Oke, een beetje een onduidelijke titel misschien, maar weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Ik merk ook dat ik het heel moeilijk vind om dit topic te openen, maar wil het toch proberen want ik weet het zelf ook even niet meer. Korte situatieschets: ik ben al vanaf de geboorte alleen met A. hij is inmiddels 6 en in de basis echt wel een leuk ventje. Ook als hij bij andere kinderen thuis is of ergens speelt en op school hoor ik eigenlijk niks anders dan: goh hij is zo leuk, daar kun je er wel 10 van hebben. Fijn om te horen natuurlijk (al vraag ik me soms ook weleens af of ze dat ook zeggen als het niet zo is ) Maar waar ik tegenaan loop is dat hij gewoon ontzettend veel schijt heeft, om het maar eens even plat te zeggen. Hij heeft sowieso weinig impulscontole zo het lijkt, als hem iets in het hoofd komt dan doet hij het ook zonder erbij na te denken of dat een goed idee is. Nou weet ik niet zo goed of ik dat (al) mag verwachten op zijn leeftijd, maar alsnog, inmiddels zou ik toch denken dat hij wel weet dat hij niet als een malle op alle knoppen van een drankautomaat hoeft te gaan rammen. Gezien ik hem dat pas 200 keer gezegd heb in zijn leven. Maar als ik met hem het gesprek aan ga over waarom iets niet mag dan zit hij me gewoon schaapachtig aan te kijken, om vervolgens 2 minuten later weer precies hetzelfde te kunnen doen. Hij doet me soms een beetje denken aan 'Hi, I am Dory, and I suffer from short term memory loss'. Hoe dan ook, het lijkt niks uit te maken hoe ik iets zeg, begripvol, boos, uitleggen, aardig, proberen hem te laten invoelen waarom iets niet kan of mag, wat een ander kan kwetsen. Ik probeer zo veel mogelijk duidelijkheid vooraf te geven, zoals al 10 minuten vooraf aangeven wanneer we weg gaan. Of keuzes in te kaderen. De duidelijkheid lijkt wel iets te helpen, maar alsnog als hij vervolgens tijdens het schoenen aantrekken afgeleid raakt, of verzint dat er eerst naar de wc gegaan moet worden (had ie al 5 min ervoor kunnen doen, toen ik het vroeg) of een liedje gezongen moet worden, of eerst alle 10 de jassen van de kapstok moeten worden gehaald. Dan doet ie dat gewoon. Ik zit soms gewoon met de handen in het haar, ook qua een keer een 'straf' geven ofzo als iets echt niet door de beugel kan. Hij kan op het moment zelf compleet in tranen en over zijn toeren zijn, om vervolgens 3 minuten later iets soortgelijks uit te vreten. Heb ook al gedacht aan negatief aandacht vragen, misschien geef ik niet genoeg positieve aandacht, dus ook daar op gelet. Maar goed, er zijn ook meer dingen in het leven die soms gedaan moeten worden. Zoals huishouden bijvoorbeeld. Het is gewoon heel erg vermoeiend en ik zit regelmatig 's avonds huilend op de bank omdat ik het zelf gewoon niet meer weet. Er zit geen 'kwaad' in. Maar het boeit hem gewoon allemaal niet, zolang hij maar kan doen wat hem in zijn hoofd komt. Waat ik wil met dit topic? geen idee, misschien dat iemand nog andere ideeën heeft? misschien dat iemand dit herkent? Ik heb gewoon heel erg het idee dat ik iets 'fout' doe als moeder, maar ik weet dan ook niet hoe het anders moet..
Hij weet dus wel hoe het moet want doet het bij anderen en op school wel Maar ik zou gewoon consequenties hangen aan het gedrag Maar bv 10 min voordat je weggaat dat besef van tijd heeft een kind van 6 niet dus ik zou gewoon zeggen nu je schoenen aan doen en doet ie dat niet dan gaat ie maar op sokken en verder niet in discussie gaan en geen keuzes geven
Dit ja! Consequent blijven, hoe lastig dat soms ook is. Je schrijft dat hij op school en bij anderen dit gedrag niet vertoont. Komt dat niet omdat hij daar duidelijke kaders heeft en bij jou misschien niet?
Hier ook 2 kids die zo zijn en daar zitten wel duidelijke grenzen op. Jassen eraf trekken, prima je doet ze er ook allemaal weer op. Kom je dan te laat op school? Mijn probleem niet (dat bespreek ik dan met de juf zodat juf een straf zet op te laat op school komen). Tegelijkertijd help ik ze om minder snel afgeleid te zijn. Naar school is eerst checklist afwerken. Zodra ik zie dat ze iets doen wat daar niets mee te maken heeft zeg ik ‘stond dat op de checklist?’ Dan weten ze tegenwoordig genoeg. Dus ja, ze mogen zijn hoe ze zijn maar negatieve consequenties van het gedrag zijn ook voor hen (en natuurlijk ga je daar met 6 nog iets anders mee om dan met 12)
Voor schooltijd zo inplannen dat er weinig tijd is voor wat anders. Plassen, aankleden, naar beneden, ontbijten, sokken en schoenen aantrekken, tas inpakken nog een keer naar de wc als dat nodig is, tandenpoetsen en gaan. Geen tijd om te tekenen, spelen lezen of wat dan ook. Dan is er tijd voor rare fratsen. Die van ons heeft rare fratsen als hij zich verveeld. Onze zoon is inmiddels wat ouder maar nog steeds is er met regelmaat eerst doen en dan denken. Verschil is dat hij nu het zelf zegt. Ik ben niet zo handig geweest want... Of wist dat als je.. Consequent blijven is dan ook belangrijk. Soms kun je vantevoren inschatten wat ze gaan doen. Dan kun je dat voor zijn en er consequenties aan verbinden. Inmiddels roept hij zodra we nee zeggen hoe weet je wat ik ga doen Het is ook wel leeftijd, impulscontrole is moeilijk en zodra ze wat ouder zijn gaat het heeeeel langzaam steeds beter.
Nee ik snap dat hij geen besef heeft van tijd, maar ik zeg dan bijvoorbeeld: als de grote wijzer beneden is dan gaan we schoenen aan doen en naar school. Als ik tegen hem zeg: we gaan NU de schoenen aan doen, en hij is nog midden in zijn spel, dan word het een strijd, dus dat heb ik deels al weten te ondervangen. En er hangen ook zeker wel consequenties aan zijn gedrag, alleen die consequenties die boeien hem dus niet. of heel eventjes om daarna weer vrolijk verder te gaan (of een dag later). het lijkt op 1 of andere manier gewoon niet te blijven hangen. Er is ook geen keuze om het niet te doen, ik bedoelde meer qua keuzes geven dat ik gewoon zeg: wat wil je op brood pasta of pindakaas, in plaats van het hele arsenaal. of wil je deze broek aan of deze ipv dat er een rel ontstaat over dat hij bepaalde kleding niet aan wil. (dat was vroeger, nu gelukkig niet meer haha)
Ik ben heel consequent, als dit dan dat. en hij weet ook echt wel dat ik dingen doorvoer, ik doe niet aan 'loze dreigementen' of dingen 100 keer zeggen. Ik heb het idee dat ik heel duidelijk ben qua kaders, maarja als de consequenties van acties hem niet interesseren, wat heb je dan nog?
Tsja, als ik het zo aan zou pakken staan we om half 8 al op school haha. het heeft bij hem denk ik niet met vervelen te maken, want het voorbeeld van ergens op slaan was in een pretpark nota bene nadat ie net uit een attractie kwam. Hoe kun je je dan vervelen? Ik denk dat een heel groot deel bij hem zit in de impulscontrole, maar waar ik het meest tegenaan loop is dat het hem gewoon niks uitmaakt wat ik zeg. of maar heel kort. De consequenties die ik eraan verbindt (wat die dan ook zijn, groot of klein) interesseren hem niet.
Dan heb je inderdaad weinig meer, wat ontzettend rot is. Zou het een idee zijn als er iemand met jullie mee zou kijken? Soort van observatie?
Ja, misschien moet ik nog meer een vast schema maken ofzo. Maar goed, hij wordt er dus echt niet anders van als hij op sokken naar school zou moeten. Zou hij waarschijnlijk nog grappig vinden ook.
Dat maakt het heel ingewikkeld. Die van ons is wel gevoelig voor de consequenties. Wil het ook goed doen maar ja het eerst doen en dan denken. Op school gaat het wel goed?
Hij wil ook heel graag dingen goed doen, maar lijkt het gewoon alweer vergeten zodra het gezegd is. Het is echt heel apart. De echt grote consequenties daar kan ie wel even van overstuur zijn, maar ook dat maakt geen blijvende indruk. Op school gaat het wel goed volgens mij, wat ik van zijn juf hoorde (net aan groep 3 begonnen) is vooral stilzitten en op de plek blijven zitten een ding. Maar dat herken ik wel haha
Is dit altijd al geweest of is hij bezig met andere sprongen in het leerproces waardoor het lijkt dat hij nu eerder een regressie heeft?
Het gaat een beetje in vlagen? maar het lijkt sowieso wel wat in zijn karakter te zitten. Maar laat hem hoofdrekenen en dat doet ie dus als een tierelier. Dat lijkt ie dan wel 'op te slaan' bij gebrek aan een betere uitdrukking.
Ik herken mijn zoon wel in wat je schrijft. Die boeide het ook niks. En was ook ongeremd in zijn gedrag. En van hem dacht ik soms ook echt dat hij het dan wel niet beter zou kunnen. En dat dit gedrag min of meer bij hem hoort. Ik vond mezelf al heel consequent, totdat ik erachter kwam dat op school en bij een ander zijn gedrag wel beter was, en dat hij dus wel degelijk weet wat de regels zijn en hoe hij zich moet gedragen. Conclusie van mij was dat ik het toch moet zoeken bij mijn eigen consequent zijn. Toch nog meer er bovenop zitten. Absoluut geen ruimte laten voor ongeremd gedrag. En dat is voor een ouder waanzinnig vermoeiend!! Ik zit savonds ook weleens helemaal uitgeteld en in tranen op de bank. Maar nu een aantal jaren verder werpt het wel zijn vruchten af. Natuurlijk gaat het niet voor 100% goed. Waar wel uiteindelijk. Maar hij kan zich beter leren beheersen omdat zodra hij niet de gestelde regels opvolgt hij weet dat er meteen een gevolg aanhangt. Heel kinderachtig misschien, maar hij heeft het nodig. En uiteindelijk is het beter voor hem en het maakt hem een nog leuker kind! En het is pittig als ouders dat wel.
Je vertelt niks over zijn vader; was het een donor of niet? Als je de vader wel goed kent qua karakter, herken je dan dingen hiervan? Ik denk namelijk dat die impulsbeheersing ook wel voor een groot deel genetisch kan zijn. Verder zeg je dat consequenties hem niet boeien,maar dan zou ik dus andere consequenties kiezen Ik probeer trouwens ook wel vaak een consequentie te kiezen waar ik iets aan heb: bijvoorbeeld, wordt er niet geluisterd dan kun je als ouder kiezen voor minder schermtijd, maar je kan ook zeggen: dan moet je een klusje voor mij doen zoals bijvoorbeeld even de keuken stofzuigen.
Bespreek eens met school. Soms zijn er wel degelijk zaken die hen opvallen maar niet problematisch zijn voor hen, waardoor ze het niet melden. Zo kreeg ik van onze jongste amper meldingen, tot ik naar een oudercontact ging en heel gericht vragen ging stellen. Een kind dat het elders prima doet en thuis alle remmen los, wil niet altijd zeggen dat het aan u thuis ligt. Dat kan namelijk ook liggen aan het feit dat sommige kinderen heel erg sociaal wenselijk gedrag kunnen tonen buitenhuis maar net thuis waar ze zich het aller beste voelen alle remmen los laten.
G was toen ook nog giga impulsief, al zat er wel een wil om "het goed" te doen. De dingen die ze uitvreet zijn doorgaans bedoeld om te helpen of je blij te maken. Al is het niet de hulp die je had gevraagd, laat staan dat je er mee geholpen bent. Dr vriendje is nog een heeeeeeele stap verder dan dat, maar die heeft heel heftig ADHD. Als die wat in zn kop heeft gebeurd het gewoon, dat hij eeeeergens wel weet dat het niet mag is gewoon *poef* verdwenen. En hij weet ze echt heel gek te verzinnen. Daar kan je niet tegenop straffen en consequent zijn is ontzettend belangrijk maar ook daar redden ze het niet mee. Het enige wat helpt is G strak houden, hij volgt haar wél (al probeert hij haar op andere gedachten te brengen, maar daar is ze gelukkig te eigenwijs voor). Mja, daar hebben ze thuis niet zo veel aan. Ik heb het echt met ze te doen, het is zoooo zwaar.
Dan zou ik hem op sokken laten gaan. Chose your battles. Hier ging ze deze winter in blote voeten in der laarzen bij -3. Ze zijn er niet afgevroren De wc netjes achterlaten daarentegen ben ik dan weer wel streng op
Ik herken wel een beetje mijn zoon erin. Enorm impulsief en daarna pas bedenken dat het niet handig is. Ook dingen die al 100 keer gezegd zijn. Ook consequenties lijken hem niet te raken of is hij snel weer vergeten. En dan verbaasd zijn om de consequentie, omdat hij oprecht alweer 10 stappen verder is. Hij is niet onderzocht, maar adhd zou heel goed in zijn straatje passen. Wat bij ons heeft geholpen is juist niet op alle slakken zout leggen. Dus wel consequent zijn, maar niet overal bovenop zitten. Heel veel dingen kan hij gewoon niks aan doen. Het is geen onwil, maar onvermogen. En van de hele dag aangesproken worden op zijn gedrag, ook als hij wel zijn best deed, zorgde alleen maar voor slechter gedrag en een laag zelfbeeld. Dus veel meer positief benaderen en sommige dingen gewoon negeren werkt voor ons. Soms moeten we hem wel fysiek uit de situatie halen, maar dan zeggen we er niet zoveel over. Het blijft een lastig iets, succes