Hallo allen, Mijn verhaal is er 1 die niet te vergelijken is met welk ander verhaal dan ook.. ik heb hulp nodig want weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik ben zo ontzettend fout bezig geweest.. Twee jaar geleden ben ik ongepland zwanger geraakt van mijn vriend. Hij heeft al twee puber kinderen en wilde niet nog meer kinderen, heeft mij toen wekenlang ervan overtuigd dat ik een abortus moest doen. Hij zou het kindje niet erkennen, ik zou moeten verhuizen en hij zou het me de rest van m’n leven kwalijk nemen. Deze redenen boezemden mij zoveel angst in dat ik hem op den duur geloofde.. ik heb abortus gedaan na 14 weken. Het was verschrikkelijk en ik had meteen de dag erna spijt. Ik kon er niet mee leven en nam het hem kwalijk. Ik wilde zo graag een kindje en hij had het van me afgenomen.. zo voelde het. Misschien niet onbelangrijk om te weten; vele vriendinnen/bekenden zagen hevige narcistische trekken bij m’n vriend. Mijn vriend liet zich na een tijdje steriliseren. Achter zijn rug om ben ik een fertiliteitstraject ingegaan om zwanger te worden van een donor. Dit lukte niet middels IUI.. ik ben een stap verder gegaan; namelijk IVF. Na 1 x was het raak en ben nu zwanger van een dochtertje. Ik wilde niets liever en heb een huis gehuurd en wilde bij mijn vriend weggaan. Tot op heden hebben we nog een relatie en hoe langer ik ermee wacht hoe moeilijker het wordt. In de tussentijd is mijn vriend erg veranderd. Hij is een stuk milder en liever geworden en wil aan al m’n wensen voldoen, behalve een kind.. hij heeft 1x het vermoeden gehad dat ik zwanger was omdat ik steeds mijn buik verberg. Ik heb dat ontkent omdat ik bang was. Hij is mij nog een behoorlijke som geld schuldig en ben bang dat ik dat niet van hem krijg als ik hem de waarheid zeg. Los daarvan merk ik dat ik heel veel moeite heb om deze (giftige) relatie los te laten. Alsof mijn brein het niet kan. Voel me verdoofd. Ik voel me een slecht mens en snap het als mensen me hierom veroordelen maar moet echt mijn verhaal kwijt. Een gedeelte van vriendinnen weet dat ik zwanger ben en een ander gedeelte (die het zouden kunnen zeggen tegen mijn vriend) niet. Ik leef een dubbelleven en kan niet meer genieten. Inmiddels woon ik in het huurhuis maar mn vriend wil nog steeds dat ik terugkom.. hij moest eens weten. Mijn vraag aan jullie.. wat is jullie advies? Zal ik zeggen dat ik een kind wil en daarom patsboem het contact verbreken of zal ik de waarheid zeggen? Dit komt natuurlijk ergens altijd uit.. ik schaam me zo erg en heb het idee dat het niet goed met me gaat terwijl ik er straks moet zijn voor mijn dochtertje. Gek genoeg hou ik nog van m’n vriend en zijn kinderen. Ik durf even niet te benoemen hoelang ik inmiddels zwanger ben maar het is een wonder dat hij het niet ziet.. Ps niemand uit m’n omgeving weet dit echte verhaal..
Jullie wonen dus niet samen? Mja, ik zou de relatie verbreken en je gaan richten op jouw nieuwe toekomst met je dochter. Dat klinkt natuurlijk alsof het heel makkelijk is, en dat is het zeker niet, maar het lijkt mij de enige optie.
Poeh.... heb je echt tot nu niet nagedacht hoe dit te vertellen/te gaan aanpakken? Ik heb geen idee hoe je geholpen kunt worden, klinkt heel complex. Zoek professionele hulp en beëindig de relatie.
Heel bijzonder jouw verhaal. Je zegt dat je omgeving zegt dat je vriend narcistische trekken heeft maar eerlijk zou voor jezelf hulp zoeken. Want hij is duidelijk wat hij niet wil dan had jezelf ook al een keus kunnen maken. Zwanger worden van een donor middels een traject en dat terwijl je schijnbaar een relatie hebt? Hij heeft niks door en ineens ga je op jezelf wonen? Maak een eind aan de relatie en ga verder met jezelf en je dochter en ga naar de ha voor hulp.
Helemaal mee eens met bovenstaande. Het klinkt alsof je al ver bent in je zwangerschap. En dus de hoogste tijd om je verantwoordelijk te pakken voor je eigen leven en het leven van jouw kindje. Verbreek je relatie. Betrek lieve naasten bij je situatie om je te steunen. En richt jenop het opbouwen van een steady leefomgeving voor jezelf en dit kindje. Vraag je huisarts hierbij om proffesionale ondersteuning van bijv. de poh ggz, maatschappelijke werk, extra begeleiding vanuit het consultatiebureau voor jou als mama.
Heftig. Als je een gezonde basis voor je dochtertje wil, zul je voor jezelf moeten kiezen. Relatie verbreken en een eigen leven opbouwen. Is hij ook agressief? Heb je mensen die je hierin kunnen steunen en helpen; familie, vriendinnen..?
Mijn advies is vooral dat je hulp moet zoeken voor jezelf. Vraag me alleen af hoe je een IVF-traject überhaupt geheim kan houden, dus ik twijfel toch wel een beetje aan de geloofwaardigheid van dit hele verhaal hoor.
Dit idd. Maar als ik mee ga in het verhaal, dan lijkt me de oplossing vrij simpel: verbreek de relatie. Je hebt al een eigen huis
Misschien kan je beter reageren in je eerste topic, ipv precies hetzelfde verhaal in een nieuw topic te gooien. https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/mijn-verhaal-stiekem-zwanger-de-schaamte-en-help.737530/
Dit 100%. Als het toch waar is, zoek hulp voor uzelf. Uw partner vertoond volgens uw vriendinnen narsisitische trekken maar waar zijn ze om u te zeggen dat wat je doet eigenlijk niet normaal is?
Ik vind dat je het onnodig ingewikkeld hebt gemaakt voor jezelf. Waarom ben je niet vóór het traject gewoon eerlijk aan je partner verteld dat je jouw kinderwens niet voor hem kan opgeven. Ik neem aan dat je dan nu niet in zo een situatie zou zitten. Als mens moet je wel lef hebben om tijdens een relatie dit voor elkaar te krijgen. Heel jammer dat je het zo hebt aangepakt. Had zeker anders gekund. Maar ondanks dat wens ik je heel veel sterkte en succes verder. En hopen dat je binnenkort een mooi gezond kindje mag verwelkomen. Ik zou wel heel snel de relatie verbreken. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt.
Nou dit inderdaad. Ik verbaas me erover dat het mogelijk is om IVF te doen en dat een partner niet betrokken wordt. Tenzij er niets geregistreerd staat of jullie relatie. Maar goed dan ben je in feite ook niets van elkaar. Ik hoop vooral dat dit kind er niet de dupe van gaat zijn en een goede jeugd mag krijgen.
Inderdaad. Hier een oud ivf-er en met al je medicatie die je moet bewaren (in o.a de koelkast), het injecteren en alle controle en echo afspraken, punctie etc lijkt mij dat bijna niet te doen. Uberhaupt zoiets stiekem doen zou al niet eens in mij opkomen omdat je juist zoveel steun nodig hebt.
Ik vind het ook een vaag verhaal, over de IVF, en wat vond je vriend ervan dat je opeens een huis ging huren? Of huur je het maar woon je er nog niet?
Precies! Ik heb dan wel zelf geen IVF ondergaan, maar o.a van kennissen weet ik wel een beetje wat het inhoudt. Er komt zoveel bij kijken dat het enige wat ik me kan bedenken nog IVF in eigen cyclus is, wat ze volgens mij maar in 1 ziekenhuis in NL doen, maar dan is de vraag of dat überhaupt kan/wordt gedaan met donorzaad. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de invloed van hormonen op hoe een vrouw zich voelt, wat volgens mij onmogelijk is voor een partner om niet te merken.
Hmm…de eerste zin uit jouw verhaal triggerde mij al enorm. Elk verhaal is uniek, dus overbodig dit te benoemen. Ik weet niet, het heeft iets….vaags. Normaal als een verhaal op het forum me doet fronzen, reageer ik daar niet op, maar nu wilde ik er blijkbaar toch wat over kwijt. Je weet het geslacht van je kindje al, dus ben je al redelijk ver in je zwangerschap neem ik aan. Bijzonder dat je de zwangerschap tot nu toe hebt weten te verbergen dan. Daarbij ook bijzonder dat je een IVF-traject verborgen hebt weten te houden voor je vriend. Uit je verhaal maak ik op dat jullie bij aanvang van het traject namelijk nog wel samenwoonden? Ik heb zelf een IVF-traject doorlopen en zou niet weten hoe ik dat verborgen had kunnen houden voor mijn partner waar ik mee samen woon… Anyway, je vraagt om advies? Misschien een idee om jezelf af te vragen wat deze relatie je brengt? Hoe je je dochter op wilt voeden, wat je haar mee wilt geven? Word je gelukkig van deze situatie? Het is eerder al benoemd, maar misschien kun je overwegen om professionele hulp of ondersteuning te zoeken?
Mijn koelkast zat vol spuiten.... je moet vaak voor een echo heen. Donor is duur, dus je hebt ook kosten gemaakt. Ik twijfel. De naaldenemmer was ook niet bepaald subtiel. En mijn huid was vaak gevoelig na een aantal dagen spuiten Sowieso de ingreep.... ik ken weinig die fluitend t ziekenhuis uitlopen dan alsof er niets is gebeurd. Je mag zelf niet naar huis rijden.