Vergis je ook niet met 'ze hebben zelf ook kinderen grootgebracht'. Niet iedereen is een verzorgend type of een 'baby-type'. Er zit soms ook zomaar 30 jaar tussen je eigen baby en je kleinkind. Dan is het echt niet voor iedereen zomaar vanzelfsprekend dat je dat wel 'even fixt' . Ik kan inderdaad ook zomaar indenken dat wanneer jullie er niet zijn óf wanneet ze lekker in hun eigen omgeving zijn het makkelijker is en ze meer uit kunnen proberen wat werkt voor ze. Een campingbedje en opklap kinderstoel en wat speelgoed is zo geregeld natuurlijk. Spelen kan ook opeen kleedje op de grond.
ik zou bij de volgende oppas beurt lekker buiten het huis gaan werken met zijn tweeën en kijken wat er dan gebeurt. Grote kans dat het prima gaat maar dat opa en oma zenuwachtig zijn van jullie aanwezigheid. (zou ik wel zijn) Papiertje op de kast hoe de voeding gemaakt moet worden en klaar.
Zolang het kind geen gevaar loopt, opa en oma liefdevol zijn en plezier hebben in het oppassen vind ik dat het allemaal prima in orde is. Wees dankbaar dat ze dit voor jullie willen doen. Ook een professionele opvang doet dingen op de eigen manier. Accepteren en loslaten. En in jullie geval inderdaad een andere werkplek zoeken. Dit lijkt me voor opa en en oma ook echt niet ontspannen oppassen.
Inhoudelijk ben ik het echt wel eens met mijn voorgangers. Maar vind een aantal van jullie wel een beetje hard richting TS . Mijn kinderen zijn inmiddels 5 en 7 maar ik weet nog heel goed hoe spannend ik het in het begin allemaal vond om de dingen los te laten en hoe graag ik alles goed wilde doen voor mijn kind.
misschien komt het harder over dan gewenst, maar misschien helpt het TS ook in te zien, dat ze ondanks dat het spannend is, zelf bepaalde stappen moet zetten. Ik denk dat we het allemaal een ontzettend spannende tijd hebben gevonden, het zorgen voor je eerste kindje, tenslotte alles is nieuw! Je zit vol in hor(ror)monen, je moet je eigen ik als mama ontdekken. En daar komen ook deze dingen bij. Ik hoop dat TS er wat puntjes uit kan halen die voor haar en haar oppas opa/oma gaan helpen!
Ik snap dat het spannend is om je kindje bij een ander achter te laten, en dat het lastig is als ze de dingen niet hetzelfde doen als jij. Zoals hierboven al gezegd werd: probeer dat los te laten. Het is niet alleen goed voor een kind om te zien dat het bij iedereen anders gaat (binnen de perken natuurlijk) maar als het kindje veilig is, goed eet en drinkt en slaapt, dan zit het heus goed. Ik heb een oppas die zoon 2/3x pw opvangt en zij doet echt niet alles zoals ik het doe. Zoon ligt soms te laat op bed, soms eten ze twee keer pizza of snoept hij teveel. Maar hij is gek op haar, hij is veilig bij haar en ze doen de leukste dingen. Komt echt goed!
Hier heeft mijn moeder wekelijks opgepast op de oudste tot zijn zusje werd geboren. Ze kwam bij ons thuis en wij gingen werken. De eerste keren heb ik een briefje klaargelegd met instructies en zijn schema. Verder mocht ze de dag gewoon zelf invullen. Ook de andere opa en oma's hebben opgepast. Ene oma (schoonmoeder, gescheiden) maar een korte periode omdat het op een gegeven moment gewoon niet meer veilig voelde bij haar. Schoonvader en stiefschoonmoeder hebben ook lange tijd opgepast op beide kinderen bij hun thuis. Ook bij hun het schema doorgegeven en instructies voor het flesje etc. maar heb hun verder altijd vrij gelaten in hoe ze het willen doen.. Ergens moet je gewoon de controle uit handen geven en bij jezelf afvragen of het écht nodig is om over zulke dingen te discussiëren. Wees dankbaar dat ze het willen doen en geniet van deze periode
Ik snap het ook wel, maar lees en zie in de omgeving vaak dat als er problemen zijn qua oppas, dit 9 Vd 10 x de ouders van vaderskant betreft. want moeders moeder… tja gaat meestal goed, vinden de nieuwbakken moeders meestal geen probleem, maar: de schoonmoeders/ouders… tja die doen het anders. misschien moeten sommige schoondochters oma en opa ook iets meer de kans geven om op te trekken met de kleinkinderen, ipv overal bovenop te willen zitten
Je kunt niet van anderen verwachten dat ze het exact doen zoals jij. Zolang het verantwoord is, zou ik het dus echt loslaten. Mijn moeder heeft jaren een dag in de week opgepast. Mijn schoonmoeder paste af en toe op, bv. als er een kind ziek was (mijn moeder werkte de andere dagen nog). Ik heb ze de 'basisinstructies' gegeven als hoe ze een flesje moesten maken (al stond het poeder afgemeten klaar ) ed, verder had ik er het vertrouwen in dat ze goed voor mijn kinderen zouden zorgen. Niet alles ging altijd zoals het ging als ik er was, maar dat is nooit een probleem geweest. De meeste kinderen kunnen er prima tegen als dingen een beetje anders gaan - op de langere termijn is het denk ik zelfs goed voor ze. En als blijkt dat je kind er echt niet tegen kan, dan kun je dat op dat moment aangeven (en doen ze daar dan niets mee, dan kun je altijd andere opvang zoeken). Als ik het vertrouwen dat ze goed voor ze zouden zorgen niet had gehad, dan had ik ze niet op laten passen.
Wat mijn moeder hielp was gewoon een lijstje met: Hoeveel water & hoeveel schepjes (voedingstoren afgevuld) +- tijden slapen en duur Bakje met knabbels die R of G lekker vond (dat verschilde nogal) De kleertjes had ik in setjes als op de kast liggen, scheelde weer zoeken. Slaapzak was ook voor de geschikte temperatuur. Luiers en aanverwanten rijkelijk bijgevuld bij de commode Nu past zij alleen in noodgevallen op, dus een spiekbriefje met wat tegenwoordig de ritmes, hoeveelheden of voorkeuren waren was welkom. En of ze het wel/niet gebruikte was aan haar, maar in geval van twijfel was er een soort van "handleiding".
Mijn moeder past één dag in de week op. De eerste maanden deed ze dat ook bij ons thuis ivm medische problemen. Pas toen hij 7 maanden was ongeveer kon hij naar haar, inclusief medische apparatuur. Ik was op die dag dat zij bij ons kwam oppassen altijd thuis aan het werk. Ik merkte haar onzekerheid en ik had ook overal commentaar op . Dat werkt gewoon niet lekker. Dus toen hij naar haar ging, ging het een stuk beter want ik zag het niet meer. In eerste instantie gingen wij daar boven werken tot ze genoeg zelfvertrouwen had om het zelf te doen en de medische molen enigszins voorbij was. Nu gaat het heel goed, ze is een geweldige oma. Ik merk wel dat ik nog steeds dingetjes heb die ik anders zou doen, maar dat is echt loslaten. Ik zeg dat niet hardop want ik ben heel dankbaar dat ze oppast! Ik kaart soms wel de suikerinname heel voorzichtig aan. Want ik vind dat hij teveel suiker krijgt bij oma. Dan probeer ik dat ook wel goed te onderbouwen waarom het slecht is etc.
Misschien een hele onterechte vraag. Je geeft aan dat je schoonouders vragen hebben over hoe zijn flesje gemaakt moet worden, luier verschonen, slaapzakje aantrekken etc. Dat ze die vragen aan jouw vriend stellen, en dat hij jou dan gaat appen over hoe dat moet. Hoezo kan hij zelf geen antwoord kan geven op vragen als hoe het flesje gemaakt moet worden of hoe je een luier moet verschonen? Waarom heeft hij jou daar voor nodig? Ik ga er vanuit dat hij er vaker dan 2x per maand is.
Als je niet los kan laten dat opa en oma sommige dingen anders doen dan jij ze zou doen, dan moet je ze niet laten oppassen. Ik heb met oppassen altijd aangehouden: als ik aan het einde van de werkdag vrolijke, gelukkige, gevoede en (voldoende) uitgeruste kinderen terug krijg, dan vind ik het prima! Dan leggen ze hem samen op bed, of doen hem niet in een pyjama en slaapzakje… nou en? Daar krijgt hij niets van. En ze wennen razend snel aan ‘zo doen we het bij oma en zo doen we het thuis’. Leren ze van om een beetje flexibel te zijn. Dus: loslaten, of gaan betalen voor professionele opvang.