Hoi allemaal, Een tijdje geleden heb ik hier een topic geopend over mijn schoonmoeder. Het ging er toen over of ik er echt goed aan had gedaan het contact te verbreken. Er waren heel veel dingen voor gevallen zoals psychische mishandeling, lichamelijke aangevallen, auto's die kapot werden gemaakt, scheldpartijen en dat ze ook aan de deur kwam flippen e.d. Mijn man vond het toen erg lastig om het contact toen definitief te verbreken ivm ons net geboren zoontje. Zij keek zelf niet om naar ons zoontje en was met spullen gaan gooien naar mijn man zonder dat ze wist of ons zoontje erbij was. Ik had het contact al verbroken in mijn zwangerschap. Het was een erg lastige situatie. Want mijn man bleef schuldgevoel houden naar haar. Voor meer info kan je de openingspost van dat topic lezen. Maar eindelijk na maanden zaten we heerlijk in rustig vaarwater. Mijn man merkt het zelf ook. Hij had zijn weg erin gevonden, schuldgevoel was een stuk afgenomen. En zeker was het soms nog lastig maar over het algemeen ging het goed. Maar toen kwam het ze ging weer bellen. Ja in snap niet waarom er geen contact is hoor blabla begon weer te schelden en allerlei lelijke dingen te zeggen. Mijn man begon zich weer schuldig te voelen maar kon zich er na een paar weken weer bij neerleggen. Maar nu kregen wij gister dus een brief op de mat. Naja wij eigenlijk Hij alleen zijn naam stond erop. Zal een beetje samen vatten wat erin stond Hoi....... (mans naam) Hoe gaat het? Mama snapt niet waarom ze je niet spreekt hoor? Hoe gast het met MIJN KLEINKIND. ( ja echt in hoofdletters en niet zijn naam of hoe gaat het met je zoon of iets) Mama heeft de hond in moeten laten slapen en Mama heeft een nieuwe vriend. Mama heeft zo'n goed leven nu. Mama heeft altijd alles voor jou gedaan dus dit verdient Mama niet. Mama weet ook dat jij dit eigenlijk niet wilt maar dat het door (mijn naam) komt. En ga zo maar door een brief met alleen maar een opsomming over haar en beschuldigingen naar mij. Hierdoor heeft mijn vriend weer last van schuldgevoel naar zijn moeder. Want ze manipuleert hem heel de brief lang ook met van alles. En weet niet wat hij moet doen. Contact zoeken door langs te gaan, een brief schrijven, bellen of het negeren. Wij hebben hier dus een heel gesprek over gehad. Heb hen gezegd als jij behoefte hebt aan contact met je moeder moet jij dat zeker doen. Maar begrijp wel dat na alles wat er gebeurt is ons zoontje en ik dat niet gaan doen. Want wij hebben de taak hem te beschermen. Aan de ene kant begrijpt hij dit maar aan de andere kant werd hij weer boos en kroop weer in die rol dat zijn moeder alles kon flikken. Ook proberen te laten zien van en he wat heeft ze nou eigenlijk aan jou gevraagd? Want heel die brief gaat over haar zelf. Maar hij blijft vatbaar voor die manipulatie. Wat moet ik hier nou mee? Ik wil niet dat straks mijn relatie hierdoor kapot gaat. Maar wil ook absoluut niet instemmen met contact tussen schoonmoeder en onze zoon. Want echt deze vrouw laat een spoor van vernieling achter helaas. (Sorry voor het lange verhaal)
Is het een idee dat hij eens met iemand gaat praten hierover? Professionele hulp? Verder zou ik als ik jullie was absoluut geen contact zoeken. Zulke mensen maken alleen maar meer kapot.
Jouw man is door zijn jeugd ernstig beschadigd. Hij zet de veiligheid van zijn gezin niet op een. Maar blijft een kind dat niet op kan tegen zijn moeder. Heeft hij al ooit professionele hulp gehad om te leren omgaan met haar? Hij kan haar niet veranderen. Hij kan wel leren zijn eigen gedrag aan te passen. Geen schuldgevoel. En inzien dat zijn moeder een stoornis heeft waar hij mee kan leren omgaan (zij niet). Dit kan uiteindelijk gaan zorgen voor (ernstige) relatieproblemen tussen jullie. Want straks gaat hij met zijn zoon daar toch langs. Wat doe jij dan?
Hij is al ruim 2 jaar in therapie. Verschillende soorten therapie gehad om zijn trauma's uit het verleden een plekje te geven en om leren omgaan met zijn moeder. Dat wad eerst namelijk de bedoeling. Nu is het meet gericht op het loskomen van zijn moeder. Maandag heeft hij weer een afspraak. Vaak ziet hij het dan weer even in maar uit ervaring weet ik dat aankomende weken weer op en af gaan. En heel eerlijk ik weet niet hoeveel keer ik dat nog ga volhouden dat op en af. Contact ga ik zelf ook zeker niet zoeken. Voor mij is dat boek dicht... zelfde als voor ons zoontje ook die krijgt ze niet te zien!
Dat is zeer zeker zo dat hij beschadigd is. Verder blijft hij loyaliteit voor zijn moeder voelen... soms zelfs idd meer dan dat hij zijn zoon beschermt. Dat is ook het stukje wat mij boos maakt....of nouja eigenlijk vooral verdrietig. Ja hij zit al ruim 2 jaar in therapie om zijn trauma's een plekje te geven en eerst om een weg te vinden in contact met haar. Maar nu juist weer om te zorgen dat hij niet gemanipuleerd word en juist los komt. Hij weet aan de ene kant ook zeker dat er iets van een stoornis is en zij niet gaat veranderen. Ook weet hij dat ze waar ze ook komt een spoor van vernieling achter laat (dit zijn zijn eigen woorden). Maar toch heeft hij dan een schuldgevoel en wilt hij ons zoontje daar aan blootstellen. Hij begrijpt mij dan ook weer wel aan de andere kant dat ik ons zoontje wilt beschermen maar vind dat toch lastig of iets. Mijn man weet heel duidelijk dat als hij daar langs gaat met ons zoontje het tussen ons klaar is. Hoe hard dat ook klinkt... op dat moment zou hij dan dus laten zien dat hij mij niet respecteert als moeder... maar ook laat hij dan zien dat hij ons zoontje in gevaar brengt. Ook weet hij dat ik het dan via de rechter ga spelen dat hij zoontje niet mee mag nemen naar zijn moeder. Hij weet ook dat ik dit meen. Wij zijn door dit alles al eens eerder bijna uit elkaar gegaan. Ik heb toen dus al informatie ingewonnen via een advocaat. Ook al verschillende mensen die willen getuigen over dingen die zijn voorgevallen met zijn moeder. Ook de kinderen van mijn man zijn overleden stiefvader willen dan getuigen. Hun kids zijn namelijk ook geschaad door schoonmoeder. En zo nog meer mensen. Is ook bewijs met aangiftes e.d Gelukkig is het vorige keer niet zo ver gekomen. Sliep toen al bij mijn ouders en toen kwam hij gelukkig vrij snel bij zinnen dat hij dit niet moest laten gebeuren... en nadat hij erover had nagedacht begreep hij zeer zeker dat zoontje beschermt moest worden. Helaas is dat nu door die brief weer anders...
Het is een patroon. Zijn moeder zal blijven trekken aan hem. Dit was in principe te verwachten. Want hij heeft een duidelijke grens aangegeven en zij accepteert dat niet gewoon maar natuurlijk. Vanuit haar kant gezien logisch want zij ervaart verlies en wil de oude situatie terug. Ik denk dat je niet anders kan dan accepteren dat het voor je man moeilijk zal blijven en dat hij op de een of andere manier blijft worstelen met alles op het moment dat zijn moeder weer een appel op hem doet. Hij zal daar zelf een weg in moeten vinden. Het zou goed zijn als hij maandag de brief meeneemt en daar bespreekt. Wat jij kunt doen en ook al doet is grenzen stellen. Jezelf en je zoontje beschermen. Heel duidelijk zijn. Hij zit nu vol emotie en kan waarschijnlijk niet rationeel nadenken en flapt er dan van alles uit. Probeer dat los te laten en jou niet te laten beïnvloeden. Doe je eigen ding. Maak er gezellige dagen van met je zoontje en geef hem de keuze om daar aan mee te doen of niet. Daarmee laat je zien dat zo’n brief en zijn moeders houding echt niet jullie geluk hoeft te beïnvloeden.
Een patroon is het helaas zeker. Hoe meer hij afstand neemt hoe gekker de sprongen van haar worden. Naja echt verlies ervaren denk ik niet dat ze doet. Denk ook niet dat ze dat gevoel echt kan hebben helaas. Dit heb ik gezien toen haar andere zoon een tijdje het contact stop zetten. Ze was nog steeds hetzelfde als altijd... miste vooral de macht maar genoot stiekem wel van de slachtoffer rol. "Hoe kan hij mij dit nou aan doen snap het niet hoor" zoals ze nu eigenlijk ook doet... Ze heeft even terug ook mijn man gebeld. Toen was het ook de slachtofferrol van ja ik heb niks gedaan hoe kan je dit doen na alles wat mama heeft meegemaakt en daarbij mij zwart maken. Zo ook tegen mensen in de omgeving dat ik haar bij haar kleinzoon weghoud en wel meer dan dat wat ze verteld. Alles om zelf als slachtoffer te worden gezien. Dus ik denk zelf dat ze vooral verlies in macht ervaart. Dat mijn man het met vlagen moeilijk blijft hebben kan ik ook zeker accepteren... en natuurlijk ook begrijpen. Wat ik daarin lastig vind is dat hij in die situaties er zelfs aan denkt om onze zoon in gevaar te brengen. Hij heeft zelf gezien tot wat zijn moeder in staat is namelijk. Niet alleen bij haar eigen kinderen maar ook bij stiefkleinkinderen, haar overleden man, kinderen van haar overleden man (overleden man is stiefvader van mijn man niet zijn vader) buren, zussen van haar, vader van man, broertje van mijn, oma (moeder van vader) van man, mijn ouders, zussen, broertje en oma en niet te vergeten bij mij zelf. En nu vergeet ik er vast nog een hoop. Dat hij dan zelf nog loyaal blijft aan zijn moeder en het er moeilijk mee heeft is tot daar aan toe. Maar eraan denken ons zoontje in gevaar te brengen terwijl ze al heeft laten zien dat ze daar niks om geeft. (Dingen naar man gooien toen hij daar binnen kwam zonder dat ze wist of zoontje erbij was. Toen man daar war van zei van wat als zoontje erbij was geweest ja dan was dat maar zo en jammer voor hem dan. Dus dat vind ik lastig te begrijpen dat hij eigenlijk zijn schuldgevoel naar moeder bijna boven veiligheid zoontje zet. Die brief meenemen morgen vind ik inderdaad een hele goede tip! Dit bij man aangegeven en hij heeft hem al in zijn jaszak gedaan om mee te nemen! Wat dat betreft doe in alles om zoontje te beschermen. Ik geef rustig maar duidelijk mijn grenzen aan. Benoem waarom en waartegen ik zoontje in bescherming neem. En probeert er verder niet teveel woorden aan vuil te maken. Maar dat is soms lastig als hij uit emotie reageer. Vaak is het dan ja en hoe zie je dat voor je ik bijvoorbeeld weer contact met mijn moeder en moet dan zeggen dat ze van jou zoontje niet mag zien? Krijg ze nog gelijk ook he met wat ze zegt tegen iedereen. Blijf dan zelf rustig en geef aan dat ik het prima vind dat er zulke dingen worden gezegd als zoontje daardoor onbeschadigd blijft. Dat ik dat er wel voor over heb. Ik probeer idd om het los te laten en leuke dingen te doen met zoontje. Te spelen gek doen en genieten. Maar merk dat man er toch best wat last van heeft. Dus vind dat vrij lastig om die strijd in hem te zien. We hadden eindelijk weet wat rust, genoten en het was fijn. Hij had zich er bij neergelegd dat hij zich niet keer schuldig hoefde te voelen en begint nu weer opnieuw eigenlijk... hij keert echt weer in zijn schulp dan. Maar goed ik blijf zoontje beschermen tegen haar! En blijf mijn grenzen aangeven op een rustige manier. Hopelijk is dat genoeg om toch weer in rustig vaarwater terecht te komen!
Je omschrijft de patronen heel helder. En weet zo te lezen precies wat je wel en niet wil vanuit goed onderbouwde redenen. Natuurlijk is het moeilijk om hem zo te zien. Hij worstelt er mee. En ziet dan soms geen oplossing en de dingen niet echt helder. Goed dat jij het wel helder ziet! En ook dat je rustig blijft en de dingen blijft uitleggen. Meer kan je niet doen lijkt me. Loyaliteit is echt een heel lastig iets. Ook heel sterk en machtig. Hou je maar vast aan dat het je man eerder is gelukt om in rustiger vaarwater te komen. Nu is het even onrustig door een actie van haar. Maar het komt vast goed.
Hoe was je man zijn therapiegesprej gisteren? Hopelijk heeft hij het daardoor beter een plek kunnen geven.
Ja ondertussen inderdaad heel duidelijk wat ik wel en niet wil dat maakt het soms extra lastig voor mijn man. Ja bizar hoe sterk die loyaliteit kan zijn. Dat iemand zo ver over zich heen laat lopen en alles. Ja probeer idd te denken aan dat het hem eerder is gelukt om weer in rustig vaarwater te komen. Maar ik hoop gewoon niet dat het op deze manier nog jaren doorgaat. Dat steeds als zij iets laat horen die loyaliteit weer oplaait zeg maar. En hoop ook dat ze ons snel gewoon echt met rust gaat laten!
Hij geeft aan er veel aan te hebben gehad. Heeft het er uitgebreid over gehad met zijn psycholoog. Samen naar de brief ook gekeken en gelezen wat er nou echt staat zeg maar. Hoe dit voor hem voelt. Eigenlijk gaf hij al snel aan dat hij vond dat de brief vol beschuldigingen stond aan mij en verder alleen over haarzelf ging. Hij las nergens een excuus. Het was allemaal ik ik ik. Dus hij kwam er idd achter dat deze brief eigenlijk alleen maar benadrukt dat we de goede keus hebben gemaakt. Hij baalt er op zo'n moment zelf ook van dat hij zijn schuldgevoel laat spreken. Maar geeft ook aan dat het voelt alsof hij het verplicht is om onze zoon in haar leven te brengen. Gister ging het dan ook wel goed echter beginnen vandaag weer de eerste twijfels. Dus hopelijk gaan die ook snel weer een beetje weg. Want is eigenlijk altijd hetzelfde beloop. Rustig na gesprek daarna weer schuldgevoel en dat wisselt zich dan weet even af. Bedankt voor het vragen!
Trauma wil zich graag verstoppen. Herinneringen kunnen dan tijdelijk verdwijnen of verschuiven. Het is lastig om het te overzien. Al die losse informatie gaat de machine in en vindt zijn plekje misschien niet. Misschien is het handig om hem te vragen om zijn bevindingen na de therapie bij te houden in een dagboekje.
Je zou nog eens met die psych kunnen werken aan het schuldgevoel, of beter gezegd aan het "ik moet voor mijn moeder zorgen" gevoel en dan bij voorkeur met een emdr sessie om dat gevoel, dat patroon, af te zwakken.
Hmm dat is inderdaad een hele goede. Ik zou het eens gaan voorstellen aan hem. Hopelijk dat dit dan inderdaad helpt. Ook om op een later moment als ze weer contact opneemt terug te zien. Bedankt voor de tip
Er wordt inderdaad al gewerkt aan dat schuldgevoel. Hij heeft aam het begin dat hij in therapie ging ook verschillende EMDR sessies gehad. Inderdaad om ook dar stukje ik moet voor mijn moeder zorgen los te laten. Hierdoor is het echt al een stuk minder geworden. Je moet denken dat het toen wij net samen waren tot aan een paar jaar terug nog extremer was. Als zijn moeder dan belde omdat het lampje kapot was sprong hij in de auto en liet alles uit zijn handen vallen zeg maar. Dus er zijn echt al hele flinke stappen gemaakt. Dus het is door emdr al flink afgezwakt. Echter zorgt emdr er niet voor dat alles helemaal weg gaat natuurlijk. Dus ik denk niet dat emdr hem nog verder gaat helpen dan hij al gekomen is. Hopelijk zorg de therapie nu met zijn psycholoog voor het laatste stukje van schuldgevoel/zorgen voor los te laten.
Met vallen en opstaan. Ene dag is hij er zeker van en helemaal klaar met zijn moeder. Zegt dan ook ja als ik der dan spreek zegt ze alleen lelijke dingen blabla. Maar aan de andere kant blijft hij twijfelen. Zaterdag was ons zoontje jarig werd hij 1 en dan twijfelt hij weer. Ja hij word nu 1 jaar en daar is ze dan niet bij. Dat ontneem ik haar die eerste verjaardag en dat ontneem ik zoontje dan ook enzo. Probeer dan steeds weer rustig uit te leggen dat hij haar niks ontneemt dat ze dit zelf heeft gedaan. En ook dat hij zoontje niks ontneemt maar dat hij hem juist beschermt maar goed. Vandaag weer gesprek gehad met de psycholoog en lijkt hij weer rustiger. Maar zo'n brief brengt weet veel te weeg. Paar weken ontregelt voor het weer oke gast helaas.
Ja het ook nogal wat. Logisch ook dat hij bij zo’n mijlpaal weer allerlei vragen heeft. Ik vraag me een beetje af of hij echt twijfelt of dat hij zijn vragen hardop uitspreekt om nogmaals de bevestiging van jou te krijgen dat het echt oké is wat hij doet. Diep in zijn hart weet hij wellicht wel dat dit het juiste is maar eigenlijk zou hij het wel anders wensen. Dat er wel gewoon normaal contact met zijn moeder mogelijk is. Geen idee of dat klopt maar dit roept het bij me op. Knap dat jij rustig blijft en vertelt waarom dat dit het goede is om te doen.
Ja tuurlijk snap ik dat hij bij zo'n mijlpaal ook allerlei vragen heeft. Maar het blijft niet alleen bij het zich afvragen. Hij wilt op zo'n moment dan ook zijn moeder opbellen en alsnog uitnodigen. Word dan echt boos als ik aangeef dit absoluut niet te willen omdat ik haar niet in de buurt van ons zoontje wilt. Hij dan weer ja maar ik bepaal ook wat dit dat zus zo. En ik onderbouw dan waarom ik het echt niet wilt. Dat hij zelf echt vrij is om zijn moeder te bellen of naar haar toe te gaan maar niet met ons zoontje. Dat het echt onze taak is om hem te beschermen vooral na wat ze heeft laten zien in gedrag naar/over zoontje. Aan de andere kant als ik vraag wat het gaat brengen contact met zijn moeder geeft hij ook aan ja alleen maar ellende. Maar geeft daarna weer aan ja maar ik kan zoontje toch meenemen en als het fout gaat weggaan en dan stoppen met contact? Maar als ik dan aangeef dat hij dan al geschaad kan worden snapt hij dat vaak later pas. Om maar niet te spreken over dat hij gewond kan raken als ze dingen gooit. Probeer dan ook echt uit te leggen van wat denk je dat het met zoontje doet als die ziet dat er dingen naar jou gegooid worden? Of als jij uitgescholden word of echt aangevallen? Of hoe bang denk je dat hij word als win thuis zijn en ze op de ramen/deuren aan het slaan is? Of scheldend bel en hij dat mee krijgt? Dan snapt hij dat later weer wel. Dus denk niet dat het echt afvragen is. Vorige keer zei hij zelfs ja en kan hem ook stiekem meenemen hoor... nou toen werd ik wel boos en heb ik aangegeven dat het dan wel echt klaar zou zijn tussen ons. Antwoord daarop was nou dan kan ik hem zeker meenemen als hij bij mij zou zijn. Toen aangegeven dat ik desnoods via de rechter het contact met zijn moeder zou verbieden. (Daarover eerder al een keer contact gehad met een advocaat). En tuurlijk ik snap dat hij kijkt naar of er überhaupt normaal contact mogelijk is. Maar dat stadium zijn we eigenlijk al wel voorbij. Dat hebben we tijdens mijn zwangerschap en toen onze zoon net geboren was geprobeerd. Waardoor we er dus achter kwamen dat dit niet mogelijk is. En tuurlijk had ik zelf ook gehoopt dat dit mogelijk was en ik dan zoiets zou hebben voor zoon is ze goed dus we doen beleefd tegen elkaar. Maar helaas. Dus tuurlijk snap ik dat mijn man dat stiekem hoopt.... maar hij moet uiteindelijk die hoop ook los gaan laten wilt hij het een plekje geven natuurlijk.... Dank je! Naja ik probeer altijd rustig te blijven maar soms schiet ik zelf ook wel eens uit mijn slof erdoor. Dan ben ik het ook zat het voor de 10de keer uit te leggen. Of zat dat ik dan het gevoel heb dat ik alleen zoontje moet beschermen. Maar goed... meestal lukt het idd om rustig te blijven!