Dit soort relaties zijn complex inderdaad. De loyaliteit zit ook gewoon diep, ook al zijn we zelf al ruim volwassen. Ik vind het ook geen schande om daar 'gewoon' aan toe te geven, om dat niet te bevechten maar een manier te vinden waarop je loyaliteit kan bestaan zonder dat het je al te veel schaadt (als volwassen kind zijnde). Sterk hoor dat je uiteindelijk een manier hebt gevonden (hebt willen vinden ook) om ermee om te gaan. Voor je man ongetwijfeld ook heel fijn dat je er zo in wil, en kan, staan. Ik vind het ongelofelijk hoe bizar mensen soms kunnen zijn. Wat is het doel van zo'n houding tegenover je schoondochter? En tegenover je eigen zoon. Ik kan daar echt niet bij.
Ik vind je reactie beetje apart. Alsof het 9 van de 10 keer aan de schoondochters ligt.. ik denk dat schoonouders hier zelf ook schuldig aan zijn, zeker niet altijd hoor. Maar het gaat beide kanten op. Ik krijg door dit soort reacties het gevoel dat ik nog meer mijn verhaal moet doen. Dus bij deze; mijn schoonouders zijn beide niet goed, in de jeugd van mijn man hebben ze hem nooit liefde gegeven, der werd nooit een knuffel gegeven of gezegd dat ze trots op hem zijn en van hem houden etc. Etc. Hierdoor zit mijn man nu al sinds 15 jaar met allerlei psychische klachten en zit hij nu 9 maanden lang 3 dagen in de week in een zeer intensieve therapie. Zijn ouders weten dit en er zijn laatst wel wat gesprekken geweest tussen alle partijen (zonder mij erbij want ik was er niet bij in zijn jeugd) en zijn ouders erkennen beide dat ze altijd heel zakelijk zijn geweest en nog steeds zijn. Toen zijn ouders gingen scheiden heeft schoonmoeder letterlijk gezegd; jullie gaan bij je vader wonen en ik wil jullie minstens 12 maanden niet zien want ik heb tijd voor mezelf nodig. Schoonpa had toen inmiddels al een nieuwe relatie en heeft mijn man en zijn broertje continue alleen thuis gelaten want hij woonde bij zijn vriendin. Toen ik in beeld kwam, woonde ik nog in Spanje. Ik ben toen aangekomen in Nederland en ik had nog geen zorgverzekering niks. Schoonmoeder heeft toen (vraag me niet meer hoe) de pil voor mij geregeld via haar huisarts. Ik heb die toen tijdelijk nog genomen en toen besloten we voor een kindje te proberen. Toen we haar vertelde dat ik zwanger was kregen we als eerste de reactie; nou leuk, heb ik de pul voor niks geregeld. Niet eens gefeliciteerd niks. Ik heb me toen vanzelfsprekend verontschuldigd maar ook uitgelegd dat ik de pil wel gebruikt had maar geen nieuwe meer geregeld had (had toen inmiddels wel al zorgverzekering etc). Ik heb altijd m'n best gedaan richting haar. Elk jaar zorg ik voor een cadeau voor moederdag voor haar en voor haar verjaardag. Want mijn man was 1x moederdag vergeten en toen kwam ze huilend hier thuis. Man heeft toen uitgelegd dat hijzelf en onze dochter op moederdag jarig waren en het zo onwijs druk was hij het echt onbewust vergeten was. Nu voelt het sindsdien verplicht dat we met moederdag iets moeten halen terwijl mijn man totaal geen band met haar voelt door het verleden. En dat zij vroeger geen liefde aan haar zoon gegeven heeft zie je dus nu ook terug in de manier van omgang met onze dochter. Zij woont om de hoek en wil er geen moeite voor doen ondanks alle pogingen vanuit ons, maar mijn moeder die 2200km verderop woont heeft de beste band met dochter. Dat had van mij ook andersom mogen zijn hoor, want of het nou mijn moeder is of zijn moeder daar maak ik geen onderscheid in, dus een kut schoondochter ben ik echt niet, hoe graag ik dat soms wel had willen zijn. Ook krijg ik wel eens kut opmerkingen van haar, zoals laatst; ik ben niet de dunste maar ook niet dik (ben gewoon wat zwaarder maar niet te), ik had een vest aan en het was niet mega warm buiten, zegt ze oh jij hebt toch geen jas nodig want je hebt al een dikke vacht... sorry hoor. Kan gewoon echt niet.
Nou ja, dat is het meest lastige. Want een "normaal" mens begrijpt dat niet en ik heb heel lang geprobeerd het te begrijpen, maar dat maakt je juist zo gek.
Ja kan ik me voorstellen. Op een gegeven moment moet je gewoon loslaten. Het is wat het is. Ik heb ook zo'n relatie met een familielid. Jarenlang mijn hoofd gebroken over de hoe en de waarom. Het maakt je idd alleen maar gek. Op een gegeven moment heb ik losgelaten en ervaar ik rust en acceptatie in hoe de situatie en de relatie is. Het is wat het is.
Ik snap je echt wel. Lees mijn bovenstaande reacties maar eens. Na jaren weet ik echter ook dat niks wat je doet helpt en zij het waarschijnlijk alleen maar interessant vindt om te kijken hoe jij "hapt". Staat ze mooi in het middelpunt van de belangstelling. En ja mijn man heeft ook zeker zijn problemen door zijn jeugd, dus ook die kant zie ik. En dat doet pijn, bij hem en ook bij mij. Dus was ik boos en gefrustreerd richting haar etc, dus als jij je er beter voelt door geen foto's meer te geven, dan moet je dat doen. Geloof mij, heb in de loop der jaren en vooral in het begin er ook wel anders in gestaan. Maar ben erachter gekomen dat het vooral mijzelf en man ook heel veel rust brengt door niet meer mee te gaan in haar grillen. Wil ze een paar foto's, alsjeblieft, veel plezier ermee. Ik ben er gewoon klaar mee en geef haar niet die macht door een strijd aan te gaan. Dat wil niet zeggen dat het je geen goed recht is hoor, maar kijk ook vooral naar wat het jou oplevert. Ik heb mij jaren afgevraagd hoe het nu kan dat ze nooit interesse toont in haar kleinkinderen, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dat ook nooit ga begrijpen en dat ze nooit gaat veranderen. Man heeft mij dat al jaren geleden verteld, maar ik had toch altijd wel een beetje hoop. Tevergeefs. Het is niet anders en sinds ik dat accepteer is het voor mij en man een stuk makkelijker om ermee om te gaan. Vraag jezelf af wat je wilt bereiken. Denk/hoop je dat ze haar fouten in gaat zien? Dan kun je ben ik bang lang wachten, want dat soort mensen zien het niet.
Tja je kan ook van niks een probleem maken Het gaat alleen maar om een foto he Maar bij jou lijkt het meer om gunnen te gaan Je moet het zelf weten maar ik vind het enorm kinderachtig en ik denk dat je het haar gewoon niet gunt
Hoezo dat? Beide situaties bestaan naast elkaar. Alleen jij weet hoe het in jouw/jullie situatie is. Je hoeft je echt niet te verantwoorden . Maar de situatie hoe Diiba die omschrijft bestaat helaas ook vaak genoeg. Dat een schoonmoeder het echt niet goed kan doen. Het is van beide kanten geven en nemen.
Mijn man scheelt ook maar 3 jaar met zijn oudste nichtje (waarvan hij oom is dus). Niet dat hij zich als oom ziet van de "oudere" neefjes en nichtjes, meer als broer. Deze nicht heeft zelfs nog een tijdje borstvoeding van mijn schoonmoeder gehad.
Is toch gewoon erg? Mijn moeder had vroeger zo'n schoonmoeder. Mijn vader was enig kind. Zijn vader stierf op zee in de oorlog dus hij groeide op met zijn moeder. Hoe vaak mijn moeder wel heeft moeten horen dat ze niet goed genoeg was voor mijn vader ( haar zoon) Als de kinderen nog niet goed genoeg praatten naar haar zin of niet op tijd gingen lopen dan kreeg mijn moeder daar de schuld van. Ze praatte niet genoeg met ze, ze las niet vaak genoeg voor, ze ging niet vaak genoeg met ze naar buiten. Mijn vader stierf onverwacht aan een hartstilstand toen hij 43 jaar was en zelfs daar kreeg mijn moeder de schuld van. Het was namelijk mijn moeders schuld dat hij 2 zieke zoons had gekregen, ze had vast niet genoeg gerust tijdens de zwangerschap of stiekem gerookt en gedronken, door al die stress van die zieke kinderen was hij dood gegaan en dat was mijn moeders schuld, dat zeg je toch niet, tegen een weduwe die met 3 kinderen achterblijft. Als oma zijnde was ze voor ons altijd wel prima en daarom heeft mijn moeder het contact gehouden maar ik heb ook nooit een traan gelaten toen mijn oma overleed. Ik begrijp ook werkelijk niet waarom iemand zo lelijk en rot moet doen tegen zijn/ haar schoondochter/ schoonzoon tenzij er hele heftige dingen zijn voorgevallen maar vaak is dat helemaal niet aan de orde maar is het gewoon een gedrag en karakter van sommige mensen.
Mijn man zijn PLEEG moeder, dus ook geen bloedband. Is net zo goed oma van onze jongens dan mijn echte moeder en mijn man zijn echte familie. Ze heeft ook fotos van onze jongens en ze wilde voor kerst zelfs een telefoon hoesje met hun foto helemaal prima. Want het zijn ook haar kleinkinderen. Ik weet dat ze ook fotos aan collega's laat zien heel erg trots van haar kleinkinderen. Wij vinden het echt helemaal prima. Ik sta er soms echt van te kijken hoe er over 'stief' familie gedaan word.
Zeker. Mijn schoonvader wilde niet dat er kleinkinderen kwamen logeren. Dat maakte hem daardoor geen slechte opa of (schoon)vader. En toen hij overleed en oma aangaf het wel te willen, wilden de kinderen niet meer bij haar logeren (ze waren al te oud, denk ik). Maar het contact met mijn schoonouders was/is goed. Ondanks vrij grote verschillen kunnen we elkaar vinden. Scheelt dat we het allemaal belangrijk vinden en zowel zij als wij om elkaar geven, en dat vonden/vinden we uiteindelijk allemaal het belangrijkste. Met mijn ouders en man is het overigens niet anders, al denk ik dat die wel een stuk makkelijker zijn (zolang de partner van hun kinderen maar goed voor ze is, zeg maar).
Maar moet je dan maar foto's geven. Als je er niet goed bij voeld is dat toch ook prima. C kent haar opa en oma niet zij was 6 maanden, toen ik zij pa en ma dikke doei het is genoeg. Het is veel meer dan dit maar ga ik nu niet vertellen. Foto's worden niet gedeeld naar die kant. Openbaar net zo (ook zijn hun geblockt). Maar ergens ooit voor wij zo at rem waren, lukte het om toch trots met c te pronken. Terwijl ze niet wisten. Ook vonden ze man maar zo en zo. Mijn schoonmoeder daar in tegen die woond hier nog net niet. Nee gekkigheid maar wij hebben een hele goed band en wat ouders niet geven doet zij wel. Een luisterend oor een geweldige oma en het is ook vaak gezellig. Zie haar veel en ze eet ook gerust mee hier. Jammer genoeg leeft schoonvader niet meer en heb ik ook nooit gekend. Dus c heeft ook geen actieve opa. En dat mis ik dan weer maar ik mis ouders en niet mijn ouders.
Wat mij betreft moet je niets. Vooral bij je eigen gevoel blijven, zou ik denken en zeggen. Maar dat betekent niet dat de ander (schoonmoeder in dit geval) het er ook mee eens moet zijn. Zij mag het jammer vinden. Dat is alleen dan haar probleem en daar zou ik me dan dus ook niet te druk over maken, want dan wordt het óók jouw (TS dan natuurlijk) probleem.
Zo dan, paar dagen niet online geweest en niet verwacht dat er zoveel reacties zouden komen! Om even gauw op een paar reacties in te gaan: Man heeft geen hechte band met zijn vader, al helemaal niet sinds die samen is met zijn vrouw. Mijn man kan helemaal niks met haar, maar kan het heel makkelijk negeren allemaal (al is het de laatste jaren wel steeds vaker dat zelfs hij geïrriteerd raakt door haar bijzondere verzoeken soms). Hij zal ook nooit uit zichzelf contact met ze opnemen. Bellen, daar op bezoek of ze hier uitnodigingen komt altijd vanuit mij, omdat ik al die tijd, ondanks mijn eigen irritaties en ergernissen, altijd probeer te zorgen dat er iets van een familieband is. Maar niet met veel succes dus. Dat schoonzusje het heeft doorgestuurd, ik heb haar reactie op het bericht ook gelezen, waarin ze had aangegeven mij helemaal te snappen en dat er mentaal gezien niks aan de hand is. Schoonzusje loopt er ook vaak tegenaan dat stiefschoonmoeder van alles wil en dan maar verwacht dat alles en iedereen naar haar wensen gaat. Ik ben juist blij dat ze het heeft doorgestuurd en zie het absoluut niet als stoken. Ik ben afgelopen donderdagochtend onaangekondigd langs gegaan bij schoonouders. Hadden ze niet zien aankomen, want 70km verderop. Heb hierbij ook duidelijk aangegeven dat ik absoluut niet accepteer dat ze dergelijke berichten achter mijn rug om stuurt, dat als ze problemen heeft met mij, ze vooral bij mij moet komen. Tevens ook uitgelegd hoe het bij ons (want man denkt er hetzelfde over als mij) overkomt, wanneer er zo'n bericht komt. En tevens dat ze mij al jaren als boeman beschouwen die alle contact afhoudt, terwijl ik juist degene ben die het probeert te stimuleren. Dat hadden ze ook niet verwacht. Uiteindelijk best een goed gesprek gehad, ben er een paar uur geweest. Snap dat ze de kinderen vaker zouden willen zien, en dat ze het leuk vinden om foto's van de kids te hebben (al willen de kinderen dat absoluut niet). Heb ook met man wel eens besproken om een digitale fotolijst cadeau te doen, maar dat willen ze dan weer niet, want hekel aan digitale dingen. Maar t probleem is dat alles volledig op haar manier moet, en zowel man als ik daar dus veel moeite mee hebben. Dit ook aangegeven, schoonvader leek dit wel vrij snel te begrijpen. Ja, er zijn al heel veel voorvallen geweest (en nee, echt niet allemaal via whatsapp, meeste face to face). Een goede band is er niet, mijn man heeft jaren geleden al eens gezegd dat mijn ouders meer aanvoelen als ouders dan zijn eigen ouders. Misschien is het dan ook gewoon accepteren dat die band met hun zo slecht is en me er vooral niet meer druk om maken. Man alle communicatie laten doen, om mezelf te ontlasten. Oh, en iemand die in een reactie had gezet dat ik misschien wel eens een diagnose bipolaire stoornis had gehad: nee, gelukkig niet. Afgelopen jaar wel een burnout (na jaren stress, zorgen en ellende, en maar door blijven gaan). Jaren geleden een depressie gehad (want omgaan met een ongeneeslijk zieke ouder, die daarbij zelf depressief en suïcidaal was, terwijl je zelf zwanger/net bevallen bent, geen fantastische combinatie. En iets met parentificatie enzo). Maar gelukkig inmiddels weer hersteld ook van de burnout, al blijven bepaalde dingen dus lastig, zoals grenzen aangeven, maar ook bepaalde situaties (zoals dit gedoe weer) leren loslaten.
Ik heb je bericht geliked, omdat ik je bewonder dat je de moeite hebt genomen daar helemaal heen te rijden en het uit te praten en omdat je de moeite hebt genomen om hier een update te geven