Toen mijn zus trouwde lag mijn man ziek op bed met hoge koorts. Ik heb toen mijn schoonmoeder meegenomen naar de bruiloft (in overleg uiteraard). Mijn zus wilde liever geen kinderen bij de ceremonie en had een aparte kamer geregeld, waar mijn schoonmoeder en een vriendin van mijn andere zus op de aanwezige kinderen hebben gelet. Op de receptie waren ze erbij, tijdens het voorgerecht kregen de kinderen hun hoofdgerecht en daarna hun toetje en vanaf het hoofdgerecht was het een adult only avond (mijn schoonmoeder had onze kinderen meegenomen naar het huis van mijn zus en paste daar op, we reden 'savonds samen weer terug. Als mijn man er bij zou zijn geweest hadden de schoonouders de kinderen opgehaald en meegenomen naar huis). Maar TO: je mag het doen zoals jij wilt. Ik zou het begrijpen als je deze dag zonder kinderen zou willen beleven. Maar het keyword is communicatie!
Jullie dag, jullie keuze. Is echt niet egoïstisch. In onze familie zijn bruiloften grootste familiefeesten, dus hier zou het wel raar zijn. Bij ons zijn dus ook alle oppas mogelijkheden op zo een bruiloft. En dan zouden we muntjes moeten opgooien wie allemaal de bruiloft mist om met een aantal op alle kinderen te passen. Maar gelukkig hier nog nooit gebeurd. Maar nogmaals.het is jullie dag en jullie keuze. En elke keuze heeft zijn eigen gevolgen. En zoveel mensen zoveel.wensen, je kan het toch nooit goed en perfect doen voor een ander. En juist bij je trouwen moet je het perfect doen voor jezelf!
Als ik de reden er achter zou weten, dan zou ik in dit geval alles op alles zetten om opvang voor de kinderen te regelen. In andere gevallen ook, maar dan zou ik misschien toch ook wat naar huis gaan oid. Ik zou overigens ook op andere momenten proberen er rekening mee te houden (door niet enkel over de kinderen te praten, ook rekening te houden met de agenda van het koppel, enz.). Lijkt me heel ingewikkeld als je familie het niet begrijpt…zouden zij zich ook de vraag stellen of ze egoïstisch zijn of niet?
Ik zie een trouwfeest niet als een familiefeest (al is het maar omdat er over het algemeen niet alleen familie komt), maar als feest van het bruidspaar.
Natuurlijk is de reden erachter heel spijtig.. maar kinderen kom je wel overal tegen en ga je dan ook niet meer op familie verjaardagen etc. omdat daar familieleden met kinderen zijn? Begrijp me niet verkeerd, ik weet hoe het is om een naaste te hebben die ongewild kinderloos is, maar mijn kinderen (of die van een ander) zijn daar niet de oorzaak van.. hoe verdrietig het ook is. Zeker kun je er wel zo veel mogelijk rekening mee houden in je doen en laten (continu over de kinderen praten bijv. ) dat vind ik wel gepast in zo'n situatie. Het is ook echt afhankelijk om wie het gaat. Van een broer of zus zou ik het vreemd vinden.. van een kennis of vriend zou ik het wel begrijpen.
Toen mijn zusje ging trouwen 2 jaar terug was onze jongste 1,5. Er waren nog meer kinderen in de leeftijd van 0 - 12 en heb het niet als overlast ervaren. De ceremonie was buiten en ja onze jongste ging er regelmatig vandoor want stilzitten was nogal een ding. Vond ik wel vervelend, maar het leverde ook wel grappige foto's op achteraf. Tijdens het feest overdag had mijn zusje voor alle nichtjes en neefjes een tasje met spulletjes gemaakt en er lag wat buiten speelgoed om mee te spelen. Na het avondeten werden de kinderen opgehaald en dat was prima. Ik denk ook niet dat ik er wat van zou zeggen of een familie ruzie zou beginnen om zoiets.. ik zou opppas regelen en gewoon gaan, maar zou het wel vreemd vinden.
En daar heb je al een ander uitgangspunt bij de bruiloften die ik heb gehad was overgrote deel toch echt familie en geen vrienden oid. In ons geval, wij hadden beide 7 broers en zussen uit te nodigen (dus 14 + de aanhang). Mijn 4 grootouders leefden nog en konden komen. Dus alleen dichtbijstaande familie was al best een groep. Daar stond tegenover dat we beide geen vriendengroep hadden dus dat waren er max 4. Dan heb je al, in mijn ogen, een heel ander uitgangspunt dan wanneer je beide 1 broer hebt en wel een grote vriendengroep(en). En dan heb je nog de keuze of je alleen daggasten wil (en wie) of ook avondgasten (en tot hoever lopen die uitnodigingen door).
TS : wat ik mij afvraag; zijn jullie ouders, broers en zussen op de hoogte dat jullie waarschijnlijk kinderloos blijven? Want als dit het geval is, is het een idee om met jullie ouders te praten en jullie gevoel te bespreken. Wellicht kunnen zij dan de broers en zussen op de hoogte stellen zodat er begrip is.
Verschil tussen een random verjaardag of familiebijeenkomst en je eigen huwelijk is natuurlijk wel dat je die laatste dag voor jou zo mooi en perfect mogelijk wil hebben. Dat je op alle andere dagen van je leven geconfronteerd kan worden met je verdriet maakt wellicht juist dat je dat op die ene dag niet wil.
Ik was mij net aan het bedenken dat ik het binnen mijn familie wel heel raar zou vinden als er zussen of broers problemen zouden maken of laten blijken dat ze het maar niets vinden. De meeste houden van een nachtje weg zonder kinderen, kinderen bij familie, vrienden of grootouders zodat ze eens op hun gemak zijn, date avond,... Zou wat zijn, dat ze dan plots wel een probleem zouden vinden als een andere kiest om geen kinderen aanwezig te willen .
Wat een kul reden om kinderen op je bruiloft uit te moeten nodigen omdat je ze op verjaardagen toch ook niet ontwijkt. De logica... ? De uitspraak dat jouw kinderen niet de reden zijn van andermans verdriet... jeetje zeg.. ik zou je serieus niet eens uitnodigen. Hoe krijg je het uit je vingers.. En bravo hoor, wat ontzettend lief van je dat je je wil aanpassen binnen je eigen comfort zone. Je wil je wel inhouden in het praten over je kinderen, maar meer niet want de pijn van een ander is niet jouw probleem. Jouw feestje, mijn regels. .. wat een vreselijke ongevoelige reactie. Ik heb gewoon kinderen en ken niemand die ongewenst kinderloos is, maar zelfs ik vind dit pijnlijk. ... zo egoïstisch. Gewoon 0 inlevingsvermogen.
Ja jij verwoord het beter dan ik. Ik heb spontaan medelijden met diegene in haar omgeving die dus kinderloos is. Wat een inlevingsvermogen
Dat dacht ik ook, hoeveel er niet zijn die dat regelmatig doen en dan is alles qua oppas wel mogelijk. Onze oudste was 3 maanden toen wij een bruiloft hadden ver weg, dat werd dus voor het eerst uit logeren. Ook een bruiloft toen de jongste 4 maanden was, buurvrouw heeft opgepast en de fles gegeven etc.
Bruidspaar wil graag zonder kinderen. Iemand reageerde op mijn bericht over een hele dag oppas. Als ik dan kijk naar mijn schoonzus toen de kinderen nog niet naar school gingengen, die vonden het niet erg hoor om hun kinderen te dumpen bij oma een hele dag (ja zo'n periode hebben ze gehad dat ze meer bij oma waren dan thuis). Maar er worden al mooie suggesties gedaan als je alle kinderen bij elkaar doen met een mooi slaap feestje en oppas ben je al snel klaar en dan nog is het aan de ouders of zij het er mee eens zijn. Maar heel eerlijk tussen de regels door moet de aanstaande bruidspaar al vaak schikken naar. En ja dat kan als kinderloos stel heel veel pijn doen. Dus dat hun dan nu zeggen zoek zelf een oplossing kan ik dat heel goed begrijpen. Als het leven niet loopt zoals het beschreven en gewenst staat/is, is dat gewoon simpel kut. En dan jij als familie niet kan begrijpen dat jij deze dag zo wil zegt dat meer over hun dan jou. En ja zo sta ik in het leven.
Absoluut niet egoistisch. 2 weken geleden trouwde een vriendin en zij wou ook geen kinderen. Enkel haar 2 kindjes (bijna 3 en 6) en 4 neefjes/nichtjes waren er. Maar voor de rest geen kinderen. Ze zei dat het hun dag was en dat het niet de bedoeling was om er een kinderfeest met springkastelen en grime enz van te maken (want ja, hou ze maar bezig). Denk niet dat ze daardoor veel afzeggingen gehad heeft hoor... Mijn dochters waren er wel, maar als bloemenmeisjes trouwens.
Pffff, ik lees heel veel dat het bruidspaar moet begrijpen dat de ouders hun kinderen erbij willen hebben. Dat het als een afwijzing wordt ervaren. Wij hebben 5 jaar te maken gehad met secundaire onvruchtbaarheid en ik kan je verzekeren dat ts en haar a.s. man wel weten hoe het is om je afgewezen te voelen. Ook die verwachting in de familie van: jullie hebben geen kinderen dus jullie moeten je maar aanpassen aan de mensen met kinderen. Natuurlijk niet. Er is toch evenwicht nodig in (familie)relaties? Je past je aan elkaar aan. Niet altijd de één aan de ander (hoe handig het ook is voor de ene groep). @ts: wat vreselijk naar dat je ouders een kant kiezen. Dat zou ik zeker bespreekbaar maken. Heel pijnlijk!
Weet je wij zijn in de familie de uitzonderingen. Door omstandigheden (ass, adhd enzo) is het voor onze kinderen nooit makkelijk geweest om elders te gaan. Het is dan ook zeer weinig gebeurd en nog steeds gaan we tijdens schooltijd eens wat eten ofzo om geen oppas te moeten regelen. Ik zou een baby van 3 maand niet laten logeren maar zou wel op zoek gaan naar opties zodat we wel een tijdje aanwezig kunnen zijn. Niemand zou dat gek vinden van mij . Maar mijn zussen of de broers die zouden zeggen: ohnee kan niet hoor, tja zou niet te rijmen zijn.