Maar wie verteld hun dat ze overlast veroorzaken? Volgens mij lees ik daar niks over. En misschien hebben anderen er dus helemaal geen last van?
Vind ik in dit geval niet meer dan normaal. Of je gaat er heen en confronteert ze ermee of je zoekt zelf een oplossing, of je laat t gewoon voor wat het is.
Als zij er wakker van liggen dan ervaren zij toch overlast? Dan is dat er toch gewoon? Maakt toch niet uit of wij er wel doorheen zouden slapen?
Mijn punt is dat dat dus niet betekent dat het per definitie de ‘schuld’ van de buren is. Dat doet uiteraard niks af aan hoe zij het ervaart
Ik kan mij voorstellen dat dit ontzettend vervelend is. Vakantie is bedoelt om weer op te kunnen laden, en wanneer dan je nachtrust word verstoord door niet eens je eigen kinderen kan dit enorm frustrerend zijn. Ik zou de buren aanspreken, aangeven dat het voor hun vervelend is maar voor jullie ook en je er helaas wel last van ondervindt. Ik vind het dan ook aan de buren dat zij op zoek gaan naar een oplossing het zijn namelijk tenslotte hun kinderen die voor “overlast” zorgen.
Maar wiens schuld is het dan? Daar is toch geluidsoverlast? Of het overmacht is is een tweede, maar de overlast is er en daardoor wordt de vakantie negatief beïnvloed.
Wie zegt dat er sprake is van ‘schuld’ dan? Waarom moet er 1 waarheid zijn? Zou het niet zo kunnen zijn dat ts bijvoorbeeld zeer weinig kan verdragen en het huilen veel harder en langer lijkt dan het daadwerkelijk is? Wiens ‘schuld’ is dat dan? Dit is het laatste wat ik erover ga zeggen ook want of ik druk me niet duidelijk uit of men wil het niet begrijpen
Ts ervaart het als overlast. Als alle buren nergens last van hebben, maar zij wel, Dan vind jij nog steeds dat het gezin met huilende kinderen bv moet verkassen omdat er 1 iemand last van heeft? Zo werkt het toch niet? Als alle gasten er omheen last van hebben vind ik het een ander verhaal. Maar dat is dus niet duidelijk.
Sorry, maar ik heb eigenlijk geen eens zin meer om te reageren. Ik vind het gewoon echt BIZAR hoe de meeste mensen hier reageren. Ik zou me kapot schamen als het mijn eigen kinderen betrof en heb daarom de eerste jaren ook niet met ze gekampeerd. Maar nee, hier vindt iedereen onze buren zielig, moet ik maar samen met mijn eigen kind (eren) in 1 bed gaan slapen om ze überhaupt te kunnen horen of vinden jullie zelfs dat ik me aan stel of het anders 'ervaar'. Ik hoop dat ik niet met het merendeel van jullie op een camping kom te staan, want blijkbaar verschillen we behoorlijk van normen en waarden. Ik ben opgevoed met het gegeven dat degene die een 'probleem' veroorzaakt het moet oplossen, ook als het mezelf betreft en niet de mensen die er last van hebben.
Ik zeg nergens dat ze moeten verkassen. Ik denk wel dat we ons allemaal kunnen indenken over hoe kinderen kunnen huilen ‘s nachts, het is niet een experience die niemand ooit eerder meegemaakt kan hebben en dat hoeven we ook niet spannender te maken. Dan is het toch prima om daar met die mensen over in gesprek te gaan? Of hebben we eerst een tape opname nodig om te bepalen of het wel terecht is of ze naar die mensen toestapt? Zij ervaart last, terecht of onterecht, dan is het wat mij betreft niet vreemd om even met elkaar in gesprek te gaan zonder oordeel of verwijt.
Volgens mij hebben ook veel mensen inmiddels vriendelijk geïnformeerd hoe je nacht is geweest en hoe jullie het hebben gehad.
Dit is je openingsvraag. Je stelt een vraag en dan krijg je antwoorden. En blijkbaar zijn het antwoorden waar je je niet in kan vinden. Dat mag. Maar als je een vraag stelt, kun je er toch niet van uit gaan dat je alleen antwoorden krijgt die precies jouw mening zijn. Dan had je je vraag heir net zo goed niet kunnen neerzetten.
Niemand valt jou aan, ik opzeker niet dat heb ook eerder al aangegeven. Je vraagt om tips en adviezen en die worden gegeven, wat had je dan precies verwacht? Mijn reacties zijn gericht aan de mensen die zonder de situatie te kennen maar een oordeel hebben over mensen die met huilende kinderen op vakantie gaan niks daarvan is een waardeoordeel naar jou toe laat dat duidelijk zijn.
Ik geef je groot gelijk. Je moet hier blijkbaar een goede onderbouwing plaatsen, voordat je om hulp mag vragen, toch die geluidsopname maar plaatsen
Ik vind samen slapen met mn kind geen straf. Ik snap niet dat je daar nu zo erg over valt? Jij wilt dat ze het oplossen, maar dan zal je ze toch eerst moeten vertellen dat je een probleem hebt lijkt me? Heb je dat al gedaan? Mijn buurman heeft een probleem met mijn leefgeluiden. Als hij vroeg eruit moet wil hij savonds geen herrie. Als hij uit kan slapen, wil hij smorgens geen herrie en maakt hij savonds zelf wel herrie, en ga zo maar door. En nu vind jij dus dat ik me dus idd zo aan moet passen dat hij geen overlast mee ervaart? En is het opeens mijn probleem? Er zijn grenzen, hierin ook. En nogmaals de vraag aan jou; heb je er dan al wat mee gedaan? Een gesprek gevoerd? Weet je inmiddels van anderen dat ze er ook overlast van hebben?
Vind ik niet, maar ze vraagt advies en wuift vervolgens alles weg. Zo los je toch geen problemen op? Je vakantie is straks voorbij en dan heb je je alleen maar geergerd aan je buren. daar heb je toch alleen jezelf maar mee dan?
Oké je wilde me dus bewust niet begrijpen duidelijk. Kennelijk is de schuldvraag belangrijker dan een constructieve oplossing
Dat vind ik zo’n andere situatie, totaal niet vergelijkbaar. Als je buurman zou klagen dat hij in de nacht wakker wordt van herrie van jullie gezin, snap ik hem en is het inderdaad belangrijk om met elkaar in gesprek te gaan. Maar in jouw voorbeeld (ongeacht of het waar is) worden onredelijke eisen gesteld.