Niets moet, dat plantje kan ook prima thuis staan of je neemt een plantje wat je eens in de twee weken ofzo water moet geven en dat zet je in een pot en als je een tijdje niet langs kunt gaan, zet je hem gewoon in die periode thuis. Volgens mij maak je het veel moeilijker dan het is voor jezelf, je zoon en je broer en waarschijnlijk omdat er (al jaren) veel meer speelt.
Ja ik ook, bijv hoe goed kende zoon oma als ts zelf al 3/4 jaar geen contact heeft. En waarom ga je dan wel naar het graf etc.
Ik snap dat het voor broer niet om het plantje gaat maar om het zorgen voor, maar voor to en zoon precies wel echt om dat water geven. Maar dan nog blijft een begraafplaats toch een plek waar iedereen mag komen. Ik heb ook nichten en tantes die nooit bij oma kwamen de laatste jaren van haar leven en nu ineens vanalles (echt heel lelijke dingen ook nog) op het graf zetten. Ze doen maar, als ze zich daar goed bij voelen. Wie ben ik dan om te zeggen van hey ik was het enige kleinkind wat nog bij oma kwam, wegblijven jullie, nu hoeft het ook niet meer. Buiten dat het lelijke beeldjes zijn doet dat toch niks af aan mijn rouw? Of denk ik nu zo gemakkelijk? Zolang er niks stuk gemaakt wordt of verwijderd of permanent veranderd natuurlijk. Van broer mogen ze er precies wel komen, maar volgens het principe kijken mag aankomen niet. Dan denk ik echt van wat maakt het nu uit dat neefje daar eens in de 3 weken ook komt en iets aan die bloemen doet. Het is toch niet dat ze iets stuk maken ofzo. Als neefje er om een of andere reden ook nood aan heeft kan iemand anders zich dat toch niet toe-eigenen. En dan blijf ik gewoon bij mijn vraag wat er zo erg aan is in iemand zijn ogen dat iets 2 keer op een dag gebeurd ipv 1 keer. Er gaat niks stuk of er veranderd niks, er is niemand meer of minder verdrietig want iedereen heeft z'n ding kunnen doen zonder last te hebben van de ander, en aan het graf is er evenveel plaats om te staan er voor en er na. Probeer dan eventueel te gaan op een moment dat je weet dat er niemand anders gaat zijn. Met als sidenote dat ik mijn ouders nog heb, dus misschien word ik in het geval als ze overlijden ook iets irrationeler dan nu..
Maar dat denk ik dus helemaal niet. Volgens mij hebben die planten en het zorgen voor er allemaal niet zoveel mee te maken. Wel het taddddaaaa hier zijn we weer en WIJ GAAN OOK .....
Ik ben het helemaal met je eens. Als ik kijk naar de bakken met water die de laatste tijd regelmatig uit de lucht komt, is er weinig water geven bij. Eerder plantjes afgieten denk ik. Daar is 2x per dag een beetje water geven niks bij. Ik vermoed dat er een heel verhaal achter zit, dat niet verteld wordt. Want je besluit niet voor de lol om jarenlang geen contact te hebben met je moeder. Dan is er vast het nodige gebeurd, wat waarschijnlijk ook de relatie met broer heeft aangetast. Mijn vader is inmiddels bijna 16 jaar geleden overleden en de keren dat ik bij zijn graf ben geweest kun je op 1 hand tellen. En dan is de helft van die keren dat ik op die begraafplaats was vanwege een begrafenis van een andere dierbaren. Dan liepen me meteen even langs het graf van (o)pa. Ik vind daar niks, ik vind de foto van hem in mijn woonkamer dan veel waardevoller. Maar goed dat zegt niks over hoe een ander het wil doen. Ieder mens rouwt op een andere manier. Er is daarom geen goed of fout.
Ja dat sowieso! Als je dan weet dat broer elke dag vb om 17u gaat, dan ga je in het vervolg op 10u of 20u, niemand last van elkaar, broer heeft geen idee dat er iemand anders geweest is. Iedereen tevreden. De familie van mijn moeder is best erg ingewikkeld en toxic met 6 kinderen die niet meer allemaal door 1 deur kunnen en veel ruzie onderling (en 1 zus die zelfs letterlijk zegt dat ze geen zussen en broers meer heeft), waarvan de een oma nooit zag behalve het jaarlijks verplichte verjaardagsbezoekje en de ander dagelijks. maar ik ben toch heel blij dat op de begrafenis en op het kerkhof en nu anderhalf jaar later nog steeds op dat vlak iedereen elkaar wel kon respecteren, ongeacht het contact onderling en met oma. Die weten van elkaar niet eens wie wanneer naar het kerkhof gaat, behalve als er weer iets nieuw staat van beeldje ofzo. En dat is helemaal prima zo. Maar goed, dan moet to inderdaad wel niet elke keer gaan verkondigen dat ze daar geweest zijn. Op dat punt ben ik het zeker met je eens! Wij zijn degene die oma dagelijks zagen en verzorgden, maar echt niet dat ik of mijn moeder tegen vb mijn nonkel zou zeggen dat die niet mag komen naar het graf omdat ie bij leven ook nauwelijks contact had want niet belangrijk genoeg en drukdrukdruk en kwaad op de rest van de zussen enz. Maar die verkondigd dan dan ook niet aan iedereen. Bon, lang verhaal kort, to, ga gewoon op momenten dat je broer er niet is, en hou dat voor jezelf. Iedereen tevreden en niemand last van elkaar. Ik ga zelf trouwens nooit, dat vinden sommige familieleden dan ook weer heel raar merk ik je kan niet snel iets juist doen soms precies op het vlak van rouwverwerking voor sommigen. ik heb oma rond m'n nek hangen (dat klinkt heel raar , ik praat ook soms tegen mijn ketting haha, weirdo ben ik soms) en ze staat hier in de living met wat assen. Meer dan genoeg voor mij en ik denk dagelijks meerdere keren aan haar.
Ik denk dat hier nog wel meer aan de hand is, waardoor het allemaal nogal complex is. Ik vind het knap dat je broer zijn grens aangeeft, maar zoals eerder iemand al zei, er zijn heeeel veel factoren waardoor wij hier allemaal van alles kunnen zeggen maar het is nergens op gebaseerd. Je broer zal echt niet zijn leven lang dit dagelijks doen, maar heeft hier nu behoefte aan. Prima lijkt mij! Ik ga nu ook veel minder naar de boom die is gepland voor mijn kinderen dan 10 jaar geleden, dat veranderd met de tijd. En je zoontje zou ik op zijn kamer een plantje geven waar hij goed voor mag zorgen.
Nou eigenlijk ook dit! Ben het hier mee eens. en tuurlijk: een 6 jarige wat zijn of haar moeder verliest is verschrikkelijk. En uiteraard vind ik dat niet te vergelijken met een volwassene die een moeder verliest. Dan is het ook verdrietig, maar voor mij geheel anders. ik moet er ook bij zeggen dat ik misschien ook zo “ nuchter” reageer vanuit hoe mijn kijk op de dood is. Voor velen is de dood het einde, een afsluiting en daarom voelen zij wanneer iemand doodgaat dit als verlies. ik zie de dood juist als een begin. Ik geloof dat wij een nieuw leven starten bij onze Vader en dus terugkeren naar Hem. Ik zie de dood dus ook niet als iets negatiefs. dat wil overigens niet zeggen dat ik bij een overlijden niet verdrietig ben, maar wel dat ik het missen van iemand makkelijk los kan laten. ik heb zelf een kindje verloren tijdens mijn zwangerschap. En ja, dat is moeilijk, pijnlijk zelfs. Maar ondanks dat geloof ik dat mijn kindje bij God is: de beste plek die je kunt bedenken en geloof ik dat ik hem ooit weer zal zien. De dood is voor mij dus “ maar een tijdelijk afscheid “
Is jouw zoon de baas in huis of zijn jullie dat als ouders? Dat van je broer begrijp ik. Hij heeft het nog netjes de volgende dag naar je geappt. Keurig, niks mis mee. De reactie van je zoon vind ik eerder wat overdreven. Ik snap dat hij is teleurgesteld, maar dat hij ontzettend boos werd vind ik dan weer een beetje apart. Het leven is nu eenmaal niet zo dat je altijd dat je zin krijgt. Ook zou ik een plantje kopen die niet elke 3 dagen hoeft worden verzorgd. Of eentje in de tuin zetten, gelamineerde foto van oma erbij en klaar!