Dat eerste vermoed ik wel ja. Ze voelt alles heel snel aan, maar eenmaal in die negatieve spiraal is het lastig te doorbreken. Ben blij met alle tips die hier genoemd worden, ga ik zeker wat mee doen en hopelijk met een positief resultaat. Dan is het nog zaak om het zo vol te gaan houden.
Bij ons is het gestart rond 10/11 en zal een 3/4 jaar geduurd hebben, waarvan er een periode van een jaar ( afwisselend) echt problematisch was en we vaker op school, bij de psychiater, clb medewerker en sociaal werksters zaten dan in onze zetel. Of je de rust al terug kan verwachten of je nog richting de heuvel aan het gaan bent, is afhankelijk van hoe hun puberen verloopt natuurlijk en wat er juist speelt. Wat ze nu doen, kan bijvoorbeeld als extreem aanvoelen maar kan je volgend jaar beschrijven als echt wel niets tegenover wat ze dan uitsteken. Je kan het vooraf niet voorspellen.
Is het een idee om dan toch voor nu deze baan op te zeggen en dan de tijd die je nu aan het werk bent steken in het zoeken naar een baan zonder weekenddiensten? Dan komt er weer meer rust thuis, voel jij je fijner (hoewel je dan je werk moet missen, maar dat is dan een tijdelijke oplossing) en krijgt je man ook meer rust? En wat betreft het huishouden, dat lijkt mij met die leeftijden super lastig. Mijn oudste is bijna 10 en ziet het ook gewoon niet. Lampen blijven aan, papiertjes (snoep/ chips) naast hem op de bank, pak ice tea open op het aanrecht…
Disbalans in hormonen zou zeker kunnen. Ik heb juist een mirenaspiraal genomen omdat ik vreselijk last had van pms klachten de eerste maanden dacht ik dat het hielp maar laatste 2x voor m’n menstruatie wel weer echt last van stemmingswisselingen. Ik heb daarbij een beroep waarbij de belasting in periodes soms kan pieken en soms juist veel rustiger. Nja met de normale gezinsdrukte van 3 jonge kinderen ga ik daar soms echt helemaal op uit. Ik ben wel echt gefocust op gezonde voeding, voldoende beweging en daglicht. Maar als die punten wegvallen raak in snel overprikkeld. Het was niet speciale therapie trouwens, gewoon gesprekken met een psycholoog gespecialiseerd rondom zwangerschap / bevalling / jong gezin. Je mag altijd een pb sturen voor het adres.
Heel herkenbaar helaas. Dit was voor mij ook de reden dat ik stopte met werken, maar ja, ik ben nu ook ook zoek naar dat onmogelijke haha. Hier ook nooit hulp gehad en alhoewel we dat gelukkig ook steeds minder nodig hebben, is dat ook iets wat hier momenteel veel "pijn" oplevert. Mijn zusje is bewust alleenstaand moeder en krijgt alle hulp, mijn moeder past letterlijk elke dag wel op en de kleine mag daar ook blijven slapen zodat mijn zusje lekker weg kan. En ik gun het mijn zusje, want het lijkt me super zwaar in je eentje, maar ik had het mij 10 jaar geleden ook héél erg gegund om een keer bij te kunnen komen of een keer met man weg te kunnen. Gewoon eens per (half) jaar ofzo, maar dat ging niet of met moeite. Ik vind dat lastig. Wil het niet aankaarten, want oude koeien, maar het steekt wel, want dit is het zoveelste waarbij ik aan het korte eind trek.
En zijn er misschien nog principes die je (tijdelijk) overboord kan gooien? Desnoods bijvoorbeeld wel even een filmpje kijken tijdens het tanden poetsen? Of wel twee dagen dezelfde onderbroek/sokken aan. Of wissel die in de avond ipv ochtend. Of dan maar een dag zonder haar vast? Dan wordt kammer wel moeilijker en spelen misschien ook en ervaart ze het zelf. Hou jij niet van speldjes en doe je dat een keer toch?
Ja zeker, maar dat doen we al heel veel (vind ik) Ik wil haar ook niet alles zelf laten bepalen. Anders is het straks ik geef een kik of maak veel stampij dan mag het wel op mijn manier. Ik hoop dat het stukje 'voorspelbaar' haar gaat helpen, zo vraagt ze bijv. ook elke dag 'moet ik naar de peutergroep vandaag? Ben ik vrij?' Misschien wanneer ze ziet wat er gaat gebeuren en beloont wordt, dat het makkelijker wordt. Het is weer een heel nieuw leerproces haha want met zoon hebben we dit echt helemaal niet gehad.
Zo is elk kind inderdaad weer anders Grappig dat twee genenpakketjes zo anders uit kunnen vallen, toch? Ik zou haar zeker niet alles laten bepalen, maar ik denk niet dat het zo'n vaart zal lopen dat ze het bewust gaat inzetten om te manipuleren. Eerder dat ze denkt: Ah, ik heb soms ook wat te zeggen. En humor, vergeet vooral ook de humor niet. Daarnaast zet mijn man vaak knuffels in (die mogen van peuter wel tanden poetsen als hij dat niet mag). Maar nu heb je sowieso veel te veel suggesties en tips gehad . Hopelijk vind je iets dat werkt voor jullie!
Ik lees veel laat komen en belonen. Maar heb je al eens geprobeerd het strak te houden? Klinkt heel raar maar bij c hielp het wel. Eerst gingen wij ruim op tijd er uit. Aankleden eten etc en dan was er tijd over en die tijd was gewoon te veel. Ineens geen sschoenen aan willen doen. Tot wij dat in gingen korten geen tijd meer om te vervelen en wachten. En los laten is dan wel een must 1 boterham moet gegeten worden de ander was niet zo (en dit vooral niet vertellen) maar ja prio wat is belangrijk en door.
Hier ook een dochter van 2020… je geeft aan ‘haren moeten vast’: hier vindt ze mee helpen heel interessant bij de haren, dus zelf kammen/borstelen. En dat hoeft niet lang hè, maar even kort en daarna krijgt ze een keuze ‘wil je dit of dat in je haren?’ Dan heeft ze toch een beetje eigen regie en gaan dit soort dingen toch makkelijker. Of met kleren aan doen ‘wil je dit setje of dat setje?’ Misschien doe je zulke dingen al, maar anders nog als tip. Die eigen regie is bij onze bijna 4 jarige in elk geval echt een ding.
Dat hebben we allemaal al geprobeerd dan kiest ze en uiteindelijk wil ze toch niet. Zelfde met tanden poetsen, laten we haar eerst knuffels tanden poetsen. Heeft 2 avonden gewerkt daarna was het weer : NEEEE niet tanden poetsennnnn!!
Planbord!! En dan enkel de belangrijke dingen; naar school, naar opvang, gymmen, zwemmen… Zou in het begin niet teveel gaan uitwerken (eten, dan tandenpoetsen, dan schoenen aan, etc). Planbord geeft hier voor beide enorm veel rust. Heb hem zelf gemaakt. Als je een foto wil, stuur gerust een pb.
Werd vanmiddag gebeld dat de cursus die ik geef dit seizoen gewoon doorgaat, er zijn nu al zoveel mensen dat ze de nu nog binnenkomende aanmeldingen op een wachtlijst gaan zetten. Het is altijd afwachten hoeveel aanmeldingen er komen, meestal gaat de cursus wel door, maar zoveel had ik niet verwacht... Kan niet wachten om weer aan de slag te gaan. Nog twee weken!
Even dit stukje eruit gehaald. Die hebben wij met succes toegepast op het broodbeleg. Alleen werkte het niet zoals verwacht. Op de vraag "wil je kaas of jam" kwam steevast het antwoord "worst" Maar hé. Er kwam wel een antwoord, terwijl hij daarvoor rustig een half uur kon nadenken en het nog niet wist Aan de dames die er middenin zitten. De kunst is de juiste balans te vinden tussen strikt zijn en duidelijkheid enerzijds, en flexibel meebewegen anderzijds. Als ze een beetje eigen regie hebben (of het denken te hebben) en het is heel helder wat er precies moet (en wanneer) dan gaat het (vaak) het makkelijkste. Bij onze jongste gaat het nu meestal goed door elke dag dezelfde routine aan te houden. Waarbij hij zelf de keuzes maakt waar ik vind dat er ruimte voor is (broodbeleg, kledingkeuze bijvoorbeeld). Maar wat moet, dat moet ook echt. En die dingen kondigen we enkele minuten vooraf aan, zodat hij tijd heeft om zich ertoe te zetten. Als ik zeg "je moet nu je tanden poetsen", dan wordt het een drama. Zeg ik "over 5 minuten moet je tanden poetsen" en 5 minuten later "ga je tanden poetsen". dan gebeurt het gewoon. Op de goede dagen. Op de slechte dagen heeft hij "pijn aan zijn hart" of andere vage pijntjes. En is alles moeilijk en kan hij niet bewegen etc. Dan is het de kunst uit te vinden wat de oorzaak is (nooit iets lichamelijke, maar iets waardoor hij er tegenop ziet naar school te gaan. Bovenstaande strategie werkt dan nog wel, maar kost veel meer energie. Ik moet dan tegelijkertijd zijn pijntjes serieus nemen en meeleven, en strikt op de tijd letten en zorgen dat hij gegeten en aangekleed de deur uit gaat. En ergens daartussen uitwissen wat de achterliggende oorzaak is, en die zo mogelijk wegnemen, oplossen of er zodanig over praten dat het minder zwaar wordt voor hem.
Hier mocht er pas tv gekeken worden in de ochtendspits als alles klaar was. Dus gegeten, kleren, tanden gepoetst, sokken, schoenen aan, haren gedaan en jas op standby. Hoe sneller je klaar was, hoe meer tijd voor tv. Ik was dat trage gedoe zooooo zat. G had ineens haaaaast. Kwartier voor tijd keurig alles klaar. Had ik mooi nog een bak koffie. Met R is t nog niet aan de orde, maar dat is ook niet echt eentje die dwars ligt. Bij G hadden we deze periode minimaal 2 handen tekort...man man man, leuk hoor een karakter maar niet in de ochtendspits.
Hebben we besproken maar om niet in mijn oude patroon te vallen vind ik dat ik eerst iets anders moet hebben. Ik zag een leuke vacature met veel minder uur, hier ga ik toch op reageren heb ik vandaag besloten.
Wat jammer dat het voor jou ook herkenbaar is. Ik vind nog steeds dat als je iets voor het ene (klein)kind doet je dit ook voor de andere moet doen. Hoeft echt niet op de weegschaal maar er moet wel een balans zijn. Misschien eist jouw zusje de hulp gewoon keihard op? En kan jouw moeder geen nee zeggen? Dat is hier denk ik wel het geval.. Hoe gaan jouw kinderen om met de verschillen of merken ze dat niet echt?
Oh dat is zeker ook het geval, dus dat heb je goed gezien. Kinderen zien het ook, maar mijn moeder zelf totaal niet. Is een lang verhaal, maar dit speelt al jaren en probeer me er altijd bij neer te leggen, want ik kan het toch niet veranderen.
Och hemel, ik was de ochtendspits al helemaal vergeten na bijna 6 weken vakantie. Drama! Maar hier geldt: als IEDEREEN klaar is, mag de tv pas aan. Dan motiveren ze elkaar ook nog om wat sneller te zijn en zitten ze met jas en schoenen aan èn tas gepakt op de bank.