Misschien gelden je argumenten vooral voor voetbal.. maar ik ken hele introverte kinderen bij bijvoorbeeld waterpolo en korfbal en handbal die heerlijk in een team met veel introverte nerdjes zitten en daar heel fijn sporten. Ja mijn kind zit het liefst alleen op zijn kamer, maar ik vind het echt beter voor hem als hij oefent met onder de mensen komen. Daarnaast is er nog tijd zat om alleen te zijn. Op school gaan de contacten ook niet altijd even soepel, dan is het fijn als je nog een andere plek hebt waar je mensen ontmoet. Het is vaak ook echt een kwestie van wennen… ik vond de eerste paar jaar die kantine ook een vreselijke plek, maar nu durf ik er eindelijk ontspannen koffie te halen, een overwinning Maakt het dan echt uit qua beleving als ouder of je kind nou tennist of handbalt of zwaardvecht? Qua verenigingsgevoel en tijd die je erin moet steken?
En daar heb je ook een belangrijk punt. Mijn kinderen willen ook niet. Zwemles moet (valt ook niet onder categorie sport voor mij). Maar ik maak mijn kinderen er echt niet gelukkiger mee als ze ook nog moeten sporten. Oudste wil gewoon niks naast school (wat gezien zijn autisme ook evht zat is), nr2 is veel liever muziekaal bezig, nr3 wordt sagrijnig van meerdere verplichtingen per week naast school. En mezelf doe ik er ook geen plezier mee dus prima zo.
Zeker. Ik hoef nergens te wachten als ik niet wil. Brengen en weer ophalen (behalve zwemles daar blijven we bij). De oudste 2 kunnen inmiddels zelf, maar we brengen en halen vaak nog wel 1 keer in de week, even een mooi kletsmoment met de pubers . Maar ik hoef geen andere kinderen te rijden of dat kinderen van mij met iemand anders mee moeten (vind ik ook lastig). Ik hoef geen wedstrijden af, tenzij ze zelf zeggen nou dat lijkt me wel een keer leuk. Het weekend staat niet in het teken van sport hier, ook een groot voordeel voor ons. En verenigingsgevoel is er dus niet en dat vind ik een groot voordeel, want dat geeft me alleen maar sociale stress. En ja mijn kinderen halen daar natuurlijk ook sociale contacten uit, maar ook op school, na school en uit hun werk (de oudste 2 dan) Dus voor onze kinderen is 1-2 keer per week sporten meer dan genoeg.
Ik reageer er zo heftig op omdat ik vroeger ook nooit op een teamsport mocht van mijn ouders, vanwege het “verenigingsgevoel” wat ze niet aanstond. Terwijl het echt heel goed voor me was geweest om eens zonder mijn ouders bij een vreemde in de auto te zitten en te leren intensief met andere kinderen samen te werken. Uiteindelijk heb ik dat allemaal pas geleerd toen ik ging studeren en dat was vrij laat. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat dat is, het “verenigingsgevoel” wat zo vreselijk moet zijn… ik zit langs het veld met een kop koffie. Soms praat ik dan met iemand maar vaak ook helemaal niet. Het is niet alsof we avonden bier gaan hijsen of allerlei damesroddelclubjes hebben… 1x in de 3 maanden moet je een keer rijden en dat is het wel. Als je dat niet wilt omdat je 3x sporten teveel vindt voor je jonge kind dan kan ik daar nog wel inkomen, maar ik vind het lastig als ouders zeggen dat ze een probleem hebben met het verenigingsleven.
Wat zonde zeg dat dat je beeld is van teamsport want zo is het gewoon echt totaal niet.... In de meeste sportkantines en op sportterreinnen mag niet eens meer gerookt worden, alcohol wordt niet geschonken tijdens jeugdwedstrijden en geschreeuw van ouders is ook afhankelijk van de club en de sport zelf denk ik.
Hier is sport ook geen verplichting hoor. Mijn meiden hebben op turnen gezeten. Gewoon makkelijk in de plaatselijke gymzaal waar ze zelf naartoe komen gaan. En heel af en toe een vrijwillige wedstrijd in de regio. Eind basisschool/begin vo zijn ze gestopt. Oudste zoon heeft op scouting gezeten tot hij een jaar of 12 was. Zoon twee wilde eerst niks en heeft eind basisschool nog op een soort weerbaarheidstraining gezeten. Zoons van 16 en 12 zitten sinds hun 9e op waterscouting. Zeker zoon van 16 is daar heel fanatiek in. Voor zoon van 12 vind ik het fijn dat hij daarop wil (blijven) hij is sociaal niet heel sterk en hij leert daar zoveel. Zij fietsen samen (met een groepje) naar de opkomsten, dus ook daarvoor geen heen en weer gesjees Zoon van 8 zei toen hij kleiner was dat hij ook op scouting wilde, maar nu wil hij niet meer. Tja, ik ga hem niet dwingen hoor. Hij is nog jong zat, we zien het wel.
Maar dit leer je toch hopelijk niet alleen bij het beoefenen van teamsport? Ten minste, deze ervaringen heb ik gewoon gehad als kind en mijn kinderen ook. Kijk ik zie een sportvereniging gewoon iets voor mensen met dezelfde interesse voor die sport. Wij (ik en mijn kinderen) hebben die interesse niet. En ik push ze dus ook niet die kant op. En ik zal ongetwijfeld een verkeerd beeld hebben bij verenigingen en teamsport hoe het er aan toe gaat. Superfijn dat het bestaat en dat zoveel mensen er plezier uit halen. Maar wij hebben er geen behoefte aan en onze kinderen ook niet.
Ik lees niet dat haar kinderen niet op een teamsport mogen. Maar dat ze andere keuzes hebben gemaakt. Geen zin als ouder vind ik geen reden om kind niet op een bepaalde sport te doen. Het is wel een reden voor mij waarom ik niet bij elke wedstrijd aanwezig was dn ben. Bij de vorige club van zoon had ik totaal geen klik met de andere ouders. En dan sta je dus een uur langs de lijn te vernikkelde. Plus de wachttijden wanneer de kinderen omkleden. Was niet echt mijn ding zeg maar. Dus mee met voetbal werd al snel een papa-ding. Ik kwam alleen de thuiswedstrijden meekijken. Dat scheelde een hoop wachttijd (kwam op de fiets net voor aanvang, en ging weer door na de wedstrijd.) En nu, met 15 jaar, vind hij het ook een stuk minder belangrijk of ik nu wel of niet zijn geweldige acties heb gezien. Maar het is zijn sport. Dus dat faciliteren wij. Hij doet er nu ook fitness bij. Daar fietst hij zelf heen en zijn wij ook nooit binnen geweest. Jongste heeft deze maand een aantal proeflessen en mag een sport kiezen als hij wil. Vandaag handbal gehad. Maar t is niet zo'n teamspeler. De bal-oefeningen vond hij leuker dan de wedstrijdjes Verder gaat hij nog tennis, tafeltennis, badminton en zelfverdediging proberen. Ik ben benieuwd
Dan is het inderdaad goed zo. Ik vind ook dat het wel iets moet zijn wat leuk is, waar ze graag naar toe gaan en waar ze voldoening uit halen. Geen verplichting.
Is ook zo. Lijkt me in jullie geval een prima oplossing. Natuurlijk heb je (vaak) wat verplichte taken bij een teamsport, maar verder hoef je er dan niet perse tijd in te steken.
Nou als ze eenmaal lid zijn wordt het ook een verplichting maar dan 1 die ze leuk vinden inderdaad en niet elke week (meerdere malen) met hoop gezeur gaan
Nou ik snap wel dat als je 4 kinderen hebt en ze allemaal op een teamsport willen dat erg lastig of zelfs onmogelijk wordt. Dan kan je wel zeggen dat als je je best doet het allemaal wel kan maar ik ben met 1 zoon op voetbal al vaak de hele ochtend kwijt of komt soms pas begin van de middag thuis. En wij werken ook nog afwisselend weekenden. Ik ben dus stiekem wel blij dat mijn dochter iets anders doet dan teamsport haha. Al zou ze het zeker mogen hoor, mij zij is gewoon meer van danssport en theater. Ik vind teamsport wel echt een meerwaarde. Mijn introverte zoon zit vanaf groep 3 op voetbal en is er zo door gegroeid. Het heeft hem echt gevormd tot de jongen die hij nu is. Ik ben ook een hele tijd teammanager geweest van zijn team. Ik geniet echt wel van de wedstrijden, en hoe de kinderen met elkaar omgaan. Hij is inmiddels allang oud genoeg om zelf naar trainingen te gaan en thuiswedstrijden als we toevallig tegelijk moeten werken dat weekend. Dat scheelt enorm.
Wij hebben 5 kinderen waarvan er 3 op een teamsport zitten en een 4e staat op de wachtlijst. De 5e heeft 2x per week zwemles 2 kinderen hebben wekelijks wedstrijden en de 3e zo'n 6x per jaar maar dan gelijk de hele dag. Bij ons weten ze hoe het zit. Als we kunnen rijden we, zijn we spelbegeleider of komen we gewoon kijken. En anders zijn we er niet. Dit seizoen gaat verrassend goed. Maar komende zaterdag organiseert de majorette vereniging waar ik in het bestuur zit de jaarlijkse wedstrijd. Dan zijn we beide de hele dag druk in de weer in de organisatie. Dan staan we dus niet bij die andere 2 aan de lijn of kunnen rijden. Dat is ook ok.
@Taiga: Individuele soorten kunnen een zelfde ervaring geven, denk ik. Mijn dochter zat bv. op turnen en zit op paardrijden en zeker door paardrijden is ze enorm gegroeid. Door het paardrijden zelf, maar ook door het sociale gebeuren er om heen (ze heeft inmiddels een hele grote vriendinnengroep op de manege, helpt met veel activiteiten, regelt dingen als ze ziet dat iets (ook bij een ander) niet goed gaat, enz. en dat terwijl het vroeger echt een heel verlegen en timide meisje was).
Ja ik denk dat paardrijden een super goed voorbeeld is ja. Maar ik denk niet dat er veel mensen denken “ik heb geen tijd of zin om veel met de sport van mijn kind bezig te zijn, laat ik het maar op paardrijden doen”… want dat is ook behoorlijk intensief lijkt me.
Hier ook paardrijden, maar is niet zo intensief hoor. 1x per week een uur rijden. En vanaf een bepaald niveau mogen ze wedstrijden doen. Die zijn er 5 per jaar maar ofzo. Als je net begint vanaf 16 uur uur. Nu is het rond 18. Eten kan daar in kantine. Inmiddels zit ze de hele zaterdagmiddag op de manege, maar ze heeft een leeftijd dat ik haar afzet en einde dag op kan halen. Maar ik blijf zekf vaak. Boek mee, wat te eten en drinken en lekker kletsen. Ik vermaak me wel En op woensdagmiddag zijn we er ook weleens, maar dan rijdt ze zelf niet. Neemt ze ook weleens een vriendinnetje mee ofzo. Maar goed, als je het dus houdt bij dat ene uur per week en die 5x per jaar een paar uurtjes op vrijdag, dan is het niet zo intensief. Hier zie je heel veel meiden op zaterdag rondlopen. Beetje helpen bij de kleintjes, doet dochter ook. Of ze helpt weleens bij paardrijfeestjes. Helpt met afzadelen bij de kleintjes. Ze heeft een leuk vriendinnenclubje. Is geen teamsport voor nodig. (Als ze dat wel had gewild, had ik dat wel gedaan hoor trouwens.)
Onze jongste is ook introvert maar die komt gelukkig heel erg uit de verf bij de handbal. Vooral nu ze wat ouder wordt wordt ze steeds feller in het spel. Ik vind het wel mooi om die ontwikkeling te zien. Ze geniet er ook echt van wanneer ze een lekkere wedstrijd heeft gespeeld. Hier zaten de oudste kinderen destijds ook tegelijk op teamsport maar doorgaans was daar wel een mouw aan te passen en anders ging ik of mijn man bij de een of de ander kijken. Toen de jongste op zwemles ging werd het wel wat ingewikkelder. Man is vaak coach geweest ( nu ook weer bij de handbal) en die is er dan doorgaans sws altijd wel bij. De oudste kinderen spelen geen teamsport meer maar zouden het ook niet meer kunnen combineren met studie/ werk maar ze hebben er wel veel contacten aan overgehouden.
Als je vier/vijf keer in de week naar de manege gaan intensief vindt, dan is het intensief, ja. We zijn er vrijwel altijd minstens twee uur (en op wedstrijddagen vaak van 8.00u tot 18.00u oid ). Als we dichterbij hadden gewoond, had ze op ‘gewone dagen’ vast vaker zelf gegaan (alleen dan wel alle dagen van de week, vermoed ik ). Ik vind het zelf overigens ook leuk, ben er soms een keer vaker dan haar, omdat ik zelf ook les ben gaan nemen (en dat is onder schooltijd voor haar, dus dan is ze meestal niet mee). Het was echter ook niet bedoeld als voorbeeld van een ‘niet intensieve sport’, maar alleen als voorbeeld dat je je ook dmv iets anders dan een teamsport op een bepaalde manier kunt ontwikkelen.