Ja, dat heb ik ook gezegd nu mijn schoonouders allebei overleden zijn. Gewoon dat je al niet weet of iets waarde heeft of niet, of dat je aan alles emotionele waarde gaat hangen. Ik heb gezegd dat ik na mijn 70e kleiner wil gaan wonen en dan al heel veel ga opruimen. Ik ben nu al niet voor kopen en verzamelen, maar toch hebben we veel te veel spullen.
Daarom al eerder gaan verhuizen, zodat je in je pensioentijd een nieuw 'thuis' kunt gaan maken. Hoe ouder je wordt, hoe lastiger het is om te gaan verhuizen.
Ook dat is denk ik makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vind het een leuk idee, maar als ik naar m'n eigen ouders kijk (rond de 60) dan willen zij ook gewoon in 't dorp blijven wonen waar ze wonen. En met een afbetaald hypotheek weer een toch een nieuwe woning aangaan met hogere maandlasten... Ik denk niet dat 't heel makkelijk is. Het heeft zoveel kanten. Maar wel tof als je het wel ooit kunt
Ja, dat zou ik ook doen. Mijn oma is 86, mijn schoonouders halverwege de 70. Nu is alles nog koek en ei. al laat mn oma de boel wel redelijk verslonzen wat ik ook niet gek vindt. Wat als ze straks echt slecht ter been worden? Een groot huis met een grote tuin en veel spullen kost veel onderhoud. Als je wacht tot je niet meer gezond kunt verhuizen komt niet alleen het uitzoeken van de spullen op anderen terecht maar straks ook onderhoud en andere klusjes omtrent het huis. Tuurlijk kan je een schoonmaakster nemen maar 100% van het werk wordt meestal niet uitbesteed dus dan komt het toch op het bordje van de kinderen.
Waarom zou je dan hogere maandlasten hebben als je kleiner gaat wonen met een afbetaald huis om te verkopen?
Maar een kleiner huis is toch ook minder duur? En indien niet, dan neem je natuurlijk veel geld mee uit verkoop van het huis. En op die leeftijd hoef je toch niet meer te sparen voor 'later'? Dan zijn iets hogere maandlasten toch ook niet erg? Mijn moeder (70+) wil gaan verhuizen naar sociale huur. Die zal dan ook meer maandlasten hebben, maar door verkoop van het huis komt er een bak geld vrij die ze anders toch niet opmaakt. Die maakt zich geen zorgen om hogere maandlasten.
Ik denk dat je buiten advies geven niet meer kan doen ivm huizen en verhuizen. Wat je wel kan doen is als kind van aangeven dat je niet komt poetsen en de tuin onderhouden. Dat ze daar hulp van buitenaf voor moeten inschakelen.
Omdat 'kleiner gaan wonen' ook relatief is; zal ook afhangen van het huis wat je nu hebt. Als ik zie wat ze voor hun huis kunnen krijgen, dan kun je daar inderdaad een klein appartement voor terugkopen. Maar wil je alsnog een tuintje en 1 extra slaapkamer, dan wordt het al lastig. En daar komt ook nog bij dat je in zo'n dorp gewoon weinig appartementen voorhanden hebt... En er komt inderdaad een bak geld vrij @Vogelinnetje, maar ook daar zitten weer de nodige kanttekeningen aan. Maar los van de financiële discussie was mijn punt eigenlijk vooral; als er niet veel meer voordelen dan nadelen aan die verhuizing zitten, waarom zou je dan gaan (advocaat van de duivel). Ik vind het jammer dat het niet anders is, maar ik snap wel heel goed waarom mensen niet zo makkelijk hun thuis opgeven. De mens is niet puur rationeel. Ik snap de utopie best, maar je hebt nu een thuis opgebouwd, een bepaald kostenplaatje waar je je toekomst ook (deels) op hebt gebouwd, en dat volledig omgooien vergt veel wilskracht, geduld, energie, en ook water bij de wijn doen. Je kunt niet van iedereen verwachten dat die dat doet. Ik denk gewoon niet dat onze generatie dat als puntje bij paaltje komt het véél vaker anders zou aanpakken. Ik hoop principieel dat ik het te zijner tijd wel wil, maar ik vraag het me af... Ben het verder eens met @Neuzeke
onze buurvrouw zit in dit parket. 76 jaar en woont in een 120m2 huis, drie slaapkamers en een zolder en een tuin van 150m2 denk ik. Hier in de omgeving zijn appartementen echter veel duurder dan een woonhuis. Ze moet €100.000 bijleggen ondanks dat het huis is afbetaald en overwaarde heeft. Dat geld heeft ze niet. Dus ze heeft een hypotheek genomen en het hele huis verbouwd met vloerverwarming, alle drempels eruit, traplift erin, badkamer aangepast. Wasmachine op de eerste verdieping ipv op zolder etc.
Mijn schoonouders hebben echt verzamelwoede. Alles wordt bewaard "want is toch handig voor X/Y/Z". Ze hebben (letterlijk) 17 incomplete serviezen, dozen met gebruikte lintjes, stapels babykleertjes van 30-50 jaar geleden etc. De zus van mijn man heeft die verzamelwoede ook geërfd. Ze heeft een gigantisch huis, maar huurt ook nog een extra opslag. Dus als mijn schoonouders overlijden krijgt mijn schoonzus 4 weken de tijd om de spullen die ze wil hebben uit het huis te halen. Daarna komt de kringloop en tot slot een (paar) container(s). Er is weinig in het huis waar mijn man waarde aan hecht, de 2 erfstukken waar hij iets mee heeft staan hier al in huis. Wellicht dat we wat praktische dingen uitzoeken, om iets mee te upgraden. Zo hebben we laatst uit de erfenis van een tante wat bijzondere theelepeltjes uitgezocht en een mooie vaas. Van mijn oma hebben we de juspan, de botervloot en een mooie serveerschaal. Mijn schoonmoeder riep laatst dat haar dochter de sieraden wel met mij moest delen, want al haar kleindochters hadden recht op iets moois. Ik vond het zo fijn om te horen, want de band is tot een half jaar geleden altijd ontzettend stroef geweest. Mijn man en ik hebben er stiekem nog even lol om gehad. Mijn schoonmoeder heeft een vrij bijzondere smaak in sieraden. Dus toen we met zn tweeën in de auto terug zaten zei hij: "Iets moois? Dan moet de dat wel nog even halen voor ze gaat".
Mijn schoonmoeder is ook nogal een hoarder. Ze heeft een hele wand vol vaste kasten en die zitten allemaal tot de nok toe vol, maar kan nooit iets vinden wat ze nodig heeft, dus dan wordt het maar weer opnieuw gekocht... Als "oplossing" daarvoor bedachten mijn schoonzussen dat het wellicht handig zou zijn om een kleiner ladekastje in haar woonkamer te zetten Die zit nu dus, zoals wij al dachten, ook weer vol met zooi Dan heb ik het nog niet gehad over de vloer die vaak bezaaid is met willekeurige troepjes. En de oude slaapkamer van mijn man diende eerst als logeerkamer. Maar ook die staat momenteel helemaal vol Het lastige is dat het niet alleen haar eigen spullen en zooi is, maar er ook dingen bij zitten van mijn schoonzus en haar dochters die in het buitenland wonen. Voor als ze ooit weer terugkomen, dan staat het er alvast... Dat hun oma's huis uit z'n voegen barst is kennelijk niet zo'n probleem.
Zeker, vooral mensen die de periode oorlog/ net erna hebben meegemaakt. Maar ik merk het zelf ook wel, mijn moeder doet niet snel iets weg (maar koopt ook niet snel iets, is echt zuinig), maar ik heb daar ook moeite mee (dus ook iets met opvoeding). Ik probeer overigens wel echt bewuster te kopen. Temu doen we sowieso niet aan en ik ben wel voorstander van liever 1x iets moois kopen van goede kwaliteit, dan veel van een slechte kwaliteit. Overigens zullen hier ook echt vele containers bij het ouderlijk huis nodig zijn. Ouders wonen ook erg groot, maar gelijkvloers dus ook wel weer ideaal.
O my! Hier gelukkig een moeder die een piepklein bejaardenwoninkje heeft en totaaaal geen bewaarzucht. Denk op de meubels en kleding na dat het in 4 dozen past of zo
Dit snap ik ook. Mijn buurvrouw is sinds vorig jaar alleen, maar heeft behalve het huis ook 4 garages, waarvan 2 omgebouwd aan het huis als woonruimte. Ze heeft echt voor haar alleen megaruimte. maar ook zij blijft zitten want is goedkoper wonen dan verhuizen. Logisch dus dat ze blijft zitten waar ze zit
Ik denk dat het ook al helpt als je niet wacht met bedenken wat je wilt als je (bijna) 70 bent, maar gewoon nu al. Dat je nu al je huidige huis niet als eindbestemming ziet, niet waar je uit móet gaan als je ouder wordt, maar uit wílt gaan.
Zou kunnen. Bij mijn schoonmoeder heeft het vooral te maken dat ze oorlog en armoede heeft meegemaakt, ze is trouwens rond de 85/86. Mijn oma (die nu 98 zou zijn geweest, overleden in 2016) was juist extreem weggooierig, op het obsessieve af.
Ik denk dat het ook deels karakter is. Mijn moeder is 81 en echt extreem weggooierig . Ik kan ook heel makkelijk weggooien. Dit komt bij ons beiden omdat wij totaal niet aan onze spullen hechten. Ik heb echt een heel mooi ingericht huis, met echt prachtige dingen , maar er zijn echt misschien maar 5 dingen Max waar ik emotioneel waarde aan hecht. En ook dan nog maar relatief. als ik dood ga kan ik het tenslotte ook niet meenemen. begrijp me niet verkeerd hoor: ik ben blij met de dingen die ik heb, maar ik kan het ook zo weggooien als het moet
Ik denk ook eerder een karakterding, of tenminste gecombineerd met karakter. Mijn schoonmoeder (bijna 10 jaar ouder dan mijn ouders) is heel opgeruimd, mijn ouders ‘iets’ minder. En ook met mijn zusje zie ik het; hun huis is (veel) voller dan dat van ons. Ze kan niets weggooien, ik vind het soms lastig, maar op een gegeven moment gaan dingen toch echt wel weg. Heb geen zin in een dichtgegroeid huis. Wil deze vakantie ook weer flink aan de slag. Ben (weer) klaar met al die spullen.