Tja, er zijn natuurlijk ook niet echt regels voor. Echtgenoten bellen ook weleens voor elkaar. Zou ik ook niet doen, maar ja.
afhankelijk van de aard van de klachten. Toen man longontsteking had heb ik wel gebeld, toen was hij amper aanspreekbaar. Of die keer dat hij zn vingers onder de luikenwagen had gehad Maar voor zn eczeem ofzo ga ik echt niet bellen. Als je dan niet zelf belt is het niet erg genoeg
Tja…. Ik ben zo’n moeder. Mijn volwassen zoon zou in theorie best zelf kunnen bellen om een afspraak te maken en soms doet hij het ook omdat ik er niet altijd tijd voor heb. En ja: soms wordt er dan door assistente of arts of hij zelf aan de lijn wil komen. Voor mij op zich ook niet zo’n probleem, maar ik heb geen zin om tegen iedereen steeds te moeten uitleggen dat hij door zijn autisme beperkt is. Dat ze, als hij het verhaal zelf moet doen, ze dus gewoon 20 min verder zijn doordat hij lastig af te kappen is. Maar blijkbaar is dat niet zo’n probleem Dus ja: dan ben ik maar zo’n moeder , scheelt jou heel wat tijd aan die telefoon kan ik je vertellen. Ik snap wel dat dit vast niet voor al die moeders geldt en dat het meerendeel van de volwassen kinderen zelf wel kan bellen, maar eerlijk? Dat zie jij niet als je aan de lijn bent, beetje jammer om al die moeders over 1 kam te scheren. Het zal vast je bedoeling niet zijn, maar ik weet zeker dat als ik bel, er op deze manier over mij gedacht wordt.
De assistente ziet het dossier van je zoon, dus ik denk dat dat wel mee zal vallen. Ik vind het een lastige discussie, bij een bijbaantje vind ik zeker dat je als puber gewoon zelf moet bellen. Mijn ouders hebben echt nooit met mijn bijbaantje gebeld. Maar ik heb als 18 jarige een knobbeltje in mijn borst gehad en ik ben toen met mijn ouders naar de dokter en naar het ziekenhuis gegaan. Ik weet niet meer wie als eerste heeft gebeld, maar dat hadden zo maar mijn ouders geweest kunnen zijn.
Nee, dat ziet of lezen ze niet, want ik moet het regelmatig (altijd eigenlijk) benoemen. En eerlijk? Ik heb daar geen behoefte aan om het altijd te moeten zeggen: ook, of eigenlijk om hem niet. Want het is niet leuk voor hem dat daar steeds de nadruk op ligt. Soms laat ik hem zelf bellen, spreken we van tevoren door wat hij moet zeggen, maar dat lukt hem dus maar heel moeilijk. een voorbeeld, stel hij heeft koorts, is doodziek en heeft keelpijn en hoofdpijn. dan belt hij en zegt dat hij ziek is. Ja, hij heeft pijn. Waar dan? Ja, in zijn hoofd en een beetje in zijn keel ( serieus een dikke keelontsteking waar je u tegen zegt) heeft hij koorts? Dan kijkt hij mij aan, terwijl we dus net ruim 40 graden hebben gemeten en dan zegt hij gerust; nee dat denk ik niet. En dus krijgt hij advies om een paracetamol in te nemen. Dan bel ik er maar weer achteraan dat hij echt doodziek is en niet op zijn benen kan staan en dan is het moeilijk moeilijk, want het leek wel mee te vallen. laatst heeft hij 4 verstandskiezen onder narcose laten trekken bij de kaakchirurg. Daar was hij best beroerd van. Een dag later wordt hij dan geappt door werkgever of hij weer kon komen werken. Nou… nee. Een dag daarna exact hetzelfde. Hij wil dan dus gewoon naar zijn werk hè? Want hij voelt zich verantwoordelijk en denkt dat ze niet zonder hem kunnen. Daar heb ik dus een stokje voor gestoken want hij kon niet eens eten, dus dan ga je ook niet naar je werk en heb ik zijn werkgever gebeld dat dit dus zo niet de bedoeling was.
Dat klinkt niet fijn @mamabri hier pakken ze altijd meteen het dossier erbij. Maar ik heb al vaker aangegeven echt heel blij te zijn met onze huisartsenpraktijk.
Dat de lamp op zolder ineens spontaan genezen is. Eerst kon je hem boven alleen aan zetten als de schakelaar beneden naar onder stond en kon je hem beneden alleen aanzetten als de schakelaar boven naar boven stond. Nou begon het licht ineens te knipperen en werkt het ineens weer normaal. Toen ging ik naar de keuken en daar begon de klok waar de batterijen al zeker een jaar van leeg zijn spontaan weer te lopen.
Ze vragen natuurlijk wel de geboortedatum en zoeken het dossier, en je zou toch inmiddels denken dat de assistente het wel weet toch? De ene weet het trouwens wel uit het hoofd, maar de andere dus niet. En dat is niet erg, maar kijk, lees! frustratie van mijn kant, sorry
Ik wist trouwens niet dat ze bij de HAP altijd de patiënt zelf willen spreken, zelfs als het een kind van 6 jaar is. Of is dat alleen bij onze HAP zo? Mijn dochter klapte door haar enkel tijdens een kinderfeestje in een trampolinepark. Haar enkel werd meteen dik en blauw, en ze kon er niet meer op staan. Ik wilde (op basis van het verhaal en de foto's die ik kreeg) advies vragen of ze langs moest komen. Maar voordat ik dat kon overleggen, moest de HAP eerst zelf de patiënt spreken. Het was nog best een stuk rijden, dus ik was meteen in de auto gestapt. Een vriendin die erbij was heeft ondertussen namens mij gebeld voor mijn dochter. Ik vond het vreemd dat zij dat wél mocht doen, terwijl het om een minderjarig kind ging dat niet van haar is. Kan me niet herinneren dat mijn oudste ooit aan de lijn moest komen als ik voor haar belde.
Misschien is dit nieuw beleid hier dan. Toen ik voor mijn oudste belde (1 keer op haar 6e vanwege heftige buikpijn en een andere keer op haar 8e vanwege benauwdheid) hoefde zij nooit zelf aan de lijn te komen. Bij mijn jongste was het deze keer eigenlijk wel handig. Ze startten een videoverbinding en konden haar meteen beoordelen en wat testjes laten doen. Vijf jaar geleden was dat waarschijnlijk nog niet zo goed mogelijk als nu.
Ik vind dit echt van een hele andere orde dan waar het hier om ging. Jouw zoon heeft jouw daarin hard nodig, en daar is niks geks aan.
Hier vragen ze daar niet naar hoor.. afgelopen zomer is onze oudste (7 jaar) door het glas gegaan, maar vroegen niet of ze onze dochter mochten spreken. Vorig jaar met oud en nieuw was onze middelste van toen 5 flink ziek en hoge koorts met veel hoofdpijn. Toen de hap gebeld en wilde ze even videobellen, maar dat was om te kijken hoe hij was.
Klopt, daarom vertel ik mijn verhaal hier. Juist zodat degene aan de andere kant van de lijn minder oordeelt. Dat er soms een reden kan zijn dat moeder belt.
Maar waar het om gaat is dat er een algemeen (negatief) oordeel wordt neergezet over "die moeders". En dat zij dus het gevoel krijgt dat er op die manier dus ook over haar geoordeeld wordt. Net zoals je als zwaar persoon nooit op je gemak in het openbaar een frietje kan eten. Meteen het oordeel: "zie je wel, daar komt het van. Elk pondje gast door het mondje he" Dat jij elke andere dag van het jaar salades kauwt en het overgewicht heel andere oorzaken heeft doet er niet toe. Dan kan je zeggen of denken dat het oordeel biet over jou gaat. Maar je blijft ongemakkelijk. En je blijft het oordeel voelen. Net zoals ik in de voorgaande 100 posts werd neergezet als helikopter moeder die wel alles voor puberzoontje wegneemt. (Niet letterlijk zo benoemd, maar dat klinkt in veel posts wel door) Dat is dus niet zo. Ik deed gewoon wat mij het beste leek in de gegeven omstandigheden. Ik weet dat. Ik weet ook dat ik me het oordeel van jullie niet hoef aan te trekken. Maar het staat er wel. En ik voel het ook. En nu komen de reacties dat de stom is om je zo aan te trekken wat anderen vinden. Sorry. Maar dat is toch normaal? Ik ken niemand die het zich echt werkelijk niks kan schelen. Alleen heel veel mensen die dien alsof , omdat ze zich niet kwetsbaar willen opstellen (precies vanwege dat geoordeeld de gele tijd) Kom op mensen. We dien allemaal wat we denken dat het beste is voor onze kinderen. Zullen we er de volgende keer vanuit gaan dat een ander dat ook doet? Vooral als je maar een klein stukje van het verhaal kent? Vragen stellen mag. "He ik had het anders gedaan, waarom doe jij het zo?" Waarom zo blijven doorzagen?