Zou het hem aan te leren zijn om het te checken bij een klasgenoot/vriend/jullie? Hier probeer ik onze oudste steeds mee te geven om dingen te checken bij anderen... de ene keer gaat dat beter dan de andere keer.
Jeetje wat heftig en wat voel je je dan machteloos als je kind zich zo voelt Mijn oudste (zonder diagnose en ook geen vermoeden, maar wel heel introvert) heeft een paar jaar geleden een slechte periode gehad, dat zag ik vooral aan wat ze re poste op tiktok en ze had zichzelf 1 keer gesneden, geen idee waarmee maar ze heeft er toen omheen gepraat. Ik vond het toen zo moeilijk, wilde er voor haar zijn maar ze liet me niet toe. Toen kreeg ze haar vriendje en toen ging het beter. Ik vermoed dat ze bij hem wel haar gevoelens durft te uiten. De jongste, en mij, het gaat iets beter de laatste paar dagen. Lief dat je het vraagt . Vorige week was vooral voor mij heftig, zat er echt doorheen en kon niets hebben. Dochter zit iets beter in haar vel en dat zorgt dat ik me ook beter voel. Maar de lijn is dun zoals jullie weten Vanochtend met mijn man de natuur in geweest, dat was heerlijk, en gaan we vaker doen. De kinderen mogen mee als ze willen, maar hebben vaak andere plannen of willen niet mee. Al zou het voor de jongste ook wel fijn zijn, even eruit, ze is veel binnen. Vorige week veel met haar gefietst, maar zoals met alles met haar, zijn veel dingen een fase.
@Snoopy1979, Als ik terugkijk wil ik het advies geven om vooral connectie te houden door interesse te houden in haar interesses en belevingswereld. Ik denk dat je daarmee het delen van gevoelens het beste de ruimte geeft.
Dit is een goede. Zolang het niet allemaal te veel is moet dit denk ik wel kunnen. Thuis oefen ik er al een tijdje mee. Maar ik ben denk ik ook wat beter te lezen voor hem dan de mensen waar hij minder close mee is.
Ik hoop met heel mijn hart dat het een schreeuw is en niet dat ze het doet om te gaan. Wat een oneerlijke strijd, altijd dubbel na denken en hopen dat je kind niet kan/wil door zetten. Kan ze naar crisis of is wachten op plek?
Crisisopname is wel ter sprake gekomen. Dan moet de dreiging echt acuut zijn. Dat is het nu gelukkig niet. Ik had het er van de week erg moeilijk mee maar nu gaat het wel weer.
Maar is er dan niet iets afgesproken. Een plan van aanpak waneer het echt niet anders kan in de aanloop naar de intake? Moeilijk zal het nog wel even blijven...
Oh ja er is nu ook al therapie hoor! Dat loopt tot de intake inderdaad. Gelukkig wel ja, we hebben intensieve professionele begeleiding
Gewoon alleen even een hele dikke knuffel. ❤️ Wat moet dat angstig en machteloos voelen je kind zo te zien.
Ik heb een collega met autisme. Die vraagt het je gewoon op de man af. "Was die opmerking sarcastisch bedoeld?" De eerste keer was dat wel apart, maar na zijn uitleg dat hij dat echt niet kan zien zeg ik het er gelijk bij. Dat doen we nu thuis ook. Wanneer we zitten te dollen met zijn grote broer. "Is een grap hoor. "
Zucht. Medicatie (atomoxetine) weer moeten stopzetten ivm pittige bijwerkingen, na slechts 3 weken gebruik (en eigenlijk nog niet eens in verwachte werkzame dosering, we waren aan het opbouwen). Dus tja. Wij mogen nadenken of we nu guanfacine (4e keus ADHD middel) willen gaan proberen. Ik ben in dubio. Zoals telkens als de bijwerkingen ons links en rechts om de oren vliegen. Ze heeft nu 6 verschillende medicijnen geprobeerd, 5 moeten stoppen ivm bijwerkingen (en minimale positieve effecten), 1 vanwege helemaal geen effect. Geen enkel medicijn heeft ons tot nu toe echt iets gebracht behalve ellende met bijwerkingen. Maar aan de andere kant, gezien de grote achterstanden en belemmeringen in haar ontwikkeling, moeten we niet iedere kans aangrijpen die haar misschien zou kunnen helpen?
Moeilijk zeg. Ik ben zo blij dat c de meteldinges accepteert en dat wij toen de nul meting konden doen (al was de keerzijde haar alleen het weekend thuis). Daardoor wisten wij dat deze goed was. Zou dat een optie zijn dat ze goed gemonteerd word? Kan het niet zo zijn dat ergens toch iets mist in haar doen en laten? En doet nooit aar boven kwam/komt? Ik zou ook eerlijk niet weten tot hoever je moet gaan.
Rustig niet nee We zijn heel hard aan het werk met de therapie en het verandert mijn dochter momenteel in een draak. Ze is zo ontzettend boos. Dat is niet makkelijk maar is wel een hele stap voorwaarts in het proces. Wat ik mis bij haar is zelfreflectie. Ze kan maar heel moeilijk haar aandeel zien in conflicten. Is dat iets wat bij autisme past?
Ja. Autisten zijn egocentrisch. (wat niet hetzelfde is als egoïstisch, en ook niet helemaal hetzelfde als neurotypisch-egocentrisch) Ze redeneren vanuit zichzelf als middelpunt. Een positie waarbij zij zichzelf als referentiepunt gebruiken om zich in te leven in anderen (te voorspellen wat anderen zullen doen/zeggen/vinden). Als een ander dus anders reageert of doet dan zijzelf zouden doen dan is dat verwarrend, het kost ze meer moeite om het standpunt van een ander te begrijpen omdat het niet natuurlijk komt. Autistische kinderen en tieners (die vanuit hun ontwikkelingsfase al egocentrisch zijn) zijn vaak nog egocentrischer en zijn ook vaak in gevecht met hunzelf. Zeker tieners wiens emoties snel en extreem opkomen en omslaan, en meerdere emoties in conflict zijn met elkaar. Veel tieners begrijpen niet waarom ze zich voelen zoals ze doen, waarom ze reageren zoals ze doen, waarom anderen reageren op hen zoals ze doen. Het is 1 groot conflict met zichzelf en de buitenwereld. Er is weinig ruimte voor rust, laat staan rust om zich in te leven in een ander. De mogelijkheid om te reflecteren op zichzelf, hoe kan het als je jezelf niet begrijpt?
Het lijkt mij heel moeilijk als je niet kan putten uit je eigen standpunt en het niet natuurlijk is om je op te trekken aan andermans standpunt. Zowel buiten als binnen zijn onveilig, onstabiel en onbegrijpelijk voor haar misschien, op dit moment. Als je weet wat je wil, wat je vind, wat je voelt, dan sta je sterk. Niet gek dat veel autisten zo vastberaden zijn en waarde hechten aan hun eigen manieren. Maar weet je het allemaal niet zo, en verandert het elke keer, en herken je jezelf niet - zoals normaal is bij veel tieners - dan kan ik me voorstellen dat je het gewoon heel zwaar hebt als autistisch tiener. Begrip, geduld, liefde (acceptatie) en tijd.. ik denk dat dat het belangrijkste is wat je haar kan geven. En stabiliteit (voorspelbaarheid) in omgeving.
@Kache Wat vervelend! Welke bijwerkingen had ze last van? Bij onze zoon beginnen we ons nu ook af te vragen wat er aan de hand is.... of we moeten ophogen, afwachten of aanpassen... we zijn nog niet volledig waar we willen zijn met hem. Van de week wel hele open gesprekken gehad met hem, over dat hij eigenlijk niet goed weet of hij een jongen of meisje wil zijn, maar ook dat hij verliefd is op een meisje uit zijn klas. Op de fiets ineens ontzettend interesse in het overlijden van mijn moeder toen ik 12 was, en hoe moeilijk dat dan wel niet was voor mij en hoe dat dan gegaan is.... Er gaat meer in dat koppie om dan hij laat zien!
Ja heel herkenbaar hier. Samen met de puberteit echt een uitdaging. Ze gaat dan ook flink de discussie aan en laat het niet los, soms lastig om dan als volwassene de verstandigste te zijn en het gewoon af te kappen. Dit heeft mijn dochter ook gehad toen ze 10 was. Zou dat ook iets met het autisme te maken kunnen hebben? Toevallig had ze het er een paar dagen geleden over. Zegt ze: 'weet je nog waar ik het met jou in 2020 over heb gehad?' (ook weer zo'n typische vraagstelling met het jaartal erbij ). Maar ze twijfelt nu dus of ze op jongens of meisjes valt, ze is er al wel uit dat ze een meisje wil zijn. Het zou me niets verbazen als ze lesbisch zou zijn. We gaan het zien, heb haar ook gezegd, je komt er vanzelf wel een keer achter. Verder gaat het hier wel ok. Ze heeft veel rust nodig maar kan met momenten ook weer veel aandacht opeisen, wat prima is alleen de manier waarop moet ze soms even leren wat vriendelijker te doen . Vanmiddag was ze helemaal overprikkeld maar pakt niet haar rust, ja dat gaat dan even fout en dan wordt ze onredelijk, ze kan dan ook niet meer normaal communiceren. En ik herken het niet altijd meteen, wat het ook weer erger maakt.