Ik word er een beetje moedeloos van, sportwedstrijden, uitjes. Altijd als ik mee ben is kind bloed irritant en licht ontvlambaar. Als ik niet mee ben of niet binnen direct zicht sta is het een engeltje en hoor ik alleen maar positieve verhalen. Ook vanaf een afstand zie ik dat hij super goed meedoet. Maar sta ik in dicht in de buurt verandert hij in een duiveltje met een kort lontje. Ik ben inmiddels een beetje op het punt dat ik denk: laat maar dan. Ik zet je wel af en wacht wel in de auto of in het clubhuis tot je klaar bent en voor schooluitjes zal ik me niet meer aanmelden als begeleider. Maar vind het ook jammer. Iemand tips?
Komt doordat ze zich veilig voelen met hun eigen moeder in de buurt. Daardoor zullen ze juist sneller negatief gedrag vertonen heb ik begrepen
Hij is bijna 10 als ik het goed zie? Wat zegt hij er zelf van? Kun je er met hem over praten? Afspraken maken en consequenties eraan verbinden?
Wat zegt ie er zelf van ? Ik zou aangeven dat als hij zich zo blijft gedragen ik niet meer kom kijken bij wedstrijden etc Even kijken wat z'n reactie is
Ik zou het aan hem vragen. En hem zeggen dat je niet meer komt kijken met dit gedrag. Kan me niet voorstellen dat hij het leuk vindt. Mijn 10 jarige wil altijd graag dat we er zijn. En als het even kan krijgt hij ook mijn ouders, mijn broer en mijn schoonouders ook nog zo gek dat die om 8.30 langs de lijn staan
Ik ben nu weggegaan. De tennisbaan is hier 3 min fietsen vandaan dus dat was een makkelijke keus. Toen ik net terug kwam had hij dik gewonnen en volgens de juf goed zijn best gedaan. Hij geeft aan het zelf fijner te vinden om alleen te spelen. Ik vind het alleen zo lullig overkomen richting hem als ik er niet ben. Alsof ik een moeder ben die niks om haar kind geeft ofzo.
Je geeft hem zo wat hij nodig heeft, dat is blijkbaar ruimte en "ik kan het wel alleen". Dat maakt je juist een moeder die veel om haar kind geeft
Beetje loslaten als dat is wat hij wil Maakt u juist een goede moeder, wanneer je naar uw kind zijn behoeften luistert.
Dit idd. Als hij zelf aangeeft dat hij het fijner vindt zonder ouders die meekijken, is het mooi om zijn wens te respecteren. Daarmee laat je zien dat je zijn behoefte begrijpt en hem de ruimte geeft. Je hoeft niet mee te kijken alleen omdat het misschien van je verwacht wordt. Het is belangrijker om aan te sluiten bij wat je kind prettig vindt, dan te doen wat men denkt dat 'hoort'. Een meisje bij mijn jongste op turnen heeft ook zo'n gevoel. Ze baalt enorm van de kijkles, terwijl mijn dochter het liefst elke dag zou willen dat er een kijkles is. Het meisje reageert dan vaak ook geïrriteerd op haar moeder.
Ja, prima toch als hij dit fijner vindt? Van mij hoefde mijn moeder ook nooit te komen kijken met sport en ook niet op school helpen enz. Had een prima band met haar, maar ik had daar totaal geen behoefte aan. Vond het eerder bijzonder dat mijn kinderen dat wel leuk vinden.
Het grappige is dus wel dat als ze een dagje bos hebben hij me wel graag mee wil hebben en als het me een keer niet lukt om ergens bij te zijn klaagt hij steen en been Maar met tennis wedstrijden speelt hij dus liever alleen. Schoolreisjes wil hij wil dat ik mee kom maar is dan toch echt bloed-irritant. Ik zal me wel iets meer op de achtergrond gaan houden. Al verwacht school wel veel participatie van ouders.
Herkenbaar wel hoor. Hier een dochter van 7 maar die heeft het nog nooit fijn gevonden als ik opeens op school kwam helpen met iets of pleinwacht oid. En ook als ik d'r naar sport breng dan heeft ze het liefst dat ik gewoon weer ga. Naar mate ze ouder wordt gaat het wel makkelijker omdat we erover kunnen praten. Zelf geeft ze nu aan dat ze het moment van afscheid dan lastig vind terwijl als ze me niet ziet ze gewoon lekker d'r gang gaat i.p.v mij steeds opzoeken en aan me hangen. Oudste van 10 vind het wel prima, maar gezien zijn jongere zusjes kon/kan ik juist bij hem soms maar weinig aanwezig zijn of meehelpen en heb nog nooit het idee of gevoel gehad dat men daar wat van vond.
Ik denk een stukje groter worden is. Het niet met je kunnen en niet zonder je kunnen. Het bewijzen dat ze groot genoeg zijn en thuis met je op de bank komen knuffelen met een knuffel. Kijken waar heb je beide behoefte aan. Wil hij tennis alleen doen prima, wil hij dat je erbij bent moet hij dat aangeven. Net als schoolreisjes en activiteiten op school. Als hij dit wil kun jij aangeven wat jij wil. Dus geen gekkigheid en "stoer" gedrag. Die van mij heeft ook zo zijn momenten. Hij is 10 en soms praat hij als of hij ouder is. Maar daarna spijt. Loopt ook nog graag hand in hand. Bij het sporten ga ik mee voor de gezelligheid maar breng hem alleen. Haal hem daarna weer op.
Gelukkig klinkt het herkenbaar. Hij geeft inderdaad aan dat hij het leuker vindt dat hij ook dingen alleen kan doen. Maar soms ook niet bezig wil zijn met zn best doen voor mij. Dat voelt dan als druk en dan doet hij het minder goed. Ik ga hem gewoon vragen wat hij per keer wil. Dan komt het vast wel goed.
Is hier ook van begin af aan al geweest. Afgelopen Koningsspelen was dus de laatste keer dat ik mee was. Ik ga om die reden al niet mee op schooluitjes. Is voor niemand leuk, en al helemaal niet voor haar. Ze moet zich dan gewoon lekker met het schoolreisje bezig houden, niet met mij.
Afgelopen week was er een schoolfeest. Kind zwaar teleurgesteld dat ik niet mee was Maar alleen naar tennis was dan weer top. Heb ook maar niks gezegd over de losse veters bij de laatste 5 min.