. ik vermoed onze baby ook haha! 1 is er formeel gediagnosticeerd. De resten weten we wel wat er is. De vraag is wat een label oplevert. Ik zou vooral kijken waar jouw eigen hulpvraag zit. Soms kan je dus ook gewoon coaching inzetten en is dat helpend genoeg (er vanuitgaande dat je een mix hebt). Ieder brein is toch weer net anders of het nu ad(h)d, ass, hb, dyslexie etc etc is. Wij gaan er hier gewoon vanuit dat ons brein niet neurotypisch is en kijken wat we juist heel goed kunnen (daarmee helpen we elkaar) en wat juist niet (valt iets in te leren maar vooral trucjes en hulp vragen). En het label .. tja ach ..
Ik lees dit nu een tijdje verder met andere gedachtes. Ik weet niet over welke leeftijd je spreekt als je het hebt over een hele lange concentratie. Maar mocht dat kleuterleeftijd zijn is dat misschien wel een signaal. Ik ben niet zo thuis in het neurotypische. Maar een hele goede concentratie hebben lijkt mij ook geen gemiddelde, voor zover de dingen die ik gehoord heb. Met hb in de omgeving is het lastig om al die dingen uit elkaar te trekken en in een hokje te plaatsen (voor zover dat nodig is). Maar het leest wel als een aandachtspunt om te kijken of een kind niet voorbij gaat aan zichzelf om te voldoen aan de verwachting die er is. Als een kind heel graag wil mee wil doen en wil doen wat van haar verwacht wordt is het lastig te zien of haar dat ook ligt. Niet dat dat het geval is bij jullie. Maar ik heb een dochter die heel sterk die behoefte heeft. Daarin ook veel minder opvalt. Maar ondertussen wel deels overvraagd lijkt en daarbij wat eigenaardigheden heeft zoals kortsluiting, zinnen herhalen die zij of anderen gezegd hebben. En erop los kan fladderen. Als anderen minder last hebben van het gedrag is het lastiger om te zien of het kind zelf ergens last van heeft. Ik heb inmiddels heel veel verhalen gelezen van vrouwen die erg laat een diagnose en hulp hebben gekregen omdat het aan de buitenkant lastig te zien was. Terwijl ze ondertussen erg moe zijn van het tegen de stroom in zwemmen al die tijd.
Ik ben erg benieuwd welke eigenschappen het meest naar voren komen die gelinkt worden aan ADHD. Ik ben in het verleden wel eens bij een psycholoog geweest en zij opperde ADHD bij mij waarvan ik dacht ‘hé, nee dat kan toch niet…’ maar ik ga er toch steeds meer over nadenken. Hooggevoelig ben ik sowieso… en hoe zou je het traject om jezelf te testen opstarten? Via de huisarts? Ik zit mijzelf soms behoorlijk in de weg, dus dat zou de aanleiding zijn.
Op je laatste vraag: Ja gewoon via de huisarts. Die kan dan een doorverwijzing maken voor de juiste behandelaar. Gisteren heeft mijn dochter officieel de diagnose ADHD gekregen. De psycholoog adviseerde mij om mezelf ook te laten testen omdat ze bij mij diverse overeenkomsten ziet als bij dochter. Alleen kan ik er goed mee om gaan en weet ik me inmiddels aan te passen in bepaalde situaties. Ik zie er dus het nut niet van in, zeker gezien ik er zelf geen last van heb in het dagelijks leven.
Hier een samengesteld gezin met alleen maar neurodivergebte breinen. Bij zoon is ASs vastgesteld. Komt bij papa uit de lijn maar volgens papa is dat onzin Zelf hoogbegaafd, nooit zo officieel getest. Pas op latere leeftijd achter gekomen (een collega zei ‘ja maar je weet toch wel dat jij ook hoogbegaafd bent’) en toen vielen wel heel veel stukjes op hun plaats toen ik erover ging lezen. Wat coaching gehad rondom werk en dat heeft enorm geholpen. Snap nu waarom ik na een test in de mavo brugklas opeens naar het gymnasium ging .. toen de uitslag nooit gehoord. Mogelijk ook wat adhd bij mij (mijn broer en vader ook maar ook beide hoogbegaafd, ik mis het impulsieve) Zoon hier dus met ASS. Partner hoogbegaafd en dyslectisch. Zijn zoontje dyslectisch en hoogbegaafd en waarschijnlijk adhd. Heeft ie van zijn mama maar vermoed bij mijn partner add (hij ook). Dochter waarschijnlijk hoogbegaafd. Wij testen pas als het ergens voor nodig is. Voor de rest kijken we heel goed naar hoe ieders brein werkt en wat dat betekent. Het label maakt dan niet zoveel uit. Zit ook best wat overlap in merken we. de coaching die ik eerder had ging ook heel erg uit van ‘wat herken je hiervan en wat kan je daarvan leren’ zonder dat het nu relevant is of daar ook adhd door zit of niet. succes met jouw zoektocht!
Lees het boek bloedirritant eens. En de vraag is of je iets hebt aan diagnostiek. De ggz op het gebied van adhd is bar bar slecht. Kan je beter zelf een goede coach zoeken en die betalen maar daar heb je geen diagnostiek voor nodig