Dag dames, Ik zit met een dilemma. Mijn dochter van 6 wist al vanaf 3 jaar oud dat ze viool wilde spelen. Toen ze een halfjaar geleden haar zwemdiploma had, is ze gestart. We hadden al vermoedens van hoogbegaafdheid en die zijn afgelopen augustus bevestigd na onderzoeken (dit omdat het op school ook onduidelijk was of ze meer of juist minder uitdaging aan moesten bieden). Het idee was dat ze met vioolles ook eens iets zou gaan doen wat haar niet meteen goed af gaat, zoals de meeste dingen op school. Zodat ze leert leren. Nu begint ze sinds een paar maanden heel erg te klagen dat het saai is, de vioolles. ‘Alleen maar oefenen en weer naar de viooljuf, saai hoor..’ Ze moppert ook standaard wanneer ik haar herinner dat ze nog een keer moet oefenen thuis. Ik heb dit ook besproken met de viooljuf. Zij geeft aan dat ze nu al wat aan de snelle kant door de liedjes heen gaat, terwijl ze eigenlijk echt nog meer de puntjes op de i zou moeten zetten qua strijktechniek etc. Ik heb ook aan dochter zelf gevraagd wat ze dan wel zou willen. Ze wil niet helemaal stoppen. Ze geeft ook aan de juf erg leuk te vinden, dus daar zit het probleem niet. Ze denkt nu zelf dat ze liever op harp- of pianoles wil. (er staat thuis een piano waar ze zichzelf wat simpele liedjes op heeft aangeleerd) Wel vroeg ze me daarbij ook meteen ‘of is harp heel moeilijk?’ Ik vermoed dus dat het feit dat er uit een viool minder snel een heel prachtig geluid komt dan uit een harp of piano de oorzaak is. Maar dat was nou eigenlijk net een beetje de reden dat we dit geschikt voor haar vonden, los van dat ze zelf ook graag viool wilde. Maar hoelang moet je doorgaan om haar die ‘leerervaring’ te geven? Ze heeft sociaal-emotioneel ook al flink wat uitdagingen, zowel thuis als op school. Ergens heb ik zoiets van ‘laat haar lekker voor de ontspanning op pianoles gaan’. Maar geef ik dan weer niet teveel de boodschap mee dat je beter kunt stoppen als iets te moeilijk wordt? (zelf wil ze overigens absoluut niet toegeven dat het iets met moeilijk vinden te maken heeft. Maar ze ‘mag’ van zichzelf nooit iets niet kunnen/moeilijk vinden) Ik vind dit zo lastig. Hopelijk wil iemand dit eindeloze verhaal lezen en meedenken
Oh ze is 6, naar zit in groep 4 overigens. Is van de instroomgroep meteen in groep 2 geplaatst. (Vandaar dat dit onder ‘schoolkinderen en pubers’ staat.)
Heeft ze jou/jullie wel eens zien zwoegen om iets goed te leren? Wat bij G hielp (kon de letters maar maakte de stap naar woorden maken maar niet) was dat IK ging breien. Zij wilde niet leren lezen, ze wilde het al kunnen. En ik kon wel blijven zeggen dat alle begin moeilijk is en je voor sommige dingen moet leren en veel oefenen, maar zij had dat bij ons natuurlijk nooit gezien "wij kunnen het al!". Dus "historisch bewezen rampspoed op breinaalden" ging hier maar een kabeltrui voor R maken. Dat wilde ik toch nog eens leren dus voor mij een mooie stok achter de deur. G heeft me zien ploegen, uithalen, zwoegen etc. en je hoefde geen raketgeleerde te wezen om te herkennen dat ik het bij begin echt echt echt niet kon. Maar ik had uiteindelijk een (nog net) draagbare kabeltrui die overeenkwam met wat zij had uitgezocht. Elke keer dat ze nu moeite heeft om iets te leren begint ze weer over dat ik eerst ook niet kon breien. Dus ze heeft er wel wat van geleerd.
Doorgaan Ze vindt het -denk ik- stiekem wel moeilijk. Frustratie alom en daarom wil ze stoppen. Maar nu is hét moment om door te zetten! Ze mag (moet) leren dat je nieuwe vaardigheden eigen maakt door veel te oefenen, en dat je hierbij fouten moet (!) maken. HB kinderen zijn dit niet gewend, omdat alles altijd vanzelf gaat. Wij zitten in hetzelfde schuitje met onze zoon van 10 (gaat hier om iets anders dan muziekles). Het helpt hier om uit te leggen waarom doorzetten juist nu heel belangrijk is, en we vragen hem wat hij van ons nodig heeft om hem hierbij te kunnen helpen.
Snapt de juf hoe hb kinderen denken en leren? Misschien valt er nog wat te behalen in ergens naar toe werken en uitleggen welke en waarom bepaalde stappen daarvoor eerst gedaan moeten worden. Als ze het wel leuk vindt en er een klik is met de juf zou ik wel inzetten op doorgaan en leren leren.
Een halfjaar is kort , ik zou het jaar volmaken en dan bekijken wat ze wil. Een leerervaring is mooi en belangrijk , maar jezelf jarenlang naar muziekles slepen die je niet wilt is ook niet motiverend en gaat ook niet helpen… het moet wel echt uit haarzelf komen vind ik (teveel hb kinderen gezien die het beu werden dat de ouders ze allemaal leerervaringen probeerden op te leggen) dus als ze over een half jaar nog steeds zegt dat ze het niks vindt dan zou ik verder gaan kijken. Het is nou ook weer niet zo dat pianospelen echt easy peasy fluitje van een cent is allemaal he. Pianisten moeten ook uren oefenen! Je hebt misschien alleen wat eerder dat je al een beetje een herkenbaar deuntje kan spelen. En dat is misschien net die positieve feedback die ze nodig heeft om het leuk te houden? Bij onze muziekschool heb je voor jonge kinderen dat je 1 cursus doet waarbij je 4 instrumenten steeds een maand speelt zodat je daarna weloverwogen een keuze kan maken wat je echt leuk vindt. Zou zoiets nog wat zijn?
Ik zou doorgaan, als de uitdaging niet op school is dan is het fijn om wat anders te hebben. Misschien ook eens met de muziek juf bespreken, wat zijn de doelen op langer termijn en op korte termijn. Als ze weet waar je bijv de komende 6 weken aan werkt is het motiverender. Zoon wil ook graag weten waar hij aan toe is. Als ze nu wat anders gaat doen loopt ze straks tegen het zelfde aan. De fijne kneepjes kost tijd en heel veel oefenen. Wat @Vero0504 zegt ziet ze jullie thuis ook ergens tegenaan lopen? Dat opnieuw moeten doen, niet opgeven , doorzetten is belangrijk omdat ze dan ziet dat het erbij hoort. Niet leuk maar noodzakelijk voor je ontwikkeling. Lastig op die leeftijd hoor, zoon zat ook met 6 in gr 4.
Hier zit mijn oudste nu ruim 6 jaar op vioolles en was dat voor haar echt dé les in ‘het komt niet vanzelf’ en ‘doorzetten loont’. Haar juf is ook ‘streng’, ze gaat niet door naar een volgend stuk als er echt nog te veel puntjes op die i moeten. Wat haar erg motiveert, zijn opvoeringen. Die heeft ze 4x per jaar, 2x is dat een solo-stuk en 2x met een orkestje. Dat samen spelen is ook ongelooflijk leerzaam. Het is dus uitdagend maar echt niet altijd makkelijk, daarom ook regelmatig frustrerend, maaaar als ze doorzet, overtreft niets die trots van dat ze het écht zelf heeft bereikt. En inmiddels leert ze zichzelf piano spelen (met een beetje hulp hier en daar van een bevriend pianist), ook heel motiverend voor haar.
Hier heeft dochter (ook HB) dat met pianoles gehad, maar de juf heeft daar eerst wel ingezet op die puntjes op de i. Niet door naar een volgend liedje voordat het te oefenen liedje echt goed gaat. Dat mis ik bij je viooljuf in je verhaal. Als ze er zo makkelijk mee weg komt, waarom zou je dan extra je best doen? Het heeft echt wel frustratie gekost en ik kon het betreffende liedje dan ook niet meer horen na verloop van tijd
Hier ook in het begin echt die focus op goede houding, goede vingerstand, strijkstok correct vasthouden etc. Dat was ook best frustrerend voor dochter, maar tegelijkertijd heel leerzaam. Ik denk dat die mate van discipline ook zorg voor betere zelfdiscipline uiteindelijk. We hebben nooit oefenen geforceerd thuis, wel aangemoedigd (en de tip was bv om de vioolkoffer ergens open neer te leggen, zodat ze ‘m zo kan pakken voor een paar minuten en dus zeer laagdrempelig kan oefenen even tussendoor). Maar naar les was niet optioneel, daarvoor heb je je aangemeld, daar ga je naartoe. Ze ontdekte zo ook wel dat met oefenen, ze wat sneller vooruit ging en dat motiveerde ook weer. Ze is nu enorm blij ook dat ze heeft doorgezet.
Ik vind persoonlijk 6 jaar best wel jong voor muziekles, zou je het niet gewoon over 2 jaar weer eens proberen?
Nou dat. Voor mij moet een hobby bovendien vooral leuk zijn, ze is 6 jaar... en hb kinderen zijn ook gewoon kinderen, die soms na een tijdje een hobby niet meer zo leuk vinden. Helemaal prima. Persoonlijk zou ik ook nog eens nadenken of je een hobby wilt gebruiken om te leren leren. Zou niet mijn voorkeur hebben.
Hier een moeder van drie hoogbegaafde kinderen. Ik snap het idee van ‘een uitdaging’ en dat je haar wil leren leren. Maar ze is 6 !!! Zoek een andere uitdaging. Op deze leeftijd zijn de beste uitdagingen idd die waar een zicht is op succes. En daar is niets mis mee
Dat is zeker een goede! Ik zit zelf op muziekles en ze ziet mij heel regelmatig hele saaie ritme-oefeningen herhaaldelijk spelen en stukjes telkens opnieuw oefenen, dus in die zin denk ik wel. Ook bak ik veel en laat ik haar dan ook altijd mijn misbaksels zien en lachen we er samen om. Ik probeer haar wel mee te geven dat fouten maken oké is. Maar misschien iets om nog meer bewust mee bezig te zijn ja!
Dat eerste betwijfel ik een beetje. De juf is heel vriendelijk en gezellig. En dochter klaagt nooit over de juf. Maar toevallig had ik recent een les waarbij ik mee mocht kijken. En het kwam op mij wel een beetje over alsof de juf de grapjes en soms wat ‘aparte’ gedrag van mijn dochter een tikje irritant vond.
Dat van die doelen is een goed idee! Mijn eigen muziekdocent organiseert heel veel mini concertjes met leerlingen. Dat doet haar juf niet echt. Ik vermoed dat als we als doel hebben dat ze met kerst voor de familie een bepaald liedje kan spelen bijvoorbeeld, ze ook wel gemotiveerder zou zijn!
Wat betreft jong zijn: In principe kan vioolles al vanaf 4 jaar gaf de juf destijds aan. Het was voor haarzelf echt een hele uitdaging om te wachten tot ze haar zwemdiploma had en dus tot 6 jaar. Ze was echt vanaf 3 jaar vastbesloten dat ze dit wilde en begon er wekelijks over als ze klassieke muziek hoorde. Het is niet zo dat wij haar het opgelegd hebben ofzo. En wat mijzelf betreft mag ze ook prima stoppen, ik word ook niet per se vrolijk van het brengen en halen en het gemopper (dit laat ik uiteraard niet merken, ik ben richting haar heel positief en geduldig). Maar juist omdat het haar zelf al heel lang geweldig leek (ik denk dus inderdaad om het te kunnen, niet om het te leren) én omdat het vanuit de orthopedagoog van school ook enorm aangeraden werd hebben we toen die keuze gemaakt. En daarom wil ik haar er ook niet te makkelijk weer vanaf halen. Maar sowieso bedankt voor alle reacties, ik ga het ook nog eens rustig met mijn man bespreken.
Mijn zoon (nu 5 jaar) zit nu bijna een jaar op vioolles (is dus gestart toen hij 4 was). Hij wilde het ook zo ontzettend graag. En hij heeft ook vaak momenten dat hij wat minder zin heeft, maar zodra hij bij zijn viooljuf is vindt hij het wel weer leuk. Oefenen heeft hij de laatste tijd geen zin in, want hij wil liever lezen. Vinden wij helemaal prima, dan maar even wat minder viool oefenen. Gelukkig vindt zijn viooljuf dat ook heel begrijpelijk, zeker gezien zijn leeftijd. Ik wil geen druk leggen op het oefenen van viool thuis, want dan gaat hij alleen maar minder zin krijgen. Mijn zoon helpt het wel vaak om op youtube naar goede violisten te kijken, ter inspiratie . Of samen muziek maken vindt hij ook helemaal leuk (hij op viool, ik op piano). Die simpele liedjes die hij op vioolles krijgt zijn ook een beetje saai, maar je kunt het zo wel wat leuker maken.
Ik zou haar stimuleren door te gaan. Is er een mogelijkheid voor samenspelen? Want alleen maar oefenen en dan naar de juf IS ook gewoon saai. Hier heeft de harmonie een opstaporkestje met kinderen die echt net starten. Heel simpele liedjes samen spelen is zoveel leuker dan alleen les.