Pfoe 2 jaar terug een vergelijkbaar bericht geplaatst maar het blijft in mijn hoofd. Mijn hart is groot genoeg voor een 2e kindje. Maar.... Ik heb een verschrikkelijk zwangerschap gehad een depressie spugen noem maar op. Ons zoontje geboren met 1 nier en heeft nu ook een gekke allergie(waar ik niet te veel over kwijt wil vanwege herkenbaarheid) daar zijn we nu erg zoekende in dat leefbaar te maken. Ik vind het zo ontzettend moeilijk omdat we dus al een kindje hebben met een medische gebruiksaanwijzing. Met wat aanpassingen gaat dat allemaal goed maar zorgt wel voor zorgen. Ik ben bang met een 2e kindje dat dit weer gebeurd en dat ik niet genoeg voor beide kan zorgen. Of niet oplettend genoeg kan zijn. Maar de wens is er wel. Ik durf wel te zeggen dat ik nu al 2 jaar er dagelijks aan denk dat ik bij elke menstruatie aan het rekenen ben wanneer ik eventueel een baby in mijn handen zou kunnen houden. Maar die zelfde dag gaan alle alarmbellen met alle angsten en zorgen die ik heb en denk ik weer nee dit is goed zo. Mijn man is heel content zo maar zou een 2e ook heel leuk vinden. Ik kan er met hem moeilijk over sparren omdat hij de keuze voor 100% bij mij laat omdat hij heeft gezien hoe zwaar de zwangerschap was. En weer weet ik niet goed wat ik met dit bericht wil... misschien herkenning of andere inzichten? In ieder geval bedankt alvast als je dit hebt willen lezen en zou kunnen reageren.
Ik heb geen ervaring met kinderen tot nu toe maar merk wel van een aantal mensen in mijn omgeving dat 2 kinderen echt pittig is, en kan me voorstellen dat als je een kind met een beperking hebt het nog pittiger is. Een lastige keuze… je gevoel gaat natuurlijk niet zomaar weg. Sterkte!
Nee en we mogen ook niet klagen want ondanks dat we op wat dingen moeten letten kan hij met eigenlijk alles mee doen. Dus het is geen zorgenkind maar ik ben wel erg beschermend over hem en kan heel hard voor mezelf zijn als ik denk dat ik iets beter had kunnen doen. Ik snap zelf ook heel goed dat ik de lat heel hoog heb liggen voor mezelf om een goede moeder te zijn. Maar de wens voor een 2e is er wel en zo erg dat het een dagelijks terugkomende discussie is tussen mijn emotionele ik en rationele ik.
Je bericht lezende (en vooral het dikgedrukte), zou ik zeggen dat je hart de keus heeft gemaakt. Je hoofd houdt je tegen en dat is heel normaal, he? Beren op de weg zien, allerlei risico’s en gevaren zien. Hoe gepland en gewenst ook, ik denk dat de meeste vrouwen zelfs na een positieve test nog wel even “help, hoe nu” denken. En zich afvragen of ze wel net zo veel van een twee kindje kunnen houden, zich afvragen hoe ze het allemaal moeten regelen, of alles goed komt, hoe we het combineren met het leven en bestaande zorgen. Uit ervaring zeg ik: alles loopt wel los en komt uiteindelijk op z’n pootjes terecht. Uit eigen ervaring zeg ik ook dat een prenatale depressie zich niet hoeft te herhalen. Die had ik bij mijn tweede zwangerschap, maar bij mijn derde (die je je misschien nog vaag kan herinneren ) heb ik, ondanks de covid-gekte, me fantastisch gevoeld. Misschien is het een idee om vooraf met een verloskundige in gesprek te gaan? Bijv over je zorgen over herhaling van de depressie? En mogelijkheden mbt medicatie bij overmatig overgeven? Misschien helpt dat je bij het maken van je beslissing?
Lastig, de keuze voor een (volgend) kind is zo persoonlijk, dat niemand je daarin kan sturen, en dat ook niet zou moeten willen. Als je er al zo lang mee tob, denk ik dat je eigenlijk wel weet wat je wilt. Maar dat je je teveel zorgen maakt om dit door te zetten. je geeft aan dat je er lastig met je man overkan sparren… omdat hij de keus aan jou overlaat. Ik denk dat, dat heel lief bedoeld is. Maar dat het eigenlijk de druk op jou onbedoeld groter maakt. ik zou willen adviseren om toch samen het gesprek aan te gaan. Alle kaarten op tafel. Zorg dat alle zorgen, bezwaren en wensen besproken worden. Ook die van hem, want ondanks dat hij je niet een kant op wilt duwen, hij heeft toch een mening. En deze beslissing hoeft niet bij jou alleen te liggen. na goed met elkaar gesproken te hebben kan je pas beslissingen nemen. Is de wens voor nog een kindje er bij allebei. Dan kan je verder kijken, hoe zit het met de angst die ik heb. is die reeël, of is de kans eigenlijk helemaal niet zo groot dat de zwangerschap nu weer heftig is. En hoe zit het met het kindje, is er extra kans dat die extra zorg nodig hebt. Verloskundigen kunnen je ook vaak helpen bij zulke vragen. en wanneer je het risico te groot vind, zijn er dan nog andere opties zoals Draagmoeder, adoptie, pleeggezin. Ik wens je heel veel sterkte met de zoektocht naar jullie juiste keuze. Weet dat er geen goed of fout is. En dat je een goede moeder bent, ongeacht je keus.
Ik sluit me aan bij de woorden van @Sado. Het lijkt alsof je hoofd je tegenhoudt, terwijl je eigenlijk wel wilt. En een deel van die zorgen in je hoofd kan je verminderen door plannen te maken. Bij overmatig spugen zijn er protocollen met medicatie. Er zitten wel ervaringsdeskundigen op het forum die HG hebben gehad. En met prenatale depressie hetzelfde. Ik weet niet of je bij je vorige zwangerschappen wel goede hulp hebt gehad? Medicatie of hulp via een POP-poli? Dat kan eventueel ook preventief. Ik heb vier kinderen en vond de overgang van één naar twee ook wel pittig, maar vooral omdat de oudste eerst alleen was en toen ongevraagd de aandacht moest gaan delen. Maar goed, ik heb er niet voor niets vier nu Ze hebben heel veel aan elkaar en het is fantastisch om te zien hoe verschillend ze zijn, ook al komen ze uit twee dezelfde ouders. De dingen die bij het ene kind gebeuren, hoeven bij een ander kind helemaal niet te gebeuren. Het leert ook weer relativeren. En als je man het eigenlijk wel graag wil, heb je sowieso twee mensen die graag voor een baby gaan zorgen. Ik zou in gesprek gaan met mogelijke hulpverleners of je verloskundige. En misschien een plaatje maken voor jezelf van hoe je de toekomst ziet.
Hoi Hibiscusje, ik heb geen ervaring met depressie, hevige misselijkheid of medische zorgen van een kindje, op dat vlak kan ik geen ervaring met je delen. Maar toch werd ik getriggerd door je bericht, door de zorgen of een tweede kindje er ‘wel bij past voor je’. Dat gevoel herken ik en ik zie de overeenkomst tussen jouw en mijn situatie dat er best wat leeftijdsverschil tussen de kindjes zou zitten. Hier was dat leeftijdsverschil niet de bedoeling, maar nu het zo is vind ik het perfect! Wij hadden ons ingesteld op dat het wel zwaar zou worden, omdat dat het in het algemeen de tendens is als er een tweede kindje komt, maar wij ervaren dat totaal niet zo! Onze kleuter is al zo zelfstandig, die beweegt gewoon lekker mee in het ritme met baby, of juist er omheen. En wat me ook positief verrast is dat die twee elkaar zo goed vermaken, waardoor het hangen aan mij veel minder is dan met slechts 1 kind. Al vanaf een maand of drie zat de jongste in zijn wipstoel mee te kijken naar hoe er druk met lego gebouwd werd. Nu tijgert hij gezellig tussen alle bedrijvigheid door. Al met al is de oudste door zijn leeftijd gewoon al heel goed in staat om zijn gedrag af te stemmen op de behoefte van zijn broertje. En als kers op de taart, totale adoratie over en weer tussen die broers. Ik vind 2 kinderen op bepaalde vlakken dan ook makkelijker juist dan 1 kind. Uiteindelijk is elke gezinssituatie anders, elke moeder is anders, elk kind is anders. Dus ik kan je geen advies geven om wel of niet een tweede kindje te krijgen. Maar ik wilde je met mijn verhaal inzicht geven in hoe je het hebben van 2 kinderen met een groter leeftijdsverschil kan ervaren.
Wij hebben inderdaad vaker gepraat over de depressie periode. Ik heb gelukkig daar een kort lijntje bij de pop poli open staan voor het geval ik toch zwanger zou raken. Ik denk dat het inderdaad slim is daar deze week eens een telefoontje naar te plegen.
Bedankt voor je reactie. Ik ga deze week mijn zorgen en wensen opschrijven en het weekend eens een goed gesprek met hem voeren. Misschien komt hij inderdaad met een mening of opmerking waar ik nog niet aan gedacht heb. Wat betreft de draagouder, adoptie zo ver heb ik niet gedacht. Het voelt ook niet als een optie terwijl dat het wel is natuurlijk.
Ja mijn hart roept het al een tijdje en dat maakt het ook zo lastig dat mijn hoofd zoveel inspraak heeft. Bedankt voor je mooie woorden!
Over het leeftijdsverschil maak ik me soms ook zorgen maar ik heb genoeg vrienden en familie met heel kort op elkaar kinderen tot 10 jaar verschil en alles heeft zijn voor en na delen. Daar kan ik gelukkig wel rationeel over denken. Maar het is zoiezo fijn om te horen van iemand met een eventueel vergelijkbaar verschil dat dit voor jullie zo mooi heeft uitgepakt, dankje voor je uitgebreide bericht.
heel goed! praten is en blijft het belangrijkste, maar vaak ook het lastigste. ik snap helemaal dat je nog niet zover gedacht heb, als draagouder enzo. Je bent toch geneigd het binnen je eigen deuren te zoeken. Maar een kinderwens is natuurlijk niet zo zwart/wit meer. en natuurlijk komt bij zo’n traject ook het nodige kijken. Ik zou er zelf denk ik ook niet zo snel aan gedacht hebben in jouw situatie. Maar het is denk ik wel fijn om te weten dat het een optie kan zijn. Zeker als de zwangerschap het grootste probleem (voor je hoofd) is. En ik zou zeker ook je angsten, twijfels en wensen met een zorgverlener (verloskundige) bespreken. Zeker omdat die vanuit hun vak, kunnen inschatten hoeveel kans er is op ‘complicaties’. ik hoop dat jullie in het weekend een goed en open gesprek hebben waarin jullie verwachtingen duidelijk worden voor elkaar. Dan kan je hopelijk ook verder. Nu sta je eigenlijk al 2 jaar op de pauzestand in deze beslissing. Succes