Afgelopen week de knoop doorgehakt om uit elkaar te gaan.. Iets waar ik al heel lang mee loop en al lange tijd speelt. Toch nu het uitgesproken is voelt t zo dubbel.. doe ik er echt goed aan.. wat haal ik mezelf op de hals en wat doe ik me kinderen aan. Kan ik straks alles wel rondbreien waar komen we terecht etc.. Zoveel gedachtes.. en het vertellen aan de kindjes het idee alleen al breekt m'n hart Hoe zijn jullie die periode door gekomen? En hoe hebben jullie t verteld
Mijn kids hadden dezelfde leeftijd toen we uit elkaar gingen. We hebben eerst gezorgd dat we een aantal dingen helder hadden. Over hoe te doen qua wonen voor de kortere termijn en wat er op langere termijn nodig was. Toen kids vertelt, samen, aan de etenstafel einde van de middag op een zondag. Eerst emoties door laten komen, zeker bij de oudste. Uitgelegd dat papa en mama uit elkaar gaan en niet meer kunnen samenwonen. Dat we wel altijd samen hun papa en mama blijven. Toen de emoties iets rustiger werden daarna uitgelegd wat hetzelfde zou blijven (want er blijft heeeel veel ook nog hetzelfde) en wat er voor nu zou veranderen. Met regelmaat gevraagd aan ze hoe het met ze ging en dan vooral met concrete vragen gezien ze jong zijn. Waar word je het meest verdrietig van? Wat lijkt je nu heel stom? En ook wat is er eigenlijk niet zo erg? hoe je het zelf doorkomt die periode? Emoties uit en regelstand aan werkte voor mij. Emoties kwam daarna pas ruimte voor. Eerst alles voor de kindjes en alles goed regelen daarna mocht ik pas instorten Maak een lijstje met wat er moet gebeuren en maak een prioritering aan. Ouderschapsplan en woonruimte stonden hier bovenaan. Maar mocht je bijv te weinig inkomen hebben dan zou die bovenaan komen bij mij om te zorgen dat je weer aan die woning komt .. Sterkte!
Goede vrienden hebben het pas verteld nadat alles duidelijk was voor hunzelf: op financieel gebied, woonzaken etc. Zodat er ook voor hun kind duidelijkheid was. Ook wij kregen dat pas toen te horen. Ze hadden het geregeld dat ze werd uitgekocht etc. Dat er 1 rekening was voor hun kind waar de kinderbijslag op kwam: daar konden ze beide geld afhalen voor bv kleren .dus ook geen gezeur met wie wat betaalde: er was 1 pot. Sterkte!!!
Ach, wat verdrietig, River. We hebben een tijdje met elkaar opgetrokken rond de zwangerschap van jouw oudste en mijn jongste. Daarna heb ik je wel eens voorbij zien komen op het forum maar dit bericht had ik niet gehoopt te lezen. Heel veel sterkte!! Ik weet zeker dat je dit kunt, hoe moeilijk ook, er komen zeker oplossingen
Bedankt, goeie tips kwa gesprek voering heb je er instaan Wij slapen al bijna 1.5jaar appart en kwa wonen gaat enorme uitdaging worden. Dus ben bang dat hoe de situatie nu is er niet veel veranderd op dit gebied. Dus voor de kinderen misschien nog wel fijn en vertrouwd.
Wij zijn al wel de omgeving aan het inlichten voor de meeste komt het ook niet als een verassing. Die 1 pot gaat niet op, omdat de druppel nij mij was dat hij financieel er een zooitje van heeft gemaakt en ik daar pas ben achter gekomen en hij zelf ook aangeeft dat ik dat beter om beheer kan nemen
Ja ik weet t zit ook niet heel vaak meer op t forum maar voor dit soort situaties is het zo fijn om te kunnen delen en andere te horen over soort gelijke situatie s Had het helaas ook anders gezien maar tis al een jaren kwestie en heb heel lang gedacht als ik blijf is voor de kinderen het beste maar dat is het ook niet.. en trek het ook niet meer. Alleen wat wordt de toekomst die onzekerheid en zeker kwa woningen dat wordt een groot drama
Mn kids waren 6 en 8 ten tijde van de scheiding. Alles hen verteld op hun niveau, hen meegenomen in wat er ging gebeuren. Dus ik dacht dat ze goed op de hoogte waren toen ik vertelde dat ik een nieuw huis had gevonden. En toen waren er opeens tranen, mn jongste van 6 vroeg opeens: maar gaan we in het nieuwe huis dan ook deze macaroni eten? Ga jij dat dan klaar maken en is het dan ook lekker? Het werd mij toen pijnlijk duidelijk hoe ongrijpbaar het nog steeds voor mn kids was. Hoe moeilijk was het voor hen om voor te stellen hoe het gaat zijn als ze ergens anders gingen wonen met mij. Kortom geef ze niet gelijk te veel info, dat kunnen ze echt nog niet bevatten of overzien. Kleine stapjes info geven en heel veel nabijheid bieden is zo ontzettend belangrijk. Heel veel sterkte!