Paar a-viertjes meer niet. Het was ook maar een toevallig gevonden diagnose, ze kwam voor depressieve klachten. Gesprekken zijn ook nooit op papier gezet, wij hebben daar iig nooit iets van gezien.
Zoveel te beter toch dat er geen therapie nodig is? Als ik kijk naar onze middelste tja dat is zo de andere kant van het spectrum dan zijn broer en dat zorgt voor veel minder problemen. Hij krijgt medicatie voor zijn add maar verder moeten wij maar weinig en red hij het echt wel. Onze oudste is toch totaal andere koek en daar is niets doen niet mogelijk hoor.
Onze consulent van gemeente is al jaren betrokken, daar hebben we goed contact mee. Officieel zijn we ook in zorg bij psychiater (de eerste wist het niet meer en gaf het op, wij hebben daarna second opinion elders gevraagd, waar ze meer ervaring hadden met complexe zorg), maar op moment doen die niets, ze staat op een wachtlijst voor gezins-PMT, we zullen zien of/wanneer we dat ook echt gaan proberen. We hebben van diagnose (aug 2020) tot sept 2023 allerlei dingen geprobeerd met ambulante begeleiding, ouderbegeleiding, medicatie (in totaal nu 6 soorten geprobeerd), zorgboerderij, groepsbegeleiding, SI-therapie, ergotherapie, maar niets was helpend en soms zelf schadelijk (ze heeft hulpverlenerstrauma en schooltrauma opgelopen). Ik ben zelf in sept 2023 Loekemeijer methode op het spoor gekomen, wat ons erg aansprak. Omdat gemeente het ook niet meer wist, mochten wij op hun kosten aan de slag met deze methode. Onderzoek (waar dochter zelf niet bij hoefde te zijn), oudercursus en daarna individuele ouderbegeleiding, die ik voorlopig mag voorzetten. Dus wij als ouders hebben wel begeleiding, maar dochter zelf had een tijd lang helemaal niets, wij hebben zelf 'het werk' gedaan. En zien dus geleidelijke vooruitgang. Sinds oktober 2024 hebben we weer ambulante begeleiding, komt er een juf aan huis, en zijn we onder behandeling van slaapspecialist (ook vooral weer begeleiding van ons).
Hoe ik er nu tegenaan kijk, eerst moest mijn dochter weer leren zich veilig te voelen na jaren lang niet (voldoende) gehoord en gezien te zijn (en zich constant niet veilig voelen, leven in haar survival brein) en haar opgestapelde trauma's verwerken. De 'therapie' daarvoor is veel aandacht en nabijheid van mij geweest, veel spelen met haar en laten zien dat ik zonder oordeel kan luisteren en te vertrouwen ben. Dit heeft haar stress niveau naar beneden gebracht en in haar denkende brein, waar leren en groeien weer mogelijk is. Die ruimte moet er wel eerst zijn voordat je gaat werken aan vaardigheden (wat het zinvolle aspect van therapie zou zijn). Het lukt haar nu om zich voorzichtig wat vertrouwd te voelen bij andere mensen als deze de juiste snaar weten te raken (meebuigen, afwachtend op haar initiatief, haar ruimte geven voor regie). Ga je te hard, dan valt ze meteen terug in haar survival brein: fight, flight or freeze... Ik moet dan altijd denken aan "Het gras gaat niet sneller groeien als je er aan trekt. Als je wil dat het groeit moet je omgeving aanpassen, om de voorwaarden te creëren waarin het kan opbloeien."
Wat een lijst aan hulpverleners hebben jullie al gehad idd, pmt is ons ook aangeraden door de solk poli, maar dat wordt niet echt aangeboden in onze omgeving. Maar eerst maar eens weer in gesprek komen met hem.... Ik heb ook het idee dat hij zich niet veilig voelt al heel lange tijd, als hij niet boos is is hij heel aanhankelijk naar mij toe, constant knuffelen tot verstikkend aan toe voor mij en heel vaak zeggen dat hij van me houdt. We gaan ons eens verdiepen in de loekemeijer methode, goed dat jullie verder zijn kijken, op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat het beste is voor je kind
Ik denk wat meespeelt is dat diagnoses bijna alleen gegeven worden aan de hand van problemen waar een individu (of ouders van) tegenaan lopen. Dat er dan na diagnose praktisch hulp wordt aangeboden bijv dmv therapie is logisch want een diagnose alleen doet weinig aan de ontstaande problemen. Ik kan me voorstellen dat jullie bij de psycholoog (of een soortgelijke professional) kwamen met klachten? Uit onderzoek naar de oorzaak kwam autisme en depressie naar boven. Logischerwijs dat er daar dan op ingespeeld wordt, toch? Zowel voor depressie als voor problemen veroorzaakt door autisme (en dan doel ik op problemen veroorzaakt door bijv mismatch vanwege autisme, niet autisme op zich.) ontstaande problemen kunnen bijvoorbeeld zijn; depressie. De enige therapie die ik ken die ontwikkelt is om autisme te behandelen, en welke nog steeds wel ingezet wordt bij kinderen tegenwoordig is ABA. De meningen daarover zijn verdeeld (of het goed is of schadelijk is voor het individu (of ergens daartussen in)) , maar ik weet verder zelf niet van een therapie af welke autisten krijgen vanwege hun autisme. Welke therapie kreeg jouw dochter aangeboden vanwege haar autisme?
Depressieve klachten hebben ze volledig genegeerd. Daar kwamen we voor, niemand had het ooit over autisme gehad. Psychiater heeft een paar keer met haar gesproken en toen een autisme onderzoek opgestart. De therapie na die diagnose bestond uit gesprekken waarin ze haar gingen vertellen wat autisme is enzo, psycho-educatie dus. Maar wat ze vertelden stond ook op Google en had ze zelf al wel opgezocht (ze was toen 14 of net 15) dus konden ze haar niets meer vertellen zeiden ze. Tja toen had ze er geen trek meer in natuurlijk, lijstjes met sterke punten en waar je blij van wordt maken enzo hielpen haar niet erg. En wij moesten sls ouders ook komen luisteren naar uitleg over autisme. Maar sowieso was de depressie toen het ergst en die bestond blijkbaar niet meer toen de psychiater zich vastbeet in het autisme deel. Daar heeft ze zich zelf uit moeten trekken samen met mij. Gelukkig gaat het nu goed met haar hoor
Na de diagnose kreeg onze zoon een sessie met de psycholoog die het onderzoek deed. Uitleg mbv de brain blocs. Daar waren wij zelf ook bij. Daarna een reeks gesprekken met ons (online), waar jij soms even bij was. Maar vooral bedoeld om ons te helpen hem te begeleiden. En een reeks therapeuten die moesten helpen bij zijn zindelijkheidproblematiek. Over dat laatste. Hij is het hele jaar 2025 al schoon en droog overdag Op dit moment is er geen enkele begeleiding. Maar we staan op het punt om terug contact te zoeken met de GGZ psycholoog vanwege zijn terugkerende boze buien en vol lopende emmertjes. Daarover: Laatst kwam hij woedend de kamer in. Ik vraag wat er is (dom van mij, maar niks zeggen kan net zo goed kwaaie reacties opleveren "jij helpt niet"). Antwoord:" Wat denk je? Mijn emmertje is vol!" ik: waarme is die vol geworden? hij (superkwaad om mijn domheid) WATER!!! Moest even weglopen, want ik stikte van het lachen om die reacties. Wat heftig. En wat mooi dat jij er zo voor haar hebt kunnen zijn. Wat een liefde en geduld zit daar achter. En hoeveel energie zit daar in!
Ik snap niet helemaal wat het probleem is denk ik. Ik zie een onderzoek naar autisme als een mogelijk ingang voor de behandeling voor depressie. Als de psychiater na een paar gesprekken dacht dat er wel eens sprake kon zijn van autisme dan lijkt me dat ze haar / hij zijn werk goed aan het doen was. Het kan namelijk heel goed zijn dat depressie en autisme samenhangen. En in elk geval is diagnostiseren en onderwijzen wat autisme is dan stap 1. Stap 2 is dan de depressie gericht aanpakken vanuit de juiste posities. Kan het zijn dat je te vroeg bent gestopt en te snel conclusies hebt getrokken waardoor zij jullie probeerde te overtuigen om door te zetten. Een actie die jij misschien vervolgens hebt opgevat als dat ze autisme willen behandelen. Misschien hoor! Slechts mijn opvatting aan de hand van je verhaal Heel fijn dat je dochter zich uiteindelijk beter is gaan voelen en weer geniet van het leven. Daar gaat het uiteindelijk om! <3
Ja gewoon de educatie en de tips en trucs inderdaad. Ik was benieuwd naar de specifieke therapie die de dochter van @Consuminderma kreeg om haar autisme te behandelen. Ik zei namelijk : waarop zij zei: Vandaar, haha. Super fijn!!! <3 <3
Depressie kwam niet eens meer voor in de uitslag, diagnose was autisme en niets anders. En dat gingen ze behandelen. Maar nu ik er een paar jaar later op terug kijk was het allemaal maar vaag daar. En dat hoor ik ook van anderen (ook mensen van het cjg die hun vraagtekens zetten). Ik ga er met de jongste iig niet meer heen, hij wordt vanuit onderwijskundig oogpunt getest door iemand die van combinaties verstand heeft.
Maar hoe zouden ze autisme dan gaan behandelen? Welke therapie wilde ze gaan gebruiken daarvoor? Ik vraag me af of depressie überhaupt benoemd moet worden in een verslag? (ik weet het oprecht niet, ik vraag het me gewoon hardop af) Bij mij was dat ook niet geloof ik. Ik was ook depressief toen ik mijn adhd diagnose kreeg (in 2008), maar ik kan me niet herinneren dat depressie genoemd werd in mijn diagnose verslag. Of überhaupt. Ik kreeg ook geen behandeling voor depressie in eerste instantie. Dat kwam pas later na de educatie en groepssessies en weetikveel. (lang geleden, ik weet de details niet precies meer) Als je je niet goed voelt bij een organisatie dan zeker niet een volgend kind daar naartoe brengen nee. Dat ben ik helemaal met je eens! Ik zit te denken aan hoe dat traject is gegaan met mijn oudste. Maar hij heeft helemaal geen traject gehad dus dat is geen vergelijking, haha.
Zij kwam daar via een crisissituatie ivm ernstige depressieve klachten en niet meer willen leven. Dat werd dus gewoon aan de kant geschoven toen hij autisme meende te herkennen. Dus ja, dan verwacht ik eigenlijk wel dat ze iets met de depressie doen en er op zijn minst iets over zeggen. Wat ze verder van plan waren toen, geen idee meer, zoveel gebeurd sindsdien. Was gewoon beetje hardop onze ervaring aan het vergelijken met wat ik hier lees. Voor de jongste is een eventuele diagnose vooral van belang om iets in handen te hebben als hij op de middelbare school vast gaat lopen. Dus kijken ze daar nu naar, net als naar concentratie en iq. Vooral omdat school niet weet wat ze moeten met hem qua aanbod.
Ik snap het. Niet goed dat ze zulke heftige klachten zonder overleg en plan aan de kant hebben geschoven. Gelukkig gaat ze goed nu! Verstandig, vind ik, om daar met je zoon al mee bezig te gaan ja. Voorkomen is beter dan genezen. En kijk, met een diagnose / breeder beeld van persoonlijkheid en IQ voorkom je niet gegarandeerd alle problemen, maar ik ben er wel voorstander van dat als je problemen voorziet, je het beste jezelf alvast kan wapenen met die kennis.
Ik heb ook de ervaring dat depressie als een symptoom of bijproduct gezien wordt. Het kan heel lastig zijn om autisme te hebben. Om je bijvoorbeeld heel veel aan te moeten passen en daardoor leeggezogen te worden. Misschien dachten ze dat met wat aanpassingen en het kunnen plaatsen waarom sommige dingen moeilijk zijn het ook minder zwaar zou kunnen gaan voelen. Maar bij een bureau waar je een slecht gevoel bij hebt kom je ook niet makkelijk verder. Wij hebben nu met de oudste geluk dat we een goede hebben gevonden. Dat voelt soms een beetje als een uitzondering.
Toen onze zoon onderzocht werd kwamen we daar ook voor ieys heel anders (niet zindelijk kunnen worden). En een hele tijd ging het enkel over het autisme. Pas nadat dat was vastgesteld en we de algemene psychoeducatie hadden gehad kwamen weer terug op de zindelijkheid. Reden: bij een kind met autisme heb je een totaal andere aanpak nodig. Ik denk dat voor depressie hetzelfde geld. Gisteren met hem een dieptepunt bereikt. Hij was ineens zo intens verdrietig. Veel tranen en "ik snap het leven niet" "waarom besta ik eigenlijk?" . Mijn hart brak. Nu contact opgenomen met de ggz psycholoog. Hoop dat zijn dossier snel heropend kan worden. Paar dagen terug was hij nog zo optimistisch en volle bak blij. Herkennen jullie dat? Dat het zo kan omslaan? En dat alles zo intens is? Zowel het positieve als het negatieve.
Kan het zijn dat de pubertijd in aantocht is bij uw zoon? In combinatie met ass vaak zeer moeilijk. Bij ons zijn toen de extreme buien begonnen en toen zijn ook wel uitspraken gevallen zoals uw zoon nu doet.
Oef. Hij is 11. Ik ben daar geloof ik nog niet aan toe Hij was vanmorgen niet wakker te krijgen. Dus school gebeld dat jij later komt. Ik ben zelf onderweg naar kantoor. Dus man mag straks inschatten hoe het gaat. Vanmiddag gesprek op school met de juf en ib er
Ohja op vlak van leeftijd kan het dus prima natuurlijk. Die van ons waren toen ook al aan het puberen. Mss iets om ib het achterhoofd te houden?