Hallo allemaal, Graag wil ik even van mij afschrijven en hoop ik op een beetje steun/relativerende gedachten. Het zit namelijk zo: momenteel ben ik 13 weken zwanger van mijn tweede kindje samen met mijn vriend. Super leuk natuurlijk! Alleen kamp ik echt met een onlogische angst... In eerste instantie super blij met de positieve test, die volgens mij al 10 dagen na mijn eisprong positief was! Ik heb geen ovu testen gebruikt, maar heb een vrij regelmatige cyclus waarbij rond cd 17/18 de ovulatie is (ik voel meestal wanneer ik in de ovu periode zit) en mijn lf is rond de 10/11 dagen. Naderhand is er ineens iets gaan knagen, namelijk.. ik heb het weekend na mijn vermoedelijke eisprong (zo'n 4-5 dagen later) een super leuk feestje gehad met vriendinnen. We hebben genoeg gedronken, maar voor mijn gevoel weet ik nog alles. Alleen beklom mij ineens de angst; wat als ik niet meer alles weet en seks heb gehad met iemand zonder mij dit te herinneren en zwanger ben geraakt?! Deze angst werd zo erg dat ik echt down werd en nergens meer zin in had. Ik zag mijn leven al als alleenstaande moeder voor me. Heb het gelijk gedeeld met mijn vriend en ouders die super lief reageerden en zeiden dat dit echt bijna niet mogelijk is, want dan zou ik dit nog wel weten. Ook volgens mijn vriendin zou er niemand iets geks hebben gedaan die avond (ik rookte toen en ga soms alleen naar buiten, dus dan denk ik miss dachten zij dat ik was roken?!). Het zou voor mijn gevoel ook gaan over een tijdsbestek van 30-45min waarover ik twijfel of er iets gebeurd zou zijn, want dit moment kan ik niet meer helemaal voor de geest halen. Op advies van mijn ouders en vriend heb ik het besproken met mijn vk die aangeeft dat hormonen met je op de loop kunnen gaan. We hebben de termijnecho gedaan en deze kwam uit op de dag die ik wel al had verwacht obv van mijn ovulatie (zelfs 1 dag meer). De vk zei dit kan er zo'n 2-3, hoogstens 4 dagen naast zitten. De termijn tov het feest scheelt dan 6 dagen. Bij de echo van 8 weken zat ik ook precies op de juiste termijn. Na de echo weer wat gerustgesteld, want de vk zei ook dat het eigenlijk niet mogelijk is. Maar later komt het gevoel toch weer een beetje op; wat als.... Mijn vriend en ik hebben het over een prenatale dna test gehad, maar dit is heel duur en mijn vriend zegt nu dat hij dit niet meer wil doen, omdat de echo's met 2 dezelfde termijnen (op 1 dag verschil na) al voldoende zekerheid geven en er verder geen enkele aanleiding is om anders te denken. Hij zegt dat ik daarna wss wel over iets anders ga piekeren. Hier ben ik het wel mee eens, maar toch... Ik probeer de feiten voor ogen te houden: - een positieve test 5-6dagen na eisprong (geteld vanaf het feest) is zeldzaam/niet mogelijk. - ik meen de ovulatie gevoeld te hebben - twee termijnecho's gehad die overeen komen. - het lijkt me niet logisch dat ik niets meer zou weten als zoiets gebeurd zou zijn. Sorry voor het lange berichtje, maar het moest van me af. Wie weet heeft iemand een fijne, relativerende gedachte! Ik merk dat praten goed doet.
Dat je achteraf niet meer precies weet wat je gedaan hebt betekent niet dat je op het moment zelf compleet van de wereld was. Tenzij je vriendinnen je bewusteloos ergens vandaan hebben moeten halen is het echt niet mogelijk dat je zoiets heftigs doet (vreemdgaan en sex hebben met een wildvreemde) en er niks meer van weet. Niet deze specifieke gedachte maar wel je hele gedachtegang etc komt me heel bekend voor en ik heb een angststoornis. Hier had ik in mijn kraamperiodes extra veel last van. Mijn advies is dan ook om nu hulp te zoeken zodat je hopelijk richting eind van zwangerschap aan de beurt bent: mocht het niet nodig zijn kun je tegen die tijd er nog altijd van afzien. Ik zou ook zeker geen dna test doen in je zwangerschap, dat geeft risico op een miskraam. En daarbij is het nergens voor nodig.
Eens met bovenstaande. Als er écht wat zou zijn gebeurd weet je dat echt wel. Helaas de nodige onvrijwillige encounters gehad, niet allemaal even ernstig in uiteindelijke uitkomst (afhankelijk aan wie je t zou vragen). Het overvalt je en het raakt je tot in de core en UUUUUREN erna sta je nog met de gierende adrenaline in je lijf, met emoties in de meest onmogelijk mambojambo. Tenzij je volledig KO zou zijn geweest en ze hebben je van de straat gesleept zou je het écht wel weten als er wat is gebeurd. Dat zijn dingen die rammen in tot op je core en hoe dronken je ook bent (niet zijnde compleet KO) dat registreer je echt wel. Compleet KO zal je ook niet zijn geweest, dan sta je niet binnen 40 minuten weer "normaal" naast je vriendinnen. Ga je gestrekt van alcohol, dan blijf je wel ff gestrekt totdat de laatste lading ook verwerkt is dan wel uit je maag is gepompt. Dit zijn echt je hormonen die je op de hak nemen. Nasty buggers die menig nacht van mij tot een interval slaap training hebben gebracht met nachtmerries (waarvan een deel verdraaid leerzaam).
Wat fijn jullie berichtjes te lezen. Dit helpt mij zeker een beetje te relativeren en relationeel weet ik dit allemaal ook wel, maar het is zo bizar wat een bepaalde angst met je kan doen. In mijn angst kan ik dan zelfs denken; wat als ik dus wel nog iets weet en dat heb verdrongen? Pff ja, ik word er gek van! Sophie2019, hulp is denk ik inderdaad nodig. Welke hulp heb jij hier voor gehad? Mijn vk zei wel dat ze samenwerken met hele goede psychologen.
En wat ik voor mijzelf probeer voor te houden; twee echo's komend op dezelfde termijn is al een goed teken toch?!
Ik denk dat hoe vaak mensen tegen je blijven zeggen dat het niet kan , je het niet kan geloven. Ik zou echt op zoek naar psychologische hulp gaan zoeken want het nogal extreem over.