Maar jij ziet ‘kerk’ als ‘invulling van vrije tijd’, iemand die gelovig is ziet de kerk niet anders dan bv school. Dat is gewoon iets dat erbij hoort en geen keuze. Ik heb dat bv met zwemles, dat was gewoon verplicht, ook al vond de oudste het bv verschrikkelijk.
Geloof moet vanuit jezelf komen. Daar moet je zelf achterstaan en een vrije keuze zijn. Zeker een jongere kan en mag die keuze vanuit zichzelf maken. En hoeveel waarde heeft dat geloof nu werkelijk als je daar totaal niet achter staat. Maar alleen in die kerk staat uit dreiging en dwang vanuit ouders?
Ik vind dat vanuit mijzelf gezien ook, want ik ben niet gelovig, maar niet iedereen staat daar hetzelfde in natuurlijk. En er zijn ook dingen die ik heel belangrijk vind, waarvoor andere ouders hun schouders op zullen halen. Dat maakt het ene niet ‘juister’ dan het andere.
Ik vind dwang bij iets zeer persoonlijks als geloof absoluut niet goed. Ook niet vergelijkbaar met andere zaken als opruimen of bedtijd. Dit gaat echt om iets zeer persoonlijks. Het is ook niet voor niets dat zoveel mensen zich als volwassene hebben afgekeerd van het geloof. Of voor de vorm met kerst nog langskomen. Ik zou mijn kind absoluut steunen als ze tot geloof komen. Maar drang en dwang mogen absoluut niet. Daarbij ziet God toch ook direct als iemand niet oprecht is in zijn geloof? Of doe je het alleen vanwege de schaamte en schandecultuur binnen de kerkgemeenschap? Nee, het welzijn van kinderen gaat hierin voor. En als ze werkelijk geloven dan komen ze zelf wel en gaan er met plezier heen.
Je schetst het wel erg zwart/wit. Vroeger moest ik ook mee naar de kerk, wel 2 keer. Vond ik het toen altijd leuk? Nee niet altijd. Ben ik er slechter van geworden? Nee zeker niet. Nu ga ik vrijwillig 2 keer op een zondag naar de kerk, en de kinderen gaan mee. Nu 1 keer straks als ze wat ouder zijn ook 2 keer. Het gaat om 3 uurtjes per week he? Het is niet zo dat ze de hele zondag in de kerk zitten. Sommige dingen “moeten” gewoon in het leven. En dan heb ik het niet perse over de kerk. tegenwoordig worden veel pubers wel heel speciaal behandeld . Want stel je voor dat ze wat moeten.
Dingen doen die ze leuk vinden. Verschilt per persoon wat dat is. En niet te veel en te vaak iets willen, ze hebben ook gewoon steeds meer behoefte aan ‘eigen dingen’, dat is heel normaal en ook heel gezond. Hier zijn ze iets ouder, maar de bioscoop, shoppen (het zijn meiden ), ergens lunchen, een theatervoorstelling (mits ze die leuk vinden natuurlijk), enz. vinden ze meestal best leuk, maar ik hoef er niet wekelijks mee te komen (even naast het financiële aspect ).
Zeker, in elk huishouden zal het anders zijn en kinderen groeien daarmee op en er zal een moment komen dat ze hun eigen beslissingen zullen maken. Ik werk 36 uur en vind het heerlijk om in het weekend geen verplichtingen te hebben. Tuurlijk plannen we af en toe zeker wel iets, maar dit hoeft van mij niet elk weekend. Thuis opladen geeft mij meer energie en voldoening dan een dagje Efteling
Ja snap ik hoor. Het is inderdaad voor iedereen heel anders en wat je fijn hebt of nodig hebt. Door jouw uitleg bedacht ik me gewoon dat iedereen anders naar ontspanning kijkt en mijn kinderen wat dat betreft blijkbaar echt een “product” van mij zijn en ook uithuizig zijn Ik werk overigens ook 36 uur maar voor mij is juist erop uit zijn hetgeen wat me energie geeft. Thuis kan ik niet goed ontspannen dan ga ik schoonmaken, wassen en mijn to-do afwerken (die oneindig is) Als we er op uit zijn ben ik echt met ze in het moment. Al is dat ook gewoon het bos, de kinderboerderij, koffie drinken of ergens in een café een spelletje doen.
Ik vind dat ook altijd wel mooi om te zien hoor als ouders zo op gaan met de kinderen in het moment. Die momenten heb ik zelf ook wel, maar niet elk weekend en zeker niet na een drukke werkweek Denk dat het ook er mee te maken kan hebben wat voor een type je bent. Zelf ben ik best introvert en kan niet opladen als ik altijd “aan” moet staan.
Ik respecteer ook de mening van mijn kinderen. Maar dat betekent niet dat ik daar ook altijd aan toegeef. Juist niet, want dan zitten ze dag en nacht te gamen of tv te kijken Sommige dingen moeten gewoon. Zeker die van 10. Wij zijn niet gelovig, maar ik kan me voorstellen dat, als je dat wel bent, je de kinderen gewoon meeneemt naar de kerk. Dat is niet zielig. Dat is opvoeding in jouw visie. Wij gaan volgend jaar de Alpe d'huZes lopen met het gezin. Daarvoor moeten we trainen (regelmatig een flinke wandeling maken). Daar hebben ze geen zin in. De oudste (15) heeft een keuze. Hij sport veel en gaat de tocht wel halen. De jongste moet mee. Punt. En dan zoeken wij wel een route die leuk/interessant is voor hem. En zorgen we dat we stoppen bij een leuke speelplek. Of we gaan onderweg pokemons vangen. We houden het ook in evenwicht. Hij moet soms mee met ons, omdat wij ieys willen. Wij gaan soms met hem ergens heen omdat hij dat heel graag wil. Kort samengevat. Af en toe iets moeten is niet zielig en hoort gewoon bij het leven.
Klopt. Maar vanaf welke leeftijd vind jij dat een kind werkelijk die keuze kan maken? En kan jij begrijpen dat gelovige ouders hun geloof willen meegeven aan hun kinderen? Net zoals jij jouw visie op het leven aan jouw kinderen meegeeft.
Hier gingen we laatst naar het bos en ik vroeg hij hij ook mee gingmaar nee hij was moe En een half uur later belde ie of ie naar het winkelcentrum in de buurt mocht met vrienden Dus ja het is maar net wat ze leuk vinden En met wie
Ik zou hier ook echt niet blij van worden. Ik heb echt een hekel aan wandelen. Gelukkig mijn kinderen ook.
Maar hoe je bent opgegroeid zegt niet altijd alles, ik denk dat je karakter bepalender is… mijn ouders gingen nooit weg in het weekend toen ik jong was. Ik vond dat vreselijk! Ik zelf heel erg van het op pad gaan. Ik wil avontuur! Maar mijn oudste zoon juist weer helemaal niet, die vind het echt stom ook als we in een weekend of vakantie iedere dag uitstapjes doen. Hij wil het liefst thuis rondhangen. Ik herken echt mijn vader in hem daarin.
Ik ook, maar het punt is natuurlijk wel dat je soms ook gewoon iets moet doen wat je niet zo leuk vindt. Denk dat dat voor iedereen geldt.
Soms ondernemen we als gezin een uitje, dan gaat iedereen gewoon mee, dat is ook eigenlijk nog nooit een onderwerp van discussie geweest. Maar als ik gewoon op de bonnefooi even ergens wil gaan wandelen, zwemmen, naar de kinderboerderij, oid, dan laat ik de jongens wel redelijk vrij. Zij (en hun vader) zijn echte huismussen. Zij laden op door in het weekend niet te veel te hoeven. Mijn dochter en ik houden juist erg van lekker op pad gaan. Ik vind dat prima, zij mogen hun vrije tijd grotendeels zelf indelen, met bepaalde grenzen aan gamen en beeldschermen natuurlijk. Mijn oudste zit in 2vwo en werkt hard, is verantwoordelijk, plant zijn huiswerk en toetsen zelfstandig en haalt goede cijfers. Als hij dan in het weekend geen zin heeft om naar het bos te gaan, dan vind ik dat geen enkel probleem. Overigens gaat ook hij in de praktijk vrij regelmatig nog gezellig mee. Als er ergens een drankje op een terrasje of een ijsje in zit wordt hij meestal nog wel enthousiast.
Meegeven kan altijd. Dat doe je ook automatisch gedurende de opvoeding. En meenemen naar een kerk/tempel/moskee etc is prima. Maar als een kind echt niet achter het geloof staat (of wellicht nooit heeft gestaan) dan dien je dat te respecteren. En je kind/jongere daarin te respecteren ongeacht de leeftijd. Drang en dwang zijn op dat soort punten echt niet goed. Een ware gelovige blijft of komt terug. Maar daar staan terwijl je er niets of niets meer mee hebt is totaal niet oprecht (of alleen mooi weer spelen voor de bühne of je ouders). Goed ouderschap is wat mij betreft je kind serieus nemen en met respect behandelen.
Wat mij betreft moet je alleen in een kerk zijn als jij daar zelf achter staat. Als volwassene maak je zelf die keuze en dat is prima. Het geloof zal dan onderdeel zijn van je dagelijks leven en is niet alleen op zondag. Maar als jij daar echt niets mee hebt dan mag dat ook. Hoe vervelend ook voor de ouders. Maar je hebt niets te zoeken in een kerk als je totaal niet achter het geloof staat. Dan hou je jezelf en je omgeving (en dus ook God) voor de gek. Om gelovig te zijn heb je trouwens ook geen kerk of gemeenschap nodig. Dat kan je ook vanuit je eigen huis beleven. De band met God is iets persoonlijks. Dat kan en mag een ander niet voor jou bepalen. Staat volledig los van een keer iets moeten.
Prima dat jij dat zo ziet! Laat andere daar ook vrij in hoe zij dit invullen. Niet alles hoe jij het doet/zegt is ook hoe het moet hè..