Al een tijdje voel ik me niet best. Veel stress, zowel werk als privé, weinig energie en vaak somber en lusteloos. Ik zat al te denken om misschien eens langs de huisarts te gaan om te laten kijken of er ergens iets in mijn lijf aan schort, maar ergens ben ik ook bang dat het meer in mijn hoofd zit. Ik kwam net een lijstje met een burn-out symptomen tegen en volgens mij tik ik ze wel af. Wie heeft ook wel eens in deze situatie gezeten en hoe heb je voorkomen dat je echt in en burn-out kwam? Is het zinvol om toch even te laten kijken of er misschien iets met bloedwaardes niet helemaal klopt? Kun je daar zo om vragen bij een huisarts?
Wat vervelend! Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar m’n man vorig jaar wel. Die heeft toen uiteindelijk een afspraak gemaakt bij de huisarts, en door dat gesprek is het balletje gaan rollen. Die zat ook tegen een burn out aan. Hem werd toen dringend geadviseerd om tijdelijk even te stoppen met werken. Er werd 6 weken gezegd, maar eenmaal thuis werd het eerst even minder, en kon hij ook niet gelijk de rust vinden die hij nodig had. Pas na een half jaar en wisselen van baan voelt hij zich gelukkig weer een stuk beter. Ik zou je wel adviseren om langs de huisarts te gaan. Het kan geen kwaad en wie weet kunnen ze je helpen. Kijk naar hoe je leven nu is. Neem je teveel op je bord? Kan je op sommige vlakken niet (tijdelijk) wat minder aannemen? Sterkte!
Als je veel werkgerelateerde stress hebt, dan zou ik eens met je leidinggevende in gesprek gaan. Om te kijken hoe dit eventueel verminderd kan worden. En prive stress zou ik met je eventuele partner ook bespreken om te kijken of er ergens verlichting kan worden geboden. Naar de huisarts gaan kun je zeker doen. Het is natuurlijk nooit verkeerd om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, maar je geeft zelf al aan veel stress te hebben. Wellicht kunnen gespreken met de POH je helpen.
Dank je. Lastig is dat ik ondernemer ben en zelf werkgever. Dus er is geen leidinggevende die hier iets aan kan doen en zes weken thuis zitten, zit er ook niet in. En de privé stress zit deels in de relatie met mijn man dus ook dat is erg lastig. Dat gaat al wel iets beter maar wij vinden praten allebei heel moeilijk dus het gaat ook allemaal maar moeizaam en langzaam. En nee, therapie zien we allebei niet zitten, want geen praters….
Het is sowieso verstandig om met dit verhaal een afspraak bij de huisarts te maken, bloed na laten kijken is niet onverstandig. De huisarts kan je ook verdere stappen adviseren , evt naar de POH oid. Je geeft al aan daar geen oplossing in te zien dus stap 1 zou toch zijn om je bloed na te laten kijken. Komt daar niks uit zul je toch iets moeten overwegen, dan bij voorbaat al zeggen dat therapie niks is want geen praters gaat natuurlijk niks oplossen
Zeker naar de huisarts gaan. Lichamelijke check laten doen kan beslist geen kwaad. Maar ook voor geestelijke zaken zit je bij de huisarts als eerste aanspreekpunt. Die zal je dan een verwijzing geven naar de poh waarschijnlijk. En als je geluk hebt dan tref je een goede, die je persoonlijke situatie met je kan doornemen en de juiste adviezen kan geven. Ervaring met (bijna en volledige) burnout heb ik ruimschoots. Beste wat je nu kan doen is eens heel kritisch kijken naar wat je allemaal doet op een dag (en energie kost), en welk van die dingen nu echt persé moeten. Misschien kan je wat werkzaamheden loslaten of door een ander laten doen. Of misschien kan iets efficiënter aangepakt worden. Bedenk vooral "Moet IK dit NU doen?" En daarnaast kijken naar wat je energie geeft. Waar wordt je blij van? Waar kom je van tot rust? Probeer daar tijd voor te maken. Sterkte met alles.
Ik werd neergezet bij een praktische psycholoog. Zat tot over mn oren in de werkgerelateerde stress. Had 5 sessies van 50min, 4 gebruikt. Als je wilt kan ik je wel een PM sturen. Het is daar echt niet zo zeverig als je zou verwachten, geen zielenknijper of "welke trauma's in je jeugd..." gewoon test wat voor type persoon je nou bent (en die is uitgebreid) en icm je patronen van werk/prive kijken waar de schuring zit. Echt heel nuchter en praktisch. Bottomline: veeeeeels te hoog verantwoordelijkheidsgevoel én perfectionistisch karakter. Het is een zegen, het is een vloek. Bepaalde steekzinnen zette me aan het denken. "We weten dat je het prima zelf kan, dat zegt nog niet dat je het zelf moet doen" En tegenwoordig heb ik een tegeltje hier staan: "niet perfect is ook goed" Psycholoog is sindsdien voor mij wel in achting gestegen in elk geval. Mits ze praktisch zijn dan, ik ben ook niet zo'n prater (al schrijf ik apistels)
Als je denkt tegen een burnout aan te zitten, dan zul je er echt iets mee moeten. Want anders val je uiteindelijk om. Dus.. toch met je man in gesprek. Waarom voelt privé zo zwaar. Waar kan je man/gezin/familie bij helpen. Denk breed, misschien een poetshulp, oppas.. Daarnaast wat je werk betreft. Wees kritisch. Wat moet en wat moet niet. Kun je werk minderen, cliënten afschalen/overdragen, minder opdrachten aannemen. En ga naar de huisarts. Een gesprek met de POH kost niks en kan je echt iets opleveren. Je zult op zoek moeten naar rust, of naar meer energie. De balans moet (blijvend) anders.. Sterkte!
Ik herken de fixed mindset: nee, werk kan niet anders. Nee, privé kan ook niet anders. Therapie is niets, want ik ben geen prater… Maar als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Burn-Out komt als de touwtjes veel te lang, veel te gespannen hebben gestaan. Dus toch dat werk aanpakken en privé. Ja, dat kost wat. Financieel, qua tijd en met pech een beerput die open gaat. Maar het is de enige manier. Sterkte met alles!
Laat je partner eens 14 dagen in huis en met de kinderen doen wat jij doet. De meeste vrouwen die moeder zijn en stressklachten hebben wordt veroorzaakt door hun partner.
Niet eens. Het is te makkelijk om klachten, stress of anderszins af te schuiven op een ander. Alles blijft een eigen keuze. Het is misschien de valkuil van de vrouw om te denken dat ‘we’ alles moeten kunnen (werk, huishouden én kids) en zijn denk ik te slecht in het bewaken van onze grenzen. Wij zijn de enigen die daar iets aan kunnen veranderen.
Precies. Want wat doe je ná die veertien dagen? Er zal blijvend iets moeten veranderen in je mindset en tijdsbesteding.
Ja ik! Ik ben overspannen geweest. Ik voelde me al maanden zoals jij en ineens was het klaar. Maar wel nog net op tijd want ik heb er met therapie en mijn werk vrij goed en snel uit weten te komen. Toevallig had ik afgelopen maanden weer dat gevoel en heel hard op de rem getrapt. Je mag pb sturen als je wil. Maar ik raad je sowieso aan om te starten met huisarts en/of ruimte voor jezelf maken.
Lees het boek Gek op stress maar nu even niet. Daar krijg je veel info over de achtergrond en mogelijke oorzaken en wat te doen. Heel leesbaar boek.
Dit is een excuus zoeken om niet te gaan. Ga in therapie, juist om met elkaar te leren praten. Een relatie is hard werken en soms heb je hulp nodig van buitenaf om bepaalde vaardigheden te leren of hulp nodig om uit bepaalde patronen en routines te komen. Bij elke therapie, ook relatietherapie, gaan dingen stap voor stap. Naar de huisarts gaan zou ik zeker doen. Die kan je doorverwijzen naar een psycholoog, al denk ik dat je eerst langs de poh wordt gestuurd.. En vraag een uitgebreid bloedonderzoek aan. Kan zijn dat je vitamine D te laag is, is met de schildklier of iets anders. Of er is niks maar dan weet je dat in elk geval. En plan elke week iets voor jezelf, iets waar JIJ blij van wordt en wat jou ontspanning en nieuwe energie geeft.
Zeker naar de huisarts gaan. Heb ik zelf een aantal weken terug ook gedaan. Ik moest bloedprikken, de uitslag was in principe goed, maar moet over een paar weken opnieuw omdat m'n nierfunctie niet helemaal in orde was.. Ik vermoed zelf dat er veel klachten ook hormoon gerelateerd zijn.. ik wacht het volgende bloedonderzoek af en afhankelijk van de uitslag laat ik de spiraal verwijderen om dan verder te kijken naar de hormoonwaarden. Mijn moeder zat al vroeg in de overgang en ik wil graag weten of ik daar ook last van heb. En ja stress ervaar ik ook, maar ik kan de stress niet geheel wegnemen (werk en gezin bijv. ) Dus het is dan aan mezelf om er mee leren om te gaan. Daarvoor kun je ook zeker bij de huisarts terecht. Sterkte! Een goede balans creëeren is niet altijd eenvoudig.