Hoe erg kun je in dubio zitten... Kleine situatieschets Wij zijn al 20 jaar samen en hebben een dochter van 14, 3 jaar terug nog een kindje gekregen, nu een dametje van dus 3 jaar. (Grote leeftijdsverschil is niet bewust, het lukte simpelweg niet eerder) En nu de twijfel, gaan we nog voor een 3e of niet?! Dochter van 14 doet natuurlijk heel erg d'r eigen ding, is weinig thuis en veel met vrienden. De jongste is dus meestal alleen met ons. Nu weet ik dat de oudste dat vroeger echt ellendig vond, alle schoolvakanties alleen, alle weekenden alleen...daarom enorm de behoefte om voor een 3e te gaan zodat ze iets aan elkaar hebben. Maar de twijfels!!! Is het niet lullig tegenover de oudste, die had nooit een broertje of zusje toen ze kleiner was! Ben ik niet te oud (40/41)? Wat als er iets mis is...durf ik dat te gokken? Trekken we de drukte van 2 kleine kinderen? Maar natuurlijk ook de angst om het niet te doen, krijgen we dan spijt? Wellicht heeft iemand hier een inzicht waar we zelf nog niet aan gedacht hebben...
Ik lees met name dat je graag een broertje of zusje je wilt vanwege de jongste. Maar er is natuurlijk geen enkele garantie dat het tussen die kinderen klikt. Daarnaast is jullie 2e nu al 3. En is de kans heel groot dat het weer jaren gaat duren gezien jullie voorgaande ervaring. Daarnaast ben je zelf ook al wat ouder wat niet meehelpt voor de vruchtbaarheid en risico's geeft bij moeder en kind. Vraag jezelf af wat jullie dochter heeft aan een baby als daar weer een groot leeftijdsverschil is. Daarnaast heb je minder tijd en aandacht voor de anderen. En ook pubers van 14 hebben individuele tijd en aandacht van hun ouders nodig. En hebben weinig aan of met een nakomertje. Ik zou op jullie leeftijd gaan genieten van wat je hebt en daar tijd en aandacht aan besteden. En er komt weer tijd voor elkaar.
Is het echt voor jezelf dat je een 3e wilt of puur voor nr2? Is er een reden waarom nr2 langer duurde? Hoe denk je dat nr1 reageert op een zwangerschap (hoe zij reageert kan veel invloed hebben op hoe je de zwangerschap beleeft)
Ik ben zelf een nakomertje, dus oudere siblings (ruim +10 jaar) en oude ouders (+40). Ik ben heel blij dat ik er ben, maar heb altijd gezegd: zo oud wil ik geen kinderen, dat wil ik ze niet aan doen. En waarom? Inleven was voor mijn ouders lastig toen ik wat ouder werd, het leeftijdsverschil was domweg te groot. Mijn siblings waren de deur al uit, dus die konden dat ook niet overbruggen zoals bij een groot gezin waar de kinderen elkaar qua leeftijd snel opvolgen wel het geval is. Ja, ik wou vroeger ook nog wel graag een broertje of zusje van mijn leeftijd, die is er natuurlijk niet gekomen, maar dat heb ik toch niet echt gemist. Daarnaast vond ik het wel heel confronterend dat mijn ouders naar een bejaardentehuis moesten, terwijl ik zelf nog in de kleine kinderen zat, dubbele zorgtaken (voor mijn kinderen, maar ook voor mijn ouders), dat vind ik oprecht moeilijk. En een ieder zal er anders in staan, maar wou toch ook mijn kant laten horen als nakomertje
Het blijft lastig, zoiets. Drukte zal misschien wel meevallen, als ik zie hoe enorm zelfstandig mijn 4 jarige is, dat geeft echt geen drukte meer. En ik heb wel altijd gedacht: hoe zie ik het over 5, 10, 15, 20 jaar voor me. Ik ben zelf geen baby moeder, maar ik vind verder alle leeftijden tot nu toe zo leuk. Ook, of vooral, de puberleeftijd. Die babytijd is maar zo kort, daarna zou ik voor altijd (nouja, als alles goed verloopt natuurlijk) 3 kinderen hebben. Onze derde scheelt 4 jaar met zijn zus. Daarna kwam spontaan de vierde nog. Zij scheelt 5 jaar met de derde. Dat leeftijdsverschil vind ik vooral voordeel hebben. Voor ons heeft vooral de toekomst een rol gespeeld bij de keus voor wel of niet voor een derde gaan. Hoe zouden we die toekomst zien? En dat zagen we dus echt voor ons met 3 (en later dus met 4) kinderen.
Voel je zelf nog dat je een kind wil of voel je vooral dat je je jongste een broertje of zusje wil geven? Zie je nog een zwangerschap en babytijd zitten? Bedenk ook dat er sowieso 4 jaar tussen gaat zitten. Stel dat het wel vlot lukt, dan gaat de jongste net naar school. Ik heb zelf lang een 3e gewild, mijn man wil dat absoluut niet. Nu ben ik 38 en vind ik mezelf te oud. Nu de kinderen ouder en zelfstandiger zijn moet ik er niet meer aan denken om alle fases weer door te moeten. Bovendien zou het inmiddels een flink leeftijdsverschil worden. Natuurlijk denk ik wel eens van 'wat als' en vind ik het soms jammer en verdrietig dat er geen 3e kwam. Maar het is goed zo.
Ik vond een 3e zo heerlijk.maar die volgende de rest wel gewoon in leeftijd Toen de meiden 13 11 en 9 waren kwam hun broertje en nu is nummer 5 onderweg(ze zijn nu 16 14 11 en bijna3) Ik vind de fases combineren wel pittig, jet idee iedereen te kort te doen. Nu is onze, nu, jongste niet doorsnee vanwege allerlei problematiek en dat vraagt vooral erg veel.
Hier zit er bijna 4 jaar tussen beide dochters Zij gaan heel goed samen. Ik was 39 toen mijn zoon werd geboren Als je gevoel goed is zeg ik: doen.
Lastige dit. Ik ben altijd snel voor nog een kindje. Ik houd van de reuring van een gezin in alle fases. Wat betreft je twijfels: Ik vind het niet lullig tov de oudste. Zoals je zelf zegt: de situatie was niet anders, je wilde wel, maar het was niet zo. Dat is uitlegbaar, mocht ze daar vragen over hebben. Wel zou ik voorzichtig haar mening eens vragen. Niet als doorslaggevend, maar misschien is het wel helpend. Anderzijds heb ik vaak genoeg gezien bij Een groot leeftijdsverschil van broers en zussen die eerst niet enthousiast waren, dat ze, zodra de baby geboren was, helemaal verliefd waren op hun kleine broertje of zusje. Qua leeftijd ben je inderdaad niet de jongste. Maar er zijn ook nog oudere vaders en moeders, het kan prima. Misschien een bepaalde grens stellen? We proberen het tot.... Ik denk dat jullie jongste al best zelfstandig kan zijn als de baby geboren wordt. Tuurlijk heb je weer die eerste tijd met onderbrekingen in de nacht etc. Maar je kunt vast op een ander moment je rust pakken. Ik heb niet direct een ander gezichtspunt. Je kinderen kunnen 2 handen op 1 buik zijn, maar dat hoeft niet zo te zijn. Ik denk ook dat als het goed voelt doen. Je kunt niet alles voorzien over gezondheid van de baby, over eigen gezondheid, wat voor soort kindje het is etc.
Wat betreft je punt lullig voor de oudste. Ik hoop dat zij het haar zusje juist gunt dat zij dan wel een broertje of zusje heeft. Juist omdat zij weet hoe het is om alleen te zijn. En krijgt de oudste nu genoeg aandacht van jullie? Want ze gaat natuurlijk haar eigen weg maar puber heeft ook aandacht, een op een nodig ( ook al zeggen ze soms van niet
Bedankt voor jullie reacties allemaal! Het leeftijdsverschil tussen de oudste en jongste is enerzijds medisch en anderzijds carrière technisch. Nu ben ik in de gelukkige positie om fulltime moeder te mogen zijn, dus voelt het beter om nog een toe te voegen. De oudste zou het heel leuk vinden denk ik, met een harde voorkeur voor nóg een zusje . De twijfel zit hem vooral in; wat als er iets mis is met een kindje, is dat eerlijk tegenover de kinderen die er al zijn?! Maar ja, die garantie hadden we bij de tweede ook niet. Het blijft gewoon een soort wipwap ..ene moment ben ik 100% team nóg een kindje andere moment denk ik, ik ben knettergek en tel je zegeningen. We geven het sowieso tot januari de tijd, als we het al doen gaan we vanaf dan proberen. Dus we kunnen nog even 2 maanden in dubio zitten.