Zwaar achteraf misschien. Toen was het gewoon. Fijn dat er aa dacht is voor de ander. Hulpverlening van toen, is ook heel erg tekort geschoten. Elke week kwam er wel iemand voor moeder en zoon. Maar ja ik heb veel gezien en gehoord dat een kind niet zou mogen horen/zien. En hier is niets mee gedaan broer kreeg alle hulp en aandacht. Nu nog hang ik ergens en zie ik heel veel niet meer. Ik zeg rust maar het steekt wel. Wat goed droog zijn. Lijkt mij heel moeilijk als dat niet werkt. Wasje hier wasje daar wasje zo brrr. Duim dat het zo mag blijven.
Dat is eigenlijk een lang verhaal wat duidelijk was geweest als ik meer details hier had geschreven. Maar dat vind ik lastig vanwege de privacy. Het komt er op neer dat ze een begeleider had die haar wantrouwen richting ggz aanpraatte. Om dit en nog andere grensoverschrijdende dingen heeft hij moeten stoppen. Dochter kon het heel goed met hem vinden en is daar ontzettend boos over. Dus het is dubbel. Ze stond er al niet voor open en nu is ze ook nog eens boos en koppig. Als ze dit vol blijft houden moeten we de weg van gedwongen hulp ingaan. De generalist heeft al aangegeven dat we dan die weg in gaan zetten. Maar of dat echt doorgezet gaat en kan worden ben ik bang voor. En hoe gaat die hulp er dan uitzien? En wat voor wachtlijsten krijgen we dan weer opnieuw? Een hoop onzekerheid.
Wat ontzettend naar zeg. Gedwongen hulp zou echt een laatste redmiddel zijn lijkt me. En ook ontzettend moeilijk, juist vanwege die boosheid en koppigheid. Sterkte. Voor haar en voor jullie.
Als het kan en lukt zou ik dit toch wel doen. Liever alles gedaan hebben. Je hoord nu zo vaak dat een volwassenen niet gedwongen kunnen worden om gedwongen hulp te krijgen. Hoe vaak hoor je niet een volwassenen helemaal los is gegaan maar geen hulp mag krijgen. Nu is ze nog minderjarig en zou gedwongen net even wat makkelijker zijn. Als ik krijgen, makkelijk is het nooit. Maar moeilijk is het wel.
De uitslag is binnen. Oudste heeft ass. Nr2 ga ik komende week proberen aan te melden voor onderzoek.
Hier vandaag bij de psychiater met de oudste. Zoals verwacht omwille van zijn eetgedrag toch andere medicatie proberen. Verder zijn er ondertussen een paar vragenlijsten terug in ons bezit. 1 leerkracht extreem negatief. Met haar ga ik in gesprek want ze gebruikt termen als altijd, nooit en onze zoon had al aangegeven dat ze echt zeer vaak kritiek heeft dus hier moeten we wat mee (ik heb zelf ook ooit economie gehad van haar en ze is mij niet bijgebleven als toppertje ). Verder valt het mij wel mee . 2 die soms problemen ervaren maar ook wel positief blijven en dan 2 die eigenlijk totaal geen problemen hebben en dan 1tje die bij zijn gedrag vaak benoemt dat hij niet de enige is enzo.
Ik heb voor mijn zoon nooit een standaard aangehouden als het gaat om wat hij moet tolereren. Dat doe ik bij geen van mijn kinderen. Dus ik heb altijd wel gekeken naar wat hij moeilijk vindt en waar we daarom extra rekening mee moeten houden. Ook wel uitgedaagd om dingen dan meer te tolereren, maar niet als verplichting. Het mocht er zijn. En vanaf zijn start op school heeft hij er last van gehad dat het daar anders loopt. Dat gevoel van anders zijn heeft hij wel erg doorgehad. Ik heb het idee dat hij nu iets meer snapt waarom dat is. Maar er zal nog psycho-educatie nodig zijn voor hem om een weg te vinden in een wereld die je moet nemen zoals het is. En voor het vinden van je eigen plekje daarin. Ik denk dat hij nog niet in kan zien wat de gevolgen kunnen zijn. Dat wil ik ook nog verder bij hem vandaan houden. Ik heb hem uitgelegd dat het voor hem extra belangrijk is om op een plek te zitten die aansluit op wat hij nodig heeft. En dat hij met de tijd zijn weg moet gaan vinden in het zorgen dat hij voor een deel ook krijgt wat hij nodig heeft. Dat het bijvoorbeeld extra belangrijk is dat hij een beroep gaat vinden later waar hij kan zijn wie hij is. Daarin zie ik opluchting. Hij weet niet dat dit best nog moeilijk kan gaan zijn. Maar het is wel een goed streven in het aanvliegen van de dingen die op zijn pad komen. Wat betreft mezelf weet ik nu dat ik gelijk had. Maar dat voelt niet goed ofzo. Ik heb er verdriet om dat hij zich nooit echt zal kunnen uiten en dat is ook wel een gemeenschappelijk goed. Dat moet ik aan de kant zetten, maar ik snap de frustratie zo goed dat het makkelijk verweeft met elkaar. Ik maak mij zorgen over het vervolgonderwijs. Ik wil ernaar streven om hem zoveel mogelijk onderwijs te laten krijgen op zijn niveau. Maar ik ben nog wat onbekend met de mogelijkheden die er nu zijn. Het voelt als een beginpunt op een achtbaan die naar beneden gaat. Waarbij ik hoop dat hij er niet misselijk uit gaat komen.
Zucht, onze zoon gaf de laatste keer dat hij weg gelopen was op school aan dat het misschien handig was om een kaart te maken waarop dan staat wat je moet doen als hij over prikkelt raakt. Afgelopen vrijdag is zijn behandelaar dus gestart met een plan laten zien en dan kijken of ze die samen voor hem in kunnen vullen (groen, geel, Oranje en rood en dan wat zie je aan me, wat doe ik, wat kan ik doen en wat kan een ander doen) maar hup gelijk hakken in het zand, passief agressief en totaal niet mee willen helpen en denken! Ik word er zo moe van, zolang hij er voor zijn gevoel geen baat bij heeft zal hij niks doen. Op school heeft hij ook dat gedrag en volgens zijn behandelaar gaat de middelbare school dalijk ook zeggen, daar kunnen we niks mee :-s Misschien dat de medicatie het versterkt, maar die zorgt er ook voor dat hij dingen los kan laten... zo lastig allemaal!
Zo’n plan moet dochter ook maken met haar behandelaar. Maar bij haar is het ook: weet ik niet, weet ik niet, geen antwoord geven etc etc, ook niet: misschien kan ik het eens proberen
Het is ook lastig, laten we eerlijk wezen...weet je van jezelf ook hoe je doet als je overprikkelt raakt? Ik vind dat ook lastig ja! Maar idd het niet eens willen proberen...
Maar het is ook lastig als het kind het zelf moet maken. Het lijkt mij een lijst om met zijn allen aan te werken. Want op school kan de reactie ook anders zijn. Wat ik vooral zie bij overprikkeling is dat het lastig is om dingen met het hoofd te doen. Maar dat is voor een ander misschien anders. Misschien willen ze vooral dat het kind erover na denkt. Maar dan werkt erop terug komen misschien wat beter. De combinatie van menselijke interactie en diep nadenken is misschien wat veel tegelijk.
Hakken in het zand, totaal niet mee willen denken = stress reactie omdat wat je van hem vraagt (ver) buiten zijn mogelijkheden ligt (overvragen dus). Hier zijn ze ook jaren bezig geweest met groen/geel/oranje/rood. Ik kon zelf vrij goed invullen voor mijn dochter, maar mijn dochter kon er zelf helemaal niets mee. Ze had maar twee kleuren groen en zwart (rood was haar niet 'erg' genoeg dus ze noemde het zelf zwart) en kon al helemaal niet zelf aanvoelen (laat staan verwoorden) hoe die opbouw gaat. Ze kreeg altijd veel stress als iemand probeerde haar te laten zeggen 'welke kleur' ze voelde, want ze wist dat gewoon niet en vond dat hele moeilijke vragen. Vanuit perspectief dat ik nu hanteer, namelijk dat mijn dochter sociaal-emotioneel nog heel jong is, ben ik tot conclusie gekomen dat dit soort 'thermometers' onzin zijn voor kind zelf, omdat ze nog niet in staat is haar eigen emoties te herkennen en te duiden (laat staan verwoorden). Ik (of andere volwassene) moeten op signalen letten en dan actie ondernemen als het oploopt.
Ik zou er oprecht vanuit gaan dat ze het niet weet. De reactie die je beschrijft is ook een stress reactie, waarin je niet meer in je denkende brein bent (en dus oprecht veel dingen niet kunt bedenken, omdat je emotionele brein het heeft overgenomen). En als het gaat om emoties, je lichaam aanvoelen, dat is zo moeilijk voor autistische mensen. Mijn man moest ook zo'n lijst invullen van zijn behandelaar en dat kon hij echt niet zonder mijn hulp, omdat hij het niet wist en zich vaak weinig bewust was van hoe hij zich voelde of welk gedrag hij dan liet zien.
Ze doet de lijst ook niet alleen invullen maar met de behandelaar en met ons. Weet je wat het is: in theorie weet ik alles wat je hierboven beschrijft. En ik begrijp dat ook echt wel. Maar de onmacht dat we haar niet kunnen verder kunnen helpen weegt zwaarder qua gevoel. De angst dat we haar binnenkort met doorgesneden polsen op haar kamer vinden is groter. Want wat we ook doen om haar te helpen, ze komt niet verder. En wij en de therapeut hebben al zoveel manieren geprobeerd
Och ja de kaart. Nou ja c wist wel waar ze zat maar daar hield het ook gelijk op. En hoe je overprikkeld raakt is toch vaak heel duidelijk. Maar hoe er uit komen is heel moeilijk. Als wij als volwassenen niet weten wat te doen, hoe moet een kind het dan wel weten? Bij c kan luisteren tot laten gaan en alles er tussen zijn. Dus wat al ge zegt word inschatten. Maar als c over der grens is dan is niet goed en is het echt aftasten. En als ze iets niet willen gebeurd het ook niet.
Die kaart is hier ooit door een juf opgestart. Totaal nutteloos als je een kind hebt dat van groen naar rood gaat binnen een paar tellen.
Ja mij lijkt het ook volledig nutteloos… zoveelste dat door professionals wordt ingezet wat niet helpt.
Dank voor jullie reacties! Ik realiseer me ook wel dat wel veel vragen van een jongen van 10, die zich niet altijd gedraagt als een 10 jarige.... maar had wel de hoop dat hij er z'n best voor zou kunnen doen en dat lijkt hij niet te doen... zelfde gedrag laat hij ook zien op school bijvoorbeeld als hij moet rekenen (wat hij niet leuk vindt) en als er voor hem geen winst te behalen is dan doet hij het niet
Hier hebben die kleuren ook nooit echt gewerkt. Op school werkt het redelijk. Hij heeft 3 kleuren op school (iedereen) en 's ochtends bij binnenkomst moeten ze inchecken en hun wijzertje op een kleur zetten. Zoon zet hem bij hoofd/buik pijn op oranje want dat is duidelijk. Hij heeft vaak hoofd/buik pijn bij spanning en onduidelijkheid. Thuis is het nooit echt gelukt om de kleuren te gebruiken, wel een tijd geprobeerd maar is best lastig.