Ach, wat verdrietig Gelukkig hebben ze je zoon verder met rust gelaten, maar kan me voorstellen dat deze even goed binnenkwam.
Ik durf het niet te zeggen of het een fase is. Ik herken wat je zegt in mijn oudste, die de diagnose ASS heeft, maar dat betekent natuurlijk niet perse dat er bij jouw dochter ook sprake is van ASS oid. Wat bij mijn dochter helpt om overprikkeling (zoveel mogelijk, want voorkomen lukt niet) tegen te gaan is duidelijkheid, structuur en weinig activiteiten in één week of op één dag. Bijvoorbeeld: Op de dag dat ze zwemles heeft, plannen we weinig anders meer in die dag. Als ze overdag bij opa en oma heeft gespeeld, houden we de avond rustig. Het zal per kind verschillen wat helpt, denk ik. Maar wij hebben goede ervaringen met een zeer duidelijke structuur en een beperking van activiteiten buitenshuis.
Dan gaan we er in ieder geval meer op letten dat we niet te veel activiteiten plannen op een dag en haar meer duidelijkheid en structuur gaan geven, wellicht helpt het. Voor een diagnose kijken we het nog even aan, in ieder geval tot ze naar school gaat. Mocht ze dan nog veel last hebben van bepaalde angsten dan kunnen we altijd nog aan de bel trekken.
@Spectre Onze dochter heeft Soms ook van die trekjes dat ik link aan het gedrag van onze oudste zoon en dan schiet de schrik er gelijk in...zou ze ook ASS hebben? Maar wij moeten onszelf er dan ook wel aan herinneren dat sommig gedrag ook wel gewoon bij de leeftijd hoort... Hun kleine wereldje wordt steeds groter en dat kan ze angstiger maken en dan is de behoefte naar autonomie en duidelijkheid/zekerheid groter! Onze dochter hangt ook ontzettend aan haar vader, die is de enige die alles bij haar mag doen en afhankelijk van hoe haar dag geweest is gaan we daar in mee of moet ze het toch gewoon een keer met mij doen! De vragen mbt het donker, is hier eigenlijk altijd wel een fase gebleken... wij hebben van die nachtlampjes die je kunt indrukken en die na een kwartier automatisch uit gaan. Dus het grote licht gaat altijd uit met slapen, maar dat druklampje mag dan nog aanblijven en de deur op een kier. Dat werkt hier altijd goed! https://ingka.page.link/RjMJF6jV3fyJg4si7 Onze middelste is ook hooggevoelig, maar verdenken we niet van autisme.
Nou de eerste schooldag is weer geweest hoor... Wat een ellende Dochter voelt zich rot maar wil niets. Ik kan haar niet de hulp geven die ze nodig heeft. Hopelijk gaat ze er toch over nadenken en verdere hulp accepteren. Heb contact met iemand die een dochter heeft met een autistische burnout, ben daar ook zo bang voor. Dat meisje gaat niet naar school, doet alles thuis. Maar dat is voor dochter ook geen optie. Eigenlijk zie ik helemaal geen opties voor me . Ze heeft ook gigantische faalangst, maar ze wil geen hulp. Zo lastig dit. Eerst maar weer de eerste weken doorkomen en dan weer in gesprek met dochter.
Wat heftig @Snoopy1979 Een dikke knuffel! Ik hoop dat ze zeer binnenkort toch wel hulp wil ontvangen <3
Een half uur ofzo na ons gesprek was ze weer best relaxed. Haar stemming kan zo snel wisselen. Denk dat het gesprek haar toch best heeft opgelucht, al vond ik het helemaal niet 'goed' gaan en had ik echt een rotgevoel erna. Zegt ze ook, ik heb vandaag gedoucht (doet ze altijd op woensdag en dus niet op dinsdag). Ze heeft echt een gigantische hekel aan douchen, dus ik was zeer verbaasd. Zegt ze, ja ik had toch niets beters te doen en had zin om te douchen. Echt, die kronkels in haar hoofd kan ik soms echt niet begrijpen Gelukkig is dat dus niet altijd negatief, maar soms ook verrassend positief, en vaak grappig
Waar ze vooral mee zat is dat ze allemaal dingen moet leren waar ze nooit iets mee gaat doen, en dat ze stress heeft door school (vooral ook door de faalangst) en te weinig vrije tijd heeft. Nu is ze heel slim, dus ze hoeft helemaal niet zo hard te leren, ik vind eigenlijk dat ze vrij weinig tijd aan school besteedt. Maar ze haalt meestal wel goede cijfers. Dus die faalangst is lastig te snappen dan, maar dat zit echt heel diep. Ze doet havo en als het teveel zou worden kan ze naar mavo, maar dat ziet ze heel erg als falen en dat krijgen we er niet uit. Met haar cijfers van vorig jaar kon ze naar vwo, maar dat wilde ze (begrijpelijk) niet. Maar dan toch die faalangst, terwijl ze dus nog marge heeft wat betreft havo. Verder heeft ze genoeg vrije tijd. En ik heb haar ook uitgelegd dat dat er over het algemeen ook bij hoort, dat je moet leren, of werken, en daarbuiten heb je dan vrije tijd. En daardoor waardeer je dat dan ook meer. Maar zij heeft dan zoiets van, maar ik doe dan werk dat ik leuk vindt, dus dat is dan niet erg. Oké valt iets voor te zeggen, hopelijk vindt ze tegen die tijd werk dat ze leuk vindt . En verder waar is school nuttig voor, vind ik een lastige vraag om te beantwoorden, ik gaf in ieder geval niet de juiste antwoorden volgens haar
@Snoopy1979 Wat vervelend dat je dochter zo veel moeite ermee heeft! Dikke knuffel voor jou, als ouder voel je je soms zo machteloos! Het klinkt een beetje zoals onze oudste ook in school stond:"school is stom, saai, heb ik toch niks aan" gelukkig is bij hem het kwartje gevallen in de vakantie dat je met school juist wel iets kan.... Heb je hulp aan school? Weten die van de situatie en kunnen die evt helpen? Wij gaan ons dit schooljaar oriënteren op middelbare scholen...ik weet dat 1 school ervaring heeft met hb kinderen en extra faciliteiten heeft voor ass kinderen, van de andere school weet ik dat ze veel dingen aanbieden buiten de reguliere lessen om (sport, toneel, techniek, etc) die laatste trekt me eigenlijk meer ivm de extra dingen waarvan ik denk dat hij meer plezier gaat beleven aan school...maar als zij niks kunnen met zijn hb+ass dan is dat wel weer een probleem....maar goed meer om aan te geven dat er verschillende mogelijkheden zijn op verschillende scholen. Wie weet kan school jullie helpen of is er een andere school in de buurt met meer expertise? Op de vraag waar is school goed voor; Bij onze zoon werkte het antwoord dus "school helpt je bij de opleiding te komen die je nodig hebt om te gaan doen wat je leuk vindt" zelfs nu hij nog niet precies weet wat hij wil doen, heeft hij wel meer door dat naar school gaan hem helpt om later iets te kunnen doen wat hij leuk vindt!
Hier start school op 2 sept. Deze week gehoord dat onze oudste ook dit schooljaar een persoonlijke begeleider krijgt en de nieuwe school van onze middelste nam ook al contact op ivm zijn ass en add (vind ik wel bijzonder positief dat een nieuwe school zelf dossiers van nieuwe leerlingen bekijkt ook). Verder kreeg onze jongste nu ook officieel zijn diagnose. Hij heeft zoals verwacht ADHD.
Ik heb wel wat ervaringen. Mijn middelste dochter is hooggevoelig en introvert, net als ik. Toen ze klein was, merkten we duidelijk de prikkelgevoeligheid en was ze verlegen, snel angstig, erg aan mij gehecht, extreem kat-uit-de-boom kijken etc. Angst in donker is heel herkenbaar, nachtlampjes hebben hier ook nooit gewerkt, meestal sliepen ze bij ons met de deur open en licht aan op de gang (mijn jongste dochter slaapt met een bureaulampje aan). Zo heb ik zelf overigens ook jaren geslapen in mijn jeugd. Ze vond school leuk, maar vermoeiend door alle prikkels. Ze heeft nog vrij lang ongelukjes op school gehad (laat zindelijk) en moest vaak ontladen zodra school klaar was (huilen, huilen, huilen). In groep 3 kreeg ze het moeilijk en zagen we thuis toenemende problemen, die ons steeds meer deden denken aan de meltdowns en drama's die we van onze oudste gewend waren. Dat was het punt dat wij haar hebben laten onderzoeken op autisme. Dat kwam er niet uit. Ze had wel kenmerken, maar op dat moment niet genoeg voor een diagnose. Wel veel nuttige inzichten die we thuis en op school hebben kunnen omzetten naar verandering in aanpak, waardoor ze is gaan opbloeien. Er is ons letterlijk gezegd dat de tijd het zou moeten leren welke kant haar ontwikkeling op gaat en dat we altijd terug konden komen voor een herevaluatie. Het kon best zijn dat het een paar jaar later duidelijker zou zijn en diagnose wel gesteld zou (kunnen) worden. Haar ontwikkeling heeft, met af en toe wat ondersteuning, mooie sprongen gemaakt en ze doet het erg goed. Ik weet nu zeker dat ze geen autisme heeft. Mijn jongste leek veel op grote zus, behalve dat het temperament wat pittiger was. Ik heb haar daarom ook lange tijd gelabeld als 'hooggevoelig met sterke wil'. Begeleiders op KDV en ook in kleuterklas vonden dit herkenbaar en maakten zich nergens zorgen om. Dat kantelde abrupt bij de overgang van groep 2 naar 3. Mijn jongste had bepaalde sprongen die mijn oudste wel had gemaakt niet genomen en meltdowns en overprikkeling werden steeds erger. Ook kwam ze didactisch niet mee (in tegenstelling tot mijn middelste dochter). Ze liet ook steeds meer gedrag zien dat leek op dat van oudste en bij ons viel toen opeens het kwartje. Zij is onderzocht en daarna gediagnosticeerd. Terugkijkend waren er wel al verschillen tussen mijn middelste en mijn jongste, ook op jongere leeftijd, maar het was allemaal nog zo subtiel... En mijn jongste heeft veel gemaskeerd (al op het KDV!) tot ze niet meer kon (ze zit nu al geruime tijd thuis in ernstige autistische burnout). Moraal van mijn verhaal: ik zou bij twijfel laagdrempelig laten onderzoeken (vooral als het in familie voorkomt).
Bedankt voor het delen van jouw ervaringen! Geeft weer nieuwe inzichten. Volgende maand hebben we het 4 jaar consult staan bij het consultatiebureau, dus heb bij de vragenlijst aangegeven waar we tegenaan lopen en of daar eventueel tips voor gegeven kunnen worden of indd laagdrempelig hulp. Het is niet dat ik persé een label wil plakken, maar wat begeleiding over hoe we het makkelijker kunnen maken voor haar zou wel fijn zijn. En ook wel voor onszelf, want het is eigenlijk best pittig om dagelijks meltdowns te moeten handelen. En wellicht is het ook gewoon een kwestie van tijd en gaat het straks op school heel goed.
In mijn ervaring is label wel behulpzaam hierin. Mijn middelste dochter had andere begeleiding nodig dan mijn zoon en ook weer anders dan mijn jongste... Had jouw oudste autisme? (meen ik me te herinneren?) Zo ja, dan zou ik zeker laagdrempelig het laten bekijken, want je kans op tweede kind met autisme is (minstens) 20%. Het CB heeft hier overigens (erg) weinig zicht op, tenzij het overduidelijk is, en komt niet verder dan standaard opvoedadviezen in mijn ervaring. Die zowel voor mijn hooggevoelige dochter als mijn autistische kinderen niet passend genoeg waren... (maar misschien heb ik pech gehad met mijn CB, die echt veel planken hebben misgeslagen en echt kennis misten. Veel negatieve ervaringen daar...)
Hier is het label ( de diagnose dus ) wel degelijk een groot verschil geweest. Geen diagnose is geen medicatie, geen extra begeleiding, geen persoonlijke begeleider, geen examens in de zorgklas, geen aanpassingen op school, .... In het lager kon je nog wat geluk hebben met een leerkracht die er wat van begreep maar in het middelbaar zijn ze helemaal niets verplicht en hebben we gemerkt dat er zonder diagnose ook geen aanpassingen werden doorgevoerd. En ergens begrijp ik dat ook: zelfdiagnoses zijn natuurlijk geen echte diagnoses.
Mijn zoon heeft geen diagnose. Hij is een beetje zo'n geval als mijn man vroeger; wel van veel dingen wat kenmerken, maar niet echt een opvallend iets. Mijn man is vroeger op heel veel getest door verschillende psychologen, maar er kwam nooit een overtuigende score uit. Misschien is het ook meer mijn eigen gevoel en de vergelijking die ik met mezelf maak. Mijn zoon lijkt zich goed staande te houden, komt goed mee op school en is heel open en extravert. Dochter is echt het tegenovergestelde. En omdat ik zelf als kind zo verlegen en angstig was en daar nooit iets mee gedaan is, ondervind ik daar nog steeds (mentaal) de lasten van.. Ik zou het zonde vinden als dochter zich ook zo gaat ontwikkelen, omdat we allemaal denken dat het wel prima gaat. Ik zelf kon het ook goed verbergen, pas toen ik naar de middelbare school ging (grote verandering) werd het meer zichtbaar. Vandaar dat ik dacht om het bij het CB te bespreken en dat zij dan misschien ook tips kunnen geven qua doorverwijzing of dat het gewoon beter is om het nog aan te kijken hoe het op school zal gaan.
@KleineLai Wat rot. Maar fijn dat je erbij was en snel kon ingrijpen. @Spectre Dat heb ik dus precies ook. Een zelfdiagnose op hsp en sinds de diagnose van zoon steeds meer het gevoel dat ik mss ook autisme heb door de herkenning. Ik heb het me ooit zo laten uitleggen: heel veel kenmerken (mn de prikkelgevoeligheid) komen bij zowel autisme als hsp sterk naar voren. Maar een autist heeft een fundamenteel andere denkwijze. Een autist neem heel gedetailleerd en gefragmenteerd waar. In iedere nieuwe situatie moet alles binnenkomen en aan elkaar gepuzzeld worden. Dat kost tijd en moeite. Doordat dit zoveel tijd kost merk je in omgang dat hij trager is. Om naast alles wat je ziet en hoort ook nog te mieten inleven in een ander, dat lukt simpelweg niet. Daardoor is het omgaan met gevoelens vaak lastig. Ook heeft hij vaak moeite met het lezen van gezichtsuitdrukkingen. Bij een hsp is er ook een gedetailleerde waarneming. Maar een hsp heeft ook een sterke "ingang" voor gevoelens van anderen. Hierdoor lukt het inleven dus juist extra goed. Tenzij er veel verschillende emoties aanwezig zijn. Dan wordt het juist overweldigend en gaat de hsp zich afsluiten (bewust of onbewust). Dit doet een overprikkelde hsp ook. Die kan zich ook niet inleven en laat dan min of meer hetzelfde gedrag zien als de autist. En zo zijn er meer kenmerken die uiterlijk hetzelfde lijken, maar op een andere wijze worden veroorzaakt. Beiden doen het goed op rust en regelmaat. Of licht aan willen een fase is.... tja, dat weet je pas aan het einde van die fase. Maar ik zou gewoon dat bedlampje geven als ze daar lekkerder op slaapt. Tips voor meer rust. Oef. Ik weet natuurlijk niet wat je al doet. En ook zijn er hier al vele tips gegeven natuurlijk. Wat wij doen is elke gebeurtenis op tijd aankondigen. "Over 5 minuten gaan we ..." dan heeft hij de tijd om te verwerken dat hij zometeen moet stoppen met zijn bezigheid en iets moet doen. Ook al weet hij dat het elke dag om die tijd is. De aankondiging dat het eraan komt maakt alles makkelijker.
Oh en de diagnose heeft hier echt deuren geopend. Het maakt ook het contact met bijvoorbeeld school makkelijker. Ze kunnen hem en zijn gedrag beter plaatsen. Ook zijn er gesprekken geweest met ons, school en de psycholoog die hem had onderzocht.
En update van zoon. Die heeft een geweldige start op school gehad. De jongens waar hij eind vorig jaar zo leuk mee optrok zijn nu een vast vriendengroepje geworden. Een van de jongens heeft deze zomer ook ern diagnose autisme gekregen. Moeder vertelde dat de reactie zo mooi was. Gesprekje was ongeveer dit: Psycholoog: Jij hebt autisme Kind: Ben ik nu raar? Moeder: Vind jij X (mijn zoon dus) raar? Kind: Nee .... Ohja. Wij zijn dus niet raar Gisteren hebben ze al gespeeld bij 1 van de jongens thuis. Ging super. Gevolg was wel dat hij daarna zo overprikkeld was dat hij niet meer kon slapen in zijn eigen bed. Dus papa had een plakker naast zich liggen. (Soms is het echt fijn als ze papa's kindje zijn )
Even spuien hoor… Vandaag met dochter voor het eerst naar de psych nadat ze een spoedverwijzing had gekregen Ivm in haar arm snijden. We hadden al een intake gehad waaruit bleek dat ze dachten dat het kwam dat ze de combi puberteit en autisme gewoon niet goed kan verwerken in haar koppie, en dat met heel veel onzekerheid vanwege pesten in het verleden. Dan moet ik erbij zeggen dat we dus 3 kinderen met diagnose hebben en de jongste heeft het papiertje nog niet maar dat is zeg maar, alleen een formaliteit… Daaruit komend hebben we jaren lang “hulp” gehad variërend van therapie tot cursussen tot mensen die bij je thuis “helpen”. Helaas heeft er alleen nog nooit iets geholpen of verlichting gebracht. Ik hoopte dus heel hard dat we nu wel echt gezien worden want dit soort problemen vind ik wel weer andere koek. Eerste indruk was een beetje mwah, denk niet dat deze persoon gaat doordringen. En dat lukte ook niet. Dochter sloot zich af. Maar ik vond dat de therapeut ook weer niet echt ingespeeld was op iemand met autisme, ondanks de jarenlange ervaring. Bij de vraag: “hoe gaat het op school” keek dochter mij verward aan. Want ik zie haar koppie dan gaan: bedoeld ze m’n cijfers? Sociale contacten? Of ik leuke leraren/vakken heb? Dat moet ik dan vervolgens uitleggen, want anders zegt ze gewoon “goed”, want dat is sociaal wenselijk, lekker makkelijk (want; puber) en het valt niet op dat ze de vraag niet helemaal “begreep”. En dit met meerdere vragen. ben ik nou een zeikerd? Ik ben zelf echt helemaal op. Ik kán gewoon niet meer. Val zelf steeds flauw Bijv. Ik wil gewoon dat de kinderen eens echt goede hulp krijgen. En tuurlijk geven we het een kans, en heb ik mijn twijfels niet tegen dochter geuit, maar jeetje ik weet gewoon niet meer wat ik moet
Hier eigenlijk ook geen waaaw ervaringen met psychologen. Met onze middelste om exact dezelfde reden als uw dochter een spoed plek gekregen en ik wist na 10 minuten dat het niets ging worden. Hij is 6.keer geweest en toen gebeurde er iets waardoor we besloten om naar de kinderpsychiater te bellen. En pas daar zijn we geholpen en heeft onze zoon gepraat. Ik heb nu ervaring met 4 psychologen en geen van de 4 kon wat de psychiater kon en kan. Ze weet hoe ze met onze kinderen moet praten en iedere vraag die ze stelt is met een reden en doet ze wat mee. Gisteren opnieuw mogen ervaren met onze jongste. Hij zegt al heel lang dat hij graag een meisje wil zijn maar verteld daar tegen andere maar beperkt over. Bij haar was dat echt een prachtig gesprek.