Nee, ik heb toch uitgelegd. Als iemand schrijft dat zij geluidsoverlast ervaart door huilende kinderen in de nacht en/ of vroeg in de ochtend, dan kan ik mij dat voorstellen en zou ik vooral adviseren met elkaar in gesprek te gaan zonder oordeel. Heeft toch helemaal niets met schuldvraag te maken.
Heel wat jaren kampeerervaring al voordat we ouders werden. Groot verschil is of je de ouders hoort of niet. Als ik de ouder hoor proberen om te troosten of er de volgende dag op terug komt vind ik het heel anders dan ouders die er niks mee doen. Ooit naast ons gehad die vonden dat de oudste kinderen maar naar jongste huilende peuter moesten omkijken. Dat verschil was prima te volgen. Ook mensen naast ons gehad die de volgende dag kwamen vertellen wat er was met hun baby. Die vonden het heel erg voor ons maar door de uitleg vonden wij het vooral sneu voor de baby. Zelf ook gekampeerd met kleine kinderen, maar dochter was een uitslaper. Nooit voor 8:30 wakker. Dus dat was makkelijk. En zoon was wel heel vroeg wakker, maar daar ging man dan maar mee fietsen. Dat was gerust om 5:30/6:00 om te zorgen dan niemand last van hem had.
Maar daar zeg je wat; met elkaar in gesprek gaan. Dat is wat anders dan de ander maar direct als schuldige aan te wijzen en het probleem daar neer te leggen. Jij hebt een probleem, dus jij zal daar wat aan moeten doen. Zo niet, dan moet je het gewoon accepteren zoals het is.
Maar dit is precies ook wat het grootste deel hier heeft geadviseerd? Ik snap dan je voorgaande reactie niet. Niemand heeft tegen ts gezegd dat ze zichzelf moet bewijzen. Mijn reacties waren gericht aan de mensen die zeggen dat gezinnen met huilende kinderen maar moeten vertrekken of thuis moeten blijven, en dan ook allen met het doel hier enige nuance in aan te brengen. Zonder oordeel.
Het is geen wedstrijd voor wie het vervelender is. Al dat gehuil is vervelend voor iedereen die ernaar moet luisteren. Alleen kan jij dat niet direct stoppen. Hun hebben, voor zover je weet, niks verandert. Als je dan verandering wil zal je zelf toch iets moeten doen. Zij het: *met hun in gesprek gaan *met de camping in gesprek gaan voor een klacht en/of evt verplaatsing van hun of jullie. Dit evt samen met anderen die er last van hebben. *oordopjes gebruiken en met kind gaan slapen *etc
Precies dit. TS verteld haar verhaal, mensen raden aan met de buren het te bespreken. TS is boos... Wat had ze dan verwacht? Dat we allemaal zouden roepen, beveiliging bellen en ze weg laten sturen? Mischien hebben die mensen zelf wel totaal niet door hoe gehorig een tent is en kamperen ze anders nooit. Alles valt of staat met communicatie, en als je niet wilt communiceren moet je niet naar een camping maar kun je beter een huisje huren waar je de buren niet hoort of hoeft te zien. Een camping heeft altijd geluid'overlast', maar vooral als je eenmaal iets hoor en je daar aan gaat irriteren. Ik maak me zelf daar overigs ook schuldig aan, daarom kamperen wij dus niet meer.
TS heeft al 3 nachten slecht geslapen dus ik zou haar reactie niet zo letterlijk opvatten. Het is heel erg vervelend als je kinderen naast je hebt liggen die zoveel huilen als TS beschrijft. Ik zou ook echt niet blij mee zijn, en ik zou er zelf wel even naar vragen of ze er misschien iets aan kunnen doen. Wat niet kan kan niet, maar misschien is er wel wat mogelijk. Niet iedereen heeft altijd even goed door wat het effect is van hun situatie op dat van een ander, en/of niet iedereen heeft altijd even goed door hoe dun tentdoeken zijn. Ik zou ook geen oordopjes willen trouwens. Ik wil mijn eigen kinderen kunnen horen. Om een andere tent vragen zou ik denk ik wel doen als de buren niets kunnen / willen doen aan de overlast.
En wie weet doen jullie buren dit ook wel?.. maar ik lees nergens of je nu al iets van actie hebt ondernomen en hoe het afgelopen nacht ging? (Of ik lees eroverheen). Ook thuis kunnen kinderen veel huilen, moet je dan zelf maar vrijstaand gaan wonen omdat de buren er last van ondervinden? Nu snap ik waarom mijn buurvrouw altijd hard het raam dicht gooit of luid zuchtend in de tuin zit waneer ze mijn kinderen hoort huilen/ruzie maken (en ja mijn dochter huilt heel veel en ik kan niet altijd voorkomen dat de buren hier last van ondervinden). Maar een gesprekje aangaan heeft ze nog nooit gedaan dus dan denk ik ook 'zoek het uit en ga vrijstaand wonen als je rust wil'.
Ik zou gewoon vragen om een andere tent. Uitleggen waarom en klaar. Ik zou niet in gesprek gaan met de buren. Die kunnen er waarschijnlijk toch niks aan doen.
Als iemand zo gaat doen niet nee. Ramen keihard dichtgooien of luid zuchten met de bedoeling dat wij het horen. Passief agressief noemen ze dat.
Zij heeft toch geen last van haar buurvrouw? De buurvrouw schijnbaar wel van haar. Wie ‘moet’ wie dan aanspreken?
Jeetje.. Als ik sommige reacties lees ben ik toch wel blij dat die mensen niet naast ons hebben gestaan toen onze kids 1 en 3 waren op de vakantie in Zuid Frankrijk. Onze kids slapen al sinds ze 6 weken zijn door & huilde noooooit 's nachts. Totdat die van 3 jaar roodvonk kreeg, doodziek was & het hele bed onderkotste meermaals per nacht. Dat vervolgens een hele week gehad, 2 dagen niks en toen begon de jongste van 1 jaar, ook doodziek maar gelukkig geen roodvonk en zonder overgeven. Maar geloof mij: gehuild hebben ze, hard ook & wij hebben er alles aan gedaan om ze stil te houden/krijgen maar soms lukt dat gewoon niet. Man man wat was onze vakantie enorm verpest!! Als het had gekund was ik zeker naar huis gegaan, want we konden ook overdag alleen maar in/bij de caravan zitten. Maar daar waren ze gewoonweg te ziek voor om zo lang in de auto te gaan (1300 km). @TS ik snap zeker dat het heeeel vervelend is, afgelopen meivakantie in onze tent kon ik er ook van balen dat er kinderen waren die in de nacht met regelmaat huilde. Maar ik vrees wel dat het een beetje bij het kamperen hoort en heb het zelf dus maar losgelaten en me steeds maar bedacht: gelukkig is het mijn kind niet want dan ben je nog meer wakker wakker. Gewoon omdraaien en proberen verder te slapen. En met een huilend kind zou ik nou ook niet echt over de camping gaan wandelen: dan maak je de hele camping wakker & de auto pakken mag vaak niet op dat soort tijdstippen op de camping. Ik denk persoonlijk dat die mensen gewoonweg niks meer kunnen doen dan ze al doen. Mijn tip: vraag een andere plaats aan, desnoods een upgrade als er iets vrij is als je slaap je zoveel waard is. Ik begrijp niet zo goed waarom je dit nog niet gevraagd hebt, terwijl dat hier al meermaals aangehaald is ook..
Mee eens, daarnaast ga ik er vanuit dat het in die situatie niet om een tent gaat maar om een woonhuis. In een tent hoor je alles veel beter dan in een woonhuis met stenen muren. Ik vind dan ook dat wanneer je wil kamperen met kleine kinderen en hierbij kinderen hebt die nog veel huilen waaronder in de nacht je eigenlijk zou moeten kijken of een huisje niet beter is. Ik zou dus echt niet willen dat mijn kinderen met hun gehuil andere mensen wakker maakt/houd.
Beetje de omgekeerde wereld hè . Mensen die last hebben van hun buren moeten lekker ergens alleen op de hei gaan wonen. Ik zou het enorm vervelend vinden als mijn buren dit deden als 1 van onze kids aan het huilen is. Zijn gewoon leef geluiden. Is het vervelend; ja. Kan je er altijd wat aan doen; nee. Leef en laat leven.
Ze hebben last van elkaar geloof ik. Spectre heeft last van het passief agressieve gedrag van de buurvrouw.
Niet mee eens. Je leeft met elkaar en dus ga je met elkaar in gesprek. Wat de 1 leefgeluiden vindt ervaart de ander als overlast. Ervaar je overlast ergens door (geluid of gedrag of whatever) dan ga je gewoon in gesprek met elkaar. Als er niets aan te doen is, of men wil er niets aan doen dan kan je altijd nog verdere stappen ondernemen (rechtszaak of verhuizen of zo) Maar beetje naast elkaar zitten chagrijnen zou ik echt geen optie vinden als buren. Je draagt op die manier bij aan de negativiteit waar je de ander van beschuldigd.
Als buren thuis of op een camping, ben je altijd met 2 partijen die allebei het gesprek kunnen aangaan. Het gesprek niet voeren omdat de ander niet begint of niet gemakkelijk aan te spreken is, lost natuurlijk niets op. Toen mijn zoontje een fase had waarin hij 's nachts wakker werd en niets anders hielp dan hem laten huilen en steeds even bij hem komen om te laten weten dat we er waren voor hem, ben ik zelf naar de buurvrouw gestapt om te vragen of ze hem hoorden. Ze slapen in de kamer naast hem, weet ik. Vind ik dan niet meer dan normaal. Ik kon het huilen niet oplossen, maar er wel voor zorgen dat zij het zouden begrijpen. En als ze er heel veel last van zouden hebben, een oplossing proberen te vinden. In dit geval begrijp ik dan ook niet zo goed waarom de buren met huilende kinderen, dat gesprek niet zelf aan gaan. Wellicht speelt schaamte een rol. Of zijn het mensen die niet zo sociaal zijn, niet weten hoe het gesprek aan te gaan. Wie zal het zeggen? Het enige wat ts kan doen om met hen in gesprek te komen, is dan zelf beginnen. Maar dat advies lijkt ze niet te willen aannemen. Ze reageert alleen gepikeerd (zo komt het over althans) op mensen die haar geen gelijk geven en heeft het over dat de buren hen niet eens aankijken. Het stukje eigen verantwoordelijkheid nemen lijkt te ingewikkeld? En dat kan en mag, maar dan kan dit topic eindeloos doorgaan en kan iedereen blijven discuseren over de beste oplossing terwijl ts de meest basale eerste stap (praten) niet wil zetten... Ik hoop oprecht voor ts dat het huilen op wonderbaarlijke wijze stopt, want het is echt vervelend als kinderen 5 uur lang huilen. Arme kids...