Beetje vage titel, maar ik kon het even niet anders verwoorden. mijn dochter van 5 is een heel lief, rustig en knuffelig meisje. Bij mij thuis luistert ze nagenoeg altijd, natuurlijk heeft ze wel eens een dwarse bui maar het is niet extreem. Bij der vader daarentegen is ze echt een heel ander kind. Grote mond, schreeuwen, slaan en ze weigert te luisteren. De oudste 2 worden echt gek van haar als ze daar zijn. Ik heb al meerdere keren met der geprobeerd te praten. Gevraagd wat er aan de hand is, waarom ze zo doet als ze daar is. Gezegd dat ze alles tegen me kan vertellen, dat ik haar dan kan helpen. Maar ze wilt absoluut niet vertellen wat er aan de hand is. Ze zegt dan ook: ik wil het niet vertellen. Vervolgens begint ze te huilen en zegt ze helemaal niks meer. Ik weet dat ze het niet leuk vind om naar der vader te gaan. Niet vanwege der vader zelf maar vanwege zijn vriendin. Maar op deze manier kan ik haar niet helpen wat mij op dit moment een beetje gek maakt. Ze loopt rond als een zombie, is zo wit als een spook met donkere kringen om der ogen. na een paar dagen bij mij is ze een heel ander kind, ziet ze er weer normaal uit, met een normaal kleurtje op der gezicht en de donkere kringen zijn verdwenen. ik heb ook aan de oudste 2 gevraagd of die misschien weten wat er aan de hand is. Maar naast het gewoonlijke: ze krijgt vaak op der kop en ze moet daar perse dingen proeven (heeft een eetprobleem) weten ze het ook niet. Is een psycholoog in dit geval een optie? Of een maatschappelijk medewerkster? Ik weet het gewoon even niet.. en hoop voornamelijk dat jullie ideeën hebben om mij hier mee te helpen.
Arm meisje. Ik denk niet dat het een kwestie van niet willen is, maar meer een kwestie van niet kunnen. Ze is tenslotte nog maar 5. Wat zegt haar vader? Vindt hij ook dat er een probleem is? Ik denk dat het in eerste instantie aan hem is om hier naar een oplossing te zoeken en niet aan jou. Zitten jullie op één lijn hoe om te gaan met haar eetproblemen? Valt hierover te praten? Is er een mediator die hierbij eventueel kan helpen? Mocht dit geen optie zijn, dan heeft haar school misschien een programma voor kinderen van gescheiden ouders, de school van mijn kinderen heeft dit en van vriendinnetjes begrijp ik dat ze ermee geholpen zijn (spontaan verhaal, ik heb er uiteraard niet op doorgevraagd). En anders misschien de huisarts, schoolarts of de arts van het consultatiebureau eens vragen.
haar vader heeft mij gevraagd met haar te praten omdat het daar niet meer gezellig is vanwege haar gedrag. We hebben tot vorig jaar op 1 lijn gezeten qua der eetprobleem. Wilt ze niet eten of proeven, dan niet. Ze krijgt het bord voor zich , mag niet zeggen dat het vies is oid, maar ze hoeft niet te proeven als ze dat niet wilt. Sinds hij samenwoont met zijn vriendin moet ze alles proeven. Ze word gerust op de trap gezet met een stukje aardbei en mag er pas afkomen als ze ‘m op heeft. Ik heb daar al een paar keer wat over gezegd maar ze blijven het zo aanpakken. Ik ben ook bezig met afspraken voor haar eetproblemen en dat weet hij. ik ga van de week de juf even een berichtje sturen om te kijken of er op school iemand is met wie ze spelenderwijs kan praten.
Ik denk dat het ontzettend belangrijk is dat jullie qua aanpak van haar eetproblemen op 1 lijn zitten. Ik kan me voorstellen dat als ze bij jou niet verplicht is tot bv haar bord leeg te eten, en bij vader wel, haar dat veel stress geeft. Helemaal als ze daarbij ook nog op haar kop krijgt omdat het bv lang duurt, ze boos erover is of heel verdrietig etc. En nu moet ze dus verplicht op de trap blijven tot ze iets geproefd heeft, dan is met eetproblematiek echt heel stressvol. Dan komt ze telkens daar weer in zo’n negatief spiraal. Ik zou samen met haar vader kijken of jullie een plan van aanpak kunnen maken samen met bv een dietist, en als zo’n afspraak nog op zich laat wachten, kan de huisarts, schoolarts of cjg misschien advies geven over hoe het tot die tijd aan te pakken - zodat het dus bij beiden gelijk is.
En de nieuwe vriendin en uw ex denken dat ze een eetprobleem zo gaan oplossen ? Ik zou een gesprek met ex en haar aangaan. Verschrikkelijk voor uw kind (zelf eentje in huis met een eetprobleem).
blijkbaar.. Ik ben het gesprek er al een paar keer over aangegaan.. maar ze blijven dit doen. Ik heb ook aangegeven dat die er beter geen aandacht aan kan besteden. Hier zit ze bij ons aan tafel en heel soms zie ik haar ineens iets proeven. Maar ook daar besteed ik geen aandacht aan.. want zodra ik daar aandacht aan besteed stopt ze en hoeft ze het niet meer. Ze doet dit al vanaf dat ze een jaar is en we hebben destijds van alles geprobeerd maar niks werkt, dat weet mijn ex ook. Maar zijn vriendin denkt het allemaal wel even te kunnen oplossen en mijn ex zit bij haar flink onder de duim helaas
Ja ocharme uw kind hoor. Dar ze bepaalde regels en afspraken hebben is logisch maar bij een eetprobleem moet je al zo voorzichtig zijn met de aanpak. Dit zal een enorme stress situatie zijn voor jullie dochter en niet helpen ib haar eten. Echt zonde
Krijgen jullie hulp bij haar eetprobleem? Anders met die persoon in gesprek gaan, misschien met de nieuwe vriendin er bij. Misschien dat ze het dan beter begrijpt.
Ik zou toch met je ex even om tafel gaan vanwege haar eetprobleem, dwingen om te proeven heeft vaak een averechtse werking. Misschien ook met hulp van een diëtist? Misschien dat het kwartje dan wel valt? Hier ook een kind met eetprobleem, dus ook ervaring. Verplicht laten proeven is mijn inziens nooit de oplossing dan. Ik zou ook aan ex blijven aangeven dat haar boze gedrag daar vandaan komt. Verder kan een 5 jarige nog niet echt vertellen waar bepaald gedrag vandaan komt. Ik wil het niet vertellen is hier ook het standaard antwoord bij mijn 5 jarige bij lastige vragen. (Voor hem lastige). Je zult zelf, en eigenlijk moet ex daarin opstappen ook, je dochter in helpen zoeken. Jammer dat je ex zn dochter niet echt wilt respecteren. Ik weet niet hoe jullie relatie is, maar misschien kan je dat aangeven? Ze voelt zich niet gerespecteerd, waarom dwingt hij haar tot dingen die ze echt niet wilt enz? Kan dat helpen zijn inzicht aan te passen/ het voor zn dochter op te nemen? Het probleem ligt natuurlijk ook bij je ex en niet bij jou. Dat mag je ook duidelijk maken, haar gedrag daar is het gevolg van. Hoe ze haar behandelen. Ze voelt zich duidelijk niet veilig daar. Behandelen ze haar anders, zal haar reactie daarop ook veranderen. Zij vind het niet leuk daar en dat mag hij ook duidelijk weten toch? Maar ik snap heel goed dat het jou ook aan je hart gaat. Want het is wel de veiligheid van je dochter waar het om gaat , hopelijk kan je het je ex nog eens duidelijk maken. Sterkte!!
nee we hebben binnenkort eerst een afspraak bij de kno voor haar keelamandelen. Daarna een afspraak bij jeugd en gezin over haar eetproblemen. Ze hebben het een tijdje afgewimpeld als het is een fase. Tot ik de laatste keer zei dat als ik nog 1x hoor dat het een fase is ik diegene een eigen fase zou geven L wilt zelf niet dat de vriendin er bij is en wilt alleen met mij.. maar misschien is het een goed idee om een keer een aparte afspraak maken waar mijn ex erbij is en L zelf niet.
Jemig, die vriendin. Daar gaan je haren toch recht overeind van staan. Wat ontzettend frustrerend voor je @Knalrood. Ik hoop dat jullie een modus kunnen vinden, want dit is wel heel pijnlijk. En trouwens behoorlijk stom dat jouw ex tegen jou zegt met je 5-jarige te gaan praten. Dat kind is 5, daar ga je niet 'mee praten' en daarmee de dingen oplossen. Hij zou met zijn vriendin moeten gaan praten over dat hij na alle ervaring met zijn kind wel weet hoe hij het moet aanpakken en dat haar advies mooi terzijde geschoven mag worden.
Misschien ben ik veel te snel - maar als ze bijvoorbeeld een eetstoornis heeft als Arfid - dan kan ik me er iets bij voorstellen dat het verplicht moeten eten zóveel angst veroorzaakt, dat dit gedrag naar boven komt. Dat ze zichzelf soms misschien wat overschreeuwt. Maar ergens dus ook doodsbang is voor het verplichtte eten/proeven. Ze is 5 - dus ziet wel dat anderen dat niet hebben met eten. Dus mogelijk speelt schaamte ook een rol in het niet willen vertellen. Maar alles bij elkaar kan ik me voorstellen dat het ontzettend veel energie vreet ook van haar, zeker als ze al minder energie krijgt uit voeding mogelijk. Maarja, wat dóé je er aan? Het is me niet helemaal duidelijk of jullie al hulp hebben voor haar eten. Maar ik zou daar zeker hulp bij zoeken. Zeker als je dit soort situaties krijgt. Via huisarts, of via schoolarts. --.> oh ik zie dat het op de planning staat... eerst een gesprek met jou samen lijkt me het verstandigste. De adviezen die je krijgt kun je doorgeven - en als ze daar echt niets mee doen, dán zou een gesprek samen misschien een optie zijn. Maar dan moet ze daar ook wel voor open staan. Je zou denken dat adviezen van iemand die er verstand van heeft, wel opgevolgd worden.
En dat is ook nog eens haar goed recht want zoals ik het allemaal lees is de aanpak bij vader in eens veranderd sinds zij daar ook is. Dus ik zou eerst met haar alleen gaan eventueel met vader erbij maar zonder vriendin. Hoe vervelend ook voor vader die vriendin is nu in haar hokje "onveilig" beland. En een gesprek met vriendin erbij plannen zonder je dochter erbij. Eten is voor een kind met een eetstoornis ontzettend pittig, onze zoon heeft autisme en toen hij jonger was at hij ook maar beperkt. Gelukkig was het voor ons voldoende om ervoor te zorgen dat we de ene dag iets aten waarvan we zeker waren dat hij het ook at ( in het begin was dat om de dag aardappelen/sperziebonen en een stukje vlees) en de volgende dat iets op tafel te zetten waarvan wij zeker wisten dat hij 1 ding wel lustte . Toetjes na het eten deden we niet (ook omdat hij hoorde van b.v opa en oma dat hij alleen een toetje kreeg als hij zijn bord leeg had) en gaven we voordat hij naar bed ging ( was altijd vla) Heel langzaam is dit uitgebreid van b.v wraps met alleen kip , naar wraps met kip en gebakken uitjes, naar wraps met kip, gebakken uitjes en een sausje. Nu eet hij de wraps met sla, komkommer, ui, kip saus. Is een lange adem want heeft ongeveer 12 jaar gekost om op dat punt te komen. Maar altijd vrijwillig, schaaltjes op tafel waar je uit kunt pakken wat je wil ipv alles op je bord.
Ja ik heb inderdaad al een afspraak staan ivm met der eetgedrag. Vandaag heb ik de juf gesproken en die merkte inderdaad ook dat ze zich ineens heel anders gedraagt dan normaal. Ze heeft met de directrice overlegd en ik moet toch ook jeugd en gezin bellen hier voor. Ook hebben ze me aangeraden om de maatschappelijk werker van school te bellen.. die pakt meestal pas kinderen op vanaf groep 4 maar misschien dat ze in dit geval een uitzondering maakt omdat haar gedrag bij der vader en op school nu compleet anders is dan bij mij.
Eerlijk? Ik zou met ex om de tafel gaan en met hem hier zeer duidelijke afspraken over maken. Jullie zijn nl de ouders en een nieuwe vriendin heeft wat mij betreft weinig in te brengen en zeker mijn kind niet voor straf op een trap moeten zetten omdat ze perse iets moet proeven, want daar wordt het probleem erger van. daarnaast zou ik mijn kind zeker de eerste tijd respecteren in het feit dat zij daar niet heen wil. Logisch, want ze voelt zich onveilig. Dat zou bij mij betekenen dat vader een periode bij jullie thuis eerst weer probeert om weer een leuke, veilige band op te bouwen voordat zij weer daarnaartoe moet. en laat je ex maar tegen zijn vriendin zeggen dat zij zich er niet mee moet bemoeien. Jullie kind, dus jullie bepalen de regels
Met vader en vriendin om de tafel. Zij willen dat gedrag dochter veranderd, begrijpelijk maar dan is de eerste vraag waar komt dit gedrag vandaan. Zolang je het daar niet over eens bent, zolang vader en vriendin niet zien dat het gedwongen eten waarschijnlijk de oorzaak is van het gehele gedrag van dochter, kan je helaas eigenlijk niets. Pas als jullie allen beseffen dat het meisje flink ongelukkig is en daardoor zulk gedrag laat zien, dan kun je pas met elkaar gaan bespreken hoe nu verder. Welke hulpverlening, welke aanpak ect ect. Dus leuke wens van vader dat jij even met dochter moet gaan praten maar dan slaat vader de plank helemaal mis. Geen enkel kind van vijf kan vertellen waarom zij zich zo gedraagt. Vader moet zelf aan de slag om weer in de verbinding met zijn dochter te komen, veel nabijheid en veiligheid bieden en vandaaruit kijken naar wat heeft dochter eigenlijk nodig van vader. Negatief gedrag komt altijd ergens vandaan. Straffen of strenger worden werkt niet, echt contact maken, verbinding maken en vandaaruit je kind begeleiden werkt wel.