Mijn dochters zijn 10 en 8 jaar en al een tijdje zitten we in een patroon waarbij mijn dochters beide graag mijn aandacht willen (bijvoorbeeld naast mij willen lopen bij een uitje) en mijn oudste dochter aangeeft dat ze het niet leuk vindt dat mijn jongste dochter steeds mijn aandacht opeist. Omdat mijn oudste dochter het zielig vindt voor mijn vriend kiest zij er in die situaties vaak voor naast hem te lopen, maar het irriteert haar wel. Ik probeer al heel bewust de aandacht af te wisselen en ook 1-op-1 aandacht / uitjes met ze in te plannen. Is dit herkenbaar en wat zouden we nog meer kunnen doen om dit patroon te doorbreken?
Ik zou wat dieper gaan graven. Is het jaloezie richting elkaar (uit dit zich ook in andere dingen?), is het onzekerheid niet op nr 1 te staan bij jou? In hoeverre speelt jouw relatie een rol, hoe is de situatie bij hun vader? je kunt afspraken maken dat het om en om gaat maar dat lost denk ik weinig op. Ik zou op zoek gaan naar het waarom, op deze leeftijd denk ik dat je het hier ook best over kunt hebben?
Ieder aan één kant van jou kan toch? Ik neem aan dat je vriend, als volwassene, wel even een tijdje niet naast jou kan lopen als je dochters in een moeilijke fase zit. Verder proberen beide een op een aandacht te geven maar ook juist wel dingen samen doen zodat ze zien dat ze beide jou aandacht kunnen krijgen
Naast jou lopen kan beide toch? Ze zijn beide oud genoeg om daar afspraken over te maken bv Jij de heen weg en de ander de terug weg
Achter elke emotie zit een (onvervulde) behoefte. Ik zou proberen te kijken of je daar meer zicht op kunt krijgen. Wat is het dat je dochter(s) missen? Hoe kun je daar ook op andere manieren aan tegemoet komen? Of soms is het hardop benoemen, ook al kun je niets aan de situatie doen, ook al helpend omdat je kind laat weten dat je ze ziet en hoort en begrip hebt voor hun emoties. Ik zou me zo voor kunnen stellen dat de scheiding en je nieuwe relatie daar een rol in spelen, misschien deels afhankelijk van hoe recent (of niet) het is, hoe zaken lopen etc. Ze moeten je missen als ze bij hun vader zijn (neem ik aan), en als ze bij jou zijn moeten ze je delen met nieuwe relatie (ik weet niet hoe nieuw en hoe hun band is) en misschien ook nog met je werk. Misschien spelen er ook dingen mee van school, misschien... nou ja. Vul maar in. In gesprek gaan (1 op 1) en vooral hun laten meedenken in oplossingen kan verhelderend zijn.
Ik krijg in je topics (sociale contacten, angsten, etc) het idee dat er in de dynamiek intern per kind maar ook de gezinsdynamiek gewoon meer speelt. Het blijft een soort haperen dat in mijn ogen weinig met "samen willen wandelen" te maken heeft maar het een diepere onderliggende oorzaak.
Even wat rechtzetten, ik ben niet gescheiden hoor. Ik heb het over mijn vriend omdat we niet getrouwd zijn, maar we zijn gewoon bij elkaar. We hebben er wel regelmatig over gesproken met de meiden, maar echt duidelijk wordt het dan niet waarom dit gaat zoals het gaat. Ze zeggen dan vooral dat ze het fijn vinden om dingen met mij te doen. We hebben ook wel eens praktische afspraken gemaakt of idd dat ze gewoon samen naast mij liepen en dat gaat prima, maar uiteindelijk is het wel een terugkerend issue dus ik denk dat er toch iets onderliggends is inderdaad.
Als je ze 1 op 1 spreekt kunnen ze het dan ook niet aangeven wat er is en wat ze zouden willen. Je hebt 2 handen en als je in het bos loopt kun je ook met beide lopen. Anders 1 met papa en de ander met jou en terugweg andersom. Hoe is de band onderling? Kijken of je daar anders nog wat mee kan.
Als ze op zich wel voldoende 1 op 1 aandacht krijgen beide, zou je ook een gesprekje kunnen hebben over dingen delen ipv opeisen en een ander iets gunnen... Je kunt je suf analyseren over onvervulde behoeftes die onder emoties liggen etc, maar soms ligt het voor kinderen veel simpeler en moet je het ook niet onnodig complex maken voor ze. Gewoon jij was net al aan de beurt, nu is je zus, niet zeuren. Van tevoren afspreken hoe het zal gaan dan weten ze wat ze kunnen verwachten.
Haha, kun je zien hoe lastig het is om van een klein stukje tekst te weten hoe het zit. Het had handiger geweest als je gewoon had geschreven dat ze dan maar naast haar vader ging lopen. Dat was een stuk duidelijker geweest. Het veranderd toch niets aan de situatie of je nu wel of niet getrouwd bent. Ik denk dat je het beste eens kan gaan praten met je dochters, 1 op 1. Probeer te achterhalen waarom ze er zo'n strijd van maken. Want ik verwacht zulk gedrag eerder op jongere leeftijd ipv pas met 8 en 10 jaar. Mijn meiden schelen 15 maanden, zij hebben ook wel enigszins strijd gehad. En dat kwam vooral doordat oudste dochter graag echt de oudste wilde zijn. Met eventueel bijhorende privileges en de jongste wilde graag precies hetzelfde als haar grote zus. Tja, dat schuurt met elkaar.