Lastig, dat laatste is echt onzin hoor! Ik was er zelf ook een beetje bang voor, maar heb hier een jaar geleden uiteindelijk de politie moeten bellen, omdat meneer in zijn boosheid de deur kapot sloeg en na een uur nog in zijn bui zat! (Politie had weinig geholpen helaas, maar na een halfjaar op de wachtlijst voor hulp en geen verbeten wist ik ook niet met wat ik moest doen) uiteindelijk heeft die bui 3 uur geduurd! Veilig thuis heeft toen een brief gestuurd dat er melding is geweest, maar ze geen reden voor bezoek zagen ivm onze plek op de wachtlijst voor hulp.... en het is echt niet dat we nu met in de gaten gehouden worden! Heb laatst zelf het cjg gevraagd om een extra afspraak voor onze dochter haha dus tis niet dat ze bij de andere kinderen ook meer inplannen ofzo! Ik denk dat wat @Lynx zegt en goed idee is! Door dingen voorspelbaar te maken zal het emmertje minder snel vol/over lopen. Ik zou nog steeds wel hulp erbij zoeken... er gaat nog meer op z'n pad komen! Dat stoplicht idee is een geweldig idee, helaas is onze zoon er faliekant op tegen.... hij vindt het dikke onzin en zet zich er tegen af! Heel eerlijk, denk ik dat het ook gewoon super lastig is om te denken "wanneer zit ik in groen, oranje en rood en wat heb ik dan nodig". Sterkte!
De wachtlijsten voor onderzoek en hulp zijn (helaas) vaak heel lang. Een half jaar zou hier heel vlot zijn, wij hebben langer dan een jaar gewacht. Ik bedoel vooral dat er ook dan mogelijk iets voor jullie als ouders of gezin geadviseerd gaat worden (nav onderzoek, als hulpverlening - of wellicht ter overbrugging, dat kan ook via het wijkteam) en dat het dus goed is om er vast over na te denken of je dat niet toch zou willen proberen. Niet geschoten, is altijd mis, toch? Wie weet biedt het wat handvatten of ‘verlichting’, wie weet niet alleen mbt je eigenlijk, maar ook mbt je omgeving (soms kan hulpverlening bv. ook een gesprek met mensen in de omgeving hebben om dingen uit te leggen ed, wie weet zijn je ouders daar gevoeliger voor?). Hier dus heel wat mensen gezien de afgelopen jaren. En ik heb nergens het idee dat we een ‘probleemgezinnenlabel’ hebben; eerder het tegendeel. En al was het zo geweest, dan was dat niet voor niets geweest (natuurlijk afhankelijk van de invulling van ‘probleemgezin’). Het was pittig en dat is het bij tijd en wijlen nog steeds. Je zoekt niets voor niets hulp, toch?
Onze zonen hebben beide (wel op een andere manier) problemen met emotieverwerking. Ik heb hier een vriendin die werkt in de kinderopvrag gevraagd die werkt met "probleemkinderen" welke opties er zouden zijn en ze raden aan om wel op de wachtlijst te plaatsen en voor nu te kijken voor speltherapie. Hiermee word (zoals ik heb begrepen maar moet nog een afspraak maken) spelenderwijs passend bij het kind gewerkt aan het verwerken en plaatsen van emoties. Zeer laagdrempelig en dat gebeurt er in ieder geval wat.. het is geen diagnose maar wel hulp in gedrag..
Jullie hebben als gezin ook hulp nodig. Echt. Pak alle hulp die je nu pakken kan. Je zegt zelf dat hij de sfeer bepaalt, hele dagen kan verzieken. Je hebt het niet in balans. Verder zou ik breed blijven kijken en niet puur op het hb gedeelte. Trek je niks aan van mensen die vinden dat je een diagnose wil. Je wil geen diagnose, je wil hulp. En als hij wel iets heeft dan helpt een diagnose maar het gaat je om de onhoudbare situatie. Ik heb zelf ook een kind met een "label". Andere problematiek maar ook hier hoorde ik: ja allemaal leuk en aardig maar wat moet je met een diagnose? Wat wil je daar dan mee? De juiste hulp en handvatten krijgen! Dat wil ik ermee! Inmiddels heeft mijn jongste een diagnose en krijgen we eind deze maand ambulante begeleiding op school. Ik zou zelf nu naar de huisarts gaan en zeggen dat het niet meer gaat. Dat je een doorverwijzing wil. Niet per se voor een diagnose maar wel voor hulp en begeleiding. Omdat hij anders over een paar jaar compleet onhandelbaar is. Sterkte ermee.
Wat een bijzondere lastige situatie zeg. En echt bewondering voor je hoe jullie het aanpakken, dit zijn zulke ellendige situaties. Juist als je denkt je alles voor je kind doet op de manier waarvan jij denkt dat het goed is. Een stukje herken ik erin. Onze dochter is recent in groep 6 ook vastgelopen. Het had 1 voordeel, ze had het jaar ervoor dezelfde juf. Die trok op een gegeven ook aan de bel omdat ze, net als ons, ons eigen kind niet terug kende. Zij is 9. We weten ze HS is strong willed en ook veel kenmerken van hoogbegaafdheid heeft maar er niet op getest is. Maar die grote mond, willen bepalen, denken dat ze de baas is dat is wel heel kenbaar. En lastig. Ik volg je post daarom met interesse maar vooral omdat ik hoop jullie de juiste hulp gaan krijgen. Want dit hou je als gezin niet vol
Stel je erop in dat een mogelijke diagnose nog maanden gaat duren. En hij is misschien erg intelligent. Maar dat is absoluut geen verklaring voor zijn wangedrag. Want dat is dit absoluut. En hoe ouder hij gaat worden hoe groter de problemen. Een kleuter kan bijvoorbeeld bijten. Maar als een 8 jarige mijn kind zou bijten had je met mij als ouder een probleem. En er zullen kinderen komen die hem uit de weg gaan vanwege zijn gedrag. Maar ook kinderen (of ouders) die hem fysiek of verbaal aanpakken. Je komt vanzelf de verkeerde tegen zeg maar. Ik zou in ieder geval als ouder heel duidelijk gaan optreden tegenover zijn gedrag. Hij heeft te luisteren naar volwassenen. En andere kinderen moet je beschermen. Fysiek geweld absoluut niet langer accepteren. Geef ook zelf je grenzen aan. Knuffelen mag. Maar claimen of op momenten dat het niet kan of jij dat niet wilt dan dus niet. En hou in gedachten dat hij vaak liegt. Je kunt dus niet uitgaan van zijn verhaal. En dat kan je ook zeggen. Hoe intelligent ook. Op sociaal gebied loopt hij ver achter op zijn gewetens- en ontwikkelingsleeftijd. En als dit niet stopt zullen er problemen op school komen.
Als een dergelijke aanpak altijd zou werken, dan waren er opeens veel minder kinderen met problemen… Beetje (veel te) simpele gedachtengang…en ook niet helpend.
Wat zijn de consequenties voor zijn gedrag ? Ik bedoel als 8 jarige een ander kind bijten wat word door jullie daar mee gedaan?
Hier ook een zoon uit 2016 & 2019 Met onze oudste lopen wij ook tegen wat dingen aan, Hij voelt en gedraagt zich als een puber, hij is ook al 157cm en schoenmaat 40-41, loopt 3 jaar voor op botgroei. Ik zeg altijd wat je ziet is niet wat het is. De buitenwereld kan ook echt hard reageren op hem. Bij de kleuters wilde hij al nuttige taken. In groep 3 deed hij al boodschappen bij de supermarkt. Was de juf gestopt met toetsen maken want hakken en plakken snapte hij niks van, was voor de kerstvakantie dat ik dacht dit komt nooit goed, die gaat nooit leren lezen. Terwijl hij na de kerstvakantie volzinnen las, hoe dan vraag het mij nog steeds af. In groep 4 ging het ook niet echt 0 aansluiting met zn klasgenoten. Hij zei toen al ik heb al een broertje(hij vond ze zwaar kinderachtig en te hyper) Uiteindelijk mocht hij van klas wisselen een combi klas die een stuk rustiger was. Hij kan ook clown gedrag vertonen en heeft periodes dan maakt hij ook geluidjes(geen tics), ook wel irritant gedrag en shockeren. Kan heel boos zijn als het niet gaat hoe hij het voor ogen had en als hij iets echt niet wil. Moet heel erg aan een nieuwe leerkracht wennen, hij kan dan ook heel boos doen en luistert eigenlijk pas als hij je vertrouwt. Kon zich niet goed uiten. Hiervoor logopedie gehad en zij heeft hem echt geholpen om zich te leren uiten. Hij is heel wijs houdt zich met het nieuws en weer bezig, voetbal weet hij echt mega veel vanaf. Wij zeggen wel eens hij is echt een hele oude ziel. Zn neef van 14 is zn beste vriend. Heeft nooit echt gespeeld, knutselen vind hij niks. Laat staan bijv kinderen voor kinderen op school die ze draaien hij vind het verschrikkelijk. Maar hij pakt dus zelf liever de stofzuiger en gaat aan de slag. Verdraagt heeeeel veel van andere totdat hij het echt zat is maar duurt lang. Is een echte lieverd en ik denk vaak dat zn ontwikkeling helemaal door elkaar gaat van puber en dan ineens weer een jongen van 8. Hij is het afgelopen jaar echt mega gegroeid in zijn gedrag. Ben ook echt trots op hem. Dit is een kleine samenvatting er zijn nog heel veel meer voorbeelden maar wilde je vooral laten weten dat ik weet hoe zwaar het is! Zorg ook een beetje voor jezelf Vraag mij wel af wat vind school ervan? En krijg je vanuit hun geen hulp. Ik heb een aantal keer met de leerkracht, iber, passend onderwijs, jeugdarts enz gezeten om de situatie te bespreken. Waar zij eerst geen hulp nodig vonden hebben wij nu toch besloten om iets van hulp te krijgen juist omdat ik het belangrijk vind dat hij leert omgaan met zijn emoties het optijd leert herkennen en daarmee leert omgaan. Dat kan beter nu dan dat hij straks op de middelbare of als volwassene tegen deze dingen aan gaat lopen. Je mag mij altijd pben. Sterkte en succes met de hele situatie.
Een niet passende school bleek hier dus achteraf echt schadelijker dan gedacht. Groep 7 en 8 meerdere plaatsen verderop gedaan, speciaal voor hoogbegaafde kinderen en dat scheelde een slok op een borrel. Bleek dus echt schoolteauma en toxische stress, wat ook moeilijk gedrag veroorzaakte. De reistijd was wel een ding, maar het was het waard. Op af en toe wat pubergrillen na is het sindsdien best een makkelijk en relaxed persoon. Passend onderwijs, maar ook in een groep zitten met kinderen die over het algemeen tegen hetzelfde aanlopen, zorgde voor veel meer aansluiting. Een leuke vriendengroep zorgde ervoor dat hij sociaal weer beter in zijn vel zat enz. Volgens mij is dat een generatiedingetje dat je geen hulp moet zoeken met allerlei redenen als dat je dan in de problemen komt of mensen jullie of je kind er raar op gaan aankijken. Moest mijn ouders ook uitleggen dat dat tegenwoordig over het algemeen echt anders is, uitzonderingen daar gelaten, maar op zoek naar de oorzaak en hulp krijgen, lost toch in de meeste gevallen meer op.
Ik denk dat je een ‘probleemgezin’ bent als er duidelijk hulp nodig is maar de ouders dit weigeren en het dan gedwongen opgelegd moet worden met een gezinsvoogd en een ots. Maar toch zeker niet als je gewoon hulp voor je kind zoekt. Ik loop met mijn dochter nu al heel wat jaren in de hulpverlening en het blijft ingewikkeld hoe het allemaal in elkaar zit. Ik zou gewoon bij de huisarts of het cjg beginnen met je zorgen en vragen neer te leggen.
Ik zou beginnen met t bellen met de huisarts. Je komt dan wss bij de poh terecht en die kan je verwijzen naar de juiste zorg. Heeft hij een iq test gedaan? Normaal krijg je vanuit de organisatie die dit heeft afgenomen ook een advies plan. Waar ze op school rekening mee kunnen houden en wat zijn sterke en zwakke punten zijn. Mijn dochter is ook getest en heeft officieel een boven gemiddeld iq. Maar heel veel trekjes van hb. Zij start deze maand met speltherapie zodat ze beter leert omgaan met haar eigen emoties en dat haar hoofd net iets anders werkt dan die van haar klasgenootjes.
Bedankt voor je reactie! Ik denk dat ik dit deels al veel doe, ik hou namelijk zelf heel erg van regelmaat. Ik ga goed op balans, planning etc. Dit heb ik ook doorgevoerd naar de kinderen, er is nooit grote gekkigheid hier qua plannen. Dingen worden overlegd indien nodig, er is geen overdaad aan keus. Ik heb toen op een gegeven moment gezegd dat hij een kussen mocht slaan, als hij het voelde oplopen. Maar hij maakt ook vaak een "show" van dingen die hij dan mag, hij ging ineens de hele dag door in alle kussens lopen rammelen....dat vond ik nou ook geen oplossing!
Ik zie nu 2 reacties over het bijten, consequenties en ik wilde daar even in het algemeen op reageren Er zijn thuis echt consequenties als er wat gebeurd, absoluut. Hij mag absoluut niet fysiek zijn, maar het is wel een absolute uitzondering dat het gebeurd. Niet goed te praten, maar het is geen agressief kind. Als hij overloopt, zit die kans er wel sneller in als hij op dat moment aangeraakt wordt. Nogmaals, geen excuus. Bij het bijten was hij dus eerst getreiterd, daarna kreeg hij een harde duw en ging onderuit. Fysiek zwakker dan dat jongetje, heeft hij uit frustratie gebeten. Moeder trok aan de bel, we hebben een enorm goed gesprek gehad en mijn zoon heeft zijn excuus aangeboden aan zowel moeder als zoon. Dit was vanuit mij een eis, doe je dit soort shit, bied je ook je excuus aan. Daarnaast mocht hij enkele dagen niet buiten spelen, geen tablet. Ik heb soms wel het gevoel, en niet persoonlijk door iemand hier hoor, maar dat mensen vinden dat we te weinig straffen. Dat er nog meer discipline moet komen. Maar als je elke dag thuis komt met time outs, slecht luisterd thuis etc.. Dan blijft er weinig over als straf. Bij lelijk, vervelend gedrag of niet stoppen is het naar ja kamer. Gezeik op school, is tablet weg die dag. Maar hij mag al niet zoveel op de tablet, dus hij is al snel tablet loos. Daarna lost het nu, na 5 jaar dit gedrag, geen reet op. Ik zie dat straffen niet helpt, op dat moment is er verdriet, tranen, en de dag daarna doet hij het weer.
Vandaag huisarts gebeld, we zijn aangemeld voor een verwijzing. Ik heb ons ook aangemeld voor een cursus omgaan met emoties en school op de hoogte gebracht. We gaan het zien..
Wat goed dat je aan de bel trekt En ik bedoelde niet iets negatiefs met mijn vraag over consequenties ik was gewoon benieuwd of het hem wat uit maakt Hopelijk komt er snel goede hulp voor jullie gezin Sterkte !
Wat goed dat je de huisarts hebt gebeld! Dat is een fijne eerste stap. Je zou ook eens contact kunnen opnemen met een ergotherapeut of fysiotherapeut, als iemand maar gespecialiseerd is in sensorische informatieverwerking. Die kan de prikkelverwerking in kaart brengen en jullie (en school) tips geven om hem te helpen. Is niet de hele puzzel, maar wel een stukje. Daarnaast zou je kunnen zoeken naar een psychomotorisch therapeut, die kan helpen met emotieregulatie. Voor dat soort hulp/behandeling heb je geen diagnose nodig, alleen een hulpvraag. En die heb je duidelijk!
De aanpak uit de post boven mij (van Amberxx). Goed dat je de huisarts gebeld hebt! Weet je naar welke instantie de huisarts verwezen heeft, Nu hopen dat de wachtlijst niet al te lang is. Zou er zelf op een gegeven moment achteraan bellen om te vragen naar de stand van zaken. Mbt reageren op ongewenst gedrag: des te strakker wij de touwtjes in handen houden en de teugels aantrekken ed, des te ‘gekker’ ze hier gaat doen. Terwijl als we haar vrijer laten, ze laat zien dat ze echt wel goede keuzes kan maken. Nee, ze doet niet alles zoals wij dat zouden doen, maar dat hoeft ook niet. En we luisteren naar elkaar ipv dat zij enkel naar ons moet luisteren. Dat vind ik een hele gezonde relatie. En ja, we zijn haar ouders en bepalen dus bepaalde dingen, dat is ook hoe het leven is, en natuurlijk zijn er ook consequenties bij bepaald gedrag, maar dat is iets anders dan straf (consequenties volgen logisch uit bepaald gedrag en zijn functioneel, straf is opgelegd en dient als vergelding of afschrikking - straffen werkt hier volledig averechts, consequenties niet). Het helpt wel dat ze ouder wordt en daardoor ook meer vrijheid kan krijgen en het helpt ook heel erg dat ze daardoor op school ook meer vrijheid krijgt. School vraagt nog steeds extreem veel van haar, maar iets minder dan toen ze daar nog echt als kind behandeld werd.