Moeder dementie: ontkenning?

Het lijkt me voor je moeder erg moeilijk om te accepteren dat ze dementie heeft. Ik vind het logisch dat ze naar anderen doet alsof er op dat moment niks speelt of het niet benoemt. Waarom zou ze?

Het is jammer dat ze er ook niet met jou over kan praten. Het zou haar waarschijnlijk helpen als dat wel kon. Maar ieder mens verwerkt de dingen op zijn eigen manier. Of dat het karakter of ziekte is dat kan beide. Het ligt ook aan het stadium waarin het zich bevind.

 

Het kan beide zijn. Mensen met beginnende Alzheimer zijn zich vaak pijnlijk bewust van wat er niet goed gaat, maar soms ook totaal niet. Dus het hoeft niet eens "ontkenning" (tegenover zichzelf of anderen) te zijn, het kan ook gebrek aan ziekte-inzicht zijn.
Bij andere vormen van dementie zie je dat gebrek aan inzicht heel veel. En dan kan het heel lastig zijn als je omwille van veiligheid iemand dingen moet opleggen of afnemen.

Heeft je moeder al een casemanager? Die kan hier goed mee helpen, ook in het gesprek tussen jullie.

 

Mijn oma is ook vergeetachtig.
Met nu een diagnose weet even de naam niet maar haar hersenen verkalken.
Eerst was het, volgens mij had ik dat al gevraagd.
Daarna herhalen, zonder te weten dat ze het vroeg.
Nu is ze zover dat ze een geheugen steun nodig heeft (ik ben de dochter van).
Maar er over praten doen wij niet.
Mijn oom zorgt voor haar dat ze financieel gezond blijft maar ook andere zaken.
En hun hebben onderling wel gepraat toen het of kon.
Dit is voldoende.

Dus ja leuk is het niet maar ergens begrijp ik staar wel.
Alleen er zijn wel gesprekken nodig om te bepalen hoe en wat je moeder wil.
Mijn oma mag blijven wonen waar ze nu zit tot dat de zorg te zwaar word en er is al een plekje besproken.

 

Herkenbaar beeld. Mijn oma heeft ook dementie. Dit is altijd haar grootste angst geweest om te krijgen.
Oma geeft dan ook steevast aan dat alles goed gaat. Ja, ze wordt wel ouder natuurlijk waardoor alles wat moeizamer gaat maar verder lukt het allemaal prima.

Op de vraag of ze nog kookt antwoord ze; ik eet 3 keer per dag want het is belangrijk om in je ritme te blijven.
En wat kook je dan? Eerst werd die vraag genegeerd en tegenwoordig antwoord ze; een maaltijdsoep. Inmiddels weten we dat dit de kleine blikjes soep van de Unox zijn.
Mijn tante woont in hetzelfde dorp en zag oma enkele maanden geleden in de supermarkt. De inhoud van het karretje was voornamelijk koek en chips.
Eten wat voor haar wordt gekookt en keurig in de koelkast wordt gezet, staat er na een maand nog.

Kapper? Blijkbaar niet meer nodig. Visboer, Nee daar kom ik toch nooit. Jarenlang ging ze iedere week.

Hǰǰet kostte heel wat overtuigingskracht om de casemanager dementie binnen te krijgen. Die kreeg bij het eerste bezoek dus ook gewoon geen thee of koffie aangeboden, hoefde echt niet iedere week te komen. 1 keer per 3 maanden was genoeg.
Oma was erg kortaf en kwam een beetje tot ontspanning toen er over zingen werd gesproken. Eind van het gesprek zegt de casemanager: Tot volgende week mevrouw.
Ja, gezellig zegt mijn oma. Hahahahaha.

Mijn vader vraagt terloops enkele dagen erna of ze een gezellige middag heeft gehad met casemanager. Nee, ze had helemaal geen bezoek gehad en dat hoeft ook niet want alles gaat gewoon goed.

Oom komt een uur later binnen en ziet dat er nog geen broodkruimel in huis is. Die is dus boodschappen gaan doen voor haar.

Gelukkig kunnen we als familie met hulp van professionals ervoor zorgen dat oma lekker in haar eigen huis kan blijven wonen. 1 ding weten we zeker, als ze daar weg zou moeten is haar leven klaar.

Het heeft wel veel rust gebracht in de familie toen er een casemanager invloog. Zij is er naast het contact met oma ook voor de familie. Helaas zijn er vaak (lange) wachtlijsten maar wel echt een aanrader.

Sterkte met de situatie rondom je moeder.

 

Helaas hoort dat gedrag er inderdaad bij. Ontkenning dat er een probleem is. De schijn ophouden voor de buitenwereld. En waar je niet over praat dat is er ook niet. En daarna komt de fase dat ze het echt niet meer weten. Helaas komt daar ook vaak gedragsverandering bij. Van zachter en lief worden tot echte agressie. Huiselijk geweld tegenover partners komt bijvoorbeeld ook voor. Pure onmacht, zelfbeheersing die verdwijnt en op een gegeven moment keer je terug naar de basis en is de persoonlijkheid grotendeels weg. In het verpleeghuis van mijn grootvader zaten de meest uiteenlopende voorbeelden. Echt heel schrijnend.

Bekijk of er nog een levenstestament geregeld kan worden. Maar misschien ben je al te laat. In mijn familie was dat bij een gezin helaas het geval. Daardoor heeft de rest het wel direct geregeld bij de notaris. Bevoegde familieleden kunnen nu juridische en medische beslissingen nemen. Ik weet dat een nicht (tegen de wil van vader) het indicatieproces voor plaatsing in een instelling in gang heeft gezet. Dat duurt lang en er zijn wachtlijsten. Ook gaat hij nu naar de dagopvang omdat er steeds meer gevaarlijke situaties ontstonden. En door de dementie had haar vader dat totaal niet door. Hij leeft steeds meer het verleden. Ze heeft intussen zijn auto verkocht (hij mag niet meer rijden maar deed dat soms toch, levensgevaarlijk). En in de toekomst kan dat ook met het huis. Heel treurig maar uiteindelijk is thuis blijven wonen vaak geen optie meer. De ziekte stopt niet. Het verloop is wel verschillend.

Volgens mij noemen ze het levend verlies. Je neemt bij leven afscheid van iemand. Kijk in je omgeving naar lotgenotencontact. Daarnaast de casemanager.

 

Ziekte, persoonlijkheid zou kunnen maar misschien ook generatie. Mijn oma is ook zo verschrikkelijk goed in het niet hebben over zwaardere onderwerpen. Niet over hebben en gewoon doorgaan.
5 jaar geleden is mijn opa overleden en mijn moeder kwam er dit jaar eindelijk een beetje doorheen om erover te praten.

 

Mij is toendertijd uitgelegd dat het brein ook in een soort van overlevingsstand kan gaan.
Dus de ontkenning vasthouden, niet bewust.

Met mijn moeder was dat ook het geval, en was het dus ook moeilijk bespreekbaar. En mijn vader vond het pijnlijk.
Achteraf denk ik: had ik maar meer geprobeerd om het te bespreken maar…we deden wat we konden

 

@bunchy
Allereerst heel veel sterkte. Het is zo 'n pijnlijke ziekte om mee te maken. Voor haar zelf en voor jullie.

Helaas heel herkenbaar. Mijn schoonmoeder heeft heel lang volgehouden dat ze op de verkeerde afdeling was opgenomen. Dat ging over naarmate ze verder achteruit ging.

Acceptatie is moeilijk. Voor haar. En voor jou. Accepteer dat je niet meer de gesprekken van vroeger kunt voeren. Haar wereldje wordt steeds kleiner.

 

Ik zorg inmiddels 7 jaar voor iemand met dementie en het ontkennen hoort erbij.
Casemanager kan je veel bruikbare en nuttige tips geven en misschien is een Alzheimer cafe ook iets voor je?
Die zitten door heel Nederland, daar kun je ook je verhaal kwijt.

https://www.alzheimer-nederland.nl/regios/alzheimer-cafe#:~:text=Het%20Alzheimer%20Caf%C3%A9%20is%20een,Veilig%2C%20vertrouwd%20en%20laagdrempelig.

 

Nederland is fantastisch op vlak van info rond dementie.

Hier heb je een link.
https://www.dementie.nl/dementie-en-diagnose/diagnose/als-iemand-met-dementie-doet-alsof-er-niets-aan-de-hand-is

 

Zoals hierboven aangegeven, het ontkennen hoort er echt wel bij. Mijn oma heeft dementie gehad, en in het begin had ze ook de ontkenning. Het is ook een tweestrijd, ook voor je moeder. Ze vergeet dingen, maar op goede momenten heeft ze dat door en gaan ze vaak proberen te compenseren. Hoe verder ze achteruit gaat, dan wordt dat wel minder.

Sterkte! Het is en blijft een rotziekte