Hey allen, Ik ben hier nieuw. Ik heb een zoontje van 10. We hebben 4 jaar erover gedaan voordat hij geboren was. Dit na een ziekenhuistraject. Het was een zware bevalling en achteraf had ik een zwangerschapsdepressie. Nadat hij geboren was, was het ook een pittige baby en sliep hij pas na 8 jaar door. Na 7 jaar werd ik voor het eerst ongesteld en ben ik nu onlangs moeder geworden van nog een zoontje. Het is wel een wonder aangezien ze eerder in het ziekenhuis aangaven dat zwanger worden zonder hulp vrijwel onmogelijk zou zijn. Het leeftijdsverschil is 9,5 jaar. Ondanks dat het nu heel goed gaat maak ik me nu zo druk dat we zo oud zijn als ouders. Ik was 37 en mijn man 43. Ik lees op andere forums dat kinderen dit altijd verschrikkelijk vinden en ik heb nu heel erg spijt dat ik na de eerste toch niet meteen weer een ziekenhuistraject ben gestart. Herkennen meer ouders dit?
Je kan er niets aan veranderen. En wie dan leeft dan zorgt. Klinkt simpel maar het is wel de realiteit. Ik heb zelf een oude ouder (1 is overleden) en toen ik jonger was merkte ik niets ervan. Dat kwam pas nadat ze écht ouder werden en ikzelf een jong gezin moet combineren met een oude ouder. Mijn vriendinnen en man hebben ouders die 10 jaar jonger zijn. Tja en tussen 71 of 80+ merk je wel verschil
Ja ik ben gewoon bang dat mijn zoon het ons later kwalijk neemt ook al kan ik het niet meer veranderen natuurlijk.
Ach lieveherstarter86, Dit zijn nog je hormonen die voor je denken. Jullie zijn helemaal nog niet oud. Binnen mijn vriendenkring werd iedereen pas met 30+ zwanger van de eerste. Met de 2e (of 3e) waren ze zelfs al achterin de 30. Ikzelf werd voor de 4e keer moeder toen ik ook 37 was en heb die gevoelens totaal niet. Ikzelf heb ook (vooral voor die tijd) een "oude"vader. Hij was bijna 70 toen zn eerste kleinkind werd geboren. Maar ook hij heeft nog energie genoeg. Leert ze fietsen, hockeyt met ze. Je kan aan je leeftijd niks veranderen, vaak is het achteraf "had ik maar..." Maar feit blijft dat je een heerlijke zoon hebt. Geniet er gewoon van. Wat later gebeurt heb je niet allemaal in de hand, nu maak je herinneringen die ook heel belangrijk zijn voor later! Geniet van deze bijzondere tijd en dit wondertje.
Het leven loopt zoals het loopt. Wat verdrietig te horen dat je je schuldig voelt, je kan er immers niks aan veranderen. Ik denk dat 'oude' ouders niet persé aan het getal van de leeftijd hoeft te liggen. Mijn ouders waren ook wat ouder toen ik geboren ben. Het feit dat ik dat vroeger merkte en soms minder leuk vond lag meer aan het feit dat ze wat minder met de tijd mee waren. Ze hadden een wat ouderwetse smaak op gebied van muziek, kleding en wellicht ook opvoeden. Dat laatste weet ik niet zeker hoor, wel merkte ik verschil met klasgenoten, lastig uit te leggen. Ik denk dat ze gewoon niet zo modern en met de tijd mee waren. Hierdoor kun je dan als kind ook wat minder mee met de mode, op gebied van kleding, speelgoed, muziek, gadgets e.d. Daarintegen deden wij wel veel leuke dingen. Niet persé die veel geld kostte maar zeker wel uitjes, op pad zijn, samen knutselen en lego bouwen. Ik denk dat t voor kinderen dus vooral leuk is om ouders te hebben die hen begrijpen, die geïnteresseerd zijn in wat er bij kinderen speelt en daarnaast ook wat 'mee kunnen' met de tijd. Of je dan 30 jaar leeftijdsverschil hebt of 40, daar zal het niet aan liggen.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb ook heel erg last van mijn hormonen dus hopelijk ligt het ook alleen daar aan. Het komt ook omdat mijn vader en zus aangaven dat ze ons zo oud vonden. Dat heeft me aan het denken gezet en toen heb ik een hele erge zwangerschapsdepressie gehad waarbij ik echt avonden kon googlen naar oudere ouders en ervaringen van kinderen en die waren helaas lang niet altijd positief Nu gaat het wel een stuk beter maar ik kan me er er nog steeds druk om maken.
Ik heb mijn ouders niets kwalijk genomen. Ik heb een fijne jeugd gehad en een goede basis. Voordeel was wel dat mijn vader en moeder stabiele carrières hadden. Bij mijn broer (ze waren begin 20) waren ze nog echt startende. Woonden in een flatje. Dus mijn zus hoorde vaker 'nee dat kan niet' dan ik. Baal ik nu? Ja best wel eens. Maar dat is ook oke. Het is aan mij om ermee om te gaan. Het is wel eens eenzaam dat ik geen leeftijdsgenoten heb om mij heen om dat te delen. Maar ook zij beginnen nu ook wel ouders te krijgen met ouderdomskwalen (heupen, knieën, staar etc) dus t wel wat gedeelde smart nu (Overigens na je 35e nog kinderen krijgen is bij mijn vriendinnen niets geks: ze studeerden allemaal dus tja dat kwam vaak ook gewoon later. Ik was zelf bij de 3e ook net geen 38)
Dankje groenebomen. Het is gewoon balen dat ik 23 al begon en nu pas 2 kindjes heb, alhoewel ik ook ontzettend dankbaar ben dat ik 2 fantastische zoons heb. Als ik wel meteen opnieuw een traject had aangedurfd had het ook maar max 7 jaar gescheeld. En miss had het dan weer vier jaar geduurd. Er is rondom de bevalling ook veel mis gegaan. Week met gebroken vliezen gelopen, bijna 2 liter bloed verloren, ruptuur verkeerd gehecht. Ik kon pas na een half jaar weer normaal plasse . Daardoor durfde mijn man het ook lang niet nog een keer. Alhoewel 7 jaar best veel tijd is. Zo dubbel. Uiteindelijk moet ik het ook loslaten want ik kan het niet veranderen.
Jullie zijn helemaal niet zo oud. En een stuk oudere broer hebben heeft ook weer voordelen. Het leven loopt zoals het loopt, dat heeft een reden gehad en is daarom goed. Ik heb zelf heel jonge ouders die totaal nog niet klaar waren voor het ouderschap. Als zij een heel stuk ouder waren geweest had dat een hoop jeugdtrauma’s voorkomen. Zo zwart-wit is het allemaal niet
Wat onaardig. Zo oud zijn jullie toch niet? Ik was 29 bij de oudste, 33 bij de middelste en 37 bij de jongste. Ik merk zelf wel dat ik ouder ben dan bij de eerste maar ik ben gewoon een fitte moeder hoor. Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen hier later last van krijgen. Mijn vader was 38 toen hij mij kreeg. Mijn moeder 28 maar die overleed op haar 33. Ik vind mijn vader nu pas echt ouder worden en minder fit maar logisch, ik ben zelf ook bijna 40. Maar ik vond dat niet vreselijk dus, gewoon prima.
Nou dan zou ik nu van ellende in elkaar moeten storten. Ik was 39 toen de jongste werd geboren. Tot op heden heb ik mijn kinderen nog niet horen klagen Ik kreeg de oudste toen ik 33 was en eigenlijk werden bijna al mijn vriendinnen op die leeftijd voor het eerst moeder Wij waren allemaal nog druk met studeren, dan reizen, nog een beetje feesten en die leuke baan vinden. Dat er lang tussen 2 en 3 zat had te maken met medische redenen, ik kreeg 2 miskramen. Ik ben nu al weer jaren gescheiden, we reizen de wereld over, ik ben heel actief. Mijn ouders kregen mijn zus ook wat “later” ook ivm medische redenen. Ondertussen is mijn vader 85, hij werkt nog steeds in zijn eigen bedrijf en past op zijn kleindochter van 4 Want mijn zus kreeg haar 1e kindje op haar 40e. Ook door omstandigheden Het is ook maar hoe je in het leven staat
Ik was zwanger.. We zijn 41 en 45.. Het had ons jong gehouden Mijn moeder was 37 toen ze mij kreeg en ik had vroeger de grens voor mezelf op 35 gelegd. Maar ja.. T leven liep anders. Echt.. Je bent niet oud. Je hebt meer ervaring en dat is goud waard. En een oudere broer is zo gaaf! Ik heb ook oudere broers en zus. Zo leuk!
Ah taliaa wat rot om te horen! We zijn ook echt super dankbaar en ik kan heel vaak nog steeds niet geloven dat we na zoveel jaar gewoon twee prachtige zoons hebben. En tot nu toe gaat het leeftijdsverschil ook heel goed nog.
Wij waren 35 en 45 toen mijn eerste werd geboren, en 37/47 toen de tweede kwam. Mijn partner heeft een oudere dochter uit een eerdere relatie en hij wilde heel lang geen kinderen meer, zijn dochter scheelt 20 en 22 jaar met mijn dochters. En ja, soms merk je echt wel dat je wat ouder bent, maar dat zit m dan vooral in de "confrontatie" wanneer je ziet dat andere moeders tien jaar jonger zijn dan jijzelf. Maar de kinderen hebben er geen last van hoor, je neemt ook veel levenservaring mee.
Wat oud is in gedrag is ook nog erg verschillend. Zou me er nu echt nog niet druk om maken hoor. Je veranderd er toch niks meer aan. Als ik kijk hoe mijn opa was met 85 en mijn schoonvader met 70... Dan was schoonvader echt wel "het oude mannetje". En als ik schoonmoeder en mijn moeder vergelijk is er ook echt een hoop verschil. Man en ik schelen maar een half jaar maar ik heb relatief jonge en man relatief oude ouders qua leeftijd gezien. Qua gedrag vind (/vond, schoonvader leeft niet meer) ik het gevoelsmatig echt wel heel veel meer en zou ik mijn schoonouders eerder categorie mijn grootouders geven. Enige wat je denk ik gevoelsmatig kan nu is zorgen dat je bij de tijd en actief blijft. De jaartallen kan je niet veranderen, maar met gedrag wel invloed hebben op hoe je overkomt
7 jaar verschil valt in t niet zodra ze ouder worden Ik verschil >14 jaar met de kinderen boven mij. Maar met volwassen worden merk je dat niet. Ik ben de lekker jonge tante hun andere tante (van mijn zwagers kant) is zelfs al heel wat jaren oma
Ah de reacties doen me wel super goed. Bedankt dames. Ik vond het ook tikkie confronterend om meiden bij de opvang te zien met naveltruitjes alhoewel die 10 jaar geleden mij ook al niet goed stonden. Ik doe idd m'n best om fit en modern te blijven en meer kunnen we er niet aan doen.hopelijk worden we beiden 100 en dan hebben we het verschil weer ingehaald.