Eten is altijd al heel erg moeilijk geweest en wordt helaas alleen maar moeilijker. Hij eet overal - dus ook op vakantie - alleen zijn eigen eten. Ik neem vrijwel alles mee van huis want anders eet en drinkt hij niets.
Herhalen herhalen herhalen en met momenten afvragen of ze er eigenlijk wat mee doen, met wat je zegt. Wij moeten na bijna 15 jaar nog steeds zeggen: x voorzichtig, x je doet uw broer pijn, x kijk naar mij, je moet ophouden met ....
Lastig @MamaChantal ! Ik heb er geen ervaring mee maar kan me wel goed voorstellen dat het zo kan gaan zoals jij omschrijft. Ik heb geen tips behalve blijven uitleggen en andere copings blijven aanleren. Woorden gebruiken, naar mij (mama) komen voor hulp als je er niet uitkomt. Het lastige van dit soort dingen is dat het zowat instinctief is. Eerst doen dan denken. En dan gaat het ook nog eens harder dan hij bedoelde. Hoe ouder hij wordt, hoe gevaarlijker dat dan ook kan worden natuurlijk. En zo lastig om dit soort impulsen af te leren. Misschien kun je je andere zoon (of beter nog; beide tegelijk tijdens een gesprek) uitleggen dat als je een ander pijn doet, ook wanneer het per ongeluk gaat, je sorry zegt. Omdat je op die manier even aandacht geeft - even stil staat aan/bij het 'leed' van de ander, positief contact maakt, en dan weer op gelijke voet verder kan spelen. Misschien voelt je oudste zoon dan op die manier minder de behoefte om wraak te nemen omdat hij zich minder gekwetst (iets onterecht aangedaan) voelt.
Eten: 2.oudste geen probleem mee. De jongste is wat anders, die eet ook bijna heel de vakantie hetzelfde. Ik neem dan ook veel mee van thuis. Ontbijt: Cornflakes met melk, cracotte met speculoos pasta en wat frambozen, druiven of aardbeien. Fruit ter plekke, de rest van thuis Lunch: Tosti Boterham met salami Sandwiches met kaas. Avond: Kip met appelmoes (appelmoes mee van thuis). Spaghetti (luie vrouwen versie) met veel selderije zout (alles mee van thuis). Wrap met kip, geraspte wortel (verse) en gedroogde ui (rasp en gedroogde ui mee). Macaroni met kaas en ham (zelf maken). Extra : ik maak ter plekke pudding, frambozen, aardbeien of druiven, letterkoekjes, speculoos, rijstwafel caramel. Of we nu 1 of 2 weken weg zijn, maakt weinig uit. Veel wijkt hij niet af maar we zijn al blij dat hij eet.
We herhalen het inderdaad vaak, de regel is gewoon dat je elkaar geen pijn doet. Tuurlijk kan het wel eens per ongeluk gaan, je zegt sorry en dan is het weer goed. Bespreken dit ook regelmatig gewoon op een rustig moment. Benoemen het ook als we het zien gebeuren, "let op dit gaat te hard je doet hem zo pijn" "hij zegt auw dus dan heeft hij pijn, dus moet je stoppen" "hij zegt dat hij dit niet wilt, dan moet je hem loslaten" e.d. Zodat hij weet wat het betekend. En dat snapt hij ook goed hoor, maar dit gaat al jaren zo. Vanaf kleins af aan laat hij dit gedrag al zien, ook naar zijn vader toe kan het zomaar mis gaan.. En het is echt al beter dan het was. Maar het blijft gewoon een (bijna) dagelijks punt. Het spel word vaak wild, sta je bijv. even te douchen en je hoort het gewoon gelijk mis gaan. Zijn stem veranderd en je weet dan al dat zijn broertje elk moment pijn kan hebben. Broertje vind het natuurlijk ook niet leuk, is ook vaak bang voor hem en geeft hem zijn zin zodat hij hem geen pijn doet. Laatst bij de voetbal wilden we kijken of dat ging lukken.. een kind wilde hem tackelen en dat lukte niet, zoon wordt gelijk woest en rent naar dat kind. Tackeld hem en wilt dan nog verder gaan met agressief gedrag. Conclusie was van ons dus dat hij niet op voetbal mocht daardoor. Want je kan hem daar niet altijd uit zijn woede halen. Vraag me wel eens af hoe het straks in de puberteit gaat, als hij nog sterker wordt.. Zijn bezig om hier (weer) hulp voor te krijgen maar overal zijn lange wachtlijsten. Juf zei laatst ook "hij moet dit maar snel afleren" Tja was het maar zo makkelijk.
Kunnen jullie niet terecht bij de behandelaar? Vanaf dat je bij ons bij een behandelaar loopt, hoef je gelukkig niet opnieuw aan te melden en zijn er geen wachttijden meer. Onze 3 kinderen lopen bij dezelfde psycholoog en psychiater en wij kunnen bijzonder snel terecht. Zo was er een serieus probleem met de middelste en 24u later zaten we al bij de psychiater op een spoed plekje.
Nu heeft de mijne geen diagnose, maar ze is echt een slechte eter en ze lust steeds minder. In Spanje was echt drama. Zelfs aardappels en bloemkool, wat ze thuis heel graag eet, was daar 'anders'. Dus ze at het niet. Ze heeft maar gewoon veel croissantjes en harde broodjes op. Als ze maar wat binnen krijgt. Scoutingkamp wilde ze bijna niet heen vanwege het avondeten. En dan had ze nog pech dit jaar ook, want ze hadden alleen brood met pitjes. Lust ze ook niet. Dus zelfs overdag weinig binnen gekregen. Ik begin me er inmiddels zorgen om te maken, omdat het steeds erger wordt.
Als sommige dingen er niet van nature in zitten betekend dat niet dat het niet te leren valt. Vaak in ernstige gevallen van ontsporing zat iets vaak niet in de persoon en was er niemand die het diegene leerde. En er zijn ook voordelen aan mensen die niet snel onder de indruk zijn. Zo kunnen sommige eerste hulp blijven geven terwijl de rest al was flauw gevallen. Het blijft een combinatie. Niet alles is maakbaar. Maar vergeet niet wat je dan zelf in de hand hebt.
Mijn kinderen gaan graag de strijd aan met elkaar. Introvert, extrovert, het maakt niet veel uit. We hebben regels, daarin ben ik ook vrij rigide. Maar de kinderen moeten leren om hun eigen ruimte te vinden/accepteren om te ont prikkelen. Bij overprikkeling maakt het hier echt geen zak uit wat de opvoeding is. Dan verdwijnt alles wat ze geleerd hebben de deur uit. Terwijl ze zonder de overprikkeling heel goed mee kunnen draaien. Het aanleren van een time out is hier denk ik voorlopig de sleutel. Misschien met de tijd medicatie om dat moment verder uit te kunnen stellen in het hectische leven wat komt kijken bij het voorbereiden op de arbeid. Mijn kinderen hebben het nadeel dat ze tegelijk een grote behoefte hebben aan leerprikkels. Een niveau lager zakken helpt niet. Maar op intellectueel niveau zitten vraagt aanpassingen die voor een deel uit de omgeving moet komen. Het vinden van de juiste omgeving is daardoor iets waarop je voornamelijk moet hopen. Het aanpassen van omgevingen op neurodiversiteit is belangrijk voor de kinderen. En vaak komt dat ook wel ten goede van neuro typische mensen. Ik kan mij bijvoorbeeld niet voorstellen dat een kantoortuin voor iemand goed is die daarin werkt. We zijn verder dan 20 jaar geleden. Maar er is nog een flinke weg te gaan.
Onze zoon is echt een lieve jongen, heeft een goed hart. Ik zie het altijd een beetje als de persoon die hij is en dan het stukje autisme wat er soms dan bij komt. Ik weet natuurlijk dat het 1 is, maar het "overkomt" hem. Hij kan er niets aan doen, het gebeurd gewoon. En word er zelf soms ook verdrietig van. Ik zie het heel goed los van elkaar maar anderen dus niet.. dan wordt er gezegd tegen hem "jij bent altijd boos" en dat raakt hem echt. Hij wilt zelf hulp hiervoor zodat hij niet zo snel boos is. Want het is ook gewoon vaak gillen en schreeuwen thuis. En dan vooral omdat dingen dan anders gaan dan hij verwachtte. Alles moet gewoon zoals het gezegd is of een keer zo gegaan is. En dat kost soms best veel energie. De instelling die hem heeft gediagnosticeerd kan hem niet begeleiden nu helaas. Die zijn meer diagnostiek gaan doen. En ook daar zou een grote wachtlijst zijn (ongeveer een jaar). Consulent bij de gemeente is nog opzoek naar een passende plek voor begeleiding maar is nog lastig te vinden.
Lastig, onze jongste is een slechte eter en die zou bij voorbaat al daar niet heen kunnen. Hij zou daar gewoon niks kunnen eten. Hij eet zo beperkt dat dat geen doen is. Misschien volgende keer aangeven bij de scouting dat ze bepaalde dingen echt niet lust? Of zelf wat meegeven voor haar? Sowieso is in een andere omgeving eten al lastig door de andere prikkels. Thuis zou ik blijven aanbieden wat ze lust, als het echt een probleem wordt qua inmame kan een dietist mogelijk wat betekenen. Onze zoon heeft van de dietist dieetdrankjes gekregen (nutridrink) zodat hij genoeg binnen krijgt aan voedingsstoffen. Daarbij proberen we op een spelende manier hem dingen te laten proeven. Tot nu toe heeft hem dat wel iets opgeleverd gelukkig en lust hij nu soms bijv volkorenbrood. Heeft hij dingen geproefd zoals sperzieboon, lasagne, karbonade, pasta. Waardoor er dus bepaalde dingen "oranje" zijn geworden. Niet lekker, maar ook niet super vies. Acceptabel om een paar hapjes van te eten iniedergeval.
Wat berteft scouting: het is daar eten wat de pot schaft helaas. Ze mogen 1x die week een 'broodjoker' inzetten. Dat ze dan een boterham mogen ipv wat er op het menu staat. Ik ga wel vragen om gewoon brood, ipv met pitjes. Ik maak ook wat zij lust, maar het is al vaak zat dat ze het dan ineens niet meer eet.
Hier is dat ook zo, hij eet dus vaak hetzelfde. En uiteindelijk gaat dat tegen staan natuurlijk. Ligt hier ook nog aan zijn dag, als hij veel prikkels heeft gehad eet hij alleen wat hij zeker weten lust. En dat gaat dan ook nog moeizaam. Maar zo kan hij de ene keer iets wel 'oke vinden' en de andere keer het uitspugen.
C eet gelukkig wel. En de dingen die ze niet lust/eet is heel weinig. Wat ze wel echt lekker vind eet ze echt tot de max en verder. Maar dit is niet te zien. En pijn doen ja dit is veel aangeven en soms lukt het ook niet. Nu voelt ze zelf ook weinig dus dat maakt hhet moei lijk soms
Mijn zoon (7) is voor het eerst gepest vandaag Ik wist dat het een kwestie van tijd zou zijn want zo zit het leven (onze maatschappij) helaas nou eenmaal in elkaar. Kwetsbare mensen zijn een makkelijk doelwit. Het was in de speeltuin. Ik zag het gebeuren. 3 kinderen van een jaar of 9. Ze gingen naar hem toe, probeerde verbaal contact te maken en mijn zoon reageerde niet. Daarop gingen ze hem achtervolgen, hem nadoen (mijn zoon stimt veel) en naar elkaar lachen en gekke bekken trekken. 1 van de kinderen seinde naar de anderen van ‘kom, we gaan hem volgen’. Zodra ik doorhad wat er aan de hand was (dat ze niet aan het spelen waren maar aan het pesten), ben ik op ze afgestapt en ze zeer fel toegesproken dat ze hem per direct met rust moeten laten. Ze waren erg geschrokken en daar ben ik blij mee. Ze hebben hem de rest van de tijd met rust gelaten. Maar het doet mij veel pijn Mijn zoon doet niemand kwaad, hij valt niemand lastig. Ik was zo boos.
Even een vraag voor de kenners, kan hooggevoeligheid een kenmerk zijn van autisme of kan een kind ook gewoon enkel hooggevoelig zijn? Zelf heb ik nooit de diagnose gehad, maar wel veel kenmerken van autisme. Ik noem het zelf altijd maar hsp, omdat ik geen diagnose heb, maar ik zie nu zoveel in mijn dochter terug van mezelf. Ik twijfel of ik daar meer mee moet doen. Niet zozeer voor mezelf, maar meer om het voor haar makkelijker te maken ofzo. Waar wij vooral tegenaan lopen; - selectief mutisme (vreemden vindt ze eng, kijkt ze niet aan en geeft geen antwoord wanneer er iets gevraagd wordt) - heel erg aan mij vastklampen (alleen ik mag haar naar bed brengen, van mij weggaan vindt ze moeilijk) - angst voor het donker (grote licht op haar kamer moet aan blijven, nachtlampje volstaat niet) - bij overprikkeling niet tot rede vatbaar en als gevolg een meltdown (schreeuwen, boosheid, slaan). Verder loopt ze qua taal gewoon goed op schema en boekt ze ook wel eens 'overwinningen' na voorzichtige aanmoediging vanuit ons (bijv. een vreemde aanspreken of antwoorden) daar is ze zelf dan ook heel trots op. Maar ik vraag mij dus af of ik ook wat met de andere punten moet doen. Is het licht aan moeten laten in het donker echt een 'fase' of kan die angst ook uitgroeien in een andere angst? We proberen de overprikkeling zo veel mogelijk te beperken, maar dat is niet altijd even makkelijk. Hebben jullie daar nog tips voor? Met een paar maanden gaat ze naar school dus dat zal ook een hele verandering zijn.