Als je de berichtenwisseling terug leest is mijn reactie juist op het bericht dat ik iets niet mocht zeggen. Vandaar dus ...
Dus een kind moet alles maar mogen in het kader van; identiteit ontwikkelen? Er zijn zoveel dingen die ze niet mogen van ons, maar ze zijn echt niet zielig hoor We gaan hier verder niet uitkomen. Jij hebt jouw ideeën en ik de mijne.
In Europa dan. Onder moslims is het al zo'n 1400 jaar, en pre-islamitisch misschien nog wel langer in de regio, gebruikelijk en aanbevolen om je schaam- en okselhaar te verwijderen, onder mannen én vrouwen. (De oudste bronnen spreken over het epileren van de oksels... ouch!) Ook onder sephardisch (en mogelijk ook andere groepen) Joodse vrouwen is schaamhaar verwijderen al sinds eeuwen de traditie met religieuze onderschrijving. Mannen mogen het daar dan juist weer niet , omdat het als iets "vrouwelijks" gezien wordt. Maar nee, het is dus niet Gillette die het schaamhaar scheren bedacht heeft.
Ik dacht dat het in de jaren 80 opkwam in westerse landen vanwege de porno industrie die alles scheerde want dan kon je alles beter zien op film. (zoiets) Ik kan me voorstellen dan Gilette ed daar dan weer op springt; roze scheermesjes uitbrengt voor meer geld, enz.
Haha nee zeker niet, maar met de opkomst van het kapitalisme konden ze dat wel mooi over nemen. De focus van mijn opleiding lag op de Europese geschiedenis. Wat ik altijd erg jammer vond. Want het is juist zo mooi om de verschillen te zien, en ook hoe het elkaar al beïnvloedde toen we nog niet zo makkelijk naar het andere uiteinde van de wereld konden reizen. Maar ook daarbij geldt: het is zo veranderlijk. Wat hier nu of vroeger als “normaal” gezien wordt, was/is op andere plekken juist niet “normaal”. Daarom vind ik het zo gek dat we ons zo vast houden aan waarden die geen vaststaand feit zijn
Dat heeft het inderdaad bij ons een enorme onbewuste impact gehad maar het werd al vanaf begin vorige eeuw aangemoedigd.
Maar een jongetje dat nagellak op wil hoeft helemaal niet perse een meisje willen zijn? Kan natuurlijk wel, maar als dat het enige is waar een kind om vraagt, dan hoeft het echt niet meteen trans te zijn. Vind de titel dus veel te “groot” voor de vraag. (Die waarschijnlijk door iemand gesteld wordt puur voor de reacties)
..Tja gewoon doen nagellak kan er af, en haren groeien gewoon terug. En ja ik houd echt van lang haar, maakt niet uit welke geslacht. Ik vind deze tijdperk wel heel verwarrend soms. Ik was typ boom/daken klimmen. Jurken en rok doe maar niet had altijd blauwe plekken. Dan sprong ik weer ergens vAn af (was best ruig). Benen bij elkaar heb ik nooit gekunt of ik moet dit bewust doen, maar lekker zit het niet (spreibroek gehad). Ook vond ik het wel wat om mijn haren te knippen (wilde kapster worden) dit werd dus mm haar bij de kapper. En nu zou deze typ al snel bestempeld worden als jongen. Nee mensen ik ben ik en gewoon een vrouw dat niet houd van make up en nagellak. Dochter is ook gewoon gewoon maar toen zei dus op haar 10e zei ik ben jongen geloofde wij haar niet. En bleek zei mee te willen gaan in een meisje die vind dat ze dus een jongen was. Omdat c graag wild is in haar spel net als ik ooit. Ook sprong de instellingen er boven op en wilde helemaal mee gaan in. Daar hebben wij wel een stokje voor gestoken. Stel ze was al kleuter al bezich met dan was het anders maar niet zo Tja je snapt verwarrend voor kinderen die gewoon gewoon zijn.
En wat mij betreft, geldt dit ook voor kleding en haardracht. Ik snap echt niet waar mensen zich druk over maken. Van mij mag alles wat tijdelijk is/niet permanent is. Dus kleur in je haar, prima! Nagellak, geen probleem. Een roze unicorn-shirt, wat jij wil. Maar geen tattoos en geen piercings.
Ik hoorde laatst een podcast en dat ging over de verwarring waar jij inderdaad over schrijft. Die psycholoog benoemde dat er in deze tijd zo weinig ruimte is voor jongeren om buiten een hokje zichzelf te zijn. Er lijken twee hokjes: hele meisjes-achtige meisjes (make up, topje, nagellak etc) en de "stoere" jongens. Als je daarbuiten valt zoals inderdaad een meid met kort haar die graag stoeit en in bomen klimt, hoor je er niet bij. Dat zorgt dan vaak weer voor gender-verwarring (ben ik dan misschien een jongen?). Zij vermoedt dat als er weer meer "typen" kinderen mogen zijn deze verwarring flink zal afnemen. De kinderen die echt stoeien met hun gender en transgenders of non-binair zijn, ervaren deze gevoelens echter al vanaf heel jong (zoals bij mijn zoon het geval is). Ik vond haar uitleg wel logisch klinken.
Ik herken dit hier gelukkig helemaal niet. Ik ben ook wel heel erg benieuwd waar dit op gebaseerd is?
Ik ken niemand die met gender worstelt (of ik ben er niet van op de hoogte), maar ik lees met enige regelmaat dat de maatschappij steeds minder openstaat voor andersdenkenden/andersvoelenden. De anti-woke houding is groter dan ooit. Jongeren kunnen zich hierdoor geintimideerd voelen, of zelfs bang dat ze iets worden aangedaan (ik lees veel over psychologie in mijn vrije tijd, gaat verder dan psychologiemagazine).
Ik ben ruimdenkend, ik vind dat iedereen moet kunnen zijn wie hij/zij denkt te willen zijn (op sommigen na die meer met de 'hype' mee willen lijken te doen ipv dat ze écht 'anders' zijn. Dan is het meer een way of living dan iets dat lichamelijk/psychisch bepaald is). Maar ik vind het ook ingewikkeld. Als ik een meisje zie met kort haar, mag ik die dan wel met 'zij/haar' aanspreken of voelt ze (?) zich dan beledigt. Of is het gewoon een meisje-meisje met toevallig kort haar? Zo'n meisje hebben we hier in de buurt wonen. Of een keer dat ik iemand 2 kinderen met lange haren en verder neutrale kleding als 'meisjes' hoorde aanspreken maar dat de moeder boos werd omdat ze gewoon jongens zijn? Of als ik tegen mijn kinderen zeg dat die man eerder aan de beurt was en wij moeten wachten, maar dat het misschien geen jongen, maar een vrouw (of x?) was toen deze zich iets omdraaide. Maar dat is ook het enige wat ik ingewikkeld vind. Hoewel... mochten mijn kinderen zich toch niet thuis voelen in hun lichaam, dan maak ik me wel zorgen hoe ze zich moeten gaan redden in de maatschappij.
Westerlingen vinden regelmatig dat zij zelf iets bedacht hebben, ook als het gewoonweg uit andere culturen is overgenomen. Net zoiets als het dragen van broeken door vrouwen; dit werd in zuid/centraal Azië al eeuwen gedaan voordat ze er in Europa mee begonnen. Maar dan wordt het wel zo gepresenteerd alsof het iets "van ons Europeanen" is. En dat is met lichaamshaar weghalen inderdaad net zo. Douchen hebben we ook overgenomen van andere culturen.
Precies! En moet wel lachen om het douchen. Europeanen waren lang echt vies! Zo erg dat toen wij naar het oosten gingen voor “handel” ze ons daar echt goor vonden. In bad gaan was daar heel gewoon terwijl er in Europa een hele tijd bijna niet gewassen werd.
Als je het niet weet kun je ook een genderneutraal woord gebruiken: dat kindje (eventueel met; die groene trui aan als het anders niet duidelijk is om welk kind het gaat.) De persoon/ mensen voor ons is /zijn eerder aan de beurt.
Mijn tweede had lang haar en werd daarom regelmatig als 'meisje' aangesproken. En ik deed het eigenlijk ook, onbewust. Op vakantie een een paar jaar terug was er een kindje met lang haar en ik ging er automatisch vanuit dat het een stoer meisje was (vaak in voetbalkleding). Maar het kon net zo goed een jongen met lang haar zijn. Sindsdien probeer ik te zeggen: Kind/kindje/persoon/diegene. Bij ons op het schoolplein is een vrouw in transitie naar man. Tenminste, dat vermoed ik en het kan bijna niet anders. Ik heb het proces gezien bij de beste vriend van mijn man, die werd ook steeds een beetje mannelijker, met name qua gezichtsbeharing zie je dat wel. Maar het lijkt mij een no-go om te zeggen: Hee, jij bent zeker in transitie? Of iets in die trant? Ik heb geen idee wat je daarover wel of niet behoort te zeggen, terwijl toch eigenlijk iedereen op het schoolplein toch wel die verandering kan hebben gezien.
Ja, zo doe ik het meestal ook, maar in de voorbeelden die ik noemde, was het toch niet zo makkelijk. Bijv die ene in de rij. Van achter een man, maar toen ik deel gezicht zag, was ik daar niet zo zeker meer van. Maar ja, toen had ik al man gezegd tegen mijn kinderen. Dat kan die persoon gehoord hebben.
Ik lees en hoor dat veel van Amerikanen. Die gebruiken automatisch al veel them en theirs. "Here is a video of a person who has their car stolen by a family member, who then calls the police on the very same person it stole from!" En dat is geloof ik niet persé met opzet vanwege gender inclusivity, maar gewoon zoals men de dingen daar zoal omschrijft? Ik vind het wel fijn omdat het accent ligt op 'persoon' op 'mens' en niet op geslacht. Daardoor komen berichten soms minder gekleurd over. In het Nederlands doen we dat ook wel trouwens, maar het valt me voornamelijk op van Amerikanen. Ik spreek zelf iedereen gewoon aan met hem/haar trouwens en als ze anders aangesproken willen worden dan hoor ik het dan wel. Het is (voor mij) geen doen om bij ieder contact eerst de gender duidelijk te krijgen. Veruit de meeste mensen zien eruit zoals ze zich identificeren, ik heb zelf nog nooit getwijfeld of iemand man of vrouw was (of anders), en ook nooit te horen gekregen dat iemand zich anders identificeert dan ik had ingeschat. Hoe realistisch (en nodig) is het om te verwachten dat we iedereen genderneutraal aanspreken of omschrijven? Toevoeging: Kinderen zijn soms wel lastiger in te schatten inderdaad.