Ik hoef toch niet uit het ouderlijk gezag gezet te worden voor een gedwongen opname? Het één heeft toch niet met het ander te maken? We willen allemaal het liefst dat ze de vrijwillige hulpverlening in gaat en hopelijk gaat ze dat dan toch nog doen. Maar er moet in ieder geval íets gebeuren en niemand weet nu wat. Vandaar de jbt.
Ik heb ook een zoon die weinig wil als hij er geen nut in ziet. Voor hem zie ik het als een uitdaging om te leren zoeken naar de voordelen. Want veel dingen hebben wel zijn voordelen. Die eruit leren picken maakt je positiever en helpt je in beweging te blijven. Er is zeker een lange weg te gaan hoor. Maar het is een richting om de blik op te werpen. In ieder geval zijn geval. Maar als een kind vooral dingen wil doen die hem wat oplevert is het misschien wel iets wat kan helpen te motiveren. Inmiddels is mijn zoon van onderpresteerder op de cito V naar veel goeds en voorlopend gegaan. Iets waarvan hij zelf het nut niet in zag omdat hij alles erg saai vond. Veel beloningen komen achteraf en soms zijn ze ook niet zo duidelijk als je ze niet zoekt. Add: het gaat dan ook om de tijd tussen het doen en de beloning. Het instellen op de langere termijn. Dat maakt ook dat de tolerantie opgerekt wordt. Sommige snelle beloningen kunnen later een valkuil worden. Daar probeer ik hem voor te behoeden.
Hoop het echt niet. Maar waarom ik dit zei heeft te maken, door wat ons toen verteld werd. Dat er eerst een melding gedaan moet worden naar veilig thuis en waneer hun niets kunnen doen/uithalen de jbt komt. Bij ons is jbt gelijk gekomen omdat wij compleet zwart werden gemaakt door onze hulpverlening van toen. Omdat ze dus niet kregen wat hun wilde. Dus vandaar die vraag. Het is bij ons goed gekomen hoor omdat jbt ook zag wat er gebeurde. Arm kind ook zeg als je het even niet meer ziet. Hoop dat er snel iets gebeurd
Oh nee dat hoeft niet hoor, eerst een vt melding. Heb wel een vt melding gehad voor mijn dochter trouwens (standaard als politie bij crisissituatie voor minderjarige moet komen). Ik heb een goede samenwerking met de hulpverlening en generalist gelukkig.
Het is ook zelf allemaal wat zoeken en ondervinden. Voor mij is de psychiater en 1 moeder uit onze wijk waarbij haar zoon echt veel gelijkennissen met onze oudste vertoond degene waarmee ik eens overleg of tips deel. Zowel bij haar zoon als onze zoon zijn er ook al gesprekken geweest rond ODD. Dus echt gelijklopend. Onze buurvrouw haar dochter heeft ook ass maar daar is het verloop meer zoals bij onze middelste (veel makkelijker om te handelen) met haar zal ik dus veel minder eens overleggen. Een topic als deze vind ik wel eens leuk om gewoon eens te ventileren. Want dat mis ik on het echte leven wel af en toe.
Vanuit jou begrijpelijk dat je het vervelend vindt, vanuit hem begrijpelijk dat hij over niets anders kan praten. 2 werelden waarvan er 1 niet beter is dan de ander. Niemand is een zeurpiet; hij niet omdat hij het wil en jij niet omdat jij zijn gedrag vervelend vindt. Misschien kunnen jullie afspraken maken erover. Eens per dag, of 2x per dag mag hij bij jou infodumpen. De rest van de tijd praten jullie over iets anders. Bij die afspraak komt dan ook dat jullie elkaar geen zeurpiet of irritant mogen noemen. Respect is belangrijk. .. is een idee hoor, je moet niets natuurlijk, haha Omdat het heel onzeker is voor hem en dat zorgt voor stress. Stress zorgt voor prikkelbaarheid en fight/flight/freeze. Hij wil wel maar zijn systeem zegt: 'onzeker, onveilig, geef ons één goede reden om dit risico te nemen, nope!' En hoe dichterbij het moment komt hoe hoger de stress oploopt. Soms is het teveel en blokkeert het systeem en kan het niet anders dan vechten of vluchten (soms letterlijk). Daar kan hij niets aan doen, het is een instinctieve reactie en rationeel staat daarmee op plek 2. Instinct is sterker dan de wil, sterker dan logica. Het is een interne battle, eentje die niets te maken heeft met jou of mij of wie dan ook. Je krijgt de volle laag misschien, maar het is niet persoonlijk naar jou. Wel heeft hij je nodig om hem te kalmeren want het is voor iedereen moeilijk zichzelf te kalmeren als je stress ervaart, we hebben daar soms anderen bij nodig, zeker kinderen. Begrip en uitleg van de situatie zoals hij nu is: 'Ik zie dat je het moeilijk hebt, dat komt denk ik omdat *vul in*, klopt dat?' (als het antwoord is 'weet ik niet' dan is de stress al te hoog en is kalmeren (door tijd, ruimte en/of woorden te geven) het enige wat je kunt doen. Niet doorvragen over waarom niet of dingen zeggen als 'dan kan ik je ook niet helpen'.) Soms is het fijn als de pleister eraf getrokken wordt : 'alles is ingepakt, we zijn er klaar voor, kom we gaan'. Soms is het beter om even de tijd te nemen en de situatie (voor de 20ste keer) door te spreken, volgorde, verwachtingen, enz. Maar dat verschilt per situatie natuurlijk. Dat kan je het beste zelf inschatten natuurlijk. Zo fijn!!! <3 Veel plezier!
Dankjewel @KleineLai voor je uitgebreide reactie. Het is een oefening voor ons beiden. Geduld bewaren vs omgaan met de onzekerheid. En als het geduld bewaren mij lukt, dan wordt het voor hem ook makkelijker, want een geduldige rekaxte moeder waar hij de steun in onzekerheid kan vinden. Het fietsen vandaag was superleuk. Hij had er vooraf al enorm zin in. Zaten onderweg op de waddenzeedijk een appeltje te eten zegt hij. "Ik voel me zo fijn!" Hoe mooi Helaas moeten we morgen alweer naar huis.
Vandaag het 'grote geheim van sinterklaas' verteld. Maar de oudste zoon is zo verdrietig, wilde niet dat we het vertelden en wilt er écht niets van weten Hij zei ook: mama waarom hebben jullie dit verteld?! Ik wil het niet weten! Maargoed, hij is 10 dus we vonden het eigenlijk wel 'tijd'. En hij heeft er zoveel spanning van, heeft het er elke dag over. Dus hoopten eigenlijk de spanning wat weg te halen. We hebben nu afgesproken het er niet meer over te hebben en doen gewoon alsof we niets verteld hebben
Herkenbaar! Hier precies zo. Ik mag er niks over zeggen. Maar volgens mij weet hij precies hoe de vork in de steel zit. Maar als dat zo is, dan komen de cadeautjes niet (ik denk dat hij zo denkt). Dus MOET hij blijven geloven. Hij is ook zo lekker realistisch met het verlanglijstje. Een playstation 5 Meerdere Mario-spellen voor de switch Een eigen pc (inclusief beeldscherm etc) Koekoek... ga maar sparen vriend Dat ontzettend materialistische vind ik af en toe wel erg lastig om mee om te gaan. Positief: Afgelopen vakantie heeft hij eindelijk echt leren fietsen. We gaan vanmiddag de route naar school oefenen. Drukte vind hij nog eng (en dat is het daar in de ochtend wel). Maar hij zit stabiel op de fiets. En hij heeft afgelopen vakantie helemaal zelf (met mijn hulp) een programmaatje gecodeerd waarmee je rekensommen opgeeft, en terugkoppeling goed of fout terugkrijgt. Inclusief een teller die de score bijhoudt. Mooi om te zien hoe het programmeren perfect aansluit op de rechtlijnige manier van denken En hoe leuk hij het vind. Ondertussen heeft hij ook een sport gevonden die hij wil gaan doen (oktober waren er allemaal clinics van de verschillende sportclubs). Dus nu wil hij op tennis.
Uhm juist Sint. Ik heb nooit verteld dat hij wel of niet bestaat. En heb dus nooit gevraagd hoe en wat. Dus. Dochter doet pingpongen met een speciale vereniging. Erg leuk als dat wil haha en goed vor de handjes ook
Bij onze 3de gaf Sint zoveel spanning dat ze al weet dat hij niet bestaat sinds ze 2 was. Ze wist dat eerder dan haar grote zus die toen 6 was. Ze heeft 3 jaar haar mondje er over dicht gehouden. Vond ik erg knap van d’r. Maar scheelde enorm veel spanning. Bij onze jongste probeer ik het vooral niet heel groot te maken. Het leeft nu nog niet, maar over 2 weken natuurlijk wel. Ik hou het dan een beetje in het midden, van hoe het nu zit, want hij kan echt z’n mond niet houden en dan weet de hele kleuterklas het, kunnen we niet maken natuurlijk…
Wij doen ook niet aan het geheim van de kerstman (Sint is hier überhaupt niet). Niet helemaal eerlijk want ik ben sowieso geen voorstander van voorliegen (ja voor mij valt het sinterklaasverhaal onder voorliegen (ik ben er zo eentje )) , maar mbt mijn oudste is het sowieso geen doen, en ik denk dat de middelste heel erg van slag zal zijn als hij heel erg gaat geloven (die neiging heeft hij) en dan erachter komt dat het slechts verhaaltjes zijn. Ik laat het vooral erg in het midden maar stuur iets naar 'hij bestaat niet'. Zodra er slapeloze nachten komen, rusteloze dagen of teveel obsessie dan vertel ik direct hoe het zit.
Ik heb Het de oudste jong verteld, vanwege de spanning. De tweede ook redelijk jong. Maar die geloofde niet toen je het zou verwachten en begon later ineens wel te geloven. Met dochter heb ik het er nog niet over gehad.
Is er ergens een autisme support groep? Gewoon een groep voor ouders om te ventileren? Er is een hoop gebeurd in de afgelopen weken, waar ik dacht dat er hulp gezocht zou worden uit voorzorg...blijkt school al langere tijd last te hebben van hele rigide buien van onze zoon, waar we eerder geen notie van hebben gehad! Na een verslag van school gelezen te hebben en hem ermee te confronteren kwam een heel verdrietig verhaal naar boven... zoon dacht dat de wereld nep was en alles er alleen op uit was om zijn gegevens te stelen! Hierop zijn we gestopt met de Atemoxetine en hij gaf al vrij snel aan iets normaler denkwijze te hebben nu...zijn leraren geven aan dat hij tot de lunch het goed doet, maar vanaf lunch er weinig meer te bereiken is met hem en zijn ambulant begeleider geeft nu aan eigenlijk ook niks met hem te kunnen tot hij zelf in gaat zien dat hij hulp nodig heeft. Probleem is dat zoon bang is gepest te gaan worden zodra hij anders behandeld wordt en kiest er dus voor zich te misdragen om uit de klas gestuurd te worden ipv te vragen om een time out oid. Ik vind het zo zielig voor hem, maar ik raak ook gefrustreerd en vraag me af in hoeverre medicatie hem echt nog gaat helpen of dat we moeten accepteren dat hij is wie hij is en er ondanks zijn hoge iq gewoon meer niet in zit... :s
Ik ventileer (en stel gerichte vragen) wel eens in FB groepen, maar ik moet wel zeggen dat veel van die groepen erg groot zijn, dus je 'kent' niemand. Ik heb vaker gevraagd voor lotgenoot contacten, zelfs een psycholoog (waar ik tevergeefs aanklopte voor ondersteuning voor mezelf), zei dat ik dat vooral nodig had, maar deze bestaan niet bij ons in de buurt. Mama Vita blijkt in bepaalde delen van land wel iets te kunnen betekenen. Misschien zijn er in jouw buurt ook actieve NVA groepen. Ik heb op moment ook een ouderbegeleider, dat kan soms ook fijn zijn. Maar rot dat het niet goed gaat. Ik kan me voorstellen dat het erg frustreert. Het klinkt alsof hij heel hard zijn best doet om 'normaal' mee te doen, maar na de lunch is hij daar zo door overvraagd en uitgeput dat het barst...? In mijn ervaring gaat medicatie dat niet oplossen. Een andere school (setting) eventueel wel, maar die zijn vaak moeilijk te vinden (zeker als er ook HB speelt). (ik zou trouwens niet aannemen dat hij kiest om zich te misdragen. Vragen om een time out is voor de meeste autistische kinderen veel te hoog gegrepen, want dan moet je zelf aanvoelen en herkennen dat spanning oploopt, maar nog niet kookpunt heeft bereikt, zodat je nog in je denkende brein actie kunt ondernemen. En dan moet je ook nog weten wat je zou helpen, hoe je dat moet vragen... daar heb je best wat vaardigheden voor nodig! Zelfs mijn man vindt dit nog moeilijk) Heel veel sterkte. Hopelijk snel ondersteuning voor jullie. Waar zijn jullie op aan het wachten?
Weet al jaren dat het gaat komen, maar... Beschikking is binnen van de rechtbank. Als zoon 18 jaar wordt, worden wij zijn bewindvoerder en mentor. Doet toch iets met de emoties... Weer zo'n confrontatie momentje dat het leven anders loopt.