Daarnaast is hij manipulatief, en totaal niet meer wie hij was toen we een relatie begonnen. We kenden elkaar al heel lang, waren veel en vaak samen, en heb nooit eerder dit gedrag bij hem gezien. Tuurlijk hadden we wel eens gesprekken over zijn jeugd, dat heb ik ook met hem gedeeld. Je leert elkaar dan ook kennen. Maar het was altijd leuk en gezellig. Tuurlijk kan dat niet altijd als je een relatie begint dat weet ik maar al te goed. Maar had nooit verwacht dat hij zo op deze manier zou gaan worden, dat verwacht je zowiezo niet wanneer je een relatie begint met elkaar. Maar vanaf dat moment is hij zo veranderd. We hadden af en toe wel eens app contact, maar ik kreeg geen 50 berichten op een dag, zowel via insta, TikTok of whatsapp. En hij werd nooit boos of sacherijnig als ik even niet reageerde, omdat ik gewoon op me werk ben, of ergens anders mee bezig was. Hij wil elke minuut weten wat ik aan het doen ben, of ik thuis ben, wat ik eet, noem maar op. En dat wat ik hierboven allemaal beschreef heb. Ik ga daar niet meer mee akkoord, en weet dat dat ook het beste is voor de kinderen straks. Ik moet inderdaad niet meer alleen aan mezelf denken maar ook aan de 2 kindjes die mij mama gaan maken.
Sorry dit is echt niet gezond. Klinkt echt als mijn ex. Of hij nou de vader is of niet, zo kan hij niet doorgaan. Hij luistert duidelijk niet naar jou dus ik zou als ik jou was echt een afspraak maken met een professional die je hierbij kan helpen.
To concentreer je nu op jezelf en je zwangerschap. Een tweeling is niet niks. Er zitten ook medisch gezien best risico's aan. Stress helpt daar niet bij. Hij laat zeer ongezond gedrag zien. En is je aan het manipuleren (alleen jij begrijpt mij, jij moet mij helpen etc). Jij hebt hem gewezen op hulp maar dat wil hij niet. Meer kan je niet doen. Het is voor jou totaal niet relevant waar zijn gedrag nu precies vandaan komt. En of er trauma's zijn. Dat is verder aan hem en de hulpverlening. Jij kunt je tijd beter besteden aan je eigen situatie. Ik zou je eigen omgeving gaan inlichten. Want wat doet hij straks als de kinderen er zijn? Misschien kan de huisarts of het wijkteam jou helpen met een gezonde afstand richting hem (als hij niet blijft luisteren naar jouw grenzen). Uiteindelijk bepaal jij welke rol hij nog in jouw en jullie leven gaat spelen. En ik zou absoluut niet meewerken aan erkenning of gezag zolang hij niet heeft laten zien langere tijd stabiel te kunnen blijven. Her is wel af te dwingen als hij dat echt zou willen (maar de kans lijkt mij voor nu niet zo groot). Gelukkig heb je in deze tijd geen afhankelijkheid van een man meer nodig.
Het feit dat zij bepaalt welke rol hij krijgt, beseft hij zich misschien ook heel goed - het lijkt me vreselijk te weten dat je kinderen krijgt waar je helemaal niks over te zeggen hebt, dat kan ook van invloed zijn op zijn gedrag nu. Ik praat het niet goed, maar ik zou hem niet volledig buiten sluiten. Als ik nu mijn twee kinderen niet meer zou mogen zien, zou ik ook in staat zijn rare dingen te doen uit een gevoel van machteloosheid.
Precies. Wellicht heeft hij een hechtingsstoornis en komt dat nu pas naar buiten nu hij 2 kinderen verwacht? Hier kan aan gewerkt worden natuurlijk, maar dat moet hij wel willen en voor open staan. Is het gedrag gekomen sinds hij weet dat je zwanger bent?
Het gedrag is ontstaan sinds dat we een relatie hebben genomen. Eerst was het goed te doen, maar het werd steeds erger en erger, we hebben nog niet lang een relatie. Hij wilde eerst helemaal niks te maken hebben met de kinderen, en vond dat ik voor abortus moest kiezen. Maar ik heb hem gezegd dat ik dat niet zou kunnen, en dat het bij mij meer dan welkom is. Ik ben nu 19 weken zwanger. Volgens zijn oma heeft hij dit vaker gehad in relaties, hij ging de deur niet meer uit op bepaalde tijden omdat dan zijn vriendin thuis zou komen, eerder ging hij nog naar de sportschool totdat hij een vriendin kreeg en alleen maar bij haar wilde zijn.. Ik heb net een gesprek gehad met haar..
Ben het met alles met je eens! Goed dat ze hier al een grens trekt. Wie weet hoeveel erger het anders wordt, en hoe moeilijker ermee te stoppen. En dan later gaan ze aan haar vragen zeker waarom ze er niet eerder mee is gestopt?
Oef dit klinkt idd wel erg ongezond. Als hij dit gedrag ook had bij eerdere relaties is het maar de vraag of dat ooit zal veranderen. Je zult nu jezelf en je kinderen op de eerste plaats moeten zetten en naar hem toe heel duidelijk zijn. Het lijkt mij dat er op dit moment geen sprake kan zijn van een normale relatie tussen jullie. Zijn gedrag zal zeker moeten veranderen voor daar sprake van kan zijn. Vraag je omgeving om je hierbij te helpen, want dit zal in je eentje echt moeilijk worden. Het is en blijft de vader van jouw kinderen, maar op dit moment klinkt het niet als een goed idee om de relatie voort te zetten. Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie.
Laten we ophouden hier tal van diagnoses te plakken op deze man. Niemand is hier (zijn) arts. En het is totaal niet relevant of helpend voor to. Als hij hulp wil (wat niet het geval is) dan kan hij daarvoor terecht bij de huisarts. To heeft dat al aangegeven en dat is verder voldoende. We moeten ook ophouden zijn gedrag goed te praten. Of het als de taak van to te zien zijn probleem op te lossen. Dat is het niet.
Heel naar voor je, dit verwacht je niet als je een relatie aangaat natuurlijk. En als hij dit ook al eerder heeft vertoont in een relatie, dan vraag je je toch af met welke reden. Het ‘nadeel’ is nu alleen dat je zwanger bent van hem, anders was het veel en veel makkelijker geweest. Kan je er goed met vriendinnen over praten? Ik hoop dat je snel de juiste hulp hiervoor gaat vinden die jullie verder kan helpen en als er echt geen jullie meer kan zijn, jouw bijstaat in het maken van beslissingen.
Dit alles is niet aan ts om boven te halen en om aan te gaan werken met hem. Hier heb je psychologen voor nodig. Ts heeft er al veel aan gedaan om hem te helpen maar hij weigert zelf. Dan kan je nog maar 1 ding doen en keihard grenzen stellen. En dat moet ze ook doen, in haar eigen belang en daarmee in het belang van de kinderen. Misschien kan hij in de toekomst een rol als vader op zich nemen. Maar zoals hij nu doet lijkt het me dat de kinderen beter af zijn zonder hem.
Natuurlijk zijn daar psychologen voor, maar voordat hij daar überhaupt bij terecht kan, ben je al heel wat verder en is ze wellicht al bevallen. Ze hebben een relatie (gehad), dan vind ik wel dat je recht hebt om te weten hoe of wat. Of ze dat ook wil is aan haar.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ook ik kan als maatschappelijk werker niet niet reageren. Het is wel zorgelijk wat je omschrijft. Goed dat je inmiddels voor jezelf opkomt. Hij zal zelf hulp moeten zoeken en zo lang hij dit niet doet kan je weinig verder. Je kan hem niet dwingen. Aangezien hij wel de vader is, vroeg ik me af of je inmiddels zelf al een gesprek heb gehad met de prakijkondersteuner en/of maatschappelijk werker om de situatie te bespreken? Zo niet, raad ik je wel aan om dit alsnog te doen. Om voor jezelf en de kinderen zaken te regelen en ook om te bespreken hoe je wel de veiligheid van jezelf en de kinderen kan waarborgen. Hoe ga je met deze situatie om? Welke rechten heeft hij als vader? Wel erkennen/ niet erkennen? Welke rechten heb jij als alleenstaande moeder? En zo heel veel vragen. Ik wens je veel sterkte in deze situatie en hoop dat je ondanks alles kan genieten van je zwangerschap!
Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Ik had binnen een week na mijn doorverwijzing een intake bij een psycholoog en ik kan daar wekelijks terecht.
Dit! En daarbij zijn er zoveel meer vormen van hulp dan alleen een psycholoog. Het begint bij dat hij erkent dat het niet goed met hem gaat en dat hij hulp wil.
In een goede relatie is dat inderdaad een verstandige en gebruikelijke termijn. Is de verloskundige wel op de hoogte van je situatie? Want kan me voorstellen dat ze dan anders adviseert. Het lijkt me sowieso verstandig om e.e.a. met haar te bespreken. Ook via die weg is er hulp mogelijk.
Hoeft niet, maar in de meeste gevallen is er zeker wel een lange wachttijd, daar moet je dus wel vanuit gaan. Kan het alleen maar meevallen.
Iemand die niet geholpen wil worden, kùn je niet helpen. Zo simpel is het. Dus jij ook niet TS! TS, neem alsjeblieft afstand en bij een volgend incident, neem contact op met de politie/wijkagent. Of vraag ze nu al om advies. Zoals jij beschrijft hoe hij bij jou thuis binnendringt is echt niet normaal. Niet om te doemdenken, maar er zijn altijd meerdere scenarios mogelijk in de toekomst en dat kan hard meevallen, maar ook escaleren, als je in dit stadium (en m.i. terecht) melding doet, ligt dat maar vast. Is er later (ik hoop van niet) gedoe, dan is jullie situatie al bekend. En zoals al meerderen schreven, je bent gelukkig niet getrouwd, dus komt erkenning/ouderlijk gezag om de hoek kijken, doe dat niet, je zit aan hem vast door de kinderen, maar zoals hij nu is, wil je ze dan de helft van de tijd bij hem laten zijn, is dat wel veilig? Edit: hij heeft dit gedrag altijd voor jou verborgen kunnen houden, dus maak je geen illusies over dat een eventuele rechterlijke macht hier wel doorheen prikt als je nu wel alles officieel regelt en je er later werk van maakt.