Precies. Hier ook een kind wat zich op school als het aan bepaalde voorwaarden voldeed prima binnen de grenzen wist (en weet) te gedragen. Maar daarna is ze ‘leeg gezogen’. Het lukt haar niet om dat 24/7 te doen. Daar hebben we dus een weg in moeten zoeken en nog steeds af en toe. Na eerst meerdere keren hulpverlening - die ook aangaven dat het niet aan ons lag - is ze onderzocht. Daar kwam oa ADHD uit. Dat betekent natuurlijk niet dat nu alles mag, er zijn nog steeds grenzen en zeker ook consequenties bij bepaald gedrag, maar het is wel een verklaring voor waarom bepaalde dingen haar (soms veel) meer moeite kosten én ook voor dat het ondanks het gedrag dat ze af en toe nog laat zien echt gewoon een super lief kind is. Het is geen onwil, maar onkunde. En het is - voor jezelf, maar nog meer voor je kind - belangrijk om dat te weten, te zien, te communiceren en ‘mee te nemen’ in je reacties. Ik zeg niet op basis van een post dat het bij jouw zoon ook ADHD is, maar ik zou zeker op school in gesprek gaan en/of zelf verder (laten) kijken als je er tegenaan blijft lopen.
Je kunt een eierwekker of timetimer gebruiken om hem te laten zien hoeveel tijd hij heeft. Is de tijd om, dan is het tijd om te gaan. Klaar of niet. Je kunt ook werken met pictogrammen. Dan kan hij zien wat hij moet doen. Het geeft hem duidelijkheid. Het zal niet meteen goed gaan. Jij moet het consequent volhouden, dus niet ineens anders doen dan op de picto's staat of extra tijd geven als de timer afgegaan is. Het vraagt dus ook wat van jou. En verder, pick your battles.
Ik heb alleen de op gelezen. Voor mij klinkt het herkenbaar. En mijn 8 jarige kan nog zo zijn. Hij kan een tijdje (denk ik op zijn tenen lopen) en daarna is het op. Hoe meer prikkels er zijn, hoe lastiger het voor hem wordt. Ik denk niet dat hij de hele dag in het gareel zou kunnen lopen omdat hij dan ook de hele dag 200% moet geven. Inmiddels denk ik dat hij adhd heeft. Dat heb ik ook, dus zou hij niet van een vreemde hebben. Soms kan je nog zo consequent en afbakenend zijn. Al die compensatie kost een hoop energie. Stel je krijgt het voor elkaar om hem 'goed' te laten luisteren dan zou je misschien ook weer tegen uitbarstingen aan gaan lopen omdat het niet voor elk kind vol te houden is. Ik zou beginnen met het stellen van prioriteiten van dat waarin je verandering wil zien. Daar samen aan werken. En dan voor de minder belangrijke dingen een lange adem hebben en evt oplossingen als je het idee hebt dat het samenhangt met iets anders. En misschien ook kijken naar waar je hem aanspreekt. Probeer dat op een rustige plek met weinig afleiding te doen.
Mijn zoon van 6 met ADHD klinkt een beetje hetzelfde. Ik neem mijzelf elke dag weer voor om hem niet zo op zijn huid te zitten met corrigeren, maarja als hij zijn kleine zusje vasthoud tegen haar wil, zal ik er toch iets van moeten zeggen. Of als hij bijvoorbeeld heel hard stampt, de deur klink niet naar beneden doet. (We hebben onderburen) etc. Hij is op het moment echt heel heel heel moeilijk in zijn gedrag. Hij is dit jaar begonnen in groep 3, en ik denk dat dat hem zoveel moeite kost om zijn impulsen onder controle te houden en nu de pepernoten in de winkel liggen de spanning voor 5/12 ook opbouwt. Mijn zoon krijgt medicatie voor ADHD, maar echt alleen kortwerkend voor onder schooltijd. Op school doet hij het trouwens heel erg goed, en na schooltijd buiten spelen ook. Het is een enorm goed, lief, zorgzaam, en humoristisch kind. Alleen thuis heeft hij z'n grote mond, luistert ook echt gewoon niet.
Hier ook adhd maar ook ass. En bij onze oudste destijds zag iedereen het. Zijn concentratie boog was onbestaande, was zeer luid (nog steeds) , zeer druk maar was helemaal niet sociaal wenselijk. Impulsief, niet onder de indruk, zichzelf in de weg zitten. Iedereen was het eens dit was niet gewoon een beetje impulsiviteit of de leeftijd. Observatie en testen lieten dit uiteraard ook zonder twijfel zien. Bij onze jongste lag het anders. Sociaal wenselijk maar wie hem observeert ziet de drukte in zijn lichaam. De drukte die hij uren aan een stuk probeerde onder controle te houden en dat vroeg zoveel energie van hem, dat hij uiteindelijk in de problemen kwam met verwerken van de leerstof. Degene die hem ging observeren zei: wat een onrust in zijn lichaam maar hij doet zo zijn best om te doen wat van hem verwacht word maar dat wil ook zeggen dat thuis die spanning er uit moet en dat zorgde ervoor dat je u kon afvragen of hij eigenlijk wel oren had. Nu met medicatie hebben we eigenlijk bijzonder snel een prachtig evenwicht gevonden. Onze middelste heeft dan weer add en ass en is door zijn sociaal wenselijk gedrag zeer lang onder de radar gebleven. Dus mijn tip kijk ruim naar dit alles. Uw aanpak, zijn er zaken andere geworden binnen jullie gezin ( negatieve aandacht is ook aandacht voor sommigen), is op school echt alles in orde, observeer hem , ...
Dat herken ik ook van mijn oudste. Er vielen wel dingen op (dezelfde als thuis) maar de juffen konden er mee omgaan/op in springen waardoor het geen probleem werd en daardoor niet persé nodig om te melden. Hij zat bijvoorbeeld vaak te friemelen met iets kleins in zn hand. Maar hij bleef zitten en was stil dus geen probleem. Maar "armen over elkaar en luisteren" lukte niet dus terwijl de rest het wel kon dus wel afwijkend. Uiteindelijk ligt er ook veel bij de juf/meester of iets als probleem wordt ervaren of als een signaal oid. Nr1 had gewoon echt veel geluk met zijn juffen.
Het is echt alsof je mijn zoon van 6 jaar beschrijft. Iemand uit mijn omgeving gaf me de tip om eens te kijken naar ADHD. Toen ik dat deed, herkende ik zoveel punten. We hebben inmiddels een doorverwijzing gekregen van de kinderarts, dus ik ben heel benieuwd wat daaruit gaat komen.
Dit sowieso. En iets moet ook niet pas besproken worden als het een probleem is in mijn ogen. Voordat iets een probleem word, heb je wel wat signalen of zaken die opvallen uiteindelijk en soms is het wel belangrijk om oog te hebben voor bepaald afwijkend gedrag.
Mijn zoon wordt soms letterlijk ziek omdat hij dan zó zijn best doet op school om te concentreren, en zich aan te passen zeg maar. Al zijn impulsen tegen houden etc. Vind dat echt hartverscheurend. Hier ook thuis echt geen oren. Wel een hele grote mond.
Bij ons niet echt een grote mond maar chaos gewoon. Eten zou moeten zijn aan tafel en eten. Bij onze jongste: aan tafel komen is al een proces op zich, 1st verwittigen, dan plassen, handen wassen, allé hop aan tafel. En dan begint het. Oei mijn onderbroek zit niet goed, aaah mijn kous heeft een draadje, vork op de grond, glas omstoten, mama dat ruikt raar , uit het niets over het 1 of andere beginnen, oh mama kijk een langpootmug daar buiten op het raam, .... En was het dzr dus bij iedere situatie. Bad, huiswerk, eten, spelen, naar bed,... School duurt hier van 08u45 tot 15u30 dus langwerkende medicatie. Lage dosis want nog maar net 7. En echt wat een verschil. Doordat hij overdag rustiger is heeft hijzelf minder chaos tijdens de avond ook. Hij kan zijn huiswerk maken, logo lukt prima, eten is veel aangenamer eb loopt veel beter, slapen gebeurd veel vlotter en rustiger , hij kan ook echt spelen nu (vind hij geweldig) Hij is nu 1 maand bezig met zijn medicatie en als een 7jarige zelf komt zeggen: mama ik heb minder hoofdpijn en ben niet meer zenuwachtig tja....
Ik kan er natuurlijk eens naar vragen en kijken. Maar vanuit mensen in mijn omgeving krijg ik juist eerder terug dat ik behoorlijk streng ben en erbovenop zit. (En of dat niet wat minder kan.. nou uh nee, tenzij je zin hebt in geetter ) Maar ik zal er nog eens kritisch naar kijken. Wat je zegt van vermoeiend herken ik heel erg. Maar het niet doen is idd ook geen optie.
Zijn vader is niet in beeld. Dus vandaar wat ik van hem weet is dat hij ook vrij veel schijt heeft aan dingen (ik bedoel hij heeft een zoon rondlopen en dat interesseert hem ook niet. Toppunt van voorbeeld ) ik ken zijn vader wel uiteraard, maar ik denk ook niet echt goed. Ik ken vooral wat hij me wilde laten zien ipv wie hij echt is/was. Misschien kan ik idd de consequenties aanpassen, daar kan ik zeker naar kijken. Maar wel in het achterhoofd houdend dat dat niet een nieuw iets moet worden waar hij dan een gevecht van kan maken. Tot nu toe doet hij dat nog niet gelukkig
Dat is nog wel een idee. Maar vind het lastig wat voor vragen dan te stellen. Hij is natuurlijk ook pas net begonnen in groep 3. Kreeg in de kennismaking vooral te horen dat hij wat moeite heeft met stilzitteb, maar dat dat ook wel 'hoort bij jongens van zijn leeftijd'
Klinkt heel heftig idd. Zoontje van een vriendin zijn ze nog mee bezig qua diagnose maar denken ze ook in die hoek en dat is idd nog wel een heel eind heftiger. Als ik dat soms weleens zie of hoor denk ik: wat zit ik te zeuren. Het is gewoon heel vermoeiend af en toe. En je zit ook snel vast in wat je zelf kent en doet. Soms is een ander perspectief ook helpend.
Bedankt voor je post. In sommige gevallen lijkt negeren hier ook de beste optie. Soms lijkt het idd om aandacht te gaan (vooral als ik bijvoorbeeld met mijn vriend en zijn 2 kinderen ben). Ik ben er bij hem gewoon nog niet achter of het onwil is, of onkunde, of gewoon echt niks kunnen boeien. En dat maakt.het ook lastig om ermee om te gaan. Je probeert verschillende dingen, maar het lijkt allemaal niks uit te maken. Net alsof het gewoon niet doorkomt. Of niet blijft hangen ik weet het niet. Soms denk ik ook weleens dat hij wellicht emotioneel wat achterloopt op leeftijdsgenoten? Maar dat is meer een gevoel dan dat ik daar bewijs voor heb
Wat fijn dat dat zoveel verschil maakt. Deels herken ik het stuk wat je zegt over aan tafel ook wel. Hij heeft het niet zo zeer met kleding ed maar wel snel afgeleid en mama dit mama dat mama zus mama zo Ik gooi dat altijd op dat wr veel met zijn 2en zijn dus hij altijd iemand heeft om tegen te praten maar af en toe krijg ik er echt klepperende oren van.
Ik doe mn best om op iedereen te reageren maar wil ook niet steeds dingen dubbel zeggen of posten. Ik lees toch regelmatig ADHD terugkomen, ik heb me daar al eens eerder in verdiept maar herken hem daar niet perse in. Maar goed, volgens mij heb je dat ook in vele vormen en maten. Ik.geloof dat ik het vooral steeds bij mezelf zoek, wat doe ik niet goed waardoor dit zo loopt. Voel me soms gewoon een waardeloze en tekortschietende moeder. En het stukje school komt steeds terug. Maar vind het heel lastig om dan te weten wat ik zou moeten vragen of aangeven. Merkte in groep 2 op gegeven moment wel dat hij niet meer genoeg uitgedaagd leek te worden. Dan was er thuis ook geen land meer mee te bezeilen. Daar hebben ze toen wel wat mee gedaan en toen werd het beter.
En dat mag je dus niet doen. Want omdat een ander zichtbaarder een probleem heeft, maakt dat het uwe nog niet zeuren of onbestaande