Je hebt geen ervaring in dit traject, dat is duidelijk. Het heeft ook niks met ruimdenkend zijn te maken. Maar met feiten. Ik heb het wel van dichtbij mee gemaakt. De gender wordt bepaald in de hersenen. Dus je kan je wellicht voorstellen hoe verwarrend het is voor een kind als het geboren wordt met een jongenslichaam. Maar de gender eigenlijk vrouwelijk is. En aan de andere kant juist helemaal niet. Toen nicht 3 was, was het al duidelijk dat “hij” zich een meisje voelde. Hij kon het nog niet verwoorden maar het was voor iedereen duidelijk. Als blijkt dat er echt daadwerkelijk iets aan de hand is, en het geen fase is, volgt een lang traject. Pas als de puberteit zich aankondigt moeten er beslissingen gemaakt worden. Hormonen slikken is de grootste beslissing omdat die ook het uiterlijk beïnvloeden en dat is nu juist zo belangrijk voor kinderen die zich niet voelen zoals ze er uit zien. Echter zijn dit allemaal beslissingen die omkeerbaar zijn. Een geslachtsveranderende operatie kan pas plaatsvinden als een kind 18 jaar is. Ik heb heel veel bewondering voor de ouders van onze nicht, hoe zij met de situatie omgaan, en krijg echt de rillingen als ik bedenk dat zij gewoon hadden gezegd: je bent geen meisje. Hoe had je dan gedacht dat zoiets gaat? Gewoon zeggen: je bent geen meisje en daarmee is het klaar? Als kind sta je er dan alleen voor.
Mooi verwoord. Ik denk dat elk kind wel een fase heeft waarin hij/zij nadenkt over gender. Wat ben ik? Wat wil ik zijn? Zelf heb ik ook een tijd gezegd dat ik liever een jongen wilde zijn. Opgegroeid in een dorp waar alle moeders thuis bleven. (En mijn moeder veel commentaarcte verwerken kreeg omdat ze parttime werkte) De jongens mochten zagen en timmer, terwijl de meisjes moesten nadien (handenarbeid op mijn basisschool). Waar de jongens naar de LTS of Havo/VWO gingen, en voor de meisjes de huishoudschool als goed genoeg werd gezien. Daar zette ik mij enorm tegen af. Pas toen de campagnes "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" ons bereikten vond ik mijn geslacht weer ok. Ik was die slimme meid die iets technisch zou gaan studeren. Wat mijn ouders overigens altijd hebben ondersteund. Die vonden die dorpse bekrompenheid ook maar niks.
En dat is precies het verschil tussen “ik ben een meisje maar hoe vul ik dat in voor mezelf” en “mijn lichaam is mannelijk maar ik ben een meisje”. Dat eerste is al echt een zoektocht voor sommige kinderen/jongeren. Zeker omdat er nog steeds zoveel stereotypen bestaan, hoeveel vooruitgang is er eigenlijk sinds jouw moeder besloot om wel gewoon te werken… Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je luistert naar je kind(eren).
Wat heeft te maken met wel of geen moeder meer hebben? Dat is toch niet relevant aangezien elke ouder anders is?
Prima dat jij er zo in staat. Ik hoef ook niet overgehaald te worden en dat ik ‘duidelijk geen ervaring heb’ dat mag je denken (maar is niet zo). Heel blij dat het voor je nichtje goed heeft uitgepakt.
Ik vind de post een beetje onduidelijk? En vraag me af of het echt een serieuze vraag is... Als het over jou gaat: lekker nagellak op doen. Nagellak is niet voor meisjes, mannen dragen ook gewoon nagellak. En als je stoeit met je gender kan ik je absoluut Transvisie aanbevelen. Je kan daar bellen en mailen met een ervaringsdeskundige, die helpen je met alle liefde verder en geven antwoord op je vragen. @merah ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat mijn zoon mij als moeder heeft ipv jou. Wat was die arme knul ongelukkig, verdrietig en eenzaam geweest. Transgender zijn is geen mening, ze bestaan en hebben altijd bestaan.
Ik wil geen discussie aan wakkeren maar hier toch even op in gaan. Je bent heel stellig in dat de gender wordt bepaald in de hersenen, maar wat wordt er dan precies wanneer bepaald? Ik heb vorig jaar een programma gekeken, weet even niet meer hoe het heet maar die persoon, is meerdere keren van gender veranderd. Kwam er op terug dat het vaak ene bevlieging was en dan later toch bleek dat hij zich niet fijn voelde. En uiteindelijk is ie maar non-binair geworden omdat ie t ook niet meer wist. Ik heb er iig nog wel mijn vraagtekenen bij.
Dat mag en dat mag ze ook vinden. Mijn zoon was heel ongelukkig geweest bij een ouder die hem niet had gesteund in dit proces, dat is namelijk echt echt heel zwaar.
Maar waarom zou je je kind pas willen steunen als hij volwassen is? Hoe eenzaam is het om te weten dat je lichaam niet bij je past, maar je eigen ouders negeren of ontkennen dat hele feit. En steunen betekent niet dat he onmiddellijk een traject in gaat of met hormoonkuren gaat starten. Steunen is luisteren naar je kind. Dat je open staat voor alle mogelijkheden. En niet dat je meteen zegt: nee kan niet, je bent een jongen/meisje.
Mijn zoon (nu 8) heeft 3 (flink) oudere zussen, dus ja hoor, hij heeft echt weleens nagellak opgehad. Daarvoor hoef je overigens niet eens transgender te zijn, maar kan natuurlijk ook gewoon een tijdelijke interesse zijn. Dan ben ik ook nog kleuterjuf en hebben wij een bouwhoek, huishoek en themahoek. Jongens en meisjes spelen overal, daar doen we niet aan stereotypering. Dus in de kappershoek gebruiken de jongens ook de krultang en doen klemmetjes met gekleurde vlechtjes in hun haren. In de huis hoek liggen naast oude sneakers van een juf ook hoge hakken en daar lopen de jongens ook graag op, meestal in combinatie met een stropdas om hun nek en een wandelstok in hun hand of achter de kinderwagen. En de meisjes bouwen de mooiste torens in de bouwhoek, etc
Oh ja, wij hadden vorig jaar een vakdocent voor muziek en toen mijn kleutrs voor het eerst zagen dat hij nagellak op had, kreeg hij daar meteen reactie. Als in ‘datis voor jongens’, en niet alle ouders zullen leuk vinden wat ik toen gezegd, maar ik heb toch heel gauw duidelijk gemaakt dat iedereen die keuze voor zichzelf mag maken en dat jongens net als meisjes nagellak kunnen drage, oorbellen kunnen hebben, lange haren kunnen hebben etc. Toen werd ik helaas wel heel raar aangekeken door een aantal kinderen.
Maar waarom zo’n opmerking? Het heeft echt geen meerwaarde om dat hier nu zo te benoemen. Ik ga er vanuit dat niemand jouw kind wil, jouw kind niemand anders en jij ook geen ander kind wil. Het slaat echt helemaal nergens op.
Mijn zoontje van 5 vindt nagellak geweldig want hij houdt van kleur. Hij houdt ook van 2 verschillende sokken dragen want dan draagt hij meer kleur. Hij mag dus van mij nagellak op. Van de Hema, met water af te wassen. hij heeft 2 zussen en een broer. Zijn zussen houden met 10 en 14 absoluut niet van make up of nagellak. Zijn grote broer heeft wel een hele roze fase gehad. Hij wilde op zijn 4de graag een vlag en bel voor aan zijn nieuwe fiets, in het roze. Mijn broer die hem dat cadeau zou doen wilde absoluut niets roze voor hem kopen. Zoon was vreselijk verdrietig. Wij hebben hem zelf wel altijd roze dingetjes laten uitzoeken als hij dat wilde. Hij is nu 16, voelt zich een jongen, valt op meisjes en houdt van alle kleuren. Want houden van nagellak of roze zegt helemaal niets over gender of geaardheid